Incontri #8 - Achttien jongens

Het is zaterdagavond.
Vanavond komt er weer één, nu weet ik het wél.

De eerste keer met zo'n jongen schrok ik. Wat brabbelde hij nou, cocaïne? Was het ook nog eens een dubbele intoxicatie? De jongen in kwestie was net geen achttien jaar oud en werd begeleid door een aangeschoten meisje. "Ik vind jou echt heel lief," bezwoor hij haar met dubbele tong. Het was schattig om te zien dat ze nog even op de Spoedeisende Hulp bleef ook.

Inmiddels bereid ik me er op voor. Het weekend is het meest populaire moment om onbezonnen veel te drinken. Ook voor tieners aan wie dat nog niet toegestaan is. Alcoholintox - zo noemen we dat hier.
De verpleging zucht. "Komt er nog één? Om zes uur 's morgens?
Nee hè, die gaat vast in bed plassen..."

Soms schrik ik juist van het tijdstip. Zo vroeg al? Hoewel het fijner is je nachtdienst er mee te beginnen dan te eindigen, kan je met terugrekenen gemakkelijk bedenken hoe vroeg er al aan de Bacardi of wodka begonnen is.

De schelle piep klinkt over de gang.
Het dienstsein. Een diepe mannenstem.
"Goedenacht, ik zou graag je beoordeling vragen van een jongeman van 16 jaar, hij heeft vanavond met drie vrienden veel drank op en is nu buiten bewustzijn geraakt"
"Heet hij Jeffrey? Dan is hij al op mijn Spoedeisende Hulp"
"Nee, euhm, Kevin heet hij geloof ik," zegt de huisarts, onverwachts door mij onderbroken.
"Excuses!" haast ik me te zeggen. "Laat hem maar komen"

Binnen enkele minuten heeft Kevin een infuus in zijn arm. Eens kijken hoe hoog de spiegel in zijn bloed echt is.
Uitdagend zijn deze patiënten op medisch gebied niet zo. Op sociaal gebied des te meer.

"Wil je me vertellen wat er gebeurd is?"
"Ik was uit en ik wilde cola drinken, maar iemand heeft iets in mijn drankje gedaan. Echt waar! Ik weet wel wie het is, hij doet het vaker"
"Maar je raakt niet buiten bewustzijn van één slokje, toch?"
"Nee, en toen hebben ze me gedwongen nog meer te drinken!"

Tot in detail beschrijft hij de fles die ze hem voorhielden. Het klinkt als Jack Daniels Whiskey. Oh, de dingen die ik leer met deze baan...

Mijn geheimhoudingsplicht verbiedt me patiënten over elkaar te vertellen. Anders kon ik Kevin meedelen dat zijn beste vriend in de kamer naast hem ligt - en dat liegen geen zin heeft, omdat Jeffrey mij snikkend alle details van hun vriendenavond verteld heeft. Maar dat kan niet en ik ben opgeleid tot arts, niet tot detective. Kevin houdt stug zijn verhaal vol. De damp van alcohol wasemt uit al zijn poriën.

Even later valt hij in een diepe slaap. Zijn ademhaling is maar net voldoende. Prikjes voor suikercontroles merkt hij niet eens op.

Zijn ouders wachten buiten. Ze hebben Jeffrey horen huilen op de gang. Als ik ze Kevins verhaal vertel, zitten ze er verslagen bij. Nu weer dit? Kunnen het niet geloven... Hangende schouders verraden langer bestaande problemen.

Ik doe wat ik kan, maar dat is weinig.
Op elk bed van onze afdeling heb ik wel eens een kind met alcohol in het bloed laten slapen. Iets zegt me dat het niet door de beugel kan, maar hoe kan ik zoiets stoppen?
Soms zou ik alles willen verbieden wat mensen zoveel schade toebrengt.


Namen zijn gefingeerd om privacyredenen.

Incontri is Italiaans voor ontmoetingen. Ik schrijf een serie van bijzondere ontmoetingen in mijn leven. Niet de ontmoetingen 'die mijn leven voorgoed veranderden' (voor zover die al bestaan en: zoveel zijn dat er niet), maar juist de ontmoetingen die me bijbleven, die me nu nog een glimlach geven, of een treurig gevoel, zelfs al veranderden ze niet eens zoveel.