Ik kwam ooit een jongen tegen die zijn wenkbrauwen epileerde. Ze zagen er netter uit dan die van mij. Zijn gezicht was trouwens ook symmetrischer en gladder dan dat van mij. Hij droeg het diamantje in zijn oorlel consequenter dan ik mijn diamantjes in mijn huid schuif. Hoe dan ook, toen hij ontdekte dat ik Sonohra mee kon zingen, trok hij een CD uit een hoge stapel en gaf hem aan mij. "Hier, houd maar!"
Cadeautjes zijn voor mij een big deal en blijk van waardering. Dus, blij als een kind was ik ermee. Ik had in het studentenhuis waar ik voor twee weken sliep geen CD-speler, dus moest wachten tot ik thuis was.
Thuis, en inmiddels moet ik alweer drie lagen kleding over elkaar dragen in plaats van één bikini, vind ik eindelijk een oude CD-speler die het gebrande schijfje wil afspelen, nadat mijn pogingen met de autoradio niet slaagden. Er staat een nummer op dat ik nog nooit gehoord heb - ik zoek meteen naam en artiest op. Er staan nummers op die ik al honderd keer gehoord heb: sommige storen en slaan over.
Bij nummer 13 loopt de CD vast. Ik gok dat dit het was en druk zonder al te veel hoop op de >> knop. Na wat sputteren en aarzelen starten de boxen een nieuw nummer. Dat gaat zo door tot nummer 26, waar het ritueel zich herhaalt. En dan speelt de CD zomaar door, meer dan anderhalf uur achter elkaar, om bij nummer 45 (!) uit te komen.
Dan moet ik weg, en druk de heimweenummers uit. Nog steeds weet ik niet hoeveel nummers er werkelijk op de CD staan. Het heeft iets magisch, zoveel op zo'n dun schijfje, dat je toch iets kleiner had ingeschat.
De jongen schreef ooit nog eens wat op mijn zogenoemde 'prikbord' van facebook. Ik was er blij mee, maar zag de schamele betekenis ervan in en liet het voorbij gaan. Toch blijft het me fascineren. Niet alleen de CD met een onwaarschijnlijk groot aantal nummers erop, waarmee je mij tevens volledig naar een ander universum kunt verplaatsen, maar ook die wenkbrauwen. Ik bedoel, ze leken wel getekend. Welke (hetero)jongen boven de 16 (en dus uit de eventuele subcultuurleeftijd) heeft daar nou tijd voor? Echt, ik zit dagen in verwondering om zoiets.
dinsdag 29 november 2011
donderdag 24 november 2011
Again and again
In simpele deuntjes komt Basto uit mijn speakers. Het klinkt zoals stuiterballen eruit zien en zoals smarties smaken: vrolijk. Het is een snelle, makkelijke manier om mijn gedachten op een iets beter spoor te krijgen. Hoe ik ook tegen mezelf zei: 21 wordt je ALLERBESTE jaar ever, de eerste krak ís er gewoon, komt er gewoon, daar kun je niet aan ontkomen.
Maar je kunt het wel anders doen, anders afmaken :-) Ik lach om je grapjes en wens me jouw wollen vest te zijn, de capuchon die je zo strak om je hoofd knoopt dat je er werkelijk belachelijk uitziet. Maar als jij niet binnen 24 uur terugsms't, ga ik lekker slapen. Next! zing ik zachtjes voor me uit, want wiens tijd ik niet waard ben - die verdient ook geen gedachten van mij. In plaats daarvan loop ik hard, kilometers achtereen (tot ik over de grens ga en mijn knie verdraai), eet ik chocoladepepernoten en rakel ik herinneringen op met oude cd's.
Je bent het niet waard, A. Je bent mij niet waard. Ik herhaal mijn nieuwe, korte mantra - helaas wetend dat ik maar een beetje loop te liegen. Liegen, dat kan ik dan wel weer goed. Ik geloof mezelf bijna.
En: er is nog meer. De titel zegt het al: again and again, ik heb nog zoveel kansen gedumpt te worden!
En als het niet goed gaat kom je toch bij ons uithuilen? Ik kan mijn vrienden wel knuffelen. Nu ga ik alleen eerst dit nummer nog even keihard op repeat zetten.
Dat ik nog steeds mis en verlang, is niet nieuw en gaat heus niet zomaar over. Maar zoals gezegd, stuiterballen in de vorm van muziek - dat maakt veel goed.
Maar je kunt het wel anders doen, anders afmaken :-) Ik lach om je grapjes en wens me jouw wollen vest te zijn, de capuchon die je zo strak om je hoofd knoopt dat je er werkelijk belachelijk uitziet. Maar als jij niet binnen 24 uur terugsms't, ga ik lekker slapen. Next! zing ik zachtjes voor me uit, want wiens tijd ik niet waard ben - die verdient ook geen gedachten van mij. In plaats daarvan loop ik hard, kilometers achtereen (tot ik over de grens ga en mijn knie verdraai), eet ik chocoladepepernoten en rakel ik herinneringen op met oude cd's.
Je bent het niet waard, A. Je bent mij niet waard. Ik herhaal mijn nieuwe, korte mantra - helaas wetend dat ik maar een beetje loop te liegen. Liegen, dat kan ik dan wel weer goed. Ik geloof mezelf bijna.
En: er is nog meer. De titel zegt het al: again and again, ik heb nog zoveel kansen gedumpt te worden!
En als het niet goed gaat kom je toch bij ons uithuilen? Ik kan mijn vrienden wel knuffelen. Nu ga ik alleen eerst dit nummer nog even keihard op repeat zetten.
Dat ik nog steeds mis en verlang, is niet nieuw en gaat heus niet zomaar over. Maar zoals gezegd, stuiterballen in de vorm van muziek - dat maakt veel goed.
dinsdag 22 november 2011
Over spel
Ik blijf er maar tegenaan lopen. Jongens die er geen enkele moeite mee hebben hun vriendin te bedriegen. Een facebookfoto van je grijnzende lach in de kroeg, berichtjes die liefde betuigen voor je eigen vriendin, je meisje dat je dan blauwonderstreept en gehyperlinkt laat zijn - en dat op dezelfde dag dat je een ander in de kroeg versierde. Natuurlijk, dat tweede meisje betekent niets voor je. Zíj is niet het echte probleem.
