Teken van leven

Vandaag is het 4 weken geleden dat ik hier het laatste stukje plaatste. Oprecht sorry daarvoor! Op dit moment ben ik een droom aan het waarmaken. Ik had al veel eerder willen schrijven - over hoe een droom anders kan blijken te zijn wanneer je dichterbij komt. Over de twijfel die dat met zich mee kan brengen. Over geluksmomentjes, ook. Maar het leek me zo treurig, want veranderende dromen benoemen, dat is natuurlijk maar één kant belichten.

Ik heb voor in ieder geval de afgelopen weken mijn privacy volledig opgegeven om in mijn lievelingsland te kunnen werken. Hoe druk het ook is: het schrijven laat ik er niet om (behalve de eerste dagen).
"Volgens mij zit er een boek in jou" zei mijn collega laatst en ik hoop dat hij gelijk heeft.

Ik leer veel, ik slaap weinig en ik merk dat ik thuis niet gestresst ben door mijn studie, maar door het altijd nuttig willen zijn. Totaal verschillende mensen omringen mij, niemand lijkt ook maar een beetje op mij.
"Ja gaan we nou, of moet je dat eerst nog van tien verschillende kanten bekijken?" kreeg ik gisteren semi-serieus naar mijn hoofd geslingerd. Ik kan er wel om lachen, de waarheid verpakt als grapje.
Maar tegelijkertijd is het vermoeiend, je steeds weer aan te passen omdat je wel de enige met flexibiliteit lijkt te zijn.

Ik mis Nederland. Ik kom sowieso terug, maar soms twijfel ik over hoe snel.

Tegelijkertijd is het zo heerlijk, de Italiaanse buren af te luisteren, Italiaanse grapjes te begrijpen en nieuwe spelletjes te leren. Een beetje te verkleuren in de zon (heel soms, in een vrij halfuurtje). Dingen te doen die zo anders zijn dan je gewend bent. Maar mijn vraag aan mezelf is, wat dit nu geslaagd zal maken. Hoe lang moet ik blijven om te leren?
Het lijkt korter dan ik van te voren inschatte.