American Bar

"Vind je het erg als ik rook?" vraagt Fede me.
"Neenee, geen probleem!" antwoord ik snel. Natuurlijk vind ik het wél erg, maar wat houd ik dan nog voor keuze over? Fede is een goede afkorting voor de naam van een held, maar ik ken hem nog nauwelijks, dus of ik hem een held kan noemen? Toch, al zijn vrienden noemen hem zo en ik volg stilletjes – of hardop, dus eigenlijk.  De schone avond vult zich met de warme aslucht. Het begint bijna vertrouwd te worden, alsof vuur echt zo dicht bij je gezicht hoort. Ach, ik ken het nu toch wel? De pakjes, vloeitjes en kruimeltjes van het laatste beetje shag, of hasj, als dat er is... waar maak ík me druk om?
Ik leun achterover op de nog warme stenen. De jongen naast me, Fede, heeft een bijzonder gezicht dat zodra hij merkt dat ik hem bekijk, verandert in één grote grijns. Dat is niet zo'n zelfbewust lachje. Zijn oren steken een beetje uit. Zijn houding is laidback, maar alert. Hij tikt met de autosleutels tegen de stenen: tik, tik, tiktik.

Hoewel ik hem observeer, is Fede eigenlijk nog wel het laatste waar ik me mee bezighoud. Tuurlijk, een nieuw persoon in je leven is altijd leuk, 's avonds mee uit genomen worden is ook altijd tof, maar... er zijn zoveel andere vragen nog. Over andere mensen, die ik langer ken, die dichterbij me staan. Het mag arrogant lijken, maar soms besluit ik: en nu ken ik wel genoeg mensen. Voor vandaag is het: genoeg. Soms is het ook belangrijker tijd te investeren in, te besteden aan vrienden die je al kent, die je al hebt - pannenkoeken te bakken in een open keuken en er veel te veel van op te eten.

Maar voor vanavond is er nog even Fede. De laatste avond, de laatste keer dat zoiets kan voor ik weer naar de kou vertrek. Het kronkelt in mijn buik, als rode siroop in een glas perziksap. Regenbooglimonade. Ik kan mijn flirtlach niet laten, mijn ogen stralen teveel - ik ben me er maar al te goed van bewust. Maar hij is niet minder sluw, geslepen uit dezelfde steen: het materiaal dat ik veracht, waar ik van houd.
Het lukt me ook zeker niet zomaar simpelweg toe te geven. Mijn hoofd zit vol andere mensen. Later zal het me nog wel overkomen, ik ben de alwetende verteller van mijn eigen leven, maar nu niet.
Ik leg mijn ene blote been over het andere, tuur in de verte en plaats mijn handen achter me. Fede, de naam betekent 'geloof', drukt zijn sigaret uit op de muur en staat op.
"Kom op, het duurt te lang. We gaan een rondje rijden, ik laat je de stad zien"