A way to understand the unknown

In de woonkamer staan olijven, maar ook quesadilla's en kleine gebakjes. Van de vijftig mensen die hier zijn, zijn er misschien vijf afkomstig uit Nederland. Engels is de voertaal - heerlijk. Gesprekken gaan over reizen, maar ook over de bankwereld, feestdagen over de hele wereld en, well, de wereld in het algemeen. Ik overtuig en raak overtuigd van het tegendeel. Zoals vaker ontdek ik dat de wereld klein is: zonder het door te hebben praat ik met familie van wie ik ooit zo graag mocht.
Een meisje onderbreekt drie keer haar gesprekken om te gaan roken, je ziet haar handenwringend smachten. Ik ga het niet bespreken; ik ben haar dokter niet. Waar gaan we het wel over hebben? Hoe je mijn naam uitspreekt, of hoe tweede kerstdag heet in andere landen. De kamer is vol nieuwsgierige en open mensen, iedereen lijkt zo blij en er is niet eens muziek.

Vaak hoor ik hetzelfde, want wanneer men weinig over het onderwerp weet, plachten de reacties allemaal op elkaar te lijken. Met cultuur echter is dat anders. Dat wist ik niet, hoor ik mezelf verbazend vaak zeggen. Het is zo vrij, verhalen over de mooiste stranden komen voorbij en herkenning als het gaat om verliefd worden op een land. Ik beledig per ongeluk de Engelse jongen wiens moeder uit Turkije komt door hem in te schatten als een Spanjaard - maar hij spreekt wel vlekkeloos Nederlands, vertel ik hem later. Liever langzaam en goed, dan snel en fout, antwoordt hij.

De omgeving neemt me op, al zak ik weg in de bank. De meest serieuze van het stel vertelt me over zijn laatste sollicitaties en over dromen: artikelen schrijven voor de grootste wetenschappelijke tijdschriften. Ter wereld. En free tours geven; weer al één van de vele toffe initiatieven die er bestaan.

Voor de relatieve veiligheid fietsen we allemaal tegelijk naar huis. Het gaat niet zo soepel, om de haverklap verdwaalt de groep.
Ubriacato zeg ik.
Obrigada? reageert de Spaanse jongen uit Mallorca. Dat is Portugees hoor.
Neeheee zucht mijn teamgenootje Italiaans. Okee, we doen wel Spaans. Les 1: warm en koud.
Ik kan niet ophouden met lachen, soms glimlachen weliswaar, en ratelen. Dan nader ik een lantaarnpaal op maximale traagheid en val bijna van mijn fiets. Van de Cola Light, denk ik.

Welke straat leidt naar geluk? Zal ik hier links- of rechtsafslaan, of doorfietsen tot aan Havana de Cuba?

Eva pakt mijn arm en mijn fiets slingert. Weet je wat ik vind zegt ze He's quite pretty but he knows.
He knows all too well antwoord ik - en daar heb ik mijn antwoord, op alles. Ik heb vanavond verzameld, nieuwe wetenschap over leven en uitgedeeld, ook. In mijn broekzak zit een wit chocoladepaaseitje en in mijn rugzak, maar dat weet ik nog niet, een prachtig cadeau.

Ik spaar inspirerende mensen.