Mijn ogen dicht, mijn armen bloot en hoog. Even vergeet ik dat mijn kapotte enkel me nauwelijks kan dragen en zwik ik, voor de zoveelste keer, bijna val ik, vergeet ik opnieuw, draai me om en rond kijk ik: de mensen veranderen niet. We maken allemaal hetzelfde mee, in plusminus dezelfde volgorde en wat geniet ik er eigenlijk van.
Tussen Basto en Avicii in dringen de vieze ratten ineens door tot mijn terrein. Ik schrik van zoveel vijandigheid, de slordige haren tot halverwege hun rug en haarbandjes die er scheef ingeschoven zijn. Het harde, frisse roze laat hun kapsels er nog ongewassener uitzien. Ik schrik ook van mijn eigen gedachten, maar, het is toch zo? Het is ook te laat om hier nog te zijn. Iemand pakt mijn middel beet. Deze cultuur is hart-stik-ke gek, eigenlijk. Alsof ik broodnuchter ben, word, ontwaak. Ik voel niets, van de handen niet, de kraaien, raven, ratten: alles wat zwart is. Alles wat God verbood. Ik kijk de andere kant op, draai, raak de last niet kwijt desondanks. Elke raaf speurt, als eksters maar dan minder kieskeurig. Elke man gluiperiger dan de vorige. Speurt.
Wie te scoren.
Ik laat het over aan kittens in tijgerprint, met eyeliner op de wangen.
“Speurt. Wie te scoren.” Geniepig passende zinnetjes bij zo'n onderwerp.
BeantwoordenVerwijderenBrr. Gebeurt trouwens niet alleen tussen Basto en Avicii :P
BeantwoordenVerwijderenDe eerste zin vind ik mooi, die vangt heel jouw liefde voor dit :)
'Even vergeet ik dat mijn kapotte enkel me nauwelijks kan dragen en zwik ik, voor de zoveelste keer, bijna val ik, vergeet ik opnieuw, draai me om en rond kijk ik: de mensen veranderen niet.'
BeantwoordenVerwijderenMooie beeldspraak vind ik dat (ervan uitgaande dat het beeldspraak is dan natuurlijk).
Aaah, mag ik alfjeblieeeeeeft zo'n kitten in tijgerprint met eyeliner voor mijn verjaardag?
BeantwoordenVerwijderen