Leuk is...

Ik schrijf al meer dan 13 jaar. Ook al had ik snel door dat het een mission impossible was, zelfs vroeger wilde ik altijd al alles uitschrijven. Ik loog over de data in mijn dagboek, zodat ik dag voor dag kon opschrijven wat er was gebeurd, op een woensdagmiddag bijvoorbeeld.
Ook nu gebruik ik iets van dagboek, een boekje waarin ik schrijf op papier, maar ook in Worddocumentvorm. Dat dingen door elkaar lopen maakt me niet uit: voor mij zijn het verschillende vormen van hetzelfde. Wat ik typ gaat slorderiger, sneller, met onafgemaakte zinnen - maar kan heel goed de intensiteit van een situatie weergeven. Op echt papier staan overzichten, overwegingen en de mooiste verhalen. Soms zou ik willen dat iemand las en corrigeerde, maar liever houd ik het toch voor mezelf. Om niet te vervallen in 'en toen, en toen, en toen', begon ik laatst met leuk is...-lijstjes. Kort al het leuke opschrijven, dan weer snel verder. Het voorkomt meteen ook veel gezeur, waarin je, als je niet uitkijkt, snel vervalt (ja, zélfs de überpositivo's, probeer maar eens meer dan 5 jaar lang een dagboek bij te houden, ik geef het je op een briefje: je zult gaan zeuren). Dus waarom niet ook hier?

Leuk is...

* (tot voor kort) totale vreemden die de liefste toekomstwensen voor je uitspreken. Dit zouden we echt vaker moeten doen. Gewoon, bij afscheid nemen, tegen de man die je net in de kroeg ontmoet hebt: dat zijn scheiding maar kort en pijnloos mag zijn. Dat je hoopt dat spijt zijn leven niet zal overheersen. Dat hij zijn huis aan de Amsterdamse grachten snel zal verkopen.

* Een plakje citroencake. Met slagroom. En hagelslag. En nog meer slagroom! Kilo's suiker gingen er door fabrieksbuizen om deze spuitbus te maken, maar ik mocht het allemaal opeten vandaag. Mijn vriendinnen lachen terwijl er één de slagroom in mijn mond spuit. De ingewikkelde relatie met eten: we herkennen er allemaal iets van - maar vandaag mag dit allemaal zomaar. Omdat we al 3 jaar vriendinnen zijn, al lijkt het veel langer.

* Na al jouw sollicitatiehulp horen dat een vriend is aangenomen. Hoera!

* Je nieuwe Adidas chillbroek zo mooi vinden dat je hem (ook al was ie bedoeld voor thuis) toch naar de supermarkt aantrekt. (En je vervolgens verbazen over hoeveel mensen er op zondagmiddag boodschappen doen! Dit staat tussen haakjes omdat het niet in het rijtje leuk is... hoort... Wat bezielt jullie?! Zondag kun je zoveel leukere dingen doen! In my defense: ik had zaterdag van 's ochtends voor opening tot 's avonds na sluit dienst)

* Dat iemand, na een lange werkdag, zegt, 'goh, kan je morgen niet ook komen?' Ondertussen bruisen van de energie. Dít is nu wat mij aan het werk houdt: erkenning.