Of: de andere kant op

Je zou ook tegen mij kunnen zeggen dat ik niet leer van mijn fouten. Mijn vorige stukje zou je kunnen beantwoorden met mijn eigen woorden. En dit kan je oplossen met dit. Ik moet me niet gek laten maken, dat weet ik allang, en toch kan het met een statusupdate op Facebook gebeuren. Dat is triest: misschien heb ik ook wel iemand nodig die mij eens de waarheid zegt, die onaardige.
Alleen, zo ongenuanceerd ligt het niet, helaas (voor wie van zwart-wit houdt). Op een dag als deze geniet ik van de zonneschijn, de geur van croissantjes, de straten van een grote stad waar ik niet vaak ben en virtual reality, of wat daar op lijkt. Ik voel geen verdriet om wie mij niet waard is, maar tegelijkertijd kan lopen, mijn hoofd omdraaien of mijn schouders optrekken ineens zoiets moeilijks, pijnlijks zijn.
Dus: ik heb geen waarheid nodig, geen nare 'zet-mij-op-mijn-plek'-toespraken. Volharding, dat is waar ik iets mee kan. Als ik volhard, straks weer rennen ga, aan het schrijven blijf, het van me af laat glijden als water van een vis zonder schubben... dan zie ik de waarheid: hier liggen zeker geen kansen. Dat stukje werkelijkheid verlies ik nooit uit het oog.