Hoop

De lucht is zoet van een nieuw seizoen, licht van lente. Vogels fluiten, het klinkt als 'zomer, zomer'. Ik slaap te weinig en pak de eerste trein die gaat. Utrecht om half 7 's ochtends, stad wat ben je mooi. De gebouwen van multinationals rondom het station glinsteren in de zon, hun medewerkers slapen uit. Ik mis de bouwvakkers naar wie ik elke ochtend kijk, tussen de krantjes door. De trein is leeg, ik lees aan één stuk door in Extremely loud & incredibly close. Extremely pretty and incredibly inventive.

Vol energie maak ik thuis de planken leeg, het aanrecht schoon - met het restje bakmeel en suiker bak ik appelcakejes met hazelnoot. Toch blijft het voelen alsof ik bezig ben een to do list af te werken. Ik fiets weg, trek mijn hardloopschoenen aan maar het is vandaag al de veertigste dag dat ik niet kan hardlopen en ik doe ze weer uit. Rotblessure. Eigen schuld - niet eerlijk.

Ik trek een handdoek uit de kast, een hele stapel kleding valt naar buiten. Lusteloos laat ik de bende liggen. Buiten lonkt het gras. Een mier verdwaalt in mijn haar. Ik vergeet dinsdagavond. De wiet - en ik vergeet je deurbel waar ik zomaar op duwde. Na dinsdag kwam woensdag, met Anna en toen kwam donderdagavond, met appelcider. Ik vergeet je blik, je nonchalance alsof er altijd iemand onverwacht langs komt. In mijn hoofd tel ik 'één twee, één twee', mee met mijn muziek, alsof ik daarmee ritme kan geven aan wat al kapot is. Ik onthoud alles.

De timer van de oven piept. De geur van koekjes vult de keuken. Ik denk aan later, en aan nooit. Brand mijn vingers bijna aan het bakblik. Het witte jurkje ligt over de bank. Gestreken. Ik kijk ernaar terwijl ik een stukje warme appel proef. Het wit is zo zuiver. De kleding is klaar voor de avond. Vriendinnetje Fabiana landt op Schiphol. Ik ga terug naar buiten. Nog even dan. Nog één bladzijde dan. Nog één zonnestraal - en dan weer terug het leven, de avond in.