Terwijl ik aan het zoeken was naar iets voor mijn studie (wat is in hemelsnaam een computerised minimisation strategy?), kwam ik toevallig op een leuk document: Waste Minimisation Strategy heet het, oftewel, hoe minder afval te produceren - ik was meteen geinteresseerd.
Consuming less is the most fundamental step in moving towards a more sustainable society, begint het rapport, meteen duidelijk: het gaat niet helpen om evenveel te kopen als we nu doen, 'maar dan biologisch afbreekbaar'. Het probleem zit in veel, veel kopen - en minderen moet, want voorkomen is beter dan genezen.
Het grappige is: het stuk was geschreven voor medewerkers van de universiteit van Newcastle. Toch is het toepasbaar op iedereen, in ieder geval op mijzelf.
De drie strategieën zijn Reduce, Re-use & Recycle... ofwel: minderen, hergebruiken en daarna een tweede bestemming geven.
Reduce kun je opsplitsen in eliminate (iets helemaal niet meer kopen) en minimise (grotere verpakkingen kopen, die langer meegaan, zodat je minder afval maakt).
Extra afval
Heb je wel eens stil gestaan het extra afval die deze dingen veroorzaken?
- Pakketjes bestellen via internet: een doos, tape, bubbeltjesplastic, rekening, begeleidende brief. Da's toch meer dan iets (meteen goed!) kopen in de stad... (Enne, transport kun je gelijk stellen! Post-NL rijdt hun bestelbus naar je huis, of de leverancier rijdt een vrachtwagen naar de winkel!)
- Reclame: per jaar krijg je 32 kilo folders onnodig op je deurmat! Niet alleen zonde van het papier, maar ook van je eigen geld, als je een aanbieding ziet en iets gaat kopen (2 mascara's voor de prijs van 1! leuke schriftjes! gratis lippenstift bij een tijdschrift!) wat je eigenlijk (nog láng) niet nodig had.
Plak deze op je brievenbus, of, als je dat teveel moeite vindt: schrijf het zelf, met een watervaste stift, op een geplastificeerd papiertje of je eigen voordeur.
Waarom re-use & recycle niet genoeg zijn
Het staat bijna iedereen tegen om minder te kopen. We willen juist liever meer: meer tijdschriften, die ons vertellen dat we van meer boeken, muziek, films (of jurkjes, kettingen en bikini's) gelukkiger worden. Waarom zouden we het probleem niet op kunnen lossen door alles herbruikbaar, biologisch afbreekbaar etc. etc. te maken?
Hierom
- Er zijn recyclingsmethoden die we goed onder de knie hebben: glas bijvoorbeeld. Elke 1000 kg glas die gerecycled wordt, bespaart 315 kg CO2 - en het recyclen kan oneindig! Maar voor papier houdt het op na 5 to 7 keer... (bron)
- Bovendien gaat de kwaliteit van papier er op achteruit: downcycling dus.
- Zoals Colin zegt: Recycle is aan het einde van de lijst; reduce is at the top of the piramid. Dat betekent niet dat je niet moet recyclen, maar wil je echt iets betekenen, dan moet je wel iets meer doen.
Positief: als er downcyclen bestaat, dan bestaat er natuurlijk ook upcyclen: zie de kunst in een wijnkurk ;-)
woensdag 29 augustus 2012
vrijdag 24 augustus 2012
Als limonade
Terwijl Giusy praat, luister ik naar de kalmte die in haar woorden zit. Ze praat snel en op niveau, wat wil zeggen: ze versimpelt wat ze zegt niet voor mij. En ze praat ook zacht: ik moet me blijven inspannen om haar te verstaan. Die warmte, als we alleen maar deze taal praten ben ik al in een andere wereld. Haar krullen, zo prachtig, dat als ik er naar kijk ik al de wereld zie: marocchini, wow, wat mooi.
Ze is de eerste Giusy die ik ken. De G is in het Italiaans zacht, lieflijk als een j - en de j wordt nauwelijks gebruikt, dan in het zuidelijkste zuiden.
Ik ken Giusy nauwelijks en ik zal haar ook niet leren kennen. Ontmoet haar vandaag, vertrek morgen weer.
Hetzelfde geldt voor Gennaro.
