Buiten spelen

Opeens rolt het zo uit mijn vingers: ik wil niet moe zijn van een dag computerwerk en binnen: ik wil buiten zijn, zoveel ik kan. Moe en blossen omdat ik naar de zee gefietst ben. Rennen van het duin, de dijk, misschien zelfs struikelen, rollen en blijven liggen.

Ik wil veel doen, alles - maar ik begrijp niet genoeg, nog niet. Groei komt niet vanzelf, en de wereld maak ik niet beter door in stand te houden wat er al is, mensen te voorzien van wat ze al kennen of te serveren wat iedereen al waardeert. En daarom moet ik studeren, en dat moet binnen.

Maar ik wil weg, waarom buiten - waarom niet? Mooi vind ik bijvoorbeeld een zonovergoten perron, treinstation, waar het nog lang duurt voor de treinen komen, zowel van jouw perron als het tegenoverliggende. Hoe je dan de zonbruine armen van de mensen aan de overkant kunt bewonderen, paarsrood zijde en zwarte krullen.

Fijn is de benauwde hitte, dat vind ik echt: liever niet goed ademen dan het koud hebben in juli of augustus.

Ik móét ook naar buiten: niemand houdt het anders uit met mij, discussiëren dat ik wil, aangevend: the world is not a wishgranting factory (John Green)... Weg moet ik rennen, voor iemand op mijn hart trapt, begrijpend-maar-toch-niet-echt.

Zeg het tegen mensen als je ze inspirerend vindt. Zeg het ze ook als je ze kwetsend vindt, zoals ik gisteren deed, al krijg je misschien niet de sorry waar je op hoopt. Ook daar leer je van: bevestigd worden in ideeën waarvan je hoopt dat ze niet waar zijn.

En ga dan weer naar buiten. Langs de velden, ze zijn overal, al zijn ze misschien niet zo uitgestrekt als in andere landen. Lees de greppels, ken je bermbloemen: herderstasje, boterbloem - al is het alleen maar brandnetel, zelfs die kan hoog uitgestrekt mooi zijn. Hoe heet dat paarse bloempje dat overal opduikt? Kan ik al stiekem bramen plukken? Is er iets mooiers dan zon, wind en wolkjes? Naar buiten, de vrije lucht in, als de kroon op je dag. Stel je voor dat de wereld jouw paradijstuin is...

want dat is ze.