Op het televisiescherm wandelt een vrouw die lijkt op Julia Roberts. "Zij is met hem naar bed geweest en haar man weet dat, want het was om te spioneren, snap je?"
Ik snap het niet, niet als zoiets echt zou gebeuren, maar ik knik. The usual, enzo.
Vanaf de bank strek ik mijn blote voet uit. Zo, met mijn kleine teen kan ik net het licht uitdoen. Hoeven mijn ogen ook niet meer open te blijven.
Ik slaap droomloos, ontwaak in een roes die lucide lijkt te zijn. Je hebt me niet toegedekt, was ik maar zo kort weg dan? De film speelt nog steeds, maar jij bekijkt Facebook op je macbook. Geen van beide zijn echte boeken, gek, eigenlijk. Ik draai cirkeltjes in de lucht met mijn grote teen, tot een kramp in mijn voet schiet.
"Auw!" De pijnkerm kan ik niet onderdrukken. Je draait je naar me toe, je gezicht alleen verlicht door de schermen van de televisie en je macbook. Pakt mijn voet.
"Kijk je wel eens voetbal?" vraag je.
"Au! Nee?"
Je duwt zover je kunt tegen de bal van mijn voet.
"Hey, de pijn is weg!"
Je glimlacht geheimzinnig, zelfvoldaan. Dan keer je je weer naar je computer. "Je kunt maar beter naar huis gaan"
"Want?" zeg ik - ik begrijp je niet.
"Morgen is er weer een lange dag, je kent het wel..."
Elke dag is even lang, hoor, denk ik opstandig. Ik mag dus weer naar je rug kijken. Moet ik in de plooien van je hagelwitte overhemd lezen wat je bedoelt? Is er nog logica te vinden in wat je zei over de film? Moet ik dan alles spellen dat je zegt? Weggeslagen omhelzing - had mijn voet maar in die kramp gehouden. Dit is veel pijnlijker.
Je leerde te reizen, te verhuizen elk jaar opnieuw, niemand sprak je moedertaal met je - ik weet het allemaal en ja, wat is het naar geweest voor je. Maar het geeft je niet het recht dit te doen, bastaard.
Hoe zit het met wie als koekoeksei over de wereld versleept is? Hechten deze vogels nergens echt?
woensdag 25 april 2012
zaterdag 21 april 2012
Maria zonder Micha
Toen mijn buik voor het eerst dik voelde, een beetje gespannen, wenste ik dat je zou verhuizen. Ik had het je nog steeds niet verteld, het complete geheim. Het geheim dat alles al in bezit had, behalve een toekomst. Het leek me heus wel eerlijk, dat je het weten zou. Echt. Het lukte alleen niet. Ik zag je zelden apart, maar botste tegen je op bij feestjes. "Ik zie dat je alweer niks spannends drinkt" knikte je naar mijn glas water. Was dat een goede openingszin om op in te gaan? Ik had natuurlijk over mijn buik kunnen strijken. Zeggen dat water een reden had - maar nooit waren we zonder omstanders. Je gunde me de tijd niet om te praten, of vooral te vertellen, en terwijl jij vroeg naar huis ging, bleef ik hangen aan de bar.
Ik dronk met vriendinnen, maar het enige wat ik écht deed was hopen op een oplossing. Ik kon er twee bedenken. Of jij zou moeten verhuizen, of ik.
3 weken later zei je het. Je moest je appartement uit. Appartement - wat een verschil, ik had een kamer, in een krakend studentenhuis dat al decennia lang door studenten werd bewoond. Appartement was een woord voor volwassenen. Volwassen mannen die werken, die hebben een appartement.
'Oh' zei ik 'En waar ga je dan naartoe?'
Micha's stilte hield het midden tussen onwetendheid en desinteresse. Even was ik bezorgd: 'heb je al gezocht?'
'Ik kom wel terecht' antwoordde Micha. Hij nam een grote slok rode wijn en draaide met het glas tussen zijn duim- en wijsvinger.
Ergens was ik best tevreden. Het was niet het verhuizen waar ik op gehoopt had, maar weg is weg.
Micha gaf zijn nieuwe adres niet door. Het hielp niet, want ik wilde het wel heel graag weten. Op een ander feestje ontmoette ik zijn nieuwe buurmeisje. 'Waar woon je?' vroeg ik - en zo was hij net zo snel weer terug.
Ik bleef dromen van de bank in zijn oude appartement. Zou het een bank zijn om een baby op neer te leggen, een aankleedkussen ertussen? Ik was er nog helemaal niet mee bezig. De pijn niet en wat betreft minisokjes en zwangerschapsdoeken: het kon me allemaal gestolen worden.