Maar het geeft me wel de rillingen, maakt me bang en misselijk. Het is een schemergebied van onfatsoenlijkheid en criminaliteit. Kán het niet of mág het niet? Dus ik zou je dit willen vragen.
Ging er wat door je hoofd toen je ja zei? Toen ze naar je toe kwam en zei: "waarom dans je niet?"
Wat dacht je zelf toen je antwoordde: "Ik heb een blessure, maar kom er bij zitten!"
Viel er geen stilte in je brein toen je hand over haar dijbeen streek?
Je vragend herhaalde: "Je hebt geen vriend?"
Je zei: "Dit had ik gisteren al willen doen"
En kuste
Kuste wie niet in je bed lag. Je reeds bedrogen vriendin liet verteren, je nog meer dronk, dronk, drank betaalde en weigerde te dansen. Je méér kuste.
Toen.
Viel er geen bom?
Vielen er geen doden?
Maar het geeft me wel de rillingen, maakt me bang en misselijk. Het is een schemergebied van onfatsoenlijkheid en criminaliteit. Kán het niet of mág het niet? Dus ik zou je dit willen vragen.
Ging er wat door je hoofd toen je ja zei? Toen ze naar je toe kwam en zei: "waarom dans je niet?"
Wat dacht je zelf toen je antwoordde: "Ik heb een blessure, maar kom er bij zitten!"
Viel er geen stilte in je brein toen je hand over haar dijbeen streek?
Je vragend herhaalde: "Je hebt geen vriend?"
Je zei: "Dit had ik gisteren al willen doen"
En kuste
Kuste wie niet in je bed lag. Je reeds bedrogen vriendin liet verteren, je nog meer dronk, dronk, drank betaalde en weigerde te dansen. Je méér kuste.
Toen.
Viel er geen bom?
Vielen er geen doden?
zondag 20 november 2011
Lakens,
Ze schreeuwt het al naar me vanuit de verte. Mijn nieuwe, afgekorte naam. "Ehiiiiii!"
Op haar teenslippers en in wijde, hennepkleurige harembroek komt ze op me af huppelen. Ze mag even uit het hete, houten computerhok om pauze te houden. Nietsvermoedend: "Hoe gaat het?"
"Superslecht" antwoord ik, naar de waarheid.
Haar overblije gezichtje betrekt een beetje.
Ook Carmen loopt de poort uit. Het is zo'n vrouw die alles kan dragen: veel te veel werkuren, ongeluk en zelfs een korte tuinbroek van spijkerstof. Echt, wat een bewondering heb ik voor haar. In drie woorden vat ze de situatie samen.
"Non è venuto?"
Ik houd van samenvattingen. Veel duidelijker.
Ik schud mijn hoofd, van niet. Maar meer aandacht wil ik niet schenken aan deze gebeurtenis. Carmen ook niet. Met gebaren maakt ze duidelijk dat ik snel in de auto moet gaan zitten, we gaan.
Bij een groot, zilver-en-zwart geschilderd hek is het mijn beurt om uit te stappen. In plaats van direct door te lopen, ga ik voorzichtig op het bankje van kiezelstenen zitten. Voor me klettert een klein fonteintje, achter me staat een houten schip, ter decoratie. Gisterenavond was hier een bruiloft. Vól stond dit plein. Rijen knappe mannen in nette pakken, vrouwen in strakke jurkjes op hoge hakken. Niet té mooi zijn natuurlijk, de bruid liep stralend tussen het gezelschap door. Haar zwart krullende haar, zongebruinde huid en donkere ogen waren het toonbeeld van geluk. Het was niet eens zo georganiseerd: er werd geen confetti of rijst gegooid, en van een boeket was ook geen sprake. Dat maakte geen enkel verschil, of misschien werd het er zelfs nog wel mooier op. In de avondzon draaide de bruid zich zoekend om: waar was haar wederhelft?
Maar midden op deze dag is er niets vrolijks meer over. Ik zie nog geen draadje satijn of lintje wit meer liggen, alles is voorbij. Ook voor mij. De hete stenen priemen in mijn blote huid, maar ik ben nog lang niet klaar om op te staan. Wat ik niet weet: over twee dagen zal ik hier tegen beter weten in weer wachten. Tot een auto voorrijdt, die niet komen zal. Ik kijk hoe blonde haartjes op mijn bovenbeen zich ondanks de hitte verweren. Ril dan, zegt mijn lichaam en tegelijkertijd voel ik het over mijn rug trekken.
Ik weet van waanzin niet meer hoeveel tijd ik nodig heb om te herstellen en sta maar op, in gekte en wanhoop. Sleep me naar het kraakheldere appartement. Wat een verschil met mijn eerdere bed: witte, brandschone lakens en een fantastisch matras. Maar wat een droomrijke plaats zou kunnen zijn verandert in een poel van verdriet. Het helpt niet. Het gaat niet zomaar voorbij.
De jongens, het zijn lakens, van eenzelfde pak.
Op haar teenslippers en in wijde, hennepkleurige harembroek komt ze op me af huppelen. Ze mag even uit het hete, houten computerhok om pauze te houden. Nietsvermoedend: "Hoe gaat het?"
"Superslecht" antwoord ik, naar de waarheid.
Haar overblije gezichtje betrekt een beetje.
Ook Carmen loopt de poort uit. Het is zo'n vrouw die alles kan dragen: veel te veel werkuren, ongeluk en zelfs een korte tuinbroek van spijkerstof. Echt, wat een bewondering heb ik voor haar. In drie woorden vat ze de situatie samen.
"Non è venuto?"
Ik houd van samenvattingen. Veel duidelijker.
Ik schud mijn hoofd, van niet. Maar meer aandacht wil ik niet schenken aan deze gebeurtenis. Carmen ook niet. Met gebaren maakt ze duidelijk dat ik snel in de auto moet gaan zitten, we gaan.
Bij een groot, zilver-en-zwart geschilderd hek is het mijn beurt om uit te stappen. In plaats van direct door te lopen, ga ik voorzichtig op het bankje van kiezelstenen zitten. Voor me klettert een klein fonteintje, achter me staat een houten schip, ter decoratie. Gisterenavond was hier een bruiloft. Vól stond dit plein. Rijen knappe mannen in nette pakken, vrouwen in strakke jurkjes op hoge hakken. Niet té mooi zijn natuurlijk, de bruid liep stralend tussen het gezelschap door. Haar zwart krullende haar, zongebruinde huid en donkere ogen waren het toonbeeld van geluk. Het was niet eens zo georganiseerd: er werd geen confetti of rijst gegooid, en van een boeket was ook geen sprake. Dat maakte geen enkel verschil, of misschien werd het er zelfs nog wel mooier op. In de avondzon draaide de bruid zich zoekend om: waar was haar wederhelft?
