Grijslichtblauw

Langs schaapjes, onder een enorme elektriciteitsmast door fiets ik. Weet je dat elektriciteit geluid maakt? Ik hoor het terwijl ik voorbij zoef en besef me hoe graag ik je mee zou nemen naar deze akkers. Dit zijn echte weilanden, van gras.

Zeven kilometers lang de wind in mijn rug en nu mag ik de dijk opklimmen. Hoe moet dat nou toch, goed leven? Ik onderbreek mijn gedachten om plaats te maken voor de ondergaande zon in mijn gezicht. Maar even, want piekeren stopt niet zomaar.

Bij de zee is niemand. Ze vindt het niet erg, zoals een geitje dat niet gevoerd wordt zelf gras wel zoekt. Een groot schip, een tanker vaart langs. Geen idee wat er in vervoerd wordt: honderden, duizenden nieuwe producten of afval? Op een dag zal, als een gedaanteverwisseling, het één het ander zijn.

Ik laat mijn sjaal hangen over het hekje dat fietsers de weg verspert. Niemand betekent: armen wijd en wereld open. Vrijheid, in denken, in doen: wat is mijn leven gezegend. Geen gewelddadige opstand, als ik zou willen was ik hier dag en nacht en langer nog. Niemand die me tegenhoudt. Een rijkdom die ik soms als vanzelfsprekend zie.

Dag na dag zie ik de mensen. Bij de zee ben ik alleen. En opeens begrijp ik het: de uitdaging is niet mezelf nóg meer pijn te doen. De uitdaging is mezelf géén pijn meer te doen.