Maandagavond bekeek ik hartverscheurende beelden uit Madaya, een stad in Syrië. De tranen sprongen me in de ogen, wat staan we soms toch machteloos.
Wat is hier dan aan de hand?
Zoals je waarschijnlijk wel weet, is Syrië sinds 2011 in oorlog. President al-Assad strijdt met verschillende groepen om de macht. Dit is een bloedige burgeroorlog geworden, een reden voor veel mensen om het land te ontvluchten.
En Madaya?
Madaya is een stad richting de Libanese grens, die al meer dan 3 maanden belegerd wordt door het leger van Assad. Daardoor is ze onbereikbaar. Dat betekent: geen nieuw voedsel, geen medicijnen, geen nieuwe levensmiddelen van wat voor aard dan ook. De stad wordt op deze manier uitgehongerd door haar eigen president Assad. De stad is omgeven met landmijnen. Mensen met geld hebben weten te vluchten. Mensen over zijn, delven het onderspit...
Komt er geen internationale (voedsel)hulp?
Tussen oktober en midden januari is dat helaas niet gelukt. Om het gebied te bereiken, is toestemming van president Assad nodig en die konden hulpverleners niet krijgen. Mensen aten daarom maar van alles: gras, takjes, dingen van de grond. Een baby kreeg water met zout in plaats van melk. Voor kilo rijst zou je torenhoge prijzen kunnen vragen.
Artsen voedden in de tussentijd kinderen met medische siroop, als enige bron van suiker. Wat zou dat zijn, vraag ik me dan af. Zoete hoestdrank? Antibiotica? Medicijnen geven als het niet nodig is, is niet oké - en het haalt de voorraad weg voor zieken die het echt nodig gaan hebben.
En nu?
Begin deze week is er voor het eerst een hulpkonvooi gekomen."Deel inwoners Madaya van hongerdood gered", schrijft de Volkskrant. Je kunt het ook anders stellen, zoals het AD: "voor deel bevolking lijkt alle hulp te laat te komen".
Ik zag de filmpjes vlak voor het slapengaan en even later in bed spookt eMadaya nog door mijn hoofd.
De hartverscheurende foto waarin volwassenen vragen om hulp voor hun kinderen. Gruwelijke beelden ("waarvan de echtheid niet kan worden bevestigd").
De hele situatie doet me ergens aan denken. Situaties uit het verleden waarin ook een politieke oplossing werd gezocht, maar niet werd gevonden. Bijvoorbeeld de Rwandese genocide in 1994. Toen die plaatsvond was ik zelf nog te klein om er iets van mee te krijgen, maar de verschrikkelijkheden heb ik later uitgebreid gezien in de ijzersterke film Hotel Rwanda. Verschenen in 2005, ik zag hem inmiddels meerdere keren en het is nog steeds één van de meest indrukwekkende films die ik ooit zag.
Wat is de overeenkomst? Ook in Rwanda greep de wereld veel te laat in. Ook toen was er veel te weinig aandacht in de media voor de gruwelijke daden die daar plaatsvonden.
En het verschil? Dat bestaat dan uit de toegang voor internationale hulp: wellicht was dat in Rwanda makkelijker dan in Madaya. Ik zeg wellicht, ik ben immers geen deskundige.
De oplossing?
Ik weet het niet. Van het Midden-Oosten weet ik weinig, en ik ben ook geen oorlogsdeskundige. Maar hulp is van alle tijden en alle plaatsen en blijft nodig. Daarom is het bereiken van deze stad (en ongetwijfeld vele andere!) een belangrijke stap om mee te beginnen. Inmiddels is een tweede hulpkonvooi gelukkig onderweg.
Wil je helpen?
Madaya ligt helaas niet naast de deur en is zoals gezegd nauwelijks te bereiken. Niet voor niets heeft hulp zo lang op zich laten wachten.
Organisaties die hulp geven in dit gebied van Syrië, zijn het Rode Kruis, Stichting Vluchteling en Artsen zonder Grenzen. Met een donatie kun je hun werk ondersteunen. Ik kies jaarlijks een paar goede doelen om aan te doneren (daarover schreef ik eerder). Dit jaar was het Syrië dat mijn aandacht trok en koos ik dus één van deze drie doelen.
Iets anders dat je kunt doen, is erover praten. Hoe meer aandacht iets krijgt, hoe groter de uiteindelijke verontwaardiging zal zijn. Hoop ik dan altijd maar.
Ik vind in ieder geval dat wij onze ogen niet mogen sluiten voor wat in Syrië gebeurt.
Meer informatie?
- Luister de radio-uitzending van Eric Corton
- Liever lezen? Het Syrië-conflict is hier overzichtelijk opgeschreven
Goed dat je hier over schrijft, dankjewel. Het maakt me verdrietig, maar dat is het ook natuurlijk.
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je hier aandacht aan besteed! Ik was hier inderdaad niet echt van op de hoogte. Ik kijk geen nieuws omdat ik daar zo somber van wordt, maar soms voelt het ook wel alsof ik struisvogelpolitiek beoefen. Ik vind het zo erg wat er allemaal gebeurt, maar tegelijkertijd voel ik me zo machteloos en is het toch wel een 'ver van mijn bed show'. Toch denk ik dat je met erover praten (zoals jij ook al zei) al een heleboel goeds doet, dan zet je mensen tenminste aan het denken.
BeantwoordenVerwijderenErover praten vind ik een hele goede. Helaas ben ik een held op sokken als het aankomt op gesprekken in de door mij gewenste richting draaien (ik weet dat het nergens op slaat, maar ik ga er altijd vanuit dat mensen in elk onderwerp meer geïnteresseerd zijn dan het mijne). Ik zou mijn mond eens wat vaker open moeten trekken.
BeantwoordenVerwijderen