Maar midden op deze dag is er niets vrolijks meer over. Ik zie nog geen draadje satijn of lintje wit meer liggen, alles is voorbij. Ook voor mij. De hete stenen priemen in mijn blote huid, maar ik ben nog lang niet klaar om op te staan. Wat ik niet weet: over twee dagen zal ik hier tegen beter weten in weer wachten. Tot een auto voorrijdt, die niet komen zal. Ik kijk hoe blonde haartjes op mijn bovenbeen zich ondanks de hitte verweren. Ril dan, zegt mijn lichaam en tegelijkertijd voel ik het over mijn rug trekken.
Ik weet van waanzin niet meer hoeveel tijd ik nodig heb om te herstellen en sta maar op, in gekte en wanhoop. Sleep me naar het kraakheldere appartement. Wat een verschil met mijn eerdere bed: witte, brandschone lakens en een fantastisch matras. Maar wat een droomrijke plaats zou kunnen zijn verandert in een poel van verdriet. Het helpt niet. Het gaat niet zomaar voorbij.
De jongens, het zijn lakens, van eenzelfde pak.
donderdag 17 november 2011
Living like Larry XI - Minder hebben
Living like Larry is een idee dat ik heb gekregen na het lezen van het boek The Gospel according to Larry, zoals je waarschijnlijk wel wist. In dit boek probeert Josh te leven met zo min mogelijk spullen, hij geeft zich zelf als opdracht dat het er 100 mogen zijn (met uiteraard richtlijnen/regels hierbij). Dit keer daarom een stuk over hoe je ook echt je spullen kunt verminderen. Want dat is eigenlijk nog niet zo makkelijk!
1. Ruiljedvd.nl
Ik zal meteen met mijn eigen beste ervaring beginnen: dvd's ruilen! Heb je ook een stapel dvd's liggen waar je nauwelijks meer naar omkijkt? Doe er wat mee! Ga ze langs en bedenk per film in welke categorie deze valt:
O: Nog nooit gezien.
A: Gezien, was matig tot wel leuk, ga je nooit meer kijken.
B: Al gezien, maar ga je zeker (binnenkort) nog een keer kijken
Waar het om gaat: die dvd's uit de A-categorie! Je hoeft ze eigenlijk niet meer, maar weggooien is ook weer zoiets. De oplossing? Ruilen! En wat is er handiger dan een simpele database die voor jou vergelijkt of iemand iets heeft wat jij erg graag voor terug zou willen hebben? Zo'n systeem hebben ze op ruiljedvd.nl: je maakt een wishlist (die heb je vast!) en een aanbodlijst, waarna de computer kijkt of er al direct overeenkomsten met andere leden zijn. Door wat rond te klikken kom je zelf ook allerlei leuks tegen. Met een beoordeelsysteem zie je ook welke leden al veel ruils gehad hebben en betrouwbaar zijn. Ikzelf heb er nu ééntje gedaan en ik ben echt razend enthousiast! Pas als allebei de partijen akkoord zijn krijg je elkaars emailadres én adres waar je je dvd naar toe moet sturen. Binnen drie dagen had ik een veel leukere dvd in ruil voor de horrorfilm die al maanden eng naar me staarde vanuit de kast (en aan de andere kant van Nederland was een jongen blij dat hij van die dramafilm af was)!
Update: ruiljedvd is net vandaag veranderd in moviemarkt, daar link ik je ook naartoe!
Voor de oplettende lezer: op deze manier heb nog steeds even veel spullen - maar het is wél één item minder als je vergelijkt met wanneer je de dvd's van je wishlist zou kopen of krijgen!
2. Regifting
Dit lijkt misschien iets vreemds waar we het liever niet over hebben: cadeautjes doorgeven. Maar als ik even een ander artikel mag quoten:
Soms krijg je gewoon cadeautjes waar je niets mee kunt, niets aan hebt, die niet bij je passen en ga zo maar door. Die tijd komt er, met december in opkomst, vast weer aan voor veel van jullie... Onthoud bij wie het vandaan kwam, mix & match eventueel en geef het door! Dat is écht geen schande, zeker niet als je iemand kent bij wie het cadeau wél geweldig past.
Bij dit puntje past ook: maak het hele jaar door verlanglijstjes en zorg dat je voor verjaardag en/of Sinterklaas dingen vraagt die je echt kunt gebruiken! Want wat moet je met het zoveelste make-up tasje? Ja, écht heel leuk hoor, Hello Kitty erop... maar was het nou nodig? Nee. Overweeg ook eens om iets voor een goed doel te vragen (een gift, of juist leuke spulletjes uit de webshop van zo'n goed doel). Mijn favorieten: adopteer een dier (ik heb een pandabeer en een schildpad!), Oxfam Novib cadeautjes voor anderen en Unicef Doe-goodies.
3. Boeken lenen
Dit lijkt zo simpel, maar volgens mij gebeurt het veel te weinig! Thuis heb ik een kast vol prachtige boeken. Zo'n zes jaar geleden vroeg iemand me: "En hoeveel heb je er nog niet gelezen?" Ik vond het maar een rare vraag... niet gelezen? Ik las alle boeken die ik kocht of kreeg toch meteen?! (Ik moet hierbij vermelden: ik ben altijd al zuinig geweest en het grootste deel van wat ik lees leen ik uit de bibliotheek)
Nu, echter, staan er wel degelijk ongelezen boeken in mijn kast. Ze zijn nog nét op twee handen te tellen (aiii), en (smoesjestijd!) ik heb ze niet gekocht maar gekregen, maar trots ben ik er natuurlijk niet op.
Eén van de oorzaken is wel een hele goede zaak, en dat is het boeken 'wisselen' dat ik met vriendinnen ben gaan doen. Veel organisatie zit er niet in, en dat hoeft ook helemaal niet, maar het komt er op neer dat we fantastische boeken (of boeken die echt precies bij één van ons passen) aan elkaar doorgeven. We kennen allemaal het 'te-weinig-tijd-te-veel-studieboeken'-probleem, dus je mag het boek zo lang houden als nodig is.
