Voor al het andere

Ik kan je onrust bijna proeven.

Ik wil je kippenvel wegstrelen, je arm pakken, de mijne slaan om waar ik bij kan. Vreemd is een omhelzing eigenlijk, je kunt het gezicht van wie je liefhebt niet eens zien. En toch: rust maar uit, zegt de liefkozing, laat mij maar voor jou dragen. Het is een van mijn andere persoonlijke valkuilen.

"Je bent afgevallen," zeg je, zonder te vragen.
"Oh, dat zou kunnen" antwoord ik. Ik wil het heus wel als compliment opnemen, maar de weegschaal heeft me vanmorgen nog anders verteld.
"Ik weet het wel zeker" kaats je terug, overdreven overtuigd van jezelf.

Ik wandel met je mee, middelgrote passen vol berusting. Hier liep ik voor het laatst toen ik ook al zo aan jou moest denken.
Je vertelt, je zwijgt, je vertelt nog meer. Ik laat je woorden vallen, klinken. Soms geef ik een lettergreep terug als reactie. Zal ik vragen? Nee, niet meer. Wat voorbij is, is voorbij. Ik sus mijn geweten met simpele mantra's.

Eén keer. Eén keer verlies ik het van mijn discipline, mijn wilskracht. Ik schiet mijn onrust het gesprek in, zoals een kind een postelastiek de klas in schiet. "Waarom was dat nodig?" zeg ik boos,
"Vond je dat nou zelf niet ook een beetje nodeloos kwetsend?"
Maar ik bind in, snel, want vergeven is een groot goed dat ik nog moet leren.
"Het maakt me ook niet uit," zeg ik erachteraan. Ik moet hier mee stoppen.

"Ik twijfel of ik je een knuffel mag geven" zeg je, nu wel vragend.
Je vingers raken mijn ribben. Longen vol lucht, ik adem nu even niet verder. Mijn armen om je borstkas, klemmend bijna, want jij kan mij dragen, daar was ik altijd zo van overtuigd. Glanzende ogen. Ik kan niet staan zonder jou, ik kan niet staan zonder jou, mag ik alsjeblieft blijven -

maar ik kan uitstekend zonder jou
en van blijven was sowieso al nooit sprake
en je laat me


eindelijk, je laat me