Die naam had ik nog nooit eerder gehoord. 30 is Gennaro, en hij heeft de hele wereld al gezien. Banken, vloeren en stapelbedden heeft hij beslapen, bij friendly strangers all over the world. Maar het indrukwekkendste vind ik dit:
"Waar woon je?" vraagt hij
"Eh... " Ik noem de naam van mijn buitenwijk met enige verlegenheid - ik weet wat het effect is op mensen. Deze wijk is als gif, ze is één van de slechtsten.
"Oef!" zegt hij, maar gelukkig niet veel meer.
Dan: "Ik weet hoe dat voelt. Ik heb lesgegeven in de gevangenis van Secondigliano"
Wat?
Wát een helden bestaan er toch. Lesgeven in een klas met 2 moordenaars, 17 en 35 - hoe houd je je staande, en trots.
Benedetto mist zijn kans, maar Gennaro vergeet ik niet meer.
Ze is de eerste Giusy die ik ken. De G is in het Italiaans zacht, lieflijk als een j - en de j wordt nauwelijks gebruikt, dan in het zuidelijkste zuiden.
Ik ken Giusy nauwelijks en ik zal haar ook niet leren kennen. Ontmoet haar vandaag, vertrek morgen weer.
Hetzelfde geldt voor Gennaro.
Die naam had ik nog nooit eerder gehoord. 30 is Gennaro, en hij heeft de hele wereld al gezien. Banken, vloeren en stapelbedden heeft hij beslapen, bij friendly strangers all over the world. Maar het indrukwekkendste vind ik dit:
"Waar woon je?" vraagt hij
"Eh... " Ik noem de naam van mijn buitenwijk met enige verlegenheid - ik weet wat het effect is op mensen. Deze wijk is als gif, ze is één van de slechtsten.
"Oef!" zegt hij, maar gelukkig niet veel meer.
Dan: "Ik weet hoe dat voelt. Ik heb lesgegeven in de gevangenis van Secondigliano"
Wat?
Wát een helden bestaan er toch. Lesgeven in een klas met 2 moordenaars, 17 en 35 - hoe houd je je staande, en trots.
Benedetto mist zijn kans, maar Gennaro vergeet ik niet meer.
maandag 20 augustus 2012
Pretty & fijn
* Deuren beplakt met microscopische foto's van rode bloedcellen, zoveel vergroot dat ze groter zijn dan jij. Isn't the human body quite spectacular? You bet ya!
* Een jurkje dat precies goed valt op de fiets
* Gesprekken van anderen
Studente: "...dus dat kun je oneindig ophogen?"
Statisticus, niet al te openlijk smalend: "Nouja, oneindig is wel erg veel..."
* Deze inspirerende foto en blogpost over 'a tragic flood & that unique Filipino ability to smile and even have fun through it all' op The Happily Ever After Project.
* Onafgebroken schrijven in mijn gedachten-in-het-ziekenhuis-schrift, en teruglezen. Awesome, al die ervaring en ik wil nog veel meer.
* Nieuwe dingen leren: não falo português ('ik spreek geen Portugees' - maar misschien ooit wel!), hoe je mensen bij Ahold kunt emailen & dat een artikel altijd beter kan.
* Jezelf herpakken na kritiek waar je niet op had gerekend
* Een jurkje redden voor het naar de kringloop wordt gebracht door een vriendinnetje: hi there, lichtblauw katoen!
* Bijna 100% geluidsdichte deuren, zin om verder te werken, zeker een uur niet aan iets anders denken dan wat moet.
* Meer blogposts in concept hebben dan gepubliceerd :) - ideeën te over, levens genoeg
* Een jurkje dat precies goed valt op de fiets
* Gesprekken van anderen
Studente: "...dus dat kun je oneindig ophogen?"
Statisticus, niet al te openlijk smalend: "Nouja, oneindig is wel erg veel..."
* Deze inspirerende foto en blogpost over 'a tragic flood & that unique Filipino ability to smile and even have fun through it all' op The Happily Ever After Project.
* Onafgebroken schrijven in mijn gedachten-in-het-ziekenhuis-schrift, en teruglezen. Awesome, al die ervaring en ik wil nog veel meer.