Fijn hier aan: een boek kopen heb ik al heel lang niet meer gedaan!
4. Nog meer: lenen!
Lenen hoef je niet te beperken tot louter boeken. In studentenhuizen, zoals waar ik woon, wordt al veel samen gedaan met spullen: van koffiezetapparaat tot gereedschapskist - en waarom ook niet? Probeer samen te doen met dingen die je niet vaak nodig hebt. Het is soms lastig omdat dit vertrouwen vereist... een optimistische instelling kan je hier al een heel stuk bij helpen. Ga uit van het beste, overleg goed en zorg ook dat je om en om een product betaalt - of split de prijs meteen door het aantal mensen dat meedoet. Behalve goed voor je geweten is minder spullen hebben ook goed voor je portemonnee! :)
5. Opruimen
Naar mijn mening de makkelijkste! Heb jij nog...
- Sportkleding of schoenen die je niet meer past of nooit meer zult dragen
- Muziekboeken waar je niet naar omkijkt
- Leuke, maar al gelezen tijdschriften
- Oud speelgoed
- Of te kleine kleding
ergens liggen?
Ik zal heus niet meteen zeggen dat alles direct weg moet. Echt niet, ik ben koningin van het bewaren. Maar bewaren moet wél selectief, bewaar niet alles uit gemak. Want bedenk je dat jouw te kleine, maar verder nog prima Nike's iemand nog hartstikke veel plezier kunnen geven, terwijl ze bij jou in de kast verstoffen. Maak een foto, zet ze op marktplaats en maak iemand gelukkig voor 5 of 10 euro, of wat jij ze waard vindt natuurlijk. Het is zo gedaan: niet piepen over die paar minuutjes, want uhm... besteed je die normaal niet gewoon aan facebook/twitter/bloglovin/mail?! Precies...
Dat speelgoed kun je ook proberen te verkopen, of naar de kringloop brengen en dat geldt ook voor de tijdschriften. Laat deze spullen niet vergaan, terwijl ze anderen gelukkig kunnen maken!
Dus, samenvattend: ruil je dvd's, geef je cadeautjes door, leen je boeken uit, doe samen enne... ruim die spullen nou eens op! ;-)
Geïnspireerd door 7 ways to have more by owning less, waar ook de quote vandaan komt. 7 ways... bevat allerlei aanbevelingen voor mensen uit the UK & USA, minder geschikt voor Nederlanders, vandaar dat ik mijn eigen variant van het artikel geschreven heb.
Inspirerend is ook het TEDxSydney-praatje van Rachel Botsman over Collabarative consumption.
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
1. Ruiljedvd.nl
Ik zal meteen met mijn eigen beste ervaring beginnen: dvd's ruilen! Heb je ook een stapel dvd's liggen waar je nauwelijks meer naar omkijkt? Doe er wat mee! Ga ze langs en bedenk per film in welke categorie deze valt:
O: Nog nooit gezien.
A: Gezien, was matig tot wel leuk, ga je nooit meer kijken.
B: Al gezien, maar ga je zeker (binnenkort) nog een keer kijken
Waar het om gaat: die dvd's uit de A-categorie! Je hoeft ze eigenlijk niet meer, maar weggooien is ook weer zoiets. De oplossing? Ruilen! En wat is er handiger dan een simpele database die voor jou vergelijkt of iemand iets heeft wat jij erg graag voor terug zou willen hebben? Zo'n systeem hebben ze op ruiljedvd.nl: je maakt een wishlist (die heb je vast!) en een aanbodlijst, waarna de computer kijkt of er al direct overeenkomsten met andere leden zijn. Door wat rond te klikken kom je zelf ook allerlei leuks tegen. Met een beoordeelsysteem zie je ook welke leden al veel ruils gehad hebben en betrouwbaar zijn. Ikzelf heb er nu ééntje gedaan en ik ben echt razend enthousiast! Pas als allebei de partijen akkoord zijn krijg je elkaars emailadres én adres waar je je dvd naar toe moet sturen. Binnen drie dagen had ik een veel leukere dvd in ruil voor de horrorfilm die al maanden eng naar me staarde vanuit de kast (en aan de andere kant van Nederland was een jongen blij dat hij van die dramafilm af was)!
Update: ruiljedvd is net vandaag veranderd in moviemarkt, daar link ik je ook naartoe!
Voor de oplettende lezer: op deze manier heb nog steeds even veel spullen - maar het is wél één item minder als je vergelijkt met wanneer je de dvd's van je wishlist zou kopen of krijgen!
2. Regifting
Dit lijkt misschien iets vreemds waar we het liever niet over hebben: cadeautjes doorgeven. Maar als ik even een ander artikel mag quoten:
No disrespect, but the disconnect between good friends and good taste is sometimes astounding.
Soms krijg je gewoon cadeautjes waar je niets mee kunt, niets aan hebt, die niet bij je passen en ga zo maar door. Die tijd komt er, met december in opkomst, vast weer aan voor veel van jullie... Onthoud bij wie het vandaan kwam, mix & match eventueel en geef het door! Dat is écht geen schande, zeker niet als je iemand kent bij wie het cadeau wél geweldig past.
Bij dit puntje past ook: maak het hele jaar door verlanglijstjes en zorg dat je voor verjaardag en/of Sinterklaas dingen vraagt die je echt kunt gebruiken! Want wat moet je met het zoveelste make-up tasje? Ja, écht heel leuk hoor, Hello Kitty erop... maar was het nou nodig? Nee. Overweeg ook eens om iets voor een goed doel te vragen (een gift, of juist leuke spulletjes uit de webshop van zo'n goed doel). Mijn favorieten: adopteer een dier (ik heb een pandabeer en een schildpad!), Oxfam Novib cadeautjes voor anderen en Unicef Doe-goodies.
3. Boeken lenen
Dit lijkt zo simpel, maar volgens mij gebeurt het veel te weinig! Thuis heb ik een kast vol prachtige boeken. Zo'n zes jaar geleden vroeg iemand me: "En hoeveel heb je er nog niet gelezen?" Ik vond het maar een rare vraag... niet gelezen? Ik las alle boeken die ik kocht of kreeg toch meteen?! (Ik moet hierbij vermelden: ik ben altijd al zuinig geweest en het grootste deel van wat ik lees leen ik uit de bibliotheek)
Nu, echter, staan er wel degelijk ongelezen boeken in mijn kast. Ze zijn nog nét op twee handen te tellen (aiii), en (smoesjestijd!) ik heb ze niet gekocht maar gekregen, maar trots ben ik er natuurlijk niet op.
