Verschil kon niet groter zijn

Het is gek, maar... pas als aan het tafeltje naast ons drie uitbundige mannen gaan zitten, voel ik waar ik ben. Uit eten, uit - ik hoor vrolijk te zijn! Hoe kon ik dat vergeten? Misschien is het door wie er tegenover me zit. Mondhoeken te strak, gezicht te jong, haar vreemd blond voor iemand die uit Brazilië komt. Al praat je over nog zoveel ervaringen en ben je vijf jaar ouder, (al waren het er tien, I couldn't care less!): je trekt me niet, zoals een vakgebied niet trekt.

De tafeltjes zijn klein en bestemd voor twee personen. De derde man van het stel naast ons past er dus niet bij. Hij wringt zichzelf op de bank, en slaat mij op mijn schouder. "Hoi! Ik ben Jeremy" De andere twee lachen, trekken hem weg bij mij en naar zich toe. Verontschuldigend, uitdagend en dan weer rustig. Ze maken een toren van sigarettenpakjes op tafel. Ze drinken, 3 witte wijn alstublieft, en kijken een filmpje van hoe de één wel, de ander niet een tandenstoker rond kan laten draaien in zijn mond. Ik vraag me af of dat eindigde op de Eerste Hulp, maar tegelijkertijd vind ik het heel grappig.

En dan mijn eigen gezelschap - waar kan ik de middenweg vinden tussen deze twee?

Het meisje van de bediening complimenteren met haar tattoo: check! Maar eigenlijk wil ik naar huis, niet omdat mijn hoofd vol is, maar omdat ik net heb besloten dat Friends kijken op mijn trouwe laptop een vreemd soort nuttiger is dan luisteren naar hoe je de verkiezingen won. Ik wil weg vóór er een nieuwe uitnodiging aan mijn kant valt. Ik wil gewoon weg van jou.

Van blauwe shirtjes naar strakke witte, overhemden, naar losse stropdassen en mannen met aktetassen en weer terug. De wereld is even veelzijdig als de mensen die erin leven. Ik wil niet oordelen, maar wel héél goed rondkijken. En heel soms, bekaf, wil ik eigenlijk niets.