Ik bleef rondjes draaien om wat al gebeurd was. Het zou mijn leven veranderen, over minder dan 7 maanden zou er een kindje op mijn buik liggen, warm en nat. Dit kindje, het leek zo'n houvast en tegelijkertijd zou het mij vasthouden, stilzetten. Straks werd ik dikker en kon ik niet meer rennen om een trein te halen, of op hakken lopen. Maar ik had nog zoveel plannen! Plots wist ik niet meer hoe ik ooit nog iets uitvoeren zou. Of ik zou nu iets moeten uitvoeren.
Ze zeggen wel eens dat iemand die depressief is niets meer voelt, maar bij mij leek het wel of ik nog nooit zoveel gevoeld had. Een prenatale depressie, was dat het? Het deed me denken aan Prenatal, de blije babywinkel. Inmiddels moest ik bijna overgeven als ik daar langs liep. De roze speentjes en flesverwarmers zag liggen. Niet eerder had ik zoveel gewild. Een tattoo op mijn dij, die nu natuurlijk onherroepelijk dik zou worden. Alleen interrailen door Europa, wat echt niet gaat als je een baby in plaats van een backpack op je rug hebt. De avonden waren vol met schuldgevoel en egoïsme, die elkaar opjoegen. Blije baby? Wat een verkeerde situatie om geboren te worden... En eindelijk, eindelijk ging ik dan naar de huisarts.
Dit stukje hoort bij de eerdere stukjes over Maria: 1: Kerstavond, 2: Kerst en 3: 2012.
De stukjes over Maria zijn fictief.
Ik dronk met vriendinnen, maar het enige wat ik écht deed was hopen op een oplossing. Ik kon er twee bedenken. Of jij zou moeten verhuizen, of ik.
3 weken later zei je het. Je moest je appartement uit. Appartement - wat een verschil, ik had een kamer, in een krakend studentenhuis dat al decennia lang door studenten werd bewoond. Appartement was een woord voor volwassenen. Volwassen mannen die werken, die hebben een appartement.
'Oh' zei ik 'En waar ga je dan naartoe?'
Micha's stilte hield het midden tussen onwetendheid en desinteresse. Even was ik bezorgd: 'heb je al gezocht?'
'Ik kom wel terecht' antwoordde Micha. Hij nam een grote slok rode wijn en draaide met het glas tussen zijn duim- en wijsvinger.
Ergens was ik best tevreden. Het was niet het verhuizen waar ik op gehoopt had, maar weg is weg.
Micha gaf zijn nieuwe adres niet door. Het hielp niet, want ik wilde het wel heel graag weten. Op een ander feestje ontmoette ik zijn nieuwe buurmeisje. 'Waar woon je?' vroeg ik - en zo was hij net zo snel weer terug.
Ik bleef dromen van de bank in zijn oude appartement. Zou het een bank zijn om een baby op neer te leggen, een aankleedkussen ertussen? Ik was er nog helemaal niet mee bezig. De pijn niet en wat betreft minisokjes en zwangerschapsdoeken: het kon me allemaal gestolen worden.
Ik bleef rondjes draaien om wat al gebeurd was. Het zou mijn leven veranderen, over minder dan 7 maanden zou er een kindje op mijn buik liggen, warm en nat. Dit kindje, het leek zo'n houvast en tegelijkertijd zou het mij vasthouden, stilzetten. Straks werd ik dikker en kon ik niet meer rennen om een trein te halen, of op hakken lopen. Maar ik had nog zoveel plannen! Plots wist ik niet meer hoe ik ooit nog iets uitvoeren zou. Of ik zou nu iets moeten uitvoeren.
Ze zeggen wel eens dat iemand die depressief is niets meer voelt, maar bij mij leek het wel of ik nog nooit zoveel gevoeld had. Een prenatale depressie, was dat het? Het deed me denken aan Prenatal, de blije babywinkel. Inmiddels moest ik bijna overgeven als ik daar langs liep. De roze speentjes en flesverwarmers zag liggen. Niet eerder had ik zoveel gewild. Een tattoo op mijn dij, die nu natuurlijk onherroepelijk dik zou worden. Alleen interrailen door Europa, wat echt niet gaat als je een baby in plaats van een backpack op je rug hebt. De avonden waren vol met schuldgevoel en egoïsme, die elkaar opjoegen. Blije baby? Wat een verkeerde situatie om geboren te worden... En eindelijk, eindelijk ging ik dan naar de huisarts.
Dit stukje hoort bij de eerdere stukjes over Maria: 1: Kerstavond, 2: Kerst en 3: 2012.
De stukjes over Maria zijn fictief.
vrijdag 20 april 2012
Prachtig is...
* Hard door de stromende regen fietsen: lekker, net nu je het zo warm had
* "We eten boterhammen met jam, wil je er ook één?"