Eén van de oorzaken is wel een hele goede zaak, en dat is het boeken 'wisselen' dat ik met vriendinnen ben gaan doen. Veel organisatie zit er niet in, en dat hoeft ook helemaal niet, maar het komt er op neer dat we fantastische boeken (of boeken die echt precies bij één van ons passen) aan elkaar doorgeven. We kennen allemaal het 'te-weinig-tijd-te-veel-studieboeken'-probleem, dus je mag het boek zo lang houden als nodig is.
Fijn hier aan: een boek kopen heb ik al heel lang niet meer gedaan!
4. Nog meer: lenen!
Lenen hoef je niet te beperken tot louter boeken. In studentenhuizen, zoals waar ik woon, wordt al veel samen gedaan met spullen: van koffiezetapparaat tot gereedschapskist - en waarom ook niet? Probeer samen te doen met dingen die je niet vaak nodig hebt. Het is soms lastig omdat dit vertrouwen vereist... een optimistische instelling kan je hier al een heel stuk bij helpen. Ga uit van het beste, overleg goed en zorg ook dat je om en om een product betaalt - of split de prijs meteen door het aantal mensen dat meedoet. Behalve goed voor je geweten is minder spullen hebben ook goed voor je portemonnee! :)
5. Opruimen
Naar mijn mening de makkelijkste! Heb jij nog...
- Sportkleding of schoenen die je niet meer past of nooit meer zult dragen
- Muziekboeken waar je niet naar omkijkt
- Leuke, maar al gelezen tijdschriften
- Oud speelgoed
- Of te kleine kleding
ergens liggen?
Ik zal heus niet meteen zeggen dat alles direct weg moet. Echt niet, ik ben koningin van het bewaren. Maar bewaren moet wél selectief, bewaar niet alles uit gemak. Want bedenk je dat jouw te kleine, maar verder nog prima Nike's iemand nog hartstikke veel plezier kunnen geven, terwijl ze bij jou in de kast verstoffen. Maak een foto, zet ze op marktplaats en maak iemand gelukkig voor 5 of 10 euro, of wat jij ze waard vindt natuurlijk. Het is zo gedaan: niet piepen over die paar minuutjes, want uhm... besteed je die normaal niet gewoon aan facebook/twitter/bloglovin/mail?! Precies...
Dat speelgoed kun je ook proberen te verkopen, of naar de kringloop brengen en dat geldt ook voor de tijdschriften. Laat deze spullen niet vergaan, terwijl ze anderen gelukkig kunnen maken!
Dus, samenvattend: ruil je dvd's, geef je cadeautjes door, leen je boeken uit, doe samen enne... ruim die spullen nou eens op! ;-)
Geïnspireerd door 7 ways to have more by owning less, waar ook de quote vandaan komt. 7 ways... bevat allerlei aanbevelingen voor mensen uit the UK & USA, minder geschikt voor Nederlanders, vandaar dat ik mijn eigen variant van het artikel geschreven heb.
Inspirerend is ook het TEDxSydney-praatje van Rachel Botsman over Collabarative consumption.
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
dinsdag 15 november 2011
Marcos
Je wandelt naast me, rustige passen door een doodstille stad. Toen we vertrokken waren de tegels natgeregend, maar dankzij de warmte die is blijven hangen, zie ik hoe netjes ze inmiddels opgedroogd zijn. Wat slenteren - we lijken net een stel, ik onderdruk de neiging die ik heb om je hand te pakken. Je bent als goudbruine poederoogschaduw in mijn hand: mooi, maar niet geschikt voor mij. Niet in een manier dat ik wil dat je je arm om mij heen slaat - er is er maar één die weet hoe ik verlang naar dat soort tekenen van affectie.
Je spijkerbroek is te wijd voor je: slungelig hangt hij om je benen, op je afgetrapte sneakers. Bijna zijn we een dans samen: ik klein en snel, jij lang en leidend.
"Sla de nacht over!" bedel je.
Ik geef je geen antwoord meer. Op mijn nagelriemen zitten restjes nagellak; kijk je niet aandachtig genoeg dan lijkt het bloed. Mijn wangen zijn droog van de kou en dagen en nachten die ik heb doorgebracht in de bar. Ik moet en zal altijd het maximale halen uit elke dag. Dat eist later zijn tol - en zo weet ik niet meer waar de grens precies ligt. De effecten van dagen later heb ik nog niet meegerekend, namelijk. Dat ik wel vroeg opsta, maar 's middags alweer slapen moet, douchen moet, chips als avondeten neem. Is dat nog steeds 'alles uit je dag halen'?
En tegelijkertijd, toch, inspireert het me. Hoe kapot ik mezelf maak: dat ik opsta en huilen wil, dat ik al zes dagen geen groente heb gegeten (want tomaat is fruit) en dat ik nog steeds relatief goed functioneer. Het geeft me gedachten die ik niet van mezelf ken, het laat me snauwen en ook bijvoorbeeld jou negeren. Was ik uitgeslapen, dan had ik moeite gedaan je uit te leggen waarom ik naar huis ging. Nu vind ik mezelf zo belangrijk dat ik dat niet meer doe. Ik verander in een kleine ijskoningin.
"Je hebt het gewoon nog nooit geprobeerd!" zeg je, en dat lokt me uit de tent.
"Een nacht overslaan?" vraag ik terug - want dat heb ik net een dag doorgebracht op minder dan drie uur slaap, en dat weet jij ook.
"Neehee, dat niet"
Het is weer stil. Ik mag raden zeker. Mijn passen wat langer, want daar heb ik dus geen zin in.
"Samenzijn met een Braziliaan" zeg je dan. "Dat heb je nog nooit geprobeerd."
Je spijkerbroek is te wijd voor je: slungelig hangt hij om je benen, op je afgetrapte sneakers. Bijna zijn we een dans samen: ik klein en snel, jij lang en leidend.
"Sla de nacht over!" bedel je.
