Geaccentueerd

De reis verloopt een beetje anders. Een omroepster vermeldt "op last van de brandweer..." en algauw verdeelt een heel station aan mensen zich over twee perrons. Koud. Rillen. Geen reisadvies.

Eindelijk weet ik dan een trein te vinden waarmee ik de vertraging kan beperken tot een uur.

Ik lees en lees, een waanzinnig leuk boek van een oud-middelbare schoolleraar. Vol anekdotes die me doen terug verlangen naar de basisschool en middelbare school.

Tegenover me, één zitje verder, zitten twee meisjes die ogenschijnlijk veel van make-up weten. Meisje 1 vertelt, met klare stem, hoe ze laatst studenten van InHolland visagieles gegeven. Kennelijk wisten de studentes nauwelijks iets van make-up.
"Ik heb het maar basic gehouden"
Meisje 2 is bleek, mager en heeft een nasale stem. Dankzij haar perzikkleurige foundation heeft ze een iets gezonder kleurtje dan haar eigen teint. Ze maakt haar gezicht verder op terwijl meisje 1 vertelt en reageert af en toe met een nasaal "echt?", "ja?", "ja ik wil die vier elementen training ook doen"
Ik probeer te lezen, maar ze leidt me af.
De wenkbrauwen, van nature of voorheen al in prachtige boogjes, passend bij haar blonde haar, worden nu zwart gemaakt. Het is lelijk. Maar het is ook fascinerend. Ze lijkt een model met sterke wenkbrauwen, straffe look.

"Ik hoop dat het licht daar een beetje donker is," zegt ze tegen meisje 1.
"Ik zie er niet uit"

Living like Larry - Als hulp ontbreekt...

Maandagavond bekeek ik hartverscheurende beelden uit Madaya, een stad in Syrië. De tranen sprongen me in de ogen, wat staan we soms toch machteloos.

Bron

Wat is hier dan aan de hand?

Zoals je waarschijnlijk wel weet, is Syrië sinds 2011 in oorlog. President al-Assad strijdt met verschillende groepen om de macht. Dit is een bloedige burgeroorlog geworden, een reden voor veel mensen om het land te ontvluchten.

En Madaya?

Madaya is een stad richting de Libanese grens, die al meer dan 3 maanden belegerd wordt door het leger van Assad. Daardoor is ze onbereikbaar. Dat betekent: geen nieuw voedsel, geen medicijnen, geen nieuwe levensmiddelen van wat voor aard dan ook. De stad wordt op deze manier uitgehongerd door haar eigen president Assad. De stad is omgeven met landmijnen. Mensen met geld hebben weten te vluchten. Mensen over zijn, delven het onderspit... 

Bron

Komt er geen internationale (voedsel)hulp?

Tussen oktober en midden januari is dat helaas niet gelukt. Om het gebied te bereiken, is toestemming van president Assad nodig en die konden hulpverleners niet krijgen. Mensen aten daarom maar van alles: gras, takjes, dingen van de grond. Een baby kreeg water met zout in plaats van melk. Voor kilo rijst zou je torenhoge prijzen kunnen vragen.

Artsen voedden in de tussentijd kinderen met medische siroop, als enige bron van suiker. Wat zou dat zijn, vraag ik me dan af. Zoete hoestdrank? Antibiotica? Medicijnen geven als het niet nodig is, is niet oké - en het haalt de voorraad weg voor zieken die het echt nodig gaan hebben.

En nu?
Begin deze week is er voor het eerst een hulpkonvooi gekomen."Deel inwoners Madaya van hongerdood gered", schrijft de Volkskrant. Je kunt het ook anders stellen, zoals het AD: "voor deel bevolking lijkt alle hulp te laat te komen".

Ik zag de filmpjes vlak voor het slapengaan en even later in bed spookt eMadaya nog door mijn hoofd.

De hartverscheurende foto waarin volwassenen vragen om hulp voor hun kinderen. Gruwelijke beelden ("waarvan de echtheid niet kan worden bevestigd").