* Het leven van een arts-assistent
* Dat iemand je verkeerd inschat, jij gelaten zijn beledigingen draagt - en wie mij kent, weet dat dat niet mijn stijl is, en dus des te knapper dat ik niet terugbijt en er tegenin ga. Dat iemand dan, na drie dagen geen krimp van mijn kant, toegeeft, inbindt en zegt: "kan ik je ergens mee helpen? heb je het druk?"
* Twee volle dagen studeren, en dat dat goed lukt
* Zonsopgang met rood, geel en blauw vanaf het dak van het ziekenhuis (ook al was dit al in januari, want om het nu te zien moet je vast erg vroeg opstaan)
* Honderd keer Blof. Zo lang duurt het niet meer, dat dansen aan zee.
* Renze die over Gomorra schrijft - beter kan ik het niet uitleggen
* Een handdruk die je niet verwacht, 'het ga je goed'
* E cambiando strada puoi cambiare idee / E con le idee puoi cambiare il mondo / Ma il mondo non cambia spesso / Allora la tua vera rivoluzione sarà cambiare te stesso
Oftewel: and whiling changing paths, you can change your ideas / And with your ideas you can change the world / But the world doesn't change often / So your true revolution will be to change yourself
- Hoe cliché ook, zo waar: hoor het hier zelf.
* De herinnering aan welke (liefdevolle maar pijnlijke) gebeurtenis dan ook: ik ben er toch maar mooi mee doorgegaan, altijd. Leven doe je zonder opgeven.
* "We eten boterhammen met jam, wil je er ook één?"
* Het leven van een arts-assistent
* Dat iemand je verkeerd inschat, jij gelaten zijn beledigingen draagt - en wie mij kent, weet dat dat niet mijn stijl is, en dus des te knapper dat ik niet terugbijt en er tegenin ga. Dat iemand dan, na drie dagen geen krimp van mijn kant, toegeeft, inbindt en zegt: "kan ik je ergens mee helpen? heb je het druk?"
* Twee volle dagen studeren, en dat dat goed lukt
* Zonsopgang met rood, geel en blauw vanaf het dak van het ziekenhuis (ook al was dit al in januari, want om het nu te zien moet je vast erg vroeg opstaan)
* Honderd keer Blof. Zo lang duurt het niet meer, dat dansen aan zee.
* Renze die over Gomorra schrijft - beter kan ik het niet uitleggen
* Een handdruk die je niet verwacht, 'het ga je goed'
* E cambiando strada puoi cambiare idee / E con le idee puoi cambiare il mondo / Ma il mondo non cambia spesso / Allora la tua vera rivoluzione sarà cambiare te stesso
Oftewel: and whiling changing paths, you can change your ideas / And with your ideas you can change the world / But the world doesn't change often / So your true revolution will be to change yourself
- Hoe cliché ook, zo waar: hoor het hier zelf.
* De herinnering aan welke (liefdevolle maar pijnlijke) gebeurtenis dan ook: ik ben er toch maar mooi mee doorgegaan, altijd. Leven doe je zonder opgeven.
zaterdag 14 april 2012
Travel Journals
Er zijn weinig dingen waar ik zo blij van word als mijn travel journals. Laatst had ik een discussie, wat zou je nog snel meenemen als je huis afbrandde? Ik probeerde voorwerpen te verzinnen die écht niet te vervangen zouden zijn, maar het waren er maar weinig. Kleding, sieraden, schoenen, tassen: alles is zo opnieuw gekocht, al vind je misschien niet precies hetzelfde (maar maakt dat uit?). Boeken, ja, ze zijn om te koesteren zo mooi, maar net zo mooi in mijn hoofd en eerlijk gezegd is bijna niets te bedenken dat ik echt nodig heb voor geluk. Think about it. Is er ook maar één voorwerp te bedenken dat jij nodig hebt om gelukkig te zijn?Voor mij niet.
Wat me wel erg blij maakt en waar ik liever geen afscheid van neem, zijn mijn travel journals. Ik begon mijn eerste in 2010, toen ik voor het eerst helemaal alleen op reis ging. Een prachtig dik notitieboek, met op elke pagina lijntjes en een quote. Ik wilde er mijn mooiste dagboek ooit van maken: poëtisch, lyrisch soms, maar ook goudeerlijk - over alles. Al snel begon ik daarom mijn gedachten eerst in een kladboek neer te krabbelen, om het later uit te schrijven in lange zinnen. Zodra ik tijd had: op het vliegveld, aan de ontbijttafel, tijdens de siësta...
Ondertussen verzamelde ik wat ik kreeg: bonnetjes, servetjes, folders, toegangskaartjes. Ik lijmde ze tussen de teksten, bladzijdes vol die ik aan iedere dag besteedde - want op reis gebeurt zoveel.