* Nieuwe dingen leren: não falo português ('ik spreek geen Portugees' - maar misschien ooit wel!), hoe je mensen bij Ahold kunt emailen & dat een artikel altijd beter kan.
* Jezelf herpakken na kritiek waar je niet op had gerekend
* Een jurkje redden voor het naar de kringloop wordt gebracht door een vriendinnetje: hi there, lichtblauw katoen!
* Bijna 100% geluidsdichte deuren, zin om verder te werken, zeker een uur niet aan iets anders denken dan wat moet.
* Meer blogposts in concept hebben dan gepubliceerd :) - ideeën te over, levens genoeg
vrijdag 17 augustus 2012
Living like Larry - Plastic soep II
Meer over de plastic soep is te lezen in het eerste stuk. Deze pijnlijk duidelijke infographic richt zich op wat het gevolg van al dat afval in zee is voor de vissen... die we (of: sommigen) eten.
Created by: MastersDegree.net
Ondanks al dit nare nieuws, heb ik een manier gevonden waarop je kunt voorkomen dat jij hier aan bijdraagt.
Twee weken geleden kocht ik grappige netjes, bij een Dit is Waar-winkel. Ik gebruik ze in plaats van de plastic tasjes waar je in de supermarkt geacht wordt groente en fruit in te doen. Ze bevallen me zo goed dat ik ze wel aan iedereen cadeau zou willen doen... maar omdat ik het geld daar niet voor heb, leen ik ze voorlopig aan m'n huisgenootjes :)
Ondertussen wil ik jullie allemaal aanmoedigen de again & a-gain netjes ook te gaan gebruiken! En wel om deze 6 redenen.
- Het is handig: er past méér in dan in de plastic tasjes en deze scheuren niet!
- Nooit meer dat schuldgevoel/luxeprobleem als je thuiskomt: wat moet ik nu weer met dit zoveelste plastic tasje?
- Je maakt een statement: leuk, als jouw tomaten in een groen tasje over de kassaband rollen. Vind ik tenminste. Ik heb in ieder geval nog nooit met zoveel glimlachende en nieuwsgierige mensen in de rij gestaan.
- Voor wie een stiekeme crush heeft op een cassière: je krijgt meteen een kans hem/haar aan te spreken, als je zegt wat er in zit: "Dit zijn perziken, dat zijn appels, en oh, heb je zin om ze samen op te eten?" ;-)
- Als de plastic tasjes op zijn is dat voor jou geen probleem (en als je 's avonds pas tijd hebt voor boodschappen, zoals ik, dan weet je dat dit best vaak gebeurt!)
- En natuurlijk reason no 1: je draagt niet bij aan de plastic soep
Heb je meer manieren om minder plastic te gebruiken, speak your mind!
Created by: MastersDegree.net
Ondanks al dit nare nieuws, heb ik een manier gevonden waarop je kunt voorkomen dat jij hier aan bijdraagt.
Twee weken geleden kocht ik grappige netjes, bij een Dit is Waar-winkel. Ik gebruik ze in plaats van de plastic tasjes waar je in de supermarkt geacht wordt groente en fruit in te doen. Ze bevallen me zo goed dat ik ze wel aan iedereen cadeau zou willen doen... maar omdat ik het geld daar niet voor heb, leen ik ze voorlopig aan m'n huisgenootjes :)
Ondertussen wil ik jullie allemaal aanmoedigen de again & a-gain netjes ook te gaan gebruiken! En wel om deze 6 redenen.
- Het is handig: er past méér in dan in de plastic tasjes en deze scheuren niet!
- Nooit meer dat schuldgevoel/luxeprobleem als je thuiskomt: wat moet ik nu weer met dit zoveelste plastic tasje?
- Je maakt een statement: leuk, als jouw tomaten in een groen tasje over de kassaband rollen. Vind ik tenminste. Ik heb in ieder geval nog nooit met zoveel glimlachende en nieuwsgierige mensen in de rij gestaan.
- Voor wie een stiekeme crush heeft op een cassière: je krijgt meteen een kans hem/haar aan te spreken, als je zegt wat er in zit: "Dit zijn perziken, dat zijn appels, en oh, heb je zin om ze samen op te eten?" ;-)
- Als de plastic tasjes op zijn is dat voor jou geen probleem (en als je 's avonds pas tijd hebt voor boodschappen, zoals ik, dan weet je dat dit best vaak gebeurt!)