Ik geef je geen antwoord meer. Op mijn nagelriemen zitten restjes nagellak; kijk je niet aandachtig genoeg dan lijkt het bloed. Mijn wangen zijn droog van de kou en dagen en nachten die ik heb doorgebracht in de bar. Ik moet en zal altijd het maximale halen uit elke dag. Dat eist later zijn tol - en zo weet ik niet meer waar de grens precies ligt. De effecten van dagen later heb ik nog niet meegerekend, namelijk. Dat ik wel vroeg opsta, maar 's middags alweer slapen moet, douchen moet, chips als avondeten neem. Is dat nog steeds 'alles uit je dag halen'?
En tegelijkertijd, toch, inspireert het me. Hoe kapot ik mezelf maak: dat ik opsta en huilen wil, dat ik al zes dagen geen groente heb gegeten (want tomaat is fruit) en dat ik nog steeds relatief goed functioneer. Het geeft me gedachten die ik niet van mezelf ken, het laat me snauwen en ook bijvoorbeeld jou negeren. Was ik uitgeslapen, dan had ik moeite gedaan je uit te leggen waarom ik naar huis ging. Nu vind ik mezelf zo belangrijk dat ik dat niet meer doe. Ik verander in een kleine ijskoningin.
"Je hebt het gewoon nog nooit geprobeerd!" zeg je, en dat lokt me uit de tent.
"Een nacht overslaan?" vraag ik terug - want dat heb ik net een dag doorgebracht op minder dan drie uur slaap, en dat weet jij ook.
"Neehee, dat niet"
Het is weer stil. Ik mag raden zeker. Mijn passen wat langer, want daar heb ik dus geen zin in.
"Samenzijn met een Braziliaan" zeg je dan. "Dat heb je nog nooit geprobeerd."
zaterdag 12 november 2011
Leuk is... #2
* Midnight snacken, oftewel een héél vroeg en mediterraan ontbijtje (lees: tosti met mozzarella en Italiaanse kruiden, omdat je maag zo rommelt als je veel te laat thuiskomt).
* Tranen ombuigen tot giechelen.
* Stuiterend je bed in kruipen. Met een oogmasker op proberen te slapen. Wakker worden, overtuigd dat je uren geslapen hebt - er achter komen dat het gewoon 8 uur is. Of nouja, gewoon? En zaterdag. En dat je alweer honger hebt. En dat dit allemaal dus niet eens zo leuk is, tot je tegen een huisgenootje aanloopt. Hallo, leuke verhalen! Waar was jij vannacht?
* Tiramisu uit een plastic Albert Heijn bak delen.
* Als eindelijk, na een aantal maanden 'supportive care' en gefrustreerde doch niet gepubliceerde stukjes over doodbloedende vriendschappen, een vriendin haar warmte weer terugvindt en voor jou even haar problemen van zich afzet. Lacht. Zegt dat je jóúw verhaal moet vertellen.
* Per ongeluk bijna een hele grote verrassing verraden - en dat er dan gelukkig iemand is die daar over heen lacht.
* Een boekje vullen met lieve teksten voor wie op reis gaat (Dit is echt een aanrader als je een cadeau zoekt... wat is er nu leuker dan iets geven dat jullie als vrienden in elkaar gezet hebben?)
* [...]
"So you're saying I'm FAT?!"
- "No, actually I think you're pretty hot..."
Wijs gezegd, jongeman. Heel goed de situatie omgedraaid. :D I was just about to take him down, no worries.
* Tranen ombuigen tot giechelen.
* Stuiterend je bed in kruipen. Met een oogmasker op proberen te slapen. Wakker worden, overtuigd dat je uren geslapen hebt - er achter komen dat het gewoon 8 uur is. Of nouja, gewoon? En zaterdag. En dat je alweer honger hebt. En dat dit allemaal dus niet eens zo leuk is, tot je tegen een huisgenootje aanloopt. Hallo, leuke verhalen! Waar was jij vannacht?
* Tiramisu uit een plastic Albert Heijn bak delen.
* Als eindelijk, na een aantal maanden 'supportive care' en gefrustreerde doch niet gepubliceerde stukjes over doodbloedende vriendschappen, een vriendin haar warmte weer terugvindt en voor jou even haar problemen van zich afzet. Lacht. Zegt dat je jóúw verhaal moet vertellen.
* Per ongeluk bijna een hele grote verrassing verraden - en dat er dan gelukkig iemand is die daar over heen lacht.
* Een boekje vullen met lieve teksten voor wie op reis gaat (Dit is echt een aanrader als je een cadeau zoekt... wat is er nu leuker dan iets geven dat jullie als vrienden in elkaar gezet hebben?)
* [...]
"So you're saying I'm FAT?!"
- "No, actually I think you're pretty hot..."
Wijs gezegd, jongeman. Heel goed de situatie omgedraaid. :D I was just about to take him down, no worries.
dinsdag 8 november 2011
Boeken die je gelezen moet hebben #2
Slaapliedjes voor kleine criminelen - Heather O'NeillDit boek, met zijn fascinerende titel en voorkant, trok direct mijn aandacht in de bibliotheek. Baby, de twaalfjarige hoofdpersoon, is geboren als liefdesbaby. Nu zwerft ze met haar jonge, drugsverslaafde vader Jules (26) door de straten van Montreal. Dat maakt het sowieso al een aanrader voor wie van Frans en/of Canada houdt. Daarnaast is het verhaal dan wel in- en intriest, maar zo fijntjes geschreven. Dan zitten er ook nog (ergens!) autobiografische stukken in het boek... Kortom: lezen!
Love is a big and wonderful idea, but life is made up of small things. As a kid, you have nothing to do with the way the world is run; you just have to hurry and catch up with it.
La ballade de Baby & Lullabies for little criminals zijn de titels waar je dan naar op zoek moet gaan. Al gok ik dat je voor de Franse versie zeker geen beginner moet zijn...
Jane Eyre - Charlotte BrontëDit prachtige verhaal is al zeventien (!) keer verfilmd, dit jaar opnieuw. Ik heb nog geen van deze verfilmingen gezien, maar ben erg benieuwd naar de laatste... Maar voor je de film ziet, is het boek bijna een verplichting.
Ik noem Jane Eyre gerust een meesterwerk, en niet in de laatste plaats om de zinnen die kleine kunstwerkjes zijn. Jane Eyre has been turning girls into women for generations staat er te lezen op de voorkant. Wie mij kent (Nuchterr! Beide benen op de grond! Eerst zien dan geloven... en ga zo maar door) weet dat ik dit soort kreten nooit zomaar zal aannemen.