Inmiddels heb ik drie travel journals. Deze zomer ga ik mijn langste reis ooit maken (6 weken), ook alleen en uiteraard is er dan ook een boek om te vullen.
Ik vergeet de tijd, lees bladzijde na bladzijde, ben op een andere aarde dan hier.
Ook al weet ik de afloop - ik was er zelf bij.
Soms is er 's avonds nog van alles aan de hand. Een deur die slaat, het zoveelste telefoongesprek dat ik door muren heen mag volgen, een actie die onbedoeld verkeerd uitpakt. Morgenochtendvroeg voor dag en dauw opstaan met het eerste licht om in de trein te zitten...
Piekeren? Of ik pak een boek vol happiness en inspiratie...
en lees er hoe mijn onderbuurman na 3 weken vriendschap met me sluit, hoe ik op zoek naar de enige bus op zondag een vriendelijke man van veertig tegenkom, die bekent op dieet te zijn en mijn koekjes beslist weigert.
Onderstreept zien wat me verteld werd én belangrijk was, wie ongevraagd mijn hand pakte en me meesleepte naar de DY. (DJ moest dat zijn, ik begreep het pas toen ik het uitschreef)
Hoe ik alleen de kust afga, en terugkeer - en dat er plots echt niemand meer met me praat.
De honden die blaffen, abbaiano aan de poort, het piepende hek. De couchsurfingkennis die een auto blijkt te hebben en ons meeneemt naar het strandje uit de mythologie. Vies, vol plastic zakken, maar met doeltjes in zee om waterpolo te spelen. Zoveel zout dat het in laagjes op mijn huid ligt en ik na zwemmen een niet te lessen dorst heb.
Een man die op het vliegveld bewonderend mijn boek inkijkt en zegt 'kind, wat schrijf je veel'...
Moi, j'aime écrire.
donderdag 12 april 2012
Living like Larry - Mailen met de Rabobank
In maart ben ik geswitcht van de Rabobank naar de ASN Bank, omdat het mij niet aanstond waarin de Rabobank investeerde. Klaar, dacht ik, tot ineens een mail mijn inbox binnenkwam. Dank voor uw reactie. Huh? Had ik de Rabobank gemaild? Ik was het alweer vergeten, maar inderdaad, ik had de Rabobank een berichtje gestuurd via de Eerlijke Bankwijzer. Op 10 februari. Op 10 april mocht ik dan eindelijk het antwoord vernemen.
Een lange mail verscheen, mij nieuwsgierig makend wat de bank te vertellen had.
De Issues manager sustainability (waarom zou je ook 'hoofd duurzaamheid' zeggen, dat klinkt zo oncool!) mailde mij. Hij was het niet eens met het oordeel van de Eerlijke Bankwijzer. De Bankwijzer streeft er namelijk naar dat alle varkenshouderijen biologisch gaan worden.
Dat streven onderschrijven wij, er is echter geen markt die daar voor wil betalen
schreef de Rabobank.
Goh, dacht ik, wat dacht je van... jullie zelf?
Bij dwang of overheidsregulering zou de sector zich naar het buitenland verplaatsen, en dat lost per saldo niets op.
Tja, okee. Een verschil van mening over aanpak. Mij lijkt 'dwang' (normaalgesproken 'wetten' genoemd) op zijn plaats, maar goed, je hoeft het niet met me eens te zijn.
Toch was ik niet vergeten waarom ik nog meer een afkeer van de investeringen van de Rabobank had. De mail ging niet in op wat ik op Banktrack las. Namelijk dat de Rabobank investeert in:
- tar sand oil (olie die op een zeer verwoestende manier gewonnen wordt)
- clustermunitie (clusterbommen, die vaak vooral veel onschuldige burgers treffen)
- Plantar Project (een zogenaamd duurzaam project, waarbij burgers van regenwoud verjaagd worden)
Dit mailde ik de manager dan ook terug. Hoe dacht de Rabobank hierover? Ik had graag willen wachten op het antwoord, om het hier te tonen, maar gezien de tijd die een respons de eerste keer kostte, deel ik dit stuk toch alvast maar.
Overigens is minister Jan-Kees de Jager van Financiën het met mij eens. Investeren in BOMMEN kán gewoon niet, als je een schoon geweten wilt hebben. Per 1 januari 2013 is dit voor banken dan ook verboden. Fijn. Goed nieuws :-)
Nu de rest nog.
Update: BAM! Ik heb me toch een enorme mail teruggekregen! :D Hierin staat hetvolgende
- De Rabobank investeert niet langer in clustermunitie
- De Rabobank investeert niet in tar sand oil; de bron Banktrack.org kan nu niet worden nagegaan
- Over het Plantar Project heb ik een enorme lap tekst, maar ook dat lijkt minder erg dan ik dacht
Kortom: goed geschreven mails (dat mag ik wel van mezelf zeggen) worden snel en accuraat beantwoord. Ik weet niet of ik moet zeggen dat ik de Rabobank omarm, maar na hard trekken heb ik er wel positieve antwoorden uitgekregen. Dat wil zeggen: er wordt op dit moment niet geinvesteerd in projecten waar ik een afkeer van heb. :)
Wie de mail wil lezen: ik stuur hem graag naar je door.