- En natuurlijk reason no 1: je draagt niet bij aan de plastic soep
Heb je meer manieren om minder plastic te gebruiken, speak your mind!
dinsdag 14 augustus 2012
Houten toog, laatste dans
Het laatste stukje over Maria staat hier
Een beetje beduusd ga ik op de dichtsbijzijnde barkruk zitten. Hamids arm hangt nog steeds om me heen. Grappig dat hij ook moest denken aan de klap die hij vier jaar geleden uitdeelde - en wat fantastisch dat hij het zo weer zou doen. Niet dat ik dat echt wil, nu.
"Ik heb hem echt niks te zeggen, snap je?" - behalve dan iets over een foutje en iets in mijn buik. Mijn buik die opeens ontzettend bol voelt, al weet ik best dat je nog niets kunt zien.
"Laat hem dan, negeer hem dan," praat Hamid me erdoorheen "Wil je wat drinken?"
"Liquor 43? Of nee, mag ik vodka?"
"Eh, wacht, eigenlijk heb ik helemaal geen kleingeld bij me" stamelt Hamid verstrooid.
Wat een Goofy is het toch ook. Maakt niet uit, ik weet heel goed dat ik toch geen alcohol mag drinken.
"Ik ga spelen, okee?" en met één keer knipperen is Hamid weer weg.
Drie kwartier later is de smalle kroeg overvol en Micha, die tot nu toe op veilige afstand bleef, komt mijn kant op. Voor een drankje moet hij langs mijn barkruk.
"Hoi!" zegt hij - en drukt een snelle, onduidelijke kus op mijn wang. "Ik wist niet dat jij van deze muziek hield?"
Nog voor ik antwoord geven kan, draait hij zich al om. Dat was dus geen echte interesse. Ik schop zachtjes tegen de bar.
Mijn kindje wordt er één van september. Net op tijd om de laatste velden zonnebloemen in Frankrijk te zien, dwalen mijn gedachten af.
Hou op, hou op!, denk ik er zo fel mogelijk doorheen.
Micha passeert me opnieuw, een wijnglas in zijn hand. "Ik ga even naar buiten, if you wanna catch up?" Voor ik een heleboel redenen kan bedenken om dat niet te doen, sta ik op. Buiten wacht een rokende massa - ik was even vergeten dat je eigenlijk alleen daarom de warmte van ons studentencafé verlaat.
Micha is meteen verwikkeld in een discussie, over hoe je soms kunt roken zonder roker te zijn. Wát een onzin. In de twee jaar dat ik nu studeer, heb ik geleerd me minder aan te trekken van mensen. Ik doe dan ook niet meer krampachtig mijn best het gesprek te volgen, of er aan bij te dragen. Mijn blik glijdt af, mijn ogen worden naar het stille water in de gracht getrokken. Vannacht zwemmen er geen eendjes, nog geen veertje is er in het water te zien.
Op welk moment wacht ik precies? Voor nieuws als dit bestaat geen goed moment.
Micha rookt niet, maar praat. Hij kijkt naar me, met een blik die ik niet in kan delen. Het gesprek gaat nergens heen dus ik waag het erop.
"Naar binnen?" gebaar ik, ik laat mijn vingers als poppetjes lopen in de avondlucht. "Ga je mee terug?" Het verbaast me dat Micha zijn glas van de tafel pakt en meegaat. "I have to tell you something" zeg ik - en ik heb er meteen spijt van. Wat klink ik klein en onervaren - mijn stem lijkt wel het piepen van een kuikentje.
Achter Micha aan loopt een meisje met Spaans zwart haar. Ik noem haar Penelope in mijn hoofd. Terwijl Micha één wenkbrauw naar me optrekt, pakt Penelope zijn arm.
"Wacht even, mi novia" zegt Micha tegen haar.
"Nou, wat dan?" Hij kijkt naar me met een glimlach: vriendelijk, maar ook geamuseerd en te zeker van zichzelf.
Penelope doet niet eens de moeite en wacht op wat ik zeggen ga.
