Dans, dans!

Je open blik is als een spiegel van de toekomst. Een beetje alsof ik net geboren ben. Welkom, liefje, je zult nog zoveel doen! Salsa dansen, stijldansen - de tango dansen op hakken. Je hoeft niet te kiezen, maar je moet wel doorlopen. Doorwerken. Accepteren dat jij geen weken missen kunt, niemand op kunt zoeken in het buitenland. Dat is ook discipline. Jij krijgt de weekenden vrij dus waardeer ze des te meer als je niet ziek bent. Maar ontdekken zul je, wees niet bang.

Ik geef je een vinger, geen hele hand, maar die mag je best pakken. En meeslepen, want hoewel ik soms tegensputter: ik kan het goed gebruiken. Al mijn energie verbruiken laadt óók op. Tuurlijk, totdat ik zaterdagmiddag met een wit gezicht alweer tussen de lakens moet kruipen: het gaat ook wel eens mis. Maar het blijft mooi, hoeveel uren er in een dag passen. Een weekend is inmiddels bijna te lang voor mij: zo'n enorme periode van vrije tijd ben ik niet gewend. Bijna zeg ik. Want ik verdeel de tijd en ze gaat voorbij: in de trein, in een caféetje, waar iemand een vol glas bier over me heengooit en op de achterbank van een auto die per ongeluk de afslag naar Nootdorp neemt.

"Wat doe je!" zeg ik geagiteerd tegen de dronken man (vader? alleenstaande huisman?) die dit tweede op zijn geweten heeft. Een meisje dat ik niet ken valt me bij. "Ja, dat wordt een drankje voor haar he!" Ik wil helemaal niks drinken. De man kijkt ons glazig aan. Veel meer dan 'ja' komt er niet uit. Het klinkt als 'blub', het kortetermijngeheugen van een goudvis. Hij blijft staan, met in beide handen een glas. Blub. Ik gooi het gebeurde over mijn schouder, maar plots snap ik wel dat iemand kan vechten in de kroeg.

Onderweg naar huis zie ik overal zwerfafval liggen.

Maar nog even terug. Grootse ideeën veranderen niet bij tegenslag, maar kunnen ook niet voortdurend aan de oppervlakte zijn. Ik ben klaar voor alles, álles. Alleen niet alles tegelijk. Dus haal me op, neem me mee. Ik ben in staat tot meer dan je denkt (tot meer paniek in het bijzonder). Plannen koester ik, op dromen leef ik. Wat me voedt, vernietigt me - soms. Dromen van een ander, het kamertje is er te klein en te benauwd voor. Dromen in het algemeen: ik heb er nauwelijks een rem op.