Living like Larry 27, april 2012
Een lange mail verscheen, mij nieuwsgierig makend wat de bank te vertellen had.
De Issues manager sustainability (waarom zou je ook 'hoofd duurzaamheid' zeggen, dat klinkt zo oncool!) mailde mij. Hij was het niet eens met het oordeel van de Eerlijke Bankwijzer. De Bankwijzer streeft er namelijk naar dat alle varkenshouderijen biologisch gaan worden.
Dat streven onderschrijven wij, er is echter geen markt die daar voor wil betalen
schreef de Rabobank.
Goh, dacht ik, wat dacht je van... jullie zelf?
Bij dwang of overheidsregulering zou de sector zich naar het buitenland verplaatsen, en dat lost per saldo niets op.
Tja, okee. Een verschil van mening over aanpak. Mij lijkt 'dwang' (normaalgesproken 'wetten' genoemd) op zijn plaats, maar goed, je hoeft het niet met me eens te zijn.
Toch was ik niet vergeten waarom ik nog meer een afkeer van de investeringen van de Rabobank had. De mail ging niet in op wat ik op Banktrack las. Namelijk dat de Rabobank investeert in:
- tar sand oil (olie die op een zeer verwoestende manier gewonnen wordt)
- clustermunitie (clusterbommen, die vaak vooral veel onschuldige burgers treffen)
- Plantar Project (een zogenaamd duurzaam project, waarbij burgers van regenwoud verjaagd worden)
Dit mailde ik de manager dan ook terug. Hoe dacht de Rabobank hierover? Ik had graag willen wachten op het antwoord, om het hier te tonen, maar gezien de tijd die een respons de eerste keer kostte, deel ik dit stuk toch alvast maar.
Overigens is minister Jan-Kees de Jager van Financiën het met mij eens. Investeren in BOMMEN kán gewoon niet, als je een schoon geweten wilt hebben. Per 1 januari 2013 is dit voor banken dan ook verboden. Fijn. Goed nieuws :-)
Nu de rest nog.
Update: BAM! Ik heb me toch een enorme mail teruggekregen! :D Hierin staat hetvolgende
- De Rabobank investeert niet langer in clustermunitie
- De Rabobank investeert niet in tar sand oil; de bron Banktrack.org kan nu niet worden nagegaan
- Over het Plantar Project heb ik een enorme lap tekst, maar ook dat lijkt minder erg dan ik dacht
Kortom: goed geschreven mails (dat mag ik wel van mezelf zeggen) worden snel en accuraat beantwoord. Ik weet niet of ik moet zeggen dat ik de Rabobank omarm, maar na hard trekken heb ik er wel positieve antwoorden uitgekregen. Dat wil zeggen: er wordt op dit moment niet geinvesteerd in projecten waar ik een afkeer van heb. :)
Wie de mail wil lezen: ik stuur hem graag naar je door.
Living like Larry 27, april 2012
maandag 9 april 2012
Living like Larry - Statiegeld
In maart kwam er een opvallend voorstel door de Tweede Kamer: het statiegeld wordt vanaf 2014 opgeheven! Het idee is van staatssecretaris Joop Atsma (Infrastructuur en Milieu).
De reden?
'Een statiegeldfles kost een fabrikant 6 cent per stuk' Afschaffen van het systeem zou dus veel geld opleveren voor megabedrijven als Coca-Cola, die inderdaad wat extra geld hard nodig hebben... Gemeenten reageerden boos: wie ging al dat nieuwe zwerfafval dan opruimen? Maar ondanks de weerstand lijkt het idee nu toch definitief door te zijn.
Atsma wijst op de 'strenge regels': in ruil voor het afschaffen van statiegeld, moet het hergebruik van materialen omhoog naar 52%. En anders volgen er: 'strenge sancties'. Oftewel: een boete, een bedrag dat in de ogen van zo'n bedrijf een schijntje is. Makkelijk verdiend dan, die 6 cent per fles, bij een verkoop van 520 miljoen flessen per jaar.
Trouwens, de boete voor een fles op straat gooien gaat dan ook omhoog, van 90 naar 400 euro. Tof, zo'n boete, maar zag jij ooit politie staan terwijl iemand iets liet vallen? Nee dus. Ik denk niet dat er veel geld zal worden opgehaald daarmee.
