Bewilderment

Frenzy. Het is zo verschrikkelijk frenzy, caotica. 

"Is hier piazza Garibaldi?" vraag ik aan de vrouw tegenover me in de bus.
"Nee, de volgende, en als je Garibaldi ziet: geef hem een zoen van mij!" Ze lacht hartelijk.
Als ik uitstap wacht behalve een statig standbeeld ook een druk plein me op: let op je tas, let op je spullen. Ik moet helaas toch nog even hier blijven. Op de semi-snelweg  rondom het plein lopen mannetjes met een flesje water en een ruitenwisser. Als de stoplichten op rood gaan, schieten ze tussen de auto's als vissen tussen koraal en beginnen driftig de ruiten schoon te maken. De automobilist wordt geacht hiervoor wat geld te geven, dus volleerde inwoners van de stad weren de wassers al direct af.

De mannen die dit werk doen, hebben een zwerversuiterlijk, missen tanden. De armoede lees je in de groeven in hun huid.
"Bellaa" stamelt er één, net verkeerd. "Mag ik een foto van je maken?"
"Eh, doe maar niet" zeg ik.
Soms vraag ik me af of het makkelijker is te reizen en de taal niet te begrijpen.

Na een tijdje wordt het te vermoeiend, steeds superattent te zijn, en ga ik de markt op: de straten vol met nepproducten, adidas, all stars, noem het maar op. De spullen zien er eerlijk gezegd best leuk uit, maar de drukte is overwhelming. Als je ergens écht op moet passen, moet ik mezelf corrigeren, is het hier. De donkere Afrikanen laten me met rust, maar van de Algerijnen heb ik veel last. Als ik naast me kijk, is er opeens een man, die me niet meer verlaat - terwijl ik alle oogcontact gemeden heb. Ik antwoord gemeen, chagrijnig, maar helaas helpt het niet, en weer: het was waarschijnlijk beter geweest niets te begrijpen en niets te zeggen.
Als ik de hoek omkeer fluistert iemand onverwacht iets in mijn oor.

Uiteindelijk vind ik een betere plek om te wachten. Ik lees de krant (nog meer ellende, weer: waarom begrijp ik toch zoveel?) en denk aan wát diegene in mijn oor fluisterde. Het verlangen dat iemand dat zou menen is opeens zo groot en aanwezig.

Zondagochtend vertrek ik naar een dorpje vlakbij, zo aan de stad grenzend dat het als één wordt gezien. De zon is fel, schroeit zowat, maar ik heb dan ook een lichte huid. Een kleine kilometer lopen is het nog, niet ver. Ik passeer een pasticceria met de heerlijkste gebakjes.

Dan terug: opnieuw boze, strakke gezichten die me aankijken. In Nederland glimlachen er weinig terug. Hier zou het traditie moeten zijn, maar ik snap best dat je met de jaren criminaliteit, zelf steeds bozer wordt. Ik neem me voor om met de jaren vriendelijker te worden, liever en onvoorwaardelijker.

Ik neem me ook voor dat eeuwig zeurende verlangen écht te stoppen, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik niet weet hoe, behalve the obvious: wachten totdat het mogelijk is eraan toe te geven. Maar, zeg ik tegen mezelf, het kán toch niet dat iemand ciao amore in je oor fluistert, en dat je overweegt te reageren, alleen omdat je zo graag wil dat het echt is. Wat een kleine problemen heb ik - maar het is fijner hieraan te denken dan aan de twee mannen van de organisatie die zijn doodgeschoten woensdag.

Ciao cara!

Na twee dagen werken word ik hier ´s ochtends op beide wangen gekust. De zon brandt en brandt, maar het beste middel om respect te winnen blijkt een strakke lange broek. Netjes. Netjes betekent respect. Iedereen kleedt zich zo.

Er is zoveel om over te schrijven dat ik niet weet waar te beginnen.

Elke dag krijg ik meer bewondering voor wie besloot te blijven, of zelfs te schrijven. Het is net alsof ik Saviano´s boek rondloop, wacht – dat is ook zo. En ik kan niet liegen en zeggen dat ik nooit bang ben (die drugsogen die ik maandagmiddag tegenkwam met helemaal niemand in de buurt, wat eng). Maar ik kan ook niet voorwenden dat ik niet nieuwsgierig ben. Ik vind het machtig interessant en hartverscheurend. Ik wil hier eeuwig blijven – en soms ben ik blij dat ik ook een vliegticket terug naar huis heb, al is het dan pas over heel veel dagen.

