Marcos

Je wandelt naast me, rustige passen door een doodstille stad. Toen we vertrokken waren de tegels natgeregend, maar dankzij de warmte die is blijven hangen, zie ik hoe netjes ze inmiddels opgedroogd zijn. Wat slenteren - we lijken net een stel, ik onderdruk de neiging die ik heb om je hand te pakken. Je bent als goudbruine poederoogschaduw in mijn hand: mooi, maar niet geschikt voor mij. Niet in een manier dat ik wil dat je je arm om mij heen slaat - er is er maar één die weet hoe ik verlang naar dat soort tekenen van affectie.

Je spijkerbroek is te wijd voor je: slungelig hangt hij om je benen, op je afgetrapte sneakers. Bijna zijn we een dans samen: ik klein en snel, jij lang en leidend.
"Sla de nacht over!" bedel je.
Ik geef je geen antwoord meer. Op mijn nagelriemen zitten restjes nagellak; kijk je niet aandachtig genoeg dan lijkt het bloed. Mijn wangen zijn droog van de kou en dagen en nachten die ik heb doorgebracht in de bar. Ik moet en zal altijd het maximale halen uit elke dag. Dat eist later zijn tol - en zo weet ik niet meer waar de grens precies ligt. De effecten van dagen later heb ik nog niet meegerekend, namelijk. Dat ik wel vroeg opsta, maar 's middags alweer slapen moet, douchen moet, chips als avondeten neem. Is dat nog steeds 'alles uit je dag halen'?

En tegelijkertijd, toch, inspireert het me. Hoe kapot ik mezelf maak: dat ik opsta en huilen wil, dat ik al zes dagen geen groente heb gegeten (want tomaat is fruit) en dat ik nog steeds relatief goed functioneer. Het geeft me gedachten die ik niet van mezelf ken, het laat me snauwen en ook bijvoorbeeld jou negeren. Was ik uitgeslapen, dan had ik moeite gedaan je uit te leggen waarom ik naar huis ging. Nu vind ik mezelf zo belangrijk dat ik dat niet meer doe. Ik verander in een kleine ijskoningin.
"Je hebt het gewoon nog nooit geprobeerd!" zeg je, en dat lokt me uit de tent.
"Een nacht overslaan?" vraag ik terug - want dat heb ik net een dag doorgebracht op minder dan drie uur slaap, en dat weet jij ook.
"Neehee, dat niet"

Het is weer stil. Ik mag raden zeker. Mijn passen wat langer, want daar heb ik dus geen zin in.
"Samenzijn met een Braziliaan" zeg je dan. "Dat heb je nog nooit geprobeerd."