Terwijl ik me verdiepte in het statiegeldverhaal, werd ik behoorlijk moedeloos. Zeker, recycling kost geld, of dacht je dat die flessen zelf naar hun omsmeltmachines toegingen? Maar dat geld gaat om kosten van nu, niemand heeft het over de kosten van later als we niet recyclen: als wij met z'n allen een oceaan hebben die plastic soep is. Wat het dan kost om al het plastic afval op te ruimen. Of de medische kosten als we dat niet doen, en plastic terecht komt in water, melk, fruit, groente, vlees en vis, met alle gevolgen van dien.
Bovendien denkt Atsma dat de mensen zelf wel zo verstandig zijn om hun flessen terug te brengen. Ehh, zonder statiegeld? Natuurlijk zou ik dat ook het liefste zien; zoals het bij glas gaat. Maar tussen glas en plastic zit een wereld van verschil, denk alleen al maar aan het gewicht. Ga ook eens naar het strand in een land waar geen statiegeld bestaat... gezellig he, tussen de colaflesjes?
Het idee is dat er één plek komt om al je plastic afval in te leveren. Dat klinkt heel mooi, maar het Plastic Heroes systeem werkt nog niet eens vlekkeloos. In mijn gemeente kan ik bijvoorbeeld dichterbij dan 5 km géén plastic inleveren. In andere gemeentes kan het helemaal niet.
Statiegeld lijkt mij hartstikke efficiënt en milieuvriendelijk (en ik neem aan dat ik dat niet uit hoef te leggen). Er wordt al jaren geprobeerd ook op kleine flesjes statiegeld te heffen.Via Echte Held (toffe slogan ook: een echte held kiest statiegeld) ontdekte ik dat de onderbouwing van dhr. Atsma berust op foutieve gegevens. Het rapport waarop hij zich baseert, is geschreven in opdracht van frisdrankproducenten. Bovendien lieten Aldi en Lidl protest horen: het zal voor hun alleen duurder worden.
Dus wat gebeurt er hier? Er wordt een regeling opgesteld in opdracht van (delen van) het bedrijfsleven, om in het bedrijfsleven kosten te besparen. De burger heeft er geen voordeel bij, waarschijnlijk wel nadeel: meer plastic zwerfafval. Wat klopt er niet?
Op de site van de Rijksoverheid geeft Atsma dit trouwens letterlijk toe: Het bedrijfsleven heeft echter in meerderheid de wens om op termijn de stroom die nu via de supermarkten loopt, te laten inzamelen door de gemeente staat er te lezen. Sinds wanneer werkt politiek in opdracht van het bedrijfsleven?
Wat kun je doen?
Als reactie op mijn vorige stukje kwam vaak voorbij dat we de invloed van de politiek niet moeten overschatten. Mee eens, maar in dit geval is het belangrijk om haar wél serieus te nemen: het plan om statiegeld af te schaffen ligt er. Helaas.
1. Op Echte Held kun je een petitie tekenen waarin je aangeeft voor statiegeld op kleine en grote flessen te zijn. Hoewel ik geen idee heb van hoe flexibel de politiek is, wil ik niet negativisme de overhand geven: let's try! Met filmpje om Lord of the Rings-fans te overtuigen ;-)
2. Terecht wordt in discussies genoemd: een bewust mens leeft vanzelf duurzamer, mens, DIY! Het is toch ook veel leuker om zelf smoothies te maken in plaats van de zoveelste fles cola in huis te halen. Investeer in een limonadekan, serveer limonade en water, koop sap uit glazen flessen (dat wordt voorlopig nog wel gerecycled...).
3. Informeer naar inleveren van plastic afval in jouw gemeente. En, nouja, toch maar blijven inleveren dan...
De reden?
'Een statiegeldfles kost een fabrikant 6 cent per stuk' Afschaffen van het systeem zou dus veel geld opleveren voor megabedrijven als Coca-Cola, die inderdaad wat extra geld hard nodig hebben... Gemeenten reageerden boos: wie ging al dat nieuwe zwerfafval dan opruimen? Maar ondanks de weerstand lijkt het idee nu toch definitief door te zijn.
Atsma wijst op de 'strenge regels': in ruil voor het afschaffen van statiegeld, moet het hergebruik van materialen omhoog naar 52%. En anders volgen er: 'strenge sancties'. Oftewel: een boete, een bedrag dat in de ogen van zo'n bedrijf een schijntje is. Makkelijk verdiend dan, die 6 cent per fles, bij een verkoop van 520 miljoen flessen per jaar.
Trouwens, de boete voor een fles op straat gooien gaat dan ook omhoog, van 90 naar 400 euro. Tof, zo'n boete, maar zag jij ooit politie staan terwijl iemand iets liet vallen? Nee dus. Ik denk niet dat er veel geld zal worden opgehaald daarmee.
