Ik houd van mijn leven alleen. Mijn studentenhuis, waarin ik op de gekste tijdstippen thuis kan komen. De kleine keuken waarin ik kan koken wat en wanneer ik maar wil. Waar niemand opmerkingen maakt over de gekke voedselcombinaties die ik maak, gedwongen door geldnood en idealisme. Havermout aangemaakt met heet water en kaneel of cheap ass muesli die ik eigenlijk niet lekker vind. Het raam waar ik met mijn voeten uitbungel op warme dagen, bij gebrek aan balkon.

Ik houd ervan. Hoe ik mijn kamer kan laten verslonzen als ik besluit dat ik én naar een feestje wil én mijn opdrachten op tijd af wil hebben én moet werken. Hoe stofzuigen dan weer een dag opschuift, zonder dat er iemand boos wordt. "Wat zijn je laarsjes mooi!" glimlacht iemand naar me - want tijd om die te poetsen nam ik wel.

Hoe ik de gordijnen kan dicht doen en een paleisje voor mezelf heb.

Hoe ik op de grond kan gaan liggen als ik net alles schoongemaakt heb. Benen in de lucht laat fietsen of sit-ups doe.

Soms niets anders dan liggen of huilen, ook.

Hoe ik alle vrijheid heb
en vrede
te leven.

Jouw facebook te deblokkeren.

En hoe ik me besef
dat ik dit alles zo opgeven
zou
als ik, jij
als jij
terug
als jij