Ik kwam ooit een jongen tegen die zijn wenkbrauwen epileerde. Ze zagen er netter uit dan die van mij. Zijn gezicht was trouwens ook symmetrischer en gladder dan dat van mij. Hij droeg het diamantje in zijn oorlel consequenter dan ik mijn diamantjes in mijn huid schuif. Hoe dan ook, toen hij ontdekte dat ik Sonohra mee kon zingen, trok hij een CD uit een hoge stapel en gaf hem aan mij. "Hier, houd maar!"
Cadeautjes zijn voor mij een big deal en blijk van waardering. Dus, blij als een kind was ik ermee. Ik had in het studentenhuis waar ik voor twee weken sliep geen CD-speler, dus moest wachten tot ik thuis was.
Thuis, en inmiddels moet ik alweer drie lagen kleding over elkaar dragen in plaats van één bikini, vind ik eindelijk een oude CD-speler die het gebrande schijfje wil afspelen, nadat mijn pogingen met de autoradio niet slaagden. Er staat een nummer op dat ik nog nooit gehoord heb - ik zoek meteen naam en artiest op. Er staan nummers op die ik al honderd keer gehoord heb: sommige storen en slaan over.
Bij nummer 13 loopt de CD vast. Ik gok dat dit het was en druk zonder al te veel hoop op de >> knop. Na wat sputteren en aarzelen starten de boxen een nieuw nummer. Dat gaat zo door tot nummer 26, waar het ritueel zich herhaalt. En dan speelt de CD zomaar door, meer dan anderhalf uur achter elkaar, om bij nummer 45 (!) uit te komen.
Dan moet ik weg, en druk de heimweenummers uit. Nog steeds weet ik niet hoeveel nummers er werkelijk op de CD staan. Het heeft iets magisch, zoveel op zo'n dun schijfje, dat je toch iets kleiner had ingeschat.
De jongen schreef ooit nog eens wat op mijn zogenoemde 'prikbord' van facebook. Ik was er blij mee, maar zag de schamele betekenis ervan in en liet het voorbij gaan. Toch blijft het me fascineren. Niet alleen de CD met een onwaarschijnlijk groot aantal nummers erop, waarmee je mij tevens volledig naar een ander universum kunt verplaatsen, maar ook die wenkbrauwen. Ik bedoel, ze leken wel getekend. Welke (hetero)jongen boven de 16 (en dus uit de eventuele subcultuurleeftijd) heeft daar nou tijd voor? Echt, ik zit dagen in verwondering om zoiets.
Je hebt ook van die types die hun uiterste best doen op het scheren van een perfect ringbaardje, dat kost waarschijnlijk minstens zo veel tijd.
BeantwoordenVerwijderenMaar je verwondering is leuk ;)
Ik vind het nogal eigenaardig (om het zo maar te noemen) als jongens hun wenkbrauwen epileren. Toch had hij kennelijk wel een goede muziekkeuze! (Niet dat die dingen ook maar iets met elkaar te maken hebben).
BeantwoordenVerwijderenIk heb wel moeten lachen om je stukje trouwens, maar ik weet niet of dat de bedoeling was. Geniaal geschreven!
Het is een beetje sarcastisch ja ;-) Maar tegelijkertijd wel de werkelijkheid en mijn visie daarop.
BeantwoordenVerwijderenJe moet er maar tijd voor hebben haha :P
BeantwoordenVerwijderenHmm, jaloers! Ik kom soms zelfs tijd tekort om mijn wenkbrauwen fatsoenlijk te epileren. Doet die jongen toevallig ook aan het geven van lessen in time management?
BeantwoordenVerwijderen