Terwijl ik me verdiepte in het statiegeldverhaal, werd ik behoorlijk moedeloos. Zeker, recycling kost geld, of dacht je dat die flessen zelf naar hun omsmeltmachines toegingen? Maar dat geld gaat om kosten van nu, niemand heeft het over de kosten van later als we niet recyclen: als wij met z'n allen een oceaan hebben die plastic soep is. Wat het dan kost om al het plastic afval op te ruimen. Of de medische kosten als we dat niet doen, en plastic terecht komt in water, melk, fruit, groente, vlees en vis, met alle gevolgen van dien.
Bovendien denkt Atsma dat de mensen zelf wel zo verstandig zijn om hun flessen terug te brengen. Ehh, zonder statiegeld? Natuurlijk zou ik dat ook het liefste zien; zoals het bij glas gaat. Maar tussen glas en plastic zit een wereld van verschil, denk alleen al maar aan het gewicht. Ga ook eens naar het strand in een land waar geen statiegeld bestaat... gezellig he, tussen de colaflesjes?
Het idee is dat er één plek komt om al je plastic afval in te leveren. Dat klinkt heel mooi, maar het Plastic Heroes systeem werkt nog niet eens vlekkeloos. In mijn gemeente kan ik bijvoorbeeld dichterbij dan 5 km géén plastic inleveren. In andere gemeentes kan het helemaal niet.
Statiegeld lijkt mij hartstikke efficiënt en milieuvriendelijk (en ik neem aan dat ik dat niet uit hoef te leggen). Er wordt al jaren geprobeerd ook op kleine flesjes statiegeld te heffen.Via Echte Held (toffe slogan ook: een echte held kiest statiegeld) ontdekte ik dat de onderbouwing van dhr. Atsma berust op foutieve gegevens. Het rapport waarop hij zich baseert, is geschreven in opdracht van frisdrankproducenten. Bovendien lieten Aldi en Lidl protest horen: het zal voor hun alleen duurder worden.
Dus wat gebeurt er hier? Er wordt een regeling opgesteld in opdracht van (delen van) het bedrijfsleven, om in het bedrijfsleven kosten te besparen. De burger heeft er geen voordeel bij, waarschijnlijk wel nadeel: meer plastic zwerfafval. Wat klopt er niet?
Op de site van de Rijksoverheid geeft Atsma dit trouwens letterlijk toe: Het bedrijfsleven heeft echter in meerderheid de wens om op termijn de stroom die nu via de supermarkten loopt, te laten inzamelen door de gemeente staat er te lezen. Sinds wanneer werkt politiek in opdracht van het bedrijfsleven?
Wat kun je doen?
Als reactie op mijn vorige stukje kwam vaak voorbij dat we de invloed van de politiek niet moeten overschatten. Mee eens, maar in dit geval is het belangrijk om haar wél serieus te nemen: het plan om statiegeld af te schaffen ligt er. Helaas.
1. Op Echte Held kun je een petitie tekenen waarin je aangeeft voor statiegeld op kleine en grote flessen te zijn. Hoewel ik geen idee heb van hoe flexibel de politiek is, wil ik niet negativisme de overhand geven: let's try! Met filmpje om Lord of the Rings-fans te overtuigen ;-)
2. Terecht wordt in discussies genoemd: een bewust mens leeft vanzelf duurzamer, mens, DIY! Het is toch ook veel leuker om zelf smoothies te maken in plaats van de zoveelste fles cola in huis te halen. Investeer in een limonadekan, serveer limonade en water, koop sap uit glazen flessen (dat wordt voorlopig nog wel gerecycled...).
3. Informeer naar inleveren van plastic afval in jouw gemeente. En, nouja, toch maar blijven inleveren dan...
donderdag 5 april 2012
A way to understand the unknown
In de woonkamer staan olijven, maar ook quesadilla's en kleine gebakjes. Van de vijftig mensen die hier zijn, zijn er misschien vijf afkomstig uit Nederland. Engels is de voertaal - heerlijk. Gesprekken gaan over reizen, maar ook over de bankwereld, feestdagen over de hele wereld en, well, de wereld in het algemeen. Ik overtuig en raak overtuigd van het tegendeel. Zoals vaker ontdek ik dat de wereld klein is: zonder het door te hebben praat ik met familie van wie ik ooit zo graag mocht.
Een meisje onderbreekt drie keer haar gesprekken om te gaan roken, je ziet haar handenwringend smachten. Ik ga het niet bespreken; ik ben haar dokter niet. Waar gaan we het wel over hebben? Hoe je mijn naam uitspreekt, of hoe tweede kerstdag heet in andere landen. De kamer is vol nieuwsgierige en open mensen, iedereen lijkt zo blij en er is niet eens muziek.
