Zoals het kan gaan op een verloskamer

"Het voelt gewoon niet goed om een baby antibiotica te geven!"
"Niet alles medicaliseren"
"Ik wil bij mijn gevoel blijven"
"De verloskundige zegt dat jullie onnodig veel medicijnen geven..."

Mijn vak is het mooiste, het mooiste.
Het allermooiste.

Ze strekt haar armpje strijdlustig omhoog en huilt een kort huiltje.
Terwijl ik rustig het veel te vroeg geboren meisje in haar couveuse bekijk, gaat de pieper. Of ik naar de verloskamers wil komen. Nee, er is geen haast.

Als ik er ben, is er toch wel haast. Het gaat niet goed met het kind, het moet er nu uit. Jongetje of meisje?
Arts heeft geen idee.
Maakt niet uit, we gaan helpen nu.
Keizersnee kan niet meer.
"Bij de volgende wee is je kindje er"

Mijn opvangtafel is warm, voorzien van droge doeken en mutsjes.
Reanimeren hoeft gelukkig niet. Ondersteunen wel.
Ook dit meisje moet mee naar de afdeling: het gaat onverwacht slecht. Of matig, dat is een beter woord. Ik heb wel vertrouwen in goede afloop, als we nu het juiste doen.
Vier keer leg ik alles rustig uit aan de vader: wat moet dit stressvol voor hem zijn!
Maar hij zegt alleen:
"Doe alles wat nodig is"

"Wilt u even zitten?"
"Doe eerst maar je werk"

"Kan ik u iets te drinken geven?"
"Gelukkig dat jullie er zijn"

Dankbaar is hij.
Glimlacht voorzichtig als ook dit meisje haar arm strekt.

En zo gaat het vaker. Opmerkingen bovenaan ten spijt.
Lieve papa, lieve mama: we doen echt wat het beste is voor je kindje.
Of wat we denken dat met de kennis van nu het beste is.
Dat doen we goed.
We doen het vaker, te weten iedere dag.

Laat je horen, dat mag.

Ik leg haar in je armen zodra ik kan.