3 x Veri(ta)

1.
"Sa-haaab" zegt het hoogblonde meisje dat voorin de coupé staat. "Sabje!"
Ze schopt tegen het andere, iets minder blonde meisje dat een beetje in elkaar gezakt op de coupévloer hangt. Sab, waarschijnlijk Sabine, kreunt een beetje, maar zegt niks terug. De trein is overvol, bijna iedereen staat, ik zit op een uitklapstoeltje tussen een buggy en een stel backpacks.
"Sabje?" Even klinkt ze bezorgd. "Als je gaat kotsen moet je het zeggen hoor!"
De massa mompelt wat, probeert te wijken maar dat gaat niet. Sabje sluit haar ogen en schuift helemaal onderuit op de treinvloer.
"Nou goed, dan blijf je toch zo liggen"
Het meisje wrikt kauwgom uit aluminium en laat de lege verpakking naast haar vriendinnetje vallen.

2.
Stacey is vijf, een klein meisje is ze nog: met grote tranen en lange uithalen huilt ze. Mama sust in het Frans, papa streng in het Nederlands - wat een droom, voor mij dan. "Stais" noemt het jongetje dat mee is haar. Stais is van de fiets gevallen, probeert hij te zeggen, maar ze huilt er zo hard doorheen dat ik het niet versta. Gelukkig heb ik het Nederlands van de vader, en een röntgenfoto.
Stacey's been is niet gebroken.
De tranen zijn al wat minder. Stacey geeft me een waterige glimlach. Wie weet wat ze allemaal nog voor elkaar gaat krijgen later. Stais weet het niet, maar ongemerkt heeft ze mijn plannen weer een beetje meer vormgegeven.

3.
"Het is nu al een jaar dat ik geen werk heb" zegt de vader van Soami en mijn mond valt open. Waar komt het eten vandaan, het geld - als mama ook niet werkt? Hoe groot is het vertrouwen... Blijkbaar was ik de enige die nog niet wist dat hij geen baan had. Niemand anders lijkt geschokt.
"Ik mocht komen sollicteren," vertelt hij "blij dat ik was!"
"Het was een goede baan, interessant, een meer dan goed salaris... Alles zou geregeld worden"
Ik hoor een onbestemd gevoel tussen de regels fluisteren. Waar is Soami? Waar zijn haar vrolijke blauwe ogen, plakkerige kinderhandjes? Waarom speelt ze niet, rent ze niet tussen de bankjes door? Roept ze me niet, met mijn nieuwe naam?
Ik blijf luisteren. Soami's vader slikt. Iedereen hangt aan zijn lippen, en ik besef me: elke luisteraar kent dit gevoel, zijn gevoel. De angst voor een gezin, de moed, de lok van geld - ik ken het niet, maar als ik hier was geboren, had ik misschien nu al een kind gehad.
"En mijn vrouw kan jullie de waarheid zeggen" vervolgt hij, en onwillekeurig speuren mijn ogen naar zijn Anna, de vrouw met het grootste, grootste hart dat je je kunt voorstellen, maar ze vinden haar niet. Ze is vast ergens anders met Soami.
Iedereen hoort de korte zucht. De microfoon kraakt even. "Ik huilde als een kind, maar ik zei nee. Nee, ik vervals geen diploma. En ik heb de baan laten gaan."