Het jaar van jou

Ik open het portier en laat mijn gympjes bungelen boven het gruis: een mix van kiezels, schelpen, zand en gras. De wind is fris en streelt langs mijn armen, onder mijn truitje. Koud.

Bij een donkergroen Volkswagenbusje kwispelt een langharige hond enthousiast terwijl hij wacht op zijn baasje. Voor mij is er minder geduld:
"Kom, laat die spullen toch lekker in de auto liggen, we gaan naar het strand!"
Ik weet nog net mijn boek mee te grissen en hol achter je aan.
Kietel je even.
Het is zo leuk hoe je lacht.

Een paar passen maar en we staan voor de zee. Geluk golft naar me toe.
Je ruikt zee en zand, mijn handpalmen plakken nog van zonnebrand...
Ik merk het direct: alles in mij ontspant.
Hoor de meeuwen en laat mijn schouders zakken. Tenen voelen zandkorrels en geluk.

De zachte strandhanddoek zag het hele jaar niets anders dan de kledingkast, maar kan nu eindelijk haar taak volbrengen: mij laten rusten op het zand.
Liggend is het een stuk warmer. De zon laat het kippenvel van mijn huid verdwijnen.

"Ik hoorde dat hier vissen waren... Ik ga snorkelen!"
Enthousiast sta je alweer op, je zat nog maar net.
Ik laat je. Gaan, vooral.
Bladzijde na bladzijde sla ik om van mijn boek en lach voor het eerst weer eens hardop om een regel geschreven tekst. Algauw sta je naast me, met één flipper aan je linkervoet.

Een wat oudere man is naar ons toegekomen. Had ik niet gezien.
Hij pakt je hand en stopt er een half wit Kaiser broodje in.
"Hier. Als je in het water gaat zie je niets, maar één kruimeltje en je hebt er wel honderd tegelijk!"
"Wauw," lacht Luuk "Bedankt! Wilt u het broodje niet meer eten?"

De man wuift het weg, zoals alleen opa's dat kunnen.

Een vriendelijk gebaar.
Zon op mijn rug.
Natuur rondom me, boek op een handdoek en jij naast mij.

Zo zal vrede voelen.
Zo zou het vaker moeten zijn.