Ik zat dan ook midden in het boek en dacht, zie je nou wel, wat een onzin. Alsof een boek dat kan.
Tot de omslag kwam. Ik zeg niet dat dit boek mij liet opgroeien, of mij wereldschokkende inzichten bracht. Maar het bracht wel herkenbare situaties, terwijl Jane en ik zo'n beetje twee eeuwen schelen. Het bracht me prachtige quotes (die ik al eerder publiceerde op mijn oude weblog) en het bracht me wijsheid. Dit stukje tekst leerde ik zelfs uit mijn hoofd.
You, of importance to him in any way? Go! Your folly sickens me! [...] for it does good to no woman, to be flattered by her superior, who cannot possibly intend to marry her, and it is madness in all women to let a secret love kindle within them, which, if unknown and unreturned, must devour the life that feeds it.
Amen. Ik zou dit trouwens ook vaker tegen mezelf moeten zeggen.
Jane Eyre is so pretty qua taal en zo sterk qua verhaal... ga het alsjeblieft lezen - niet eerst stiekem de film kijken! :)
zaterdag 5 november 2011
Living like Larry X - Voedsel dat vergaat
Het voedingscentrum liet mij laatst een enquête invullen. Ik moest gokken hoeveel voedsel er jaarlijks weggegooid werd. Nu weet ik dat dat veel is, dus ik klikte een antwoord hoger aan dan ik het antwoord dat ik eigenlijk zou kiezen. Het was er nóg één hoger. Het voedingscentrum was daarna ook zo vriendelijk om de confronterende waarheid in mijn gezicht te smijten:
"Om u een idee te geven van voedselverspilling in Nederland volgen nu de antwoorden op voorgaande vragen.
- Er wordt in Nederland jaarlijks 9,5 miljoen ton aan voedsel verspild.
- Dit heeft een totale waarde van € 4,4 miljard.
- Per persoon wordt jaarlijks gemiddeld voor €135 / 65 warme maaltijden aan voedsel verspild."
Ik heb even onderstreept wat ik het belangrijkste vind: het voedsel, niet het geld. Snelcursus verspilling tegengaan in vijf punten!
1. Gooi je eten niet weg als je het niet opkunt. Simpel, maar doeltreffend. Als je die grote pan pasta niet opkunt, een verpakking te groot voor jou alleen blijkt te zijn of als je zomaar uit eten bent gegaan: denk éven aan wat je nog met het overige eten kunt! Schep het over naar een ander (magnetron)bakje en eet het de volgende dag, of die daarna.
Dat deed je al? (Altijd?! Echt?) Lees verder dan :)
2. Stel vragen! Vandaag zag ik 6 verse boterhammen in onze eigen huisprullenbak. Ik heb mijn huisgenootje - op eigen risico - er wel eens naar gevraagd: waarom ze zoveel brood weggooit. 'Het wordt zo snel oud' antwoordde ze. Maar (ondanks dat ik vandaag echt heel verdrietig naar het gebakken tarwe tussen de besmeurde plastic bakjes en lege blikjes tomatenpuree keek), ik weet dat vragen stellen helpt. Natuurlijk aan jezelf, maar bovenal ook aan anderen en hardop: waarom gooi je dat weg? Had dat niet anders gekund? Weet je zeker dat het niet goed meer is, of is dat een onderbuikgevoel? Natuurlijk mag je zelf de woorden zorgvuldiger kiezen.
3. "Het probleem wordt onder meer veroorzaakt doordat consumenten en supermarkten meer bederfelijke waar in slaan dan ze weg kunnen werken." laat het ANP weten. En dus? Opnieuw: nadenken! En wel thuis én in de supermarkt. Winkel met een lijstje. Koop niet méér bederfelijke groente dan in je twee dagen op kunt maken. Denk na over hoe lang je met die zakken fruit kunt doen, of met die twee enorme broden.
Koop niets dat je al voldoende hebt: afbakbroodjes en pakken chocomel in de aanbieding zijn leuk, maar als je ze weg moet gooien straks, was het alsnog duurder dan je zou willen.
4. Deze is eigenlijk best makkelijk: boycot de overduidelijke vormen van voedselverspilling. Ik vind persoonlijk eetwedstrijden (frikandellen, kip, knoedels en ga zo maar door) echt walgelijk. 183 kippenvleugeltjes in twaalf minuten opeten, dan ben je toch gewoon niet helemaal lekker? De meneer van de laatste link ging trouwens nog dood ook.
Boycotten dus. Niet naar kijken, niet om lachen, afkeurend over praten als mensen er je mening over vragen - of er gewoon niet over praten.
5. Educate yourself! Leer het verschil tussen een THT en TGT-datum hier. Bedenk dat bij de THT (tenminste houdbaar tot)-datum soms nog wel een jaar opgeteld mag worden... Vergeet ook niet dat er voor bedrijven ook eigenbelang in de (te verzinnen) datum zit. Het wordt ook wel de commerciële houdbaarheidsdatum genoemd!
Bij dit puntje hoort ook: leer jezelf iets over waar je voedsel vandaan komt. We staan, in vergelijking met lang geleden, nu verder van ons eten af. "Ham, dat komt toch van hamsters?" sprake een kleutertje... Het is aan jou om (jezelf) er iets over te leren! Kijk bijvoorbeeld de documentaire Taste the Waste. (Die heb ik dan nog weer niet gezien, maar ik heb er wel goede verhalen over gehoord.)
Behoefte aan meer? Let me know, ik wilde er eerst namelijk tien punten van maken!
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
"Om u een idee te geven van voedselverspilling in Nederland volgen nu de antwoorden op voorgaande vragen.
- Er wordt in Nederland jaarlijks 9,5 miljoen ton aan voedsel verspild.
- Dit heeft een totale waarde van € 4,4 miljard.
- Per persoon wordt jaarlijks gemiddeld voor €135 / 65 warme maaltijden aan voedsel verspild."
Ik heb even onderstreept wat ik het belangrijkste vind: het voedsel, niet het geld. Snelcursus verspilling tegengaan in vijf punten!
1. Gooi je eten niet weg als je het niet opkunt. Simpel, maar doeltreffend. Als je die grote pan pasta niet opkunt, een verpakking te groot voor jou alleen blijkt te zijn of als je zomaar uit eten bent gegaan: denk éven aan wat je nog met het overige eten kunt! Schep het over naar een ander (magnetron)bakje en eet het de volgende dag, of die daarna.
