Incontri #5

Ze is klein van stuk en heeft peper-en-zoutkleurig haar met krulletjes. Warmte straalt ze niet bepaald uit, vind ik, als ze ons in het Engels groet. Ze laat de klas kalmeren en begint te vertellen. In het Engels. Ik luister, zoals de rest, maar ik begrijp eerlijk gezegd lang niet alles.
Of beter gezegd: ik begrijp vooral een heleboel niet.

Als de spraakwaterval over haar eigen leven stilvalt, vraagt ze:
"Wie van jullie zou in het Nederlands kunnen samenvatten wat ik heb gezegd?"
Naast me steekt Nadine haar hand op.
Blijkbaar heeft mevrouw van Dijk net verteld dat ze is opgegroeid op het Engelse platteland op een boerderij waar ze veel dieren hadden, dieren die Nadine allemaal bij naam weet te noemen. Okéé, zeg ik tegen mezelf, okéé. Het maakt me een beetje paniekerig, ik heb de helft nog niet meegekregen.

Iedereen lijkt het te snappen, behalve ik. Frustrerend. Mijn zelfvertrouwen keldert met de seconde.

"So" gaat ze verder, nu tegen mij, "what do you like to do in your spare time?"
"Dancing" piep ik, want jazzballet doe ik nu al een paar jaar heel trouw.
"And what do you need for dancing? For example, to play tennis you need a racquet"
Ik laat een stilte vallen. Wat heb je nodig? Balletschoentjes?!
"Special shoes" zeg ik dan maar.

En een broek wil ik zeggen, want het shirtje is niet zo belangrijk, maar je moet wel zo'n zwarte broek met wijde pijpen hebben. Het woord voor broek komt alleen niet meer bij me op.
Het is heel stil, heel lang, het lijkt wel een kwartier.
"Een sportbroek" zeg ik dan, in het Nederlands.
"Ah, trousers" zegt ze lief en ze gaat verder naar iemand anders.

Hoe blijk ik me vergist te hebben. Warmte straalt ze niet bepaald uit? Mevrouw van Dijk is de zon onder de docenten van mijn middebare school. Van haar krijgen we onze cijfers met een toevoeging: with distinction bijvoorbeeld. De muren van haar lokaal zijn beplakt met Engelstalige advertenties, ze zet alles in om onze woordenschat te vergroten. Ik, op mijn beurt, zet alles op alles op mijn verslagen zo mooi mogelijk te maken. Haar creatieve opdrachten zijn het allerleukst en zelfs film kijken wordt heel nuttig.

En als ik voor mijn eerste boekverslag de auteur van het boek uit de mediatheek vergeten ben (en niet meer terug kan vinden, oh tijden zonder internet...), vindt ze dat niet erg en krijg ik alsnog een 9 omdat ze samenvatting precies goed is.

Engels kost me mijn hele middelbare schooltijd geen enkele moeite, maar ik doe toch altijd extra mijn best.
Ook in mijn eindexamenjaar, als ik inmiddels een heel andere docent heb die ik veel minder graag mag dan mevrouw van Dijk, gaat het soepel. Mijn mondeling verloopt als een leuke discussie over wat ik van de toekomst wil.

Als ik haar in de stad zie, groet ik hartelijk en spreek ik haar even.
En na mijn eerste Engelse publicatie stuur ik haar een email, om te bedanken voor al haar inzet.

Always so dedicated. Zo zou elke docent moeten zijn.


September 2002.

Incontri is Italiaans voor ontmoetingen. Ik schrijf een serie van bijzondere ontmoetingen in mijn leven. Niet de ontmoetingen 'die mijn leven voorgoed veranderden' (voor zover die al bestaan, en: zoveel zijn dat er niet), maar juist de ontmoetingen die me bijbleven, die me zelfs nu nog een glimlach geven, al veranderden ze niet eens zoveel. (Als is dit voorbeeld, zoals je begrijpt, toch wel een life-changing ontmoeting geweest!)