Vervallen paleizen

Ruim te laat komen we waar we moeten zijn. "Een heel ander verhaal" heet de winkel, en het is een soort wereldwinkel, bedenk ik me. De avondlucht is warm, niet heet, zoals op Sicilië, waar je 's nachts in zee kunt zwemmen - maar dat is een heel ander verhaal voor een heel andere keer.

Buiten staan veel mensen, heel veel mensen. Opkomst van dit event: 100% geslaagd. Ik had de lange hippierokken en de geur van wierook maar hoeven volgen: een Couchsurfing Meeting gaat blijkbaar overal gepaard met dezelfde spirit. Fijn, herkenbaarheid, al ben ik zelf meer down-to-earth. En die sigaretten vind ik ook wat minder.

In vijf minuten word ik voorgesteld aan zo'n vijftien (of vijfentwintig?) mensen. Mijn eerste  studentenjaren was ik een kei in het onthouden van namen - nu moet het anders. Het is alsof ik een grens ben overgegaan: hoi, je hebt teveel mensen die te weinig voor je betekenen ontmoet: geheugen van dit soort mensen is VOL! Ik probeer het anders aan te pakken. Die jongen, prent ik mezelf in, die heeft een aparte naam - dat blijft me bij. En die daar, ik weet alleen nog dat hij een héél erg standaard Italiaanse jongensnaam had... En het is niet Riccardo, Francesco, of Alessandro. Dan heet hij dus Daniele. Ha! Ik heb het nog goed ook - ik giechel stiekem om deze weddenschap met mezelf.

Ik kwam hier niet zomaar: zonder moeite bereik je minder. Met een handvol sms'jes kreeg ik een lift geregeld, naar dit afgelegen plaatsje. Er is een snelweg naartoe, maar geen toerist die je de weg zal weten te wijzen. Ik kende het alleen omdat de trein er stopt. Heerlijk trouwens: je treinkaartje gaat hier in minuten. Een kaartje van 180 minuten kost €4. Doe dat maar eens na, Nederland.

De kleine locale (café, bar, anything - you name it) is veel te vol, natuurlijk, maar gelukkig is er buiten ruimte genoeg. Ik ontmoet al gauw mensen die geboren zijn in 'mijn' stageziekenhuis.

Al zittend op de stoep sla ik de dansende groep gade. Het is folk, zoiets, en ik ben iets te moe om mee te doen. De verf bladert hier van de muren; uit een leegstaand huis fladdert een duif. Achter de gaten in de muur, ooit vast opgevuld met ramen, is het donker. Misschien leeft er een enkele rat, verder niets. Soms voel je betonbrokjes vallen en zachtjes naar beneden stuiven.

Iemand biedt me tiramisù aan op een plastic bordje, net als ik wat tegen Daniele zeg: "Italianen herken ik van een afstand".
Ik heb dit al vaker gezegd, en het wordt vaak als beledigend opgevat. Ik ben benieuwd hoe hij reageert, mensen uitproberen is leuk. Mijn wijsvinger doop ik in de cacao-cake massa en ik wacht op antwoord.
Lang. Even ben ik bang dat hem beledigd heb, eigenlijk was dat toch niet de bedoeling: "...toch?" babbel ik snel verder. Daniele lacht en pakt mijn arm.
"Geloof me maar, Italianen herken je van een afstand"

Alsof iemand vanuit de hemel glitterstof over me strooit uit een poedersuikerbus.