Dat deed je al? (Altijd?! Echt?) Lees verder dan :)
2. Stel vragen! Vandaag zag ik 6 verse boterhammen in onze eigen huisprullenbak. Ik heb mijn huisgenootje - op eigen risico - er wel eens naar gevraagd: waarom ze zoveel brood weggooit. 'Het wordt zo snel oud' antwoordde ze. Maar (ondanks dat ik vandaag echt heel verdrietig naar het gebakken tarwe tussen de besmeurde plastic bakjes en lege blikjes tomatenpuree keek), ik weet dat vragen stellen helpt. Natuurlijk aan jezelf, maar bovenal ook aan anderen en hardop: waarom gooi je dat weg? Had dat niet anders gekund? Weet je zeker dat het niet goed meer is, of is dat een onderbuikgevoel? Natuurlijk mag je zelf de woorden zorgvuldiger kiezen.
3. "Het probleem wordt onder meer veroorzaakt doordat consumenten en supermarkten meer bederfelijke waar in slaan dan ze weg kunnen werken." laat het ANP weten. En dus? Opnieuw: nadenken! En wel thuis én in de supermarkt. Winkel met een lijstje. Koop niet méér bederfelijke groente dan in je twee dagen op kunt maken. Denk na over hoe lang je met die zakken fruit kunt doen, of met die twee enorme broden.
Koop niets dat je al voldoende hebt: afbakbroodjes en pakken chocomel in de aanbieding zijn leuk, maar als je ze weg moet gooien straks, was het alsnog duurder dan je zou willen.
4. Deze is eigenlijk best makkelijk: boycot de overduidelijke vormen van voedselverspilling. Ik vind persoonlijk eetwedstrijden (frikandellen, kip, knoedels en ga zo maar door) echt walgelijk. 183 kippenvleugeltjes in twaalf minuten opeten, dan ben je toch gewoon niet helemaal lekker? De meneer van de laatste link ging trouwens nog dood ook.
Boycotten dus. Niet naar kijken, niet om lachen, afkeurend over praten als mensen er je mening over vragen - of er gewoon niet over praten.
5. Educate yourself! Leer het verschil tussen een THT en TGT-datum hier. Bedenk dat bij de THT (tenminste houdbaar tot)-datum soms nog wel een jaar opgeteld mag worden... Vergeet ook niet dat er voor bedrijven ook eigenbelang in de (te verzinnen) datum zit. Het wordt ook wel de commerciële houdbaarheidsdatum genoemd!
Bij dit puntje hoort ook: leer jezelf iets over waar je voedsel vandaan komt. We staan, in vergelijking met lang geleden, nu verder van ons eten af. "Ham, dat komt toch van hamsters?" sprake een kleutertje... Het is aan jou om (jezelf) er iets over te leren! Kijk bijvoorbeeld de documentaire Taste the Waste. (Die heb ik dan nog weer niet gezien, maar ik heb er wel goede verhalen over gehoord.)
Behoefte aan meer? Let me know, ik wilde er eerst namelijk tien punten van maken!
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
donderdag 3 november 2011
Van stad naar stad
Om 20.00 uur zou ze me ophalen bij de voordeur van het complex. Het is inmiddels 20.15, maar ik wacht, alsof ik nog moet roken – zo elegant. Ik mag graag kijken. Naar de sterren, maar vooral ook rechtvooruit. Hoe scootertjes langs razen, soms zachtjes ruisen en parkeren. Hoe het bord voor ijsjes klappert. Iep, zwiep – het laat zich leiden door de wind die voelt alsof ze onder nul uitkomt.
Mijn sigaret zou ik nu met een uitgestrekte arm bekijken, alvorens haar weer tussen mijn lippen te klemmen. Ik heb geen idee hoe: roken is elegant, maar zo duivels.
Wie zouden we tegenkomen vanavond? Wat zal ik eten? Dat laatste wordt eerst beantwoord: ze heeft spaghetti gekookt. Met tomatensaus, en ongeveer 4 olijven. Een handjevol, zoals voldoende is. Ik eet tot ik geen honger meer heb en dat is al snel. Een koekje? Dat is dan het toetje, het lijkt wel feest.
Ik vergeet dat het ook feest is. Vanavond, vanavond! Net stond ik tien minuten alleen onder de luifel en verbaasde me over de stilte. Overdag zijn hier barmannen, wafels, warme kersen, slagroom. Er zijn roodverlichte displays die knipperen: goedkoop en lekker eten, haal het hier! Er is een bank om het hoekje en natuurlijk de waanzinnig grote kerk. Toeristen trekken in lange lanen uit voor haar. Maar 's avonds, met het vallen van de eerste nevel, de eerste koude windlaag: zelfs de meest verstrooide toerist keert terug naar zijn tijdelijk onderkomen, verlangend naar lakens, de warme, héte verwarming en televisie. Ik adem wolkjes – ik zou deze stilte niet willen missen, maar ik ril wel.
Mijn sigaret zou ik daarna, nu dan, achter mijn oor klemmen. Ik zou er de barman mee verleiden, er een lippenstiftzoen op geven voordat ik hem weggeef.
Maar ik rook niet. Dat moge duidelijk zijn.
Honderdelf maal drie dagen later is het nu. Mijn voeten lopen, netjes op de tel, over de gele blaadjes heen - die soms zó geel zijn dat ze wel gekleurd papier moeten zijn. Drukke kruispunten, veel stoplichten, tweedjassen passeer ik. Van kijken naar mensen in de stad krijg ik nooit genoeg.
In mijn hoofd speel ik wat gezegd is af. "Verloren dochter!"
"Oh, en wie is de vegatariër?"
"Gezellig, eet ik niet eens alleen vandaag"
"Dan heb jij het hier een beetje verkeerd begrepen."
"Je maakt hier deel uit van een team - anders hebben wij een heel andere perceptie hiervan..."
En toch, bovenal zie ik hem wenken, wenken, lachen: de foto (mijn eerste polaroid!) met ons tweeën is echt fantastisch. Hoor ik het hem dapper proberen: iek moet ein test maken - vlak voor hij op de tafel slaat en de moed weer opgeeft. Voel ik de arm om mijn schouder. Dwars door alles heen.
Abonneren op:
Posts (Atom)