Living like Larry - Interview Miss Green

Op mijn speurtocht naar ecofriendly & (vooral!) eerlijk geproduceerde kleding, kwam ik het merk Miss Green tegen. Tijdens het schrijven van het vorige artikel heb ik aantal merken gemaild over de werkomstandigheden in hun katoen- en kledingfabrieken. Vaak kreeg ik geen antwoord, of een achterdochtige email (!) terug. Dat was anders bij Miss Green, het kledinglabel van politicologe Maaike Groen. Zij mailde terug dat ze op het punt stond haar fabrieken te bezoeken. Of we elkaar daarna konden spreken? Dat aanbod nam ik meteen aan!
En zie hier: een interview met een enthousiaste onderneemster met een milieubewuste achternaam ;-)

Miss Green zet zichzelf op de kaart als specialist in goede basics. Zelfs al voordat er sprake was van een eerste collectie, was het voor Maaike duidelijk: deze kleding wordt milieubewust en er moet een eerlijke prijs voor betaald zijn.

Hoe ging dat, een label opzetten met alleen maar biologische & eerlijke gemaakte kleding?
"Het bleek behoorlijk ambitieus te zijn. Zo ben ik één jaar bezig geweest met zoeken naar de juiste fabriek, die met biologisch katoen wilde werken en daar ook gecertificeerd voor was. Bedrijven staan skeptisch tegenover een beginnend label; vaak krijgen ze uiteindelijk geen bestelling binnen. Toch is het gelukt om onze eerste 2 collecties met biologisch katoen te maken. Certificaten voor sociale omstandigheden waren er toen nog niet. Langzaamaan wordt Miss Green steeds beter. Zo hadden we laatst een jurkje met Merinowol. Bij eerste productie ontbraken hier bepaalde certificaten voor. Dat wil niet meteen zeggen dat de dieren mishandeld worden, maar je weet pas zeker dat het niet gebeurt als je het certificaat hebt. Dat is er inmiddels!"
 

Miss Green werkt nu alleen nog met fabrieken in Turkije en Lithouwen, maar haalde eerder haar kleding ook uit China. Waarom nu niet meer?
"De eerste fabrikant zat in China. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat er kinderarbeid aan te pas zou komen en ben ook zelf vier keer naar China gevlogen om er te gaan kijken, steeds tijdens het productieproces. De leidinggevende kwam uit Londen en begreep heel goed dat ik zelf mee wilde kijken, dus ik werd met open armen ontvangen. De arbeidsomstandigheden waren prima: jonge mensen van een jaar of 20, 30 werkten in de ateliers met een muziekje op hun hoofd, alles was schoon en netjes.

Voor goede sociale omstandigheden had het naaiatelier echter geen certificering. Wel werkten we met biologisch katoen en waren er certificaten voor een gesloten systeem (d.w.z. dat de enorme hoeveelheden water die bij katoenproductie nodig zijn, gerecycled worden). Certificaten voor arbeidsvoorwaarden (zwangerschapsverlof etc.) waren echter moeilijk te krijgen. Om zoiets te 'eisen' heb je als afnemer grote productie-aantallen nodig!

Bovendien werd de kleding uit China per boot vervoerd, wat erg lang duurde. Hierdoor konden onze collecties minder vaak wisselen, terwijl de klant dat graag wil. Onze fabriek in Turkije kon ons wel certificaten bieden en vervoert haar kleding per vrachtwagen naar Nederland. 


Hoe gaat het er in de fabrieken en naaiateliers in Turkije aan toe?
"In principe net zo goed, al moet ik toegeven dat het iets minder hip is dan in China. Foto's van veel van de medewerkers kun je trouwens bekijken op onze site!"

Naaister Semiha aan het werk.
Bron: Maaike Groen



Over de materialen en milieuvriendelijkheid vertelt Maaike nog wat meer.

"Wat veel mensen niet weten, is dat katoen niet friswit is. Iedereen wil graag een wit T-shirt, terwijl dat katoen dus wit geverfd moet worden en die verf juist heel slecht is voor het milieu. Dan moeten wij daar toch voor zorgen, want niemand wil in een ecru shirt lopen, de echte kleur van katoen."
"Onze bamboeproducten zijn nog niet gemengd met biologisch katoen," zegt ze eerlijk. "Daar willen we wel naartoe, maar dit heeft voor een jong label tijd nodig."