Het dialect is een zee, prachtig maar ongrijpbaar. Ospedale – ossssjpe; domani – doma’ -  en dan nog alle woorden die ik gewoon niet ken. De mensen zijn ontzettend lief, maar wel oppervlakkig lief. Geeft niet, zeg ik tegen mezelf, ik zoek toch niks hier?  Nee, dat is niet waar: ik zou hier niks moeten zoeken, maar soms ben ik wel erg nieuwsgierig. Naar iets dieper dan oppervlakkig. Vriendschap sluiten met wie me nog vijandig aankijkt.

Maar ik ben er pas vijf dagen, vier nachten en de tijd is nog lang niet op. Gelukkig maar, want ik wil zoveel nog.

Dromen groeien hier, maar omdat ik studeer: stress is hier ook (en daar ga ik nu niet aan werken). Ik ga nu weer douchen, slapen en morgen om kwart voor zeven opstaan. Als de zon de aarde al verwarmt en de plakkerige straten nog viezer maakt. Als de groenteboer zijn hele handel naar buiten sleept. Weer zal ik groeten en teruggegroet worden, misschien vraagt iemand zich af wie ik eigenlijk ben. Ik zal wandelen en niet de bus nemen, want ik wil en zal alles nog zien hier.

Kijk, dat bedoel ik.

Klaar om gelukkig te zijn? Af!

Vandaag zag ik de mooiste zonsondergang tussen Dordrecht en Lage Zwaluwe. Paars, blauw, geel, wolken ertussen door...
Het is voor mij alleen al de verwachting van zonlicht, zo warm dat het door je heen lijkt te branden. Als al die UV- en warmtestraling dan over me uitgestort wordt, kan ik er soms zelfs nog kippenvel van krijgen, ik lijk toch nog niet echt gewend te zijn.

Volare, oh oh oh...

In het vooruitzicht heb ik dit. Dit fantastische. Dit grote, reusachtige avontuur dat al bijna begint. Sfogliatelle en de afvalhoofdstad van Europa wachten op mij.

Meer dan een jaar geregeld, gewacht. Ik ga voor stage naar mijn lievelingsbuitenland! Tot snel weer, ik hoop vanaf daar. En anders straks terug, met een heleboel verhalen.

Living like Larry - Het willen & peace of mind

In het filmpje The high price of materialism wordt gesproken over jezelf minder laten beïnvloeden door media-uitingen. Ad-block geven ze als voorbeeld. Hierbij een paar voorbeelden van 'ad-blocks' in mijn dagelijks leven...omdat ik merk dat met teveel 'koop-dit-dan-word-je-gelukkig'-uitingen om me heen nét iets minder peace of mind bezit dan ik zou willen.

- Tunnel i.p.v. grote stationshallen
Utrecht Centraal is een goed voorbeeld. Dit jaar heb ik zo'n 4 maanden elke dag met de trein moeten reizen. Hoewel het 's ochtends vroeg niet eens zo druk is, komen alle winkeltjes toch bij je 'binnen'. Er zijn ook twee tunnels waarmee je de perrons kunt bereiken. Daarvan werd ik veel rustiger en ik deed in ieder geval geen 'shopideeën' meer op. Er hangen daar nog steeds affiches met reclame, maar het is een goede manier van filteren, vond ik.
Op Utrecht Centraal word je bovendien altijd herinnerd aan eten, en eerlijk gezegd vind ik dat heel vervelend. Als je geen honger hebt, krijg je het wel, en had je het wel... tja, dan heb je waarschijnlijk toch geen tijd (of geld) om iets te halen.
Het leuke is, als ik nu tóch in de hal terecht kom, geeft dat me een soort vakantiegevoel, omdat ik iets doe dat niet meer in mijn routine zit.

- Nieuwsbrieven: uitschrijven
Ik ben heus niet zo'n heilig boontje dat alleen de nieuwsbrieven van Amnesty en Greenpeace mijn inbox laat binnenkomen... één keer iets gekocht bij Adidas, toch de nieuwsbrief nooit uitgeschreven. Wedstrijdje bij Elle meegedaan en elke week kwam er weer een e-letter vol fashion en dure merkspullen binnen. In mei en juni heb ik me van zoveel mogelijk nieuwsbrieven uitgeschreven.
Wat ook helpt, maar voor mij niet nieuw is: niet fan worden van merken op facebook. Helpt je nergens bij.