"Niks, never mind" zeg ik gauw. "Ik ga wat drinken halen"
Een beetje beduusd ga ik op de dichtsbijzijnde barkruk zitten. Hamids arm hangt nog steeds om me heen. Grappig dat hij ook moest denken aan de klap die hij vier jaar geleden uitdeelde - en wat fantastisch dat hij het zo weer zou doen. Niet dat ik dat echt wil, nu.
"Ik heb hem echt niks te zeggen, snap je?" - behalve dan iets over een foutje en iets in mijn buik. Mijn buik die opeens ontzettend bol voelt, al weet ik best dat je nog niets kunt zien.
"Laat hem dan, negeer hem dan," praat Hamid me erdoorheen "Wil je wat drinken?"
"Liquor 43? Of nee, mag ik vodka?"
"Eh, wacht, eigenlijk heb ik helemaal geen kleingeld bij me" stamelt Hamid verstrooid.
Wat een Goofy is het toch ook. Maakt niet uit, ik weet heel goed dat ik toch geen alcohol mag drinken.
"Ik ga spelen, okee?" en met één keer knipperen is Hamid weer weg.
Drie kwartier later is de smalle kroeg overvol en Micha, die tot nu toe op veilige afstand bleef, komt mijn kant op. Voor een drankje moet hij langs mijn barkruk.
"Hoi!" zegt hij - en drukt een snelle, onduidelijke kus op mijn wang. "Ik wist niet dat jij van deze muziek hield?"
Nog voor ik antwoord geven kan, draait hij zich al om. Dat was dus geen echte interesse. Ik schop zachtjes tegen de bar.
Mijn kindje wordt er één van september. Net op tijd om de laatste velden zonnebloemen in Frankrijk te zien, dwalen mijn gedachten af.
Hou op, hou op!, denk ik er zo fel mogelijk doorheen.
Micha passeert me opnieuw, een wijnglas in zijn hand. "Ik ga even naar buiten, if you wanna catch up?" Voor ik een heleboel redenen kan bedenken om dat niet te doen, sta ik op. Buiten wacht een rokende massa - ik was even vergeten dat je eigenlijk alleen daarom de warmte van ons studentencafé verlaat.
Micha is meteen verwikkeld in een discussie, over hoe je soms kunt roken zonder roker te zijn. Wát een onzin. In de twee jaar dat ik nu studeer, heb ik geleerd me minder aan te trekken van mensen. Ik doe dan ook niet meer krampachtig mijn best het gesprek te volgen, of er aan bij te dragen. Mijn blik glijdt af, mijn ogen worden naar het stille water in de gracht getrokken. Vannacht zwemmen er geen eendjes, nog geen veertje is er in het water te zien.
Op welk moment wacht ik precies? Voor nieuws als dit bestaat geen goed moment.
Micha rookt niet, maar praat. Hij kijkt naar me, met een blik die ik niet in kan delen. Het gesprek gaat nergens heen dus ik waag het erop.
"Naar binnen?" gebaar ik, ik laat mijn vingers als poppetjes lopen in de avondlucht. "Ga je mee terug?" Het verbaast me dat Micha zijn glas van de tafel pakt en meegaat. "I have to tell you something" zeg ik - en ik heb er meteen spijt van. Wat klink ik klein en onervaren - mijn stem lijkt wel het piepen van een kuikentje.
Achter Micha aan loopt een meisje met Spaans zwart haar. Ik noem haar Penelope in mijn hoofd. Terwijl Micha één wenkbrauw naar me optrekt, pakt Penelope zijn arm.
"Wacht even, mi novia" zegt Micha tegen haar.
"Nou, wat dan?" Hij kijkt naar me met een glimlach: vriendelijk, maar ook geamuseerd en te zeker van zichzelf.
Penelope doet niet eens de moeite en wacht op wat ik zeggen ga.
"Niks, never mind" zeg ik gauw. "Ik ga wat drinken halen"
donderdag 9 augustus 2012
Living like Larry - The Cove
As the documentary went on, I felt more and more that I was wasting time. I had to get up too. But I had to watch until it was over. Never before I had seen such a slaughter, and I had to see it all. The strange truth being that this would not be not over; would even start again in the morning after I would press the stop button of my recorder… For the rest of december, january, february and march these animals would be killed: first the babies, then the parents all together in one small bay. Every day another red sea – and here I was thinking whales were protected and no longer slaughtered. How could I ever think a dolfinarium was cute? How could you?
