Zo gek

Zandachtig goudkleurig stof kleeft aan mijn benen, ook als ik langzaam loop. De wegen bestáán immers uit stof en als het ook maar een beetje warm is, plak ik al snel. Met stof erop en eraan dus. Ik douche hier elke dag en ook nog eens koud: geen van beiden dingen die ik thuis zou doen. Al net zo ongebruikelijk: mijn koffer zit nog steeds vol met boeken.

Vier nam ik er mee. Dat zou gaaf zijn, had ik gedacht. In dit land lezen over dit land. Maar ik zette één pas door de schuifdeur van het vliegveld, één stap over de drempel van mijn nieuwe kamer en de laatste stap de bar in: ik wist dat het niet meer zou gaan.
Op één van de eerste middagen had ik het nog geprobeerd. Een perzik eten en dan een boek lezen. Het ging niet. Ik verafschuwde mijn eigen taal, werd misselijk van het idee avonturen te lezen terwijl ik ze ook zelf kon beleven. Wie ging er nu verhalen lezen als je midden in een verhaal zat? Ik niet, besloot ik meteen. Het boek klapte ik dicht. Liever nog lag ik ziek op bed, dan dat ik Nederlands las. Ik schreef en dat was voldoende.

Terwijl krekels in mijn oor zoemen, slenter ik de gedraaide weg omhoog. Ik neem niet de moeite het gruis van mijn benen af te slaan. Toegeven wil ik het niet, maar de manieren om met de hitte om te gaan heb ik me nog niet allemaal eigen gemaakt. Ik loop aan de zijkant van een provinciale weg, dus bij elke bocht let ik op. Mijn iPod durf ik, uit angst voor voorbijrazende auto's, niet in te doen, maar ik zou waarschijnlijk toch geen aandacht hebben. In mijn hoofd zingt nog steeds wat ik vanochtend luisterde. En mijn gedachten spreken: ga hier nooit meer weg. Mijn ratio antwoordt: straks ga je weer terug, studeer je verder en vervolg je het pad dat al vastligt.
G: Ohja
R: Ja
G: Mooi zou dat zijn he, blijven.
R: Maar dat kan dus niet.
G: Nee

Vechten gevoel en ratio, dan wint de ratio nooit. Maar met gedachten ligt dat anders: ze zijn vaak als kleine, nog niet naar schoolgaande kindjes: je kunt ze snel en makkelijk van alles wijsmaken. Zoals dat ze het fout hebben, en onzin zijn. Ratio staat als een grote broer, die wél kan lezen, te verkondigen wat er op alle richtingaanwijzers staat. Volg vooral je zo precies uitgestippelde weg. Dat pad ligt er niet voor niets.