De hele situatie doet me ergens aan denken. Situaties uit het verleden waarin ook een politieke oplossing werd gezocht, maar niet werd gevonden. Bijvoorbeeld de Rwandese genocide in 1994. Toen die plaatsvond was ik zelf nog te klein om er iets van mee te krijgen, maar de verschrikkelijkheden heb ik later uitgebreid gezien in de ijzersterke film Hotel Rwanda. Verschenen in 2005, ik zag hem inmiddels meerdere keren en het is nog steeds één van de meest indrukwekkende films die ik ooit zag.

Wat is de overeenkomst? Ook in Rwanda greep de wereld veel te laat in. Ook toen was er veel te weinig aandacht in de media voor de gruwelijke daden die daar plaatsvonden.

En het verschil? Dat bestaat dan uit de toegang voor internationale hulp: wellicht was dat in Rwanda makkelijker dan in Madaya. Ik zeg wellicht, ik ben immers geen deskundige.

De oplossing? 

Ik weet het niet. Van het Midden-Oosten weet ik weinig, en ik ben ook geen oorlogsdeskundige. Maar hulp is van alle tijden en alle plaatsen en blijft nodig. Daarom is het bereiken van deze stad (en ongetwijfeld vele andere!) een belangrijke stap om mee te beginnen. Inmiddels is een tweede hulpkonvooi gelukkig onderweg.

Wil je helpen?

Madaya ligt helaas niet naast de deur en is zoals gezegd nauwelijks te bereiken. Niet voor niets heeft hulp zo lang op zich laten wachten. 

Organisaties die hulp geven in dit gebied van Syrië, zijn het Rode Kruis, Stichting Vluchteling en Artsen zonder Grenzen. Met een donatie kun je hun werk ondersteunen. Ik kies jaarlijks een paar goede doelen om aan te doneren (daarover schreef ik eerder). Dit jaar was het Syrië dat mijn aandacht trok en koos ik dus één van deze drie doelen.

Iets anders dat je kunt doen, is erover praten. Hoe meer aandacht iets krijgt, hoe groter de uiteindelijke verontwaardiging zal zijn. Hoop ik dan altijd maar. 

Ik vind in ieder geval dat wij onze ogen niet mogen sluiten voor wat in Syrië gebeurt.

Meer informatie?
- Luister de radio-uitzending van Eric Corton 
- Liever lezen? Het Syrië-conflict is hier overzichtelijk opgeschreven

Living like Larry - Spullen

Bron

"We moeten nadenken over onze invloed op de aarde. We kunnen niet doorgaan dingen te willen bezitten die we niet nodig hebben, zoals grotere woningen."

Dit zegt Eike Rosweg een paar weken terug in Volkskrant Magazine. Eike is architect en meubelmaker, hij werkt veel met natuurlijke materialen zoals leem en bamboe. Inspirerend. Want inderdaad: er is zoveel dat we niet nodig hebben! Huizen uitzoeken is op mij  nog niet van toepassing, maar spullen bezitten zeker wel.


Het is voor mij dan ook een belangrijk doel: leven met minder. In 2015 ben ik 2x verhuisd, misschien komt daar dit jaar nog wel een verhuizing bij. Te veel spullen zijn niet alleen zinloos, bij verhuizen merk je pas echt hoeveel ruimte die spullen innemen.
Dit jaar wil ik me ontdoen van veel. Het is geen hoofddoel: ik heb grotere dromen in mijn leven. Toch ga ik het proberen en wel om deze vier redenen.


