Houten toog, laatste dans

Het laatste stukje over Maria staat hier

Een beetje beduusd ga ik op de dichtsbijzijnde barkruk zitten. Hamids arm hangt nog steeds om me heen. Grappig dat hij ook moest denken aan de klap die hij vier jaar geleden uitdeelde - en wat fantastisch dat hij het zo weer zou doen. Niet dat ik dat echt wil, nu.

"Ik heb hem echt niks te zeggen, snap je?" - behalve dan iets over een foutje en iets in mijn buik. Mijn buik die opeens ontzettend bol voelt, al weet ik best dat je nog niets kunt zien.

"Laat hem dan, negeer hem dan," praat Hamid me erdoorheen "Wil je wat drinken?"
"Liquor 43? Of nee, mag ik vodka?"
"Eh, wacht, eigenlijk heb ik helemaal geen kleingeld bij me" stamelt Hamid verstrooid.
Wat een Goofy is het toch ook. Maakt niet uit, ik weet heel goed dat ik toch geen alcohol mag drinken.
"Ik ga spelen, okee?" en met één keer knipperen is Hamid weer weg.

Drie kwartier later is de smalle kroeg overvol en Micha, die tot nu toe op veilige afstand bleef, komt mijn kant op. Voor een drankje moet hij langs mijn barkruk.
"Hoi!" zegt hij - en drukt een snelle, onduidelijke kus op mijn wang. "Ik wist niet dat jij van deze muziek hield?"
Nog voor ik antwoord geven kan, draait hij zich al om. Dat was dus geen echte interesse. Ik schop zachtjes tegen de bar.

Mijn kindje wordt er één van september. Net op tijd om de laatste velden zonnebloemen in Frankrijk te zien, dwalen mijn gedachten af.
Hou op, hou op!, denk ik er zo fel mogelijk doorheen.

Micha passeert me opnieuw, een wijnglas in zijn hand. "Ik ga even naar buiten, if you wanna catch up?" Voor ik een heleboel redenen kan bedenken om dat niet te doen, sta ik op. Buiten wacht een rokende massa - ik was even vergeten dat je eigenlijk alleen daarom de warmte van ons studentencafé verlaat.
Micha is meteen verwikkeld in een discussie, over hoe je soms kunt roken zonder roker te zijn. Wát een onzin. In de twee jaar dat ik nu studeer, heb ik geleerd me minder aan te trekken van mensen. Ik doe dan ook niet meer krampachtig mijn best het gesprek te volgen, of er aan bij te dragen. Mijn blik glijdt af, mijn ogen worden naar het stille water in de gracht getrokken. Vannacht zwemmen er geen eendjes, nog geen veertje is er in het water te zien.

Op welk moment wacht ik precies? Voor nieuws als dit bestaat geen goed moment.

Micha rookt niet, maar praat. Hij kijkt naar me, met een blik die ik niet in kan delen. Het gesprek gaat nergens heen dus ik waag het erop.
"Naar binnen?" gebaar ik, ik laat mijn vingers als poppetjes lopen in de avondlucht. "Ga je mee terug?" Het verbaast me dat Micha zijn glas van de tafel pakt en meegaat. "I have to tell you something" zeg ik - en ik heb er meteen spijt van. Wat klink ik klein en onervaren - mijn stem lijkt wel het piepen van een kuikentje.
Achter Micha aan loopt een meisje met Spaans zwart haar. Ik noem haar Penelope in mijn hoofd. Terwijl Micha één wenkbrauw naar me optrekt, pakt Penelope zijn arm.
"Wacht even, mi novia" zegt Micha tegen haar.
"Nou, wat dan?" Hij kijkt naar me met een glimlach: vriendelijk, maar ook geamuseerd en te zeker van zichzelf.
Penelope doet niet eens de moeite en wacht op wat ik zeggen ga.
"Niks, never mind" zeg ik gauw. "Ik ga wat drinken halen"