- Bepaalde blogs niet meer lezen
Een goed block, zoals die volgens mij bij Google Chrome zit, heb ik nog niet, maar ik probeer sinds een tijdje blogs die voornamelijk over kleding en kopen gaan te vermijden. Met beautyblogs heb ik nooit moeite gehad, maar de lifestyle-achtigen las ik ze zo af en toe, als makkelijke afleiding, als inspiratie. Maar zoveel inspiratie komt er niet meer van. Op dit moment heb ik een mindset waarmee ik alleen maar verdrietig of jaloers word van dit soort blogs. Oplossing: ze niet meer bekijken.

- Minder de stad in (overdag)
Dit is iets waar ik aan moet werken... Aan de ene kant kan ik heel veel inspiratie opdoen door slenteren, de mensen bekijken en af en toe een winkel ingaan. Aan de andere kant: vrijwel altijd leidt het tot: 'ohja, ik heb ook nog een jasje nodig' - en nog meer willen. 's Avonds of aan het einde van de middag de stad ingaan is niet zo'n probleem. Blijf ik ook het leukst vinden :)

En nu deze state of mind vasthouden :)

Verrassend is...

- Je bent zo uitgesproken, ik wou dat ik dat ook was. Mooiste compliment van de afgelopen maanden, misschien wel.

- Dat dikke druppels regen voor een kleine 100 meter met halflekke paraplu best lekker zijn

- Het bonnetje bij het gemeentehuis: nog 23 nummers voor u. Dan de kleine Chinese die zegt: jij paspoort halen? Wij ruilen? - en zo sta je opeens vooraan in de rij, krijg je je nieuwe paspoort in handen gedrukt en kun je alweer vertrekken. Lief. (Zij moest wachten op haar dochter, dus had een 'bonnetje te vroeg')

- "Ik haal wel boodschappen. Ik betaal wel. Ik kook wel" Lief, onverwacht.

- Een onbekend meisje in de trein dat je haar markeerstift leent als de jouwe het telkens begeeft. Dan uit moet stappen, en zegt dat je 'm wel mag houden.

- Er wordt getweet over mijn stukjes - en ik heb niet eens Twitter! Hier word ik ook genoemd :) Living like Larry-stukjes zijn zo de moeite waard om te schrijven elke keer! Dus ik ben een betrokken consument, leuk zeg... maar eigenlijk ben ik nog wel ietsje meer, hoor ;-).

- Je realiseren: running is the closest I can get to flying - en dan nog een kilometer extra.

Jamsessie van gedachten

"Zal ik een biertje voor je halen?" schreeuwt een jongen in mijn oor.
Ik weiger beleefd. Zijn naam ben ik vergeten, maar het is een vriend van Hamid. Hamid, mijn soort-van-beste-vriend, is jarig vanavond. Als ik hem één woord cadeau mag geven, is dat stellig. Stellig overtuigd, stellig in het geven van liefde. Hamid is alles het tegendeel van Micha. Hij kent Micha ook helemaal niet, hij zou hem misschien wel slaan als hij wist dat ik zwanger ben.

Ik heb Micha al vijf weken niet gezien.

Hamid is mijn soort-van-beste-vriend omdat we elkaar eigenlijk nooit zien of spreken. Hamid is muzikant en leeft 's nachts. Hij stopte halverwege de opleiding met het conservatorium en treedt op waar ze hem maar willen horen. Overal dus, vooral in kleine cafés - het publiek is gek op Hamid met zijn lange krullen.

Ooit ben ik met Hamid op vakantie geweest. Nouja, vakantie - een weekend naar Blankenberge, het Renesse van België. Met Hamid, twee meiden en een jongen. Middenzomer, hartstikke warm. Na één avond zoenen liet de barman me links liggen. Ik moest heel hard huilen, nuchter, thuis in onze hotelkamer. Hamid heeft toen de barman geslagen. Gewoon, één keer maar. Ik ga vanzelf glimlachen als ik er aan denk. Ik was 16, geloof ik. De bar kwamen we niet meer in.

Daarom ben ik nu bij een jamsessie. Hamid is jarig, maar dat betekent voor hem dat hij zometeen het podium opklimt - het groepje dat voor hem kwam achterlatend.
Hij zal gitaar spelen, piano, drummen tot mijn oren pijn doen en weer de gitaar overpakken. Waarschijnlijk wisselen we vanavond niet meer dan tien woorden, drie over de studie (gaat goed hoor) en twee over de liefde (niks nieuws) en vijf over muziek, want Hamid praat ook het liefst alleen maar over muziek.