Tijdens het gesprek wordt duidelijk hoe doordacht alle stappen zijn: gaan we pakketjes versturen in plastic of karton? Of kiezen we voor composteerbaar (snel afbreekbaar) plastic? "Daar moet je dan weer 50.000 stuks tegelijk van bestellen," legt Maaike uit. "Zoveel bestellingen hebben we niet in 2 jaar, dus is uiteindelijk voor plastic verpakking gekozen. Dit kan de klant dan recyclen"

Ik denk dat het erg belangrijk is dat producenten milieubewustheid en fair trade policies al zélf in hun bedrijfsplannen hebben zitten. Als je iets alleen (of: vooral) doet omdat de massa er naar vraagt, of omdat je denkt zo meer omzet te kunnen maken, dan komt dat toch anders over dan wanneer je de intrinsieke behoefte hebt om goed te doen.
Daarnaast valt in dit interview ook op (zie vetgedrukte citaten) hoe groot toch de invloed is van de klant, van wat wij wel en niet kopen. Die invloed is groter dan we denken.

Hoe dan ook: door dit interview heb ik een merk dichterbij gekregen en hebben de makers van mijn kleding een gezicht gekregen. Ik weet nu beter wat fair dan precies betekent – en dat was precies het doel. Miss Green staat met recht op het lijst fairpriced clothing!

Zeewater, hard lopen

De lucht is grijslichtblauw, mijn favoriete kleur van de lucht in dit seizoen. De zon is een witgele bol, die de strepen wolk een roze rand geeft. De wind is koud, door hoe ze waait, maar de buitentemperatuur valt eigenlijk best mee.

Ik strik mijn veters strakker.

De weg veert ritmisch terug en het lopen gaat makkelijker dan verwacht. De brug die ik over moet, over wíl, verbindt twee eilanden met elkaar. Het water is niet donker en toch maakt de brug me bang. Ze lijkt zo zwak, zo fragiel. Alsof ze beweegt in de wind. Alsof ik door er op te stappen alleen al het water in kan vallen.

Een paar keer ren ik de aanloop op en neer - vandaag durf ik echt niet. Ik besluit te gaan zitten op de grijze, gladde rotsen naast het water. Kan ik meteen een beetje rekken. Gedachteloos staar ik naar het water, als ik iets vlakbij zie bewegen. Een soort vin. Een zwarte, driehoekige vin die langzaam omhoog komt. Water glijdt eraf. Is het echt...

Wow! Ik moet de eerste zijn die dit ooit ziet - en het is fantastisch! Een walvis in de Oosterschelde! Ik moet iemand bellen, nee, ik moet dichterbij die walvis komen...

Eén teen steek ik voorzichtig, met sportschoen en al, in het water. Het voelt zacht, als de rand van een deken. Ik buig voorover en probeer water te scheppen, maar in het kommetje van mijn hand voel ik alleen katoen.

Koortsdromen...

Boeken die je gelezen moet hebben #8

Wat is de wat - Dave Eggers

"Ik lees nu zo'n indrukwekkend boek"
"Hoe heet het?"
"Wat is de Wat"
"Wat?"

Tja, met de titel alleen ben je er nog niet. Feit is wel dat de titel perfect bij dit boek past en dat merk je - zoals het hoort -  gaandeweg het verhaal. Op de voorkant staat een aanbeveling van Khaled Hosseini (schrijver van Duizend schitterende zonnen, waar ik als liefhebster van het getal duizend natuurlijk ook de nodige respect voor heb). Ik zal Valentino nooit vergeten, schrijft Hosseini. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo ontroerd was door een roman. Het klinkt wat melodramatisch, maar ik ben het er helemaal mee eens.

Al langere tijd wilde ik wat meer weten over Soedan. In 2003 kreeg het land voor mij pas een gezicht, met het conflict in Darfur. Aan Darfur is natuurlijk een proces voorafgegaan, maar hoe het nu allemaal precies zat, dat wist ik niet. Nu is dit boek geen geschiedschrijving (daar waarschuwt het ook voor), maar wel gebaseerd op de geschiedenis van één jongen: Valentino Achak Deng. Achaks verhaal is heftig, maar het wordt op meesterlijke wijze subtiel en soms zelfs grappig verteld.

"Ik zat in mijn vaders winkel op de grond te spelen; ik had een hamer en deed of het de kop en de nek van een giraffe was. Ik bewoog het ding met de trage sierlijkheid van een giraffe, liet de nek zