Speaking of.... gender

Er zijn behoorlijk wat onderwerpen die ik niet aansnijd op dit blog. Zo maak ik vaak de overweging: is dit niet (te) persoonlijk?

Als ik een onderwerp mijd, is soms juist omdat iets me zo aan het hart gaat. Ik vind het dan te belangrijk, te gevoelig om een (vervelende) discussie te riskeren. Zo twijfelde ik lang om iets over mijn weerstand tegen alcohol te publiceren. Onterecht: het was één van de fijnste stukken om te schrijven. Juist ook om de fantastische reacties!

Dat ik een kleine blog heb, weet ik heel goed. Dan hoef ik toch niet bang te zijn voor een lange discussie met allerlei internet trolls?

Wellicht niet.

Maar waarschijnlijk is juist het kleinschalige van mijn blog, dat me tegenhoudt. Dit kleine plekje internet van mij, omringd door een groepje lezers dat ook geïnteresseerd is in gelukkig én duurzaam leven. Of in boeken. Of in schrjiven. De reacties (die tegenwoordig vaker uitblijven) zijn belangrijk voor mij.

Maar: wie, welke schrijfster, welke schrijver heeft ooit iets bereikt door te zwijgen?

Inmiddels blog ik al 10 jaar.
Tien jaar! Wat een tijd. Toegegeven: niet altijd even trouw, niet altijd even frequent. Met name in dit chaotische jaar is het schrijven online er erg bij in geschoten. Ik ben van plan dat weer op te pakken, trouwens.

In die 10 jaar tijd ging ik van web-log naar blogger, zag ik bloggers komen en gaan. Echte schríjvers ook komen en gaan. Ik zag stukken die ik fantastisch vond en met iedereen wilde delen. Maar ook categorieën om van te huilen (denk aan: Action Shoplog, Nail of the Day). Er rezen sterren op online, bloggers kregen boekcontracten. Video's werden een ding: vlogs.

Ook vlogs zijn er in alle soorten en maten. De ontspannen alledaagse filmpjes van Des. De ik-praat-alleen-over-alles-wat-ik-koop-video('s) van een blonde blogster (mijn hart huilt als ik naar zo'n filmpje kijk; hoe kortzichtig en selfcentered kun je je voordoen?). De video's van Rosianna die Ashley tipte. En de video die ik net zag. De video die eigenlijk geen vlog is, maar een fantastische TED talk die me pushte om dit stuk te schrijven.





Een TED Talk van een schrijfster die ik ontzettend waardeer. Die moest ik zien - en jij ook.

Chimamanda is de schrijfster van Amerikanah, een steengoed boek waar ik al eerder over blogde. Haar nu ook horen praten maakt het compleet: ze heeft mijn hart veroverd, juist omdat ze zo ontspannen en nuchter overkomt.
Ze vertelt in de speech over de reacties die zij, als vrouw, op haar boeken krijgt. Over de reacties die ze op haar kledingkeuzes krijgt. Over de reacties die allerlei vrouwen op allerlei keuzes krijgen. En ze geeft toe:

Gender is not an easy conversation to have.

Dit verhaal geeft je handvaten en dat is waar ik zo naar op zoek ben soms. Voor wanneer iets onjuist voelt, maar ik niet precies de vinger op de zere plek kan leggen.
Op zo'n moment heb je voorbeelden nodig. Voorbeelden, waarmee je kunt zeggen:

Hé,
het lijkt wellicht niet zo'n probleem,
het lijkt misschien niet wereldschokkend,
het zou kunnen dat er ergere dingen in de wereld zijn,
maar dit is niet oké, en ook heel belangrijk!

Meisjes en jongens zouden wereldwijd gelijke kansen moeten krijgen. Zie hiervoor ook: de ellende-troefkaart van Renske de Greef. In elke discussie goed bruikbaar.


What if, in raising children, we would focus on ability instead of on gender?

What if indeed!
Dat lijkt me prachtig. En dat geeft me een nieuwe gedachte: niet alleen de manier waarop we denken over rollen voor mannen en vrouwen, kan veranderen. Er is veel meer:

Wat als we ons zouden richten op herbruikbaar en duurzaam, in plaats van op hippe wegwerpkoffiebekers van Starbucks, Kiosk, AH to Go enzovoorts?
Wat als groente verpakt in plastic de uitzondering werd?
Wat als fair trade de norm was?
Wat als geweld nooit oké was?
Wat als iedereen mocht dragen wat hij wilde?
What if we would just accept one another?
What if we would choose peace instead of war?

OK, ik draaf door. Maar alleen omdat ik het allemaal zo graag wil, en vanuit de grond van mijn hart geloof dat het kan. Ook, juist in deze soms zo gebroken wereld.

How to change your mindset?

Terug naar het onderwerp.
Er zijn veel dingen die je kunt doen om je mindset over gender (toch maar even die Engelse termen) te veranderen.

Bron

Inspiratie nodig?


Blogs


A Mighty Girl is een tof blog dat ook actief is op Facebook, Twitter en Pinterest. Het noemt zichzelf: the world's largest collection of books, toys and movies for smart, confident, and courageous girls. Wat mij betreft komt het daar zeker in de buurt! Haar doel is stereotype denkbeelden te doorbreken.

Heerlijk om de site door te bladeren op zoek naar boeken vol inspiratie.
Zelf volg ik ze via Facebook: leuk om af en toe zoiets positiefs op mijn tijdlijn te zien. Zo publiceerde ze laatste een toffe lijst boeken met 75 (!) girl-empowering stories. Fantastisch! Ze staan gesorteerd op leeftijd: ik heb nog behoorlijk wat te doen ;-)

Er zijn behoorlijk wat andere, zwaardere/serieuze feministische blogs online ook. Een rondje Google levert je veel op, als je daar naar zoekt.


Personen


Naast Chimamanda zijn er meer dan genoeg inspirerende filmpjes te vinden online.
Als ik denk aan sterke vrouwen, denk ik bijvoorbeeld aan Malala Yusufzal. Kijk College Tour terug (haar reactie op Madonna!), of haar Nobel Prize Speech.
Als je je eenmaal verdiept in personen met een inspirerend verhaal, kom je online vanzelf bij nieuwe mensen uit.


Suggesties van blogs, boeken of personen zijn welkom als reactie!

Bron

De beste boeken die ik las in 2016

Mijn doel voor 2016 was het lezen weer oppakken.
Dus ambitieus schreef ik "50 boeken lezen" bij mijn goede voornemens. Mijn vriend lachte:
"Vijftig?! Dat is bijna één per week!"
"Ohja..." stamelde ik een beetje bedremmeld
"Daar had ik even niet over nagedacht."

Goed, het werden geen 50 boeken, maar lezen? Dat deed ik!
Door omstandigheden zat ik dit jaar absurd veel in de trein en als je het geluk hebt een zitplaatsje te vinden, dan vliegt de tijd met een boek. Hieronder zet ik de topstukken uiteen (en besteed ik kort even aandacht aan de tegenvaller van dit jaar).

Bron

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toppers

1. Over kunst & opgroeien & liefde & what not...
I'll Give You The Sun was zo mooi dat ik al aan de blogpost begon voordat ik het uit had. Blijft een aanrader, dus klik & beslis zelf!


2. De Napolitaanse romans
De boeken van Elena Ferrante behoorden tot de beste die ik dit jaar las. Elena schreef een serie over een meisje dat opgroeit in het arme Napels van de jaren 50. Ik las de eerste twee boeken van de serie die uit vier delen bestaat.
De boeken zijn een verslavend gedetailleerde beschrijving van opgroeiende vriendinnetjes, van wie er één de kans krijgt gymnasium te doen op de middelbare school, maar zich toch altijd minder blijft voelen dan de ander, die die kans nooit krijgt.

Fascinerend is dat schrijfster Elena Ferrante het verhaal, het boek vele malen belangrijk acht dan de schrijfster erachter. Zodoende treedt zij niet in de publiciteit maar schrijft onder pseudoniem. Niemand weet dus wie ze is!