Vaak hoor ik hetzelfde, want wanneer men weinig over het onderwerp weet, plachten de reacties allemaal op elkaar te lijken. Met cultuur echter is dat anders. Dat wist ik niet, hoor ik mezelf verbazend vaak zeggen. Het is zo vrij, verhalen over de mooiste stranden komen voorbij en herkenning als het gaat om verliefd worden op een land. Ik beledig per ongeluk de Engelse jongen wiens moeder uit Turkije komt door hem in te schatten als een Spanjaard - maar hij spreekt wel vlekkeloos Nederlands, vertel ik hem later. Liever langzaam en goed, dan snel en fout, antwoordt hij.
De omgeving neemt me op, al zak ik weg in de bank. De meest serieuze van het stel vertelt me over zijn laatste sollicitaties en over dromen: artikelen schrijven voor de grootste wetenschappelijke tijdschriften. Ter wereld. En free tours geven; weer al één van de vele toffe initiatieven die er bestaan.
Voor de relatieve veiligheid fietsen we allemaal tegelijk naar huis. Het gaat niet zo soepel, om de haverklap verdwaalt de groep.
Ubriacato zeg ik.
Obrigada? reageert de Spaanse jongen uit Mallorca. Dat is Portugees hoor.
Neeheee zucht mijn teamgenootje Italiaans. Okee, we doen wel Spaans. Les 1: warm en koud.
Ik kan niet ophouden met lachen, soms glimlachen weliswaar, en ratelen. Dan nader ik een lantaarnpaal op maximale traagheid en val bijna van mijn fiets. Van de Cola Light, denk ik.
Welke straat leidt naar geluk? Zal ik hier links- of rechtsafslaan, of doorfietsen tot aan Havana de Cuba?
Eva pakt mijn arm en mijn fiets slingert. Weet je wat ik vind zegt ze He's quite pretty but he knows.
He knows all too well antwoord ik - en daar heb ik mijn antwoord, op alles. Ik heb vanavond verzameld, nieuwe wetenschap over leven en uitgedeeld, ook. In mijn broekzak zit een wit chocoladepaaseitje en in mijn rugzak, maar dat weet ik nog niet, een prachtig cadeau.
Ik spaar inspirerende mensen.
Een meisje onderbreekt drie keer haar gesprekken om te gaan roken, je ziet haar handenwringend smachten. Ik ga het niet bespreken; ik ben haar dokter niet. Waar gaan we het wel over hebben? Hoe je mijn naam uitspreekt, of hoe tweede kerstdag heet in andere landen. De kamer is vol nieuwsgierige en open mensen, iedereen lijkt zo blij en er is niet eens muziek.
Vaak hoor ik hetzelfde, want wanneer men weinig over het onderwerp weet, plachten de reacties allemaal op elkaar te lijken. Met cultuur echter is dat anders. Dat wist ik niet, hoor ik mezelf verbazend vaak zeggen. Het is zo vrij, verhalen over de mooiste stranden komen voorbij en herkenning als het gaat om verliefd worden op een land. Ik beledig per ongeluk de Engelse jongen wiens moeder uit Turkije komt door hem in te schatten als een Spanjaard - maar hij spreekt wel vlekkeloos Nederlands, vertel ik hem later. Liever langzaam en goed, dan snel en fout, antwoordt hij.
De omgeving neemt me op, al zak ik weg in de bank. De meest serieuze van het stel vertelt me over zijn laatste sollicitaties en over dromen: artikelen schrijven voor de grootste wetenschappelijke tijdschriften. Ter wereld. En free tours geven; weer al één van de vele toffe initiatieven die er bestaan.
Voor de relatieve veiligheid fietsen we allemaal tegelijk naar huis. Het gaat niet zo soepel, om de haverklap verdwaalt de groep.
Ubriacato zeg ik.
Obrigada? reageert de Spaanse jongen uit Mallorca. Dat is Portugees hoor.
Neeheee zucht mijn teamgenootje Italiaans. Okee, we doen wel Spaans. Les 1: warm en koud.
Ik kan niet ophouden met lachen, soms glimlachen weliswaar, en ratelen. Dan nader ik een lantaarnpaal op maximale traagheid en val bijna van mijn fiets. Van de Cola Light, denk ik.
Welke straat leidt naar geluk? Zal ik hier links- of rechtsafslaan, of doorfietsen tot aan Havana de Cuba?
Eva pakt mijn arm en mijn fiets slingert. Weet je wat ik vind zegt ze He's quite pretty but he knows.
He knows all too well antwoord ik - en daar heb ik mijn antwoord, op alles. Ik heb vanavond verzameld, nieuwe wetenschap over leven en uitgedeeld, ook. In mijn broekzak zit een wit chocoladepaaseitje en in mijn rugzak, maar dat weet ik nog niet, een prachtig cadeau.
Ik spaar inspirerende mensen.
Abonneren op:
Posts (Atom)