Belangrijke dingen in het leven*

Wat is er nu fijner dan je hoofd leegmaken? Hardlopen is zo belangrijk voor mij. Ja, het vergt energie, tijd, concentratie: je moet je aandacht kunnen richten op het hier en nu. Maar soms kun je juist je gedachten heerlijk alle kanten op laten dwalen terwijl je traint, om snel genoeg weer naar de realiteit getrokken te worden door een toeterende auto of een stoplicht dat op rood sprint.

Natuurlijk weet ik al vanaf de middelbare school dat sport dat effect kan hebben, zoveel voor je kan doen: ontspanning en inspanning tegelijkertijd. Halverwege de brugklas liet ik voor het eerst mijn huiswerk liggen om 's avonds te gaan oefenen op de judomat. Tot mijn verbazing haalde ik voor de schriftelijke overhoring (SO) bij biologie de volgende morgen nog steeds een 8.5. Het kwam dus echt niet aan op de ene uurtje leren? Er ging een wereld voor me open.

Maar in alle tijd die ik doorbracht op de middelbare school moest ik eerst een dal van onzekerheid door voordat ik echt kon gaan genieten van sport. Hardlopen deed ik toen nooit, en als het moest, dan altijd in lange broek. Nadat een vriendin mijn benen voor de grap "apenpootjes" had genoemd, had ik elk kort sportbroekje achter in de kledingkast verstopt.

Hoe anders is dat nu! Met de onzekerheden smolt al snel ook terughoudendheid van mij af en als studente pakte ik het hardlopen op.
Hardlopen is mijn passie, mijn adem, mijn rust. Is waar ik naar verlang als tijdens een lange werkdag de zon schijnt, de mist optrekt buiten, de regen even stopt of het schemer steeds iets later valt.

Ik schreef er al veel vaker over: over kilometers, running en zelfs een stuk dat voelt als mijn persoonlijke manifest. De laatste tijd voegde ik niet zoveel meer toe, want wat viel er verder nog te zeggen?

Sinds begin dit jaar bereid ik voor op mijn eerste marathon. Dat ik er niet zo uitgebreid over blog als bekende Nederlandse (hardloop)blogsters, betekent niet dat het voor mij minder belangrijk is. Na wat voorzichtige beginnersloopjes, kwam ik lekker in het schema.
De eerste maand deed ik zonder problemen alle voorgeschreven trainingen. Het ging echt gebeuren: ik schreef me in. Ik probeerde me bij elke training netjes aan de gereserveerde tijd en snelheid te houden, maar kon niet voorkomen dat ik soms sneller liep dan 'toegestaan' was.
Toch denk ik niet dat dat de reden is dat ik nu moet rusten, herstellen van iets waarvan ik niet precies weet wat het is. Een serieuze blessure, denkt de fysio, maar misschien uiteindelijk relatief onschuldige overbelasting? Ik wil zo graag weer, het asfalt op, langs het water, op naar een doel, maar ondertussen: vooral het leegmaken van mijn hoofd, mijn hart, met dit voor mij zo belangrijke ding in mijn leven.

In gedachten fantaseer ik wat ik ervoor over zou hebben. Een paar minuten bij mijn streeftijd, nee, kwartieren, of ach, een paar schoenen, of zelfs een maand geen salaris! Als ik maar weer rennen kan. Als ik maar rennen mag en straks blijf kunnen rennen.  

Dus een oefening in geduld, vertrouwen en rust ligt nu voor mij. Herstel, rekken, oefenen, icen. Duimen dat ik op tijd weer verder kan, om straks te kunnen rennen, samen met wie voor mij zo belangrijk is. Het komt goed, komt goed.


* Belangrijk(er) dan hardlopen zijn natuurlijk vele andere dingen - de gezondheid en aanwezigheid van vrienden en familie op de eerste plaats. Toch, die denkbeeldige lijst is bij mij echt niet zo lang tot we bij mijn favoriete sport komen.