Toiletten ondergronds

Maria

Binnen overvalt de misselijkheid me. Voor de zekerheid ren ik naar de toiletten - wat nog lastig is op hakken - houd mijn haar vast, net op tijd. De laatste week ben ik elke dag wel misselijk, maar het komt nooit 's avonds. In kleermakerszit ga ik op de vloer zitten. Vroeger hielp dat altijd, gewoon staren en de vloertegeltjes tellen - hopelijk is hier vandaag nog schoongemaakt. Voelen alle zwangere vrouwen zich zo binnenstebuiten gekeerd? Wat zouden andere meisjes doen? Tegen hun buik praten? Hun vriend vragen een warm bad te maken en citroenthee te zetten? Zou hij hun haar vasthouden? Zeggen 'het geeft niets' of, iets schattiger, 'gaat het liefje?'

Iemand komt de toiletten binnen. Geruis van water, ik spits mijn oren: geen gejubel, geen snik, niets. Gewoon een meisje dat haar handen wast, zichzelf bekijkt in de spiegel, een uitgelopen streepje eyeliner wegveegt en verder danst. Ze staat vast op haar tenen, draait een rondje - en de deuren slaan weer dicht.

In december was ik ook nog zo'n meisje.

Feestjes ging ik af, met Micha, dat wel, die me vanaf het eerste feestje flirterige opmerkingen toewierp. Nouja, flirterig. "You're so sexy, are you even aware of that?" was misschien meer to the point dan iemand ooit eerder was geweest. Meteen duidelijk, en ik begon tegen beter weten in te dromen.

Micha zegt helemaal niks, is hier niet eens bij me - ik moet hier weg, nu. De toiletdeuren zijn als in een cowboy saloon en knallen hard open. Ik voel me zo vies dat ik vertrek zonder gedag te zeggen. Hamid sms ik morgen wel en Micha merkt het vast niet. Thuis spoel ik mijn mond en klap mijn laptop open.

'Novia' typ ik in bij Google.
Girlfriend, antwoordt Google.
Girlfriend, herhaal ik hardop.

Met Micha moet ik niets serieus nemen, dat weet ik inmiddels wel. En toch word ik een beetje onpasselijk van de twee aan elkaar geplakte woorden. Alsof ze echt bij elkaar horen.