Op mijn oude weblog schreef ik er al eerder over: The Cove - een spannende documentaire (eigenlijk is korte film een beter woord) over wat we niet weten van vissers in de Japanse zee: dolfijnenvlees, kwikvergiftiging en waarom een dolfinarium niet schattig is; dit alles brought to you by trainer van wereldberoemde dolfijn Flipper: Ric O'Barry.
Ik keek de film in 2010 en we zijn nu twee jaar verder, maar helaas gaat op 1 september het dolfijnenjaagseizoen toch weer van start... en omdat de beelden en spanning van de film nog steeds in mijn achterhoofd zitten wilde ik het toch even melden.
Kijk The Cove, gewoon op internet te vinden, en kijk naar Ric O'Barry die met een gezicht vol schuldgevoel in de camera zegt: "I spent 10 years building that industry up – I spent the last 35 years trying to tear it down"
zondag 5 augustus 2012
Buiten spelen
Opeens rolt het zo uit mijn vingers: ik wil niet moe zijn van een dag computerwerk en binnen: ik wil buiten zijn, zoveel ik kan. Moe en blossen omdat ik naar de zee gefietst ben. Rennen van het duin, de dijk, misschien zelfs struikelen, rollen en blijven liggen.
Ik wil veel doen, alles - maar ik begrijp niet genoeg, nog niet. Groei komt niet vanzelf, en de wereld maak ik niet beter door in stand te houden wat er al is, mensen te voorzien van wat ze al kennen of te serveren wat iedereen al waardeert. En daarom moet ik studeren, en dat moet binnen.
Maar ik wil weg, waarom buiten - waarom niet? Mooi vind ik bijvoorbeeld een zonovergoten perron, treinstation, waar het nog lang duurt voor de treinen komen, zowel van jouw perron als het tegenoverliggende. Hoe je dan de zonbruine armen van de mensen aan de overkant kunt bewonderen, paarsrood zijde en zwarte krullen.
Fijn is de benauwde hitte, dat vind ik echt: liever niet goed ademen dan het koud hebben in juli of augustus.
Ik móét ook naar buiten: niemand houdt het anders uit met mij, discussiëren dat ik wil, aangevend: the world is not a wishgranting factory (John Green)... Weg moet ik rennen, voor iemand op mijn hart trapt, begrijpend-maar-toch-niet-echt.
Zeg het tegen mensen als je ze inspirerend vindt. Zeg het ze ook als je ze kwetsend vindt, zoals ik gisteren deed, al krijg je misschien niet de sorry waar je op hoopt. Ook daar leer je van: bevestigd worden in ideeën waarvan je hoopt dat ze niet waar zijn.
En ga dan weer naar buiten. Langs de velden, ze zijn overal, al zijn ze misschien niet zo uitgestrekt als in andere landen. Lees de greppels, ken je bermbloemen: herderstasje, boterbloem - al is het alleen maar brandnetel, zelfs die kan hoog uitgestrekt mooi zijn. Hoe heet dat paarse bloempje dat overal opduikt? Kan ik al stiekem bramen plukken? Is er iets mooiers dan zon, wind en wolkjes? Naar buiten, de vrije lucht in, als de kroon op je dag. Stel je voor dat de wereld jouw paradijstuin is...
want dat is ze.
Ik wil veel doen, alles - maar ik begrijp niet genoeg, nog niet. Groei komt niet vanzelf, en de wereld maak ik niet beter door in stand te houden wat er al is, mensen te voorzien van wat ze al kennen of te serveren wat iedereen al waardeert. En daarom moet ik studeren, en dat moet binnen.
Maar ik wil weg, waarom buiten - waarom niet? Mooi vind ik bijvoorbeeld een zonovergoten perron, treinstation, waar het nog lang duurt voor de treinen komen, zowel van jouw perron als het tegenoverliggende. Hoe je dan de zonbruine armen van de mensen aan de overkant kunt bewonderen, paarsrood zijde en zwarte krullen.