De verhalen zijn echter zo gedetailleerd en levensecht, dat een grote (wereldwijde!) nieuwsgierigheid is ontstaan naar de achtergrond van de schrijfster. Of… is het wel een zij?
Hoe het ook zij (en: maakt dat eigenlijk wel uit?) ik heb genoten van de boeken en kijk uit naar deel drie en vier.

Bron

Van Elena Ferrante verscheen in de Napolitaanse serie:
1. De geniale vriendin
2. De nieuwe achternaam
3. Wie vlucht en wie blijft
4. Het verhaal van het verloren kind

Ik heb nu het eerste boek uit en ben halverwege deel twee. Doordat ik in het Italiaans lees gaat het een stuk trager dan in het Nederlands, maar het is de moeite zeker waard. Bij deze schrijfster durf ik vast mijn "voorschot" te nemen en te zeggen dat het vier fantastische boeken zijn. Laatst zat ik in de trein met tegenover me een vrouw die haar ook las. Al haar collega's waren fan, zei ze. :-)

“Ik geloof dat boeken als ze geschreven zijn, hun auteurs niet meer nodig hebben.”
– Elena Ferrante

3. Rillingen

Hoewel het geen fantástisch verhaal was, vond ik De Cirkel van Dave Eggers toch behoorlijk beklemmend. Deze schrijver ken ik van één van de beste boeken die ik ooit las (Wat is de Wat) en daarom stond dit boek al een tijdje op mijn lijstje. Ik heb zeker geen spijt dat ik het gelezen heb en het boek inmiddels doorgegeven aan familie.



4. Rillingen deel 2

Om maar bij de beklemmende boeken te blijven... Dit boek hield me de halve nacht wakker omdat ik het uit móést lezen. Was er niemand die dit meisje heeft gezien, destijds? Ik weet het antwoord wel: nee, er was waarschijnlijk echt niemand, behalve een psychiatrisch aangedane moeder...

Lieveling is een uitermate beklemmend verhaal over kindermisbruik, dat ondanks zijn zware onderwerp licht gehouden wordt en het absoluut verdient om gelezen te worden.

Het boek is het debuut van Kim van Kooten. Waar is deze vrouw eigenlijk níet goed in? ;-)
Lieveling - Kim van Kooten

Bron

5. Vrolijk, licht en fijn

Tussendoor las ik ook een aantal boeken over minder zware onderwerpen. Heerlijk vond ik de columns van Martin Bril over zijn gezin, voornamelijk zijn dochters Hij heeft de bundel toepasselijk Vader & Dochters genoemd. Bij dit boek heb ik regelmatig hardop gelachen en bleef ik maar lezen (wat ik toch verwonderlijk vind bij columns!).

Net zo makkelijk 'licht' vond ik de lectuur-sensatie van dit jaar: Hendrik Groen. Het leven in het bejaardenhuis (dat in die vorm eigenlijk niet meer bestaat!) van binnenuit. Grappig, vrolijk, vooral niets beklemmends en een boek dat je net zo makkelijk weglegt als weer oppakt. Dat geldt voor deel 2 ook.
Ik heb me er op het strand in ieder geval mee vermaakt.


Teleurstellend
Op mijn blog richt ik me het liefst op wat goed, mooi en (wereldver)beter(end) is. Daarom schrijf ik nooit een stukje over een boek dat me tegenviel. Nu neem ik er toch een momentje voor. Waarom was heel Nederland fan van Komt een vrouw bij de dokter?  Walgelijke hoofdpersoon, overmatig simpel taalgebruik, zeker geen literatuur... mij ontging het.

Gauw terug naar het begin van deze post als je op zoek bent naar iets anders :-)

Disco & dips

Mijn vrolijke, positieve masker valt de laatste dagen steeds vaker af. Soms snauw ik, andere dagen doe ik gewoon weinig moeite om mezelf te verzorgen.