1) Ik heb al veel
 
Door de verhuizing woon ik een stuk verder weg van loved ones dan voorheen. Ik zit dus nóg meer uren in de trein en sleep daarbij van alles met me mee, goed voor meerdere nachtjes slapen op verschillende matrassen. Maar veel meer spullen nog blijven thuis: ongebruikt. Verstopt. Aan het verstoffen. Nog in de verpakking (oké, zo erg is het niet, maar je snapt m'n punt).
Juist die spullen liggen in de weg als ik dan uiteindelijk uitgeput weer thuis kom. Wat moet ik eigenlijk met dat witte mandje dat ik ooit cadeau kreeg? Of die Hawaiislinger? Of de losse webcam die ik nooit gebruik?

2) Ik kan niet tegen rommel (maar ben wel slordig)

 Tidy desk, tidy mind is een spreuk naar mijn hart (die overigens beide kanten op werkt!). Als ik thuiskom, zit ik vaak vol plannetjes, maar de moed kan me écht in de schoenen zakken als ik strand op een slordige kamer vol rommeltjes. Met hier en daar kleine stapeltjes papier (recepten die ik nog eens uit wil proberen, een interview met een inspirerend persoon, een recensie van een boek dat ik nog wil lezen). Of schone was. Of pennen en aantekeningen.
Dat moet echt anders.

Misschien een beetje meer zo!
Bron

3) Ik weet wat ik nodig heb

Ik weet welke 'grote' aankopen ik dit jaar wil doen: een bank, een kleed, een praktisch wasrek en een fijne prullenbak. Wie weet wel van de kringloop. Verder heb ik niet veel nodig. Door me aan deze aankopen te houden, zal er niet zoveel bijkomen.

Overigens is het niet zo dat ik de afgelopen jaren veel gewinkeld heb.
Sterker nog... het is bijna vervelend met mij te gaan "shoppen", omdat ik écht bijna niets koop. Kleding en schoenen lukt (na lang nadenken wel), en cadeautjes zijn natuurlijk niet te ontkomen. Maar andere dingen? Ik sta zo dertig minuten met een set haardspeldjes of een tas in mijn handen, om het vervolgens tóch terug te leggen. Heb ik niet nodig. De haarspeldjes zijn weliswaar versleten, maar ze doen het toch nog? Nou dan. Of ik stel mezelf de vraag: is dit echt het beste in zijn categorie?
Soms ook wel een nadeel - dan word ik behoorlijk gek van mezelf.



4) Ik vind kopen & verkopen op Marktplaats leuk

Als kind zat ik al graag op de rommelmarkt met oud speelgoed, om vervolgens voor een dubbeltje iets nieuws te kopen, zoals een beeldje van een zeehond of een pinguïnknuffeltje. Al jarenlang ben ik dus ook gek op Marktplaats.
 Ik kan er echt plezier aan beleven als iemand bij mij een koopje weet te scoren, zoals een boek voor een paar euro's, en ik dan een lieve bedankmail ontvang (voor het netjes inpakken en verzenden, dat kost namelijk nog meer!). Zelf koop ik heel soms (bijna nooit...) tweedehands boeken. Zeker als ik ze daarna weer doorgeef of verkoop, geeft me dat ook een goed gevoel.
In 2015 verkocht ik (met weinig moeite, want full time aan het werk) toch 12 artikelen. Dit waren 6 boeken, 4 DVD's en 2x speelgoed - toch leuk! Voor het geld hoef je het niet te doen, maar daar gaat het ook niet om :-)


Dus concreet, mijn doelen op dit gebied voor 2016:
● 15 artikelen verkopen (maar 3 meer dan in 2015, moet lukken!)
● 15 artikelen naar de kringloop brengen (waarschijnlijk vooral kleding), of evt. weggooien
● Leefruimte opgeruimd houden:
- bureau & eettafel zo leeg mogelijk,
- vloer leeg,
- artikelen/tijdschriften/paperassen doorlezen, in mappen of weggooien
● Koop ik een paar nieuwe schoenen? Dan ook zeer kritisch kijken welk paar er weg kan.
Zelfde geldt voor een nieuwe tas, jas, zwemkleding of andere kledingsoorten die je niet het hele jaar draagt.

 
In case you're interested, I'll keep you guys posted!