Fijn is de benauwde hitte, dat vind ik echt: liever niet goed ademen dan het koud hebben in juli of augustus.
Ik móét ook naar buiten: niemand houdt het anders uit met mij, discussiëren dat ik wil, aangevend: the world is not a wishgranting factory (John Green)... Weg moet ik rennen, voor iemand op mijn hart trapt, begrijpend-maar-toch-niet-echt.
Zeg het tegen mensen als je ze inspirerend vindt. Zeg het ze ook als je ze kwetsend vindt, zoals ik gisteren deed, al krijg je misschien niet de sorry waar je op hoopt. Ook daar leer je van: bevestigd worden in ideeën waarvan je hoopt dat ze niet waar zijn.
En ga dan weer naar buiten. Langs de velden, ze zijn overal, al zijn ze misschien niet zo uitgestrekt als in andere landen. Lees de greppels, ken je bermbloemen: herderstasje, boterbloem - al is het alleen maar brandnetel, zelfs die kan hoog uitgestrekt mooi zijn. Hoe heet dat paarse bloempje dat overal opduikt? Kan ik al stiekem bramen plukken? Is er iets mooiers dan zon, wind en wolkjes? Naar buiten, de vrije lucht in, als de kroon op je dag. Stel je voor dat de wereld jouw paradijstuin is...
want dat is ze.
donderdag 2 augustus 2012
Mooie dingen
* Stad, mijn stad wat ben je mooi: grachten in de zon, half 8 's avonds terwijl het middag lijkt, een vriendelijke glimlach terwijl ik hardloop: de bus die me inhaalt en die ik vervolgens weer inhaal. Slenteren, straatjes toeristen, een meisje dat overtuigt op straat 'regenwouden zijn de longen van de aarde', de geur van eten overal.
* Eindelijk de Again en A-gain netjes tegenkomen: geen excuus meer, ik gebruik vanaf nu geen plastic tasjes meer voor groente en fruit! Ze zijn te koop bij de Dit is Waar-winkels (sowieso erg tof wat je daar allemaal kunt kopen!).
* Twee dagen achter elkaar 'voortvarend' (= meteen en met veel inzet) genoemd worden :)
* Friswitte overhemden, een man in pak met een baby op zijn arm, een vrouw die haar dochtertje de Donald Duck voorleest.
* Vertellen, sip en stralend... die open monden, en tegelijkertijd weet je dat niet iedereen het snapt, maar alsnog probeert je te begrijpen.
* Een complimentje geven, en nog één en nog één.
* De zon die zich niet laat afschrikken door een wolkendek 's middags en 's avonds alsnog fel schijnt
* Een sms'je 's ochtends vroeg, alsof iemand aanvoelt dat de lucht 's ochtends zo zwaar is en je doelen zo onduidelijk. Alsof iemand je optilt en meeneemt. Op je fiets zet, de frisse morgen in - maar het toch allemaal zelf doen.
* Dromen, slapen met één hand uitgestrekt tegen de muur
* Eindelijk de Again en A-gain netjes tegenkomen: geen excuus meer, ik gebruik vanaf nu geen plastic tasjes meer voor groente en fruit! Ze zijn te koop bij de Dit is Waar-winkels (sowieso erg tof wat je daar allemaal kunt kopen!).
* Twee dagen achter elkaar 'voortvarend' (= meteen en met veel inzet) genoemd worden :)
* Friswitte overhemden, een man in pak met een baby op zijn arm, een vrouw die haar dochtertje de Donald Duck voorleest.
* Vertellen, sip en stralend... die open monden, en tegelijkertijd weet je dat niet iedereen het snapt, maar alsnog probeert je te begrijpen.
* Een complimentje geven, en nog één en nog één.
* De zon die zich niet laat afschrikken door een wolkendek 's middags en 's avonds alsnog fel schijnt
* Een sms'je 's ochtends vroeg, alsof iemand aanvoelt dat de lucht 's ochtends zo zwaar is en je doelen zo onduidelijk. Alsof iemand je optilt en meeneemt. Op je fiets zet, de frisse morgen in - maar het toch allemaal zelf doen.
* Dromen, slapen met één hand uitgestrekt tegen de muur
Abonneren op:
Posts (Atom)