En toch, daarin zie ik alsnog zijn toewijding, stellige overtuiging dat ik het waard ben. Maar Hamids drumstel kan niet tegen Micha's woorden op. Ik zou nooit met een muzikant kunnen zijn.

Alleen met de Roemeen zal ik ook nooi... Wát? Wie stapt daar nu binnen, in een groep Europese studenten? Ik word een beetje misselijk, en dan heel boos. "Ik wou dat hij dood was, dood was" sis ik tegen Hamid.
"Doe eens rustig" zegt Hamid "Of moet ik vechten voor je?"
Hij slaat een arm om me heen. Dan vallen Micha's ogen op mij. Wat een koelte. Hij zegt niets, we staan net te ver uit elkaar en hij scant de menigte.
"Is dat 'm nou" Hamid constateert het met minachting.
"Gelukkig maar dat jullie alleen gezoend hebben"


Ja, gelukkig maar.


Dit stukje hoort bij de eerdere stukjes over Maria: 1: Kerstavond, 2: Kerst, 3: 2012, 4: Maria zonder Micha en 5: Roemeense kindernamen
De stukjes over Maria zijn fictief (en hebben nu een labeltje).

Living like Larry - Voedsel(verspilling) II

Na mijn vorige stukje verscheen de vraag wat er mis is met eten weggooien. Er gebeurt immers geen wonder als we het níét weggooien, toch? Dat klopt, maar dat is omgekeerd redeneren. Bij het weggooien van eten verspil je uren energie (die het gekost heeft om het voedsel te creeëren, vervoeren en bereiden). Elk product heeft een bepaalde hoeveelheid CO2 gekost en door het niet op te eten maar weg te gooien, is die CO2 helemaal nergens goed voor geweest. Daarom is eten weggooien milieutechnisch gezien zo zonde.
Eten weggooien is ook zonde, omdat de middelen waarmee het gemaakt wordt, schaars zijn. Water bijvoorbeeld, en vruchtbare grond.

Wat kun je doen?

1. Pak in de supermarkt NIET het pak yoghurt dat helemaal achteraan staat. Misschien is dit een trucje dat je van je moeder of oma leerde: zo heb je het pak met de langste houdbaarheidsdatum. Maar: dat pak heb je vaak helemaal niet nodig! Meestal zul je met die ene dag winst niet voorkomen dat iets bederft. Toch, doordat jij en vele anderen dit doen, zal uiteindelijk dat eerste pak vooraan blijven staan en misschien zelfs weggegooid moeten worden door het winkelpersoneel.

2. Het uren zoeken en graaien naar de mooiste komkommers, tomaten en courgettes in de supermarkt stimuleert ook verspilling. Zijn al die op-de-grond-gevallen boontjes bij de Albert Heijn je wel eens opgevallen? Als je ze zelf laat vallen: raap ze op! Thuis was je je groente toch weer. Bovendien, hoe dacht je dat het eten hier kwam? In een grote vrachtwagen, die ook niet eerst volledig steriel gemaakt is...

3. Lees deze supermooie Infographic. Inclusief dit duidelijke stuk:
























4. Weet wat je kunt met eten! Oud brood maakt heerlijke wentelteefjes, van broccoli kun je ook de stronkjes eten. Toch teveel gekocht? Ga op zoek naar nieuwe recepten, verzin een pizza met al je overgebleven groente, maak smoothies van fruit dat wat zachte/beurse plekjes heeft... Ken de inhoud van je koelkast (en vriezer) en plan je maaltijden er naar.

5. Dit gaat niet echt over verspilling, maar... probeer eens dingen van dichtbij! Ken je zeekraal al? Een groente die er uitziet als boontjes en een beetje zout smaakt. Lekker om gekookt te eten, of met gepofte/gebakken aardappels en paprika, ui en champignons. Ohja: supergezond! Het wordt gekweekt in Zeeland en op Texel: lage CO2-uitstoot voor deze bijzondere groente dus :)

6. Vermijd 'all you can eat'-buffetten. Zelf vind ik ze al niet echt feestelijk of chique, maar dit zijn echt tradities waarmee je verspilling aanwakkert. Het is toch gratis, leg maar op je bord! Als je het niet opkunt is er niemand boos... In sommige restaurants hebben ze overigens een policy die stelt dat je alles moet opeten wat je pakt - maar dat neemt niet weg dat het ook overeten stimuleert.

Meer lezen?
- Het boek America Wasteland (Amerika gooit bijna 50% van haar voedsel weg) van Jonathan Bloom lijkt mij superinteressant.