Gijs pakt mijn hand.
"Juf, ik moet plassen"
"Ik loop wel met je mee"
En terwijl ik de rest van de groep vluchtig bekijk voor we weglopen:
"Maar ik ben geen juf, dat weet je toch?"

Zo lief mogelijk zeg ik het, zonder hem echt belerend te willen toespreken. Dat is juffenwerk. Gijs is een blonde kleuter voor wie de miniclub eigenlijk nog wat te veel gevraagd is. Een half uur geconcentreerd meedoen aan een spel is voor hem nog knap lastig. Liever scharrelt hij wat rond om takjes en steentjes op te rapen, of om een verdwaalde kever of lieveheersbeestje te ontdekken. Als de kleurplaten tevoorschijn komen doet hij wel altijd minutenlang zijn best op een tekening.

Ik weerhoud mezelf ervan het jongetje een aai over zijn blonde haren te geven en breng hem naar de washokken. Vanaf daar heb ik alsnog overzicht over de houten tafels waaraan de rest zit te kleuren.

Gesloopt ben ik: het campingwerk breekt me op. Elke dag een show, oefenen tot ver na middernacht en slapen in een gammel caravanbed. 's Ochtends sta ik na enkele uren gebroken slaap weer zo fris mogelijk bij het zwembad van de camping voor aerobics. Tijdens de miniclub inspecteer ik mijn benen vol muggenbulten. 's Avonds probeer ik vijftien minuutjes de tijd te vinden om na boodschappen doen, koken en eten ook nog te kunnen douchen voordat de minidisco begint.

Regelmatig ben ik zo gaar dat ik gemakkelijk chagrijnig reageer, of ik loop mopperend in mezelf naar de volgende activiteit.

Maar hoe zwaar het ook is, wát zijn mijn teams leuk! Een steeds wisselend clubje van kinderen tussen 4 en 12 jaar oud sluit zich dagelijks aan voor het bouwen van kastelen, touwtjespringen, watervoetballen of keten in het zwembad. Elke dag start en eindigt voor mij met dansen, heerlijk: het zelfvertrouwen hervinden om elk kind ouder dan kleuterleeftijd mee te krijgen.

Veo veo!
Que ves?
Una cosita, y que cosita es?

Ik kan de dansjes op de automatische piloot, maar weiger dat, hoeveel energie het ook kost. Kijk, Giovanni doet na al mijn overtuigende toespraken eindelijk mee! Hij is 'al' acht en voelt zich daarmee eigenlijk te groot om te dansen, maar ik zie hem toch stralen. Het maakt me direct vrolijk: een kind dat kind mag zijn.

Guarda, maestra!, gilt zijn kleine zusje Aurora: ze wil laten zien hoe goed ze danst. Haar lange bruine haar wordt bijeengehouden met roze haarband, bedekt met glitter.
Ik kijk het meisje bemoedigend toe en knijp in de hand die ze me toesteekt. Tijd om met haar een zwierend rondje te draaien, misschien één laatste liedje nog. Als animatrice heb je geen controle over de muziek, ook voor mij is het volgende nummer een verrassing.

Het amfitheater zit vol met ouders, het is plakkerig warm onder de pikzwarte nachtlucht.
De avond is hier in het diepe Zuid-Europa al vroeg gevallen.
Kinderen, ouders, gezinnen compleet en gezinnen gebroken: iedereen is hier even helemaal vrij. Om te rusten, te spelen, te dansen, zingen en genieten. Om veel te doen of weinig.
Ik ben er voor de kinderen van al die mensen en wat doet dat me goed.

Het belletje van Veo Veo klinkt voor de laatste keer. Ik zwaai Aurora gedag en zie hoe de kinderen één voor één naar hun ouders terughollen. Let's call it a day, zou ik willen zeggen tegen het team, maar ik weet dat dat niet gaat. Achter het toneel liggen de kostuums voor morgen, we moeten dringend repeteren voor de musical.

Aurora komt nog even terug.
"Ik ga morgen weg," zegt ze en ze strekt haar armen naar voren voor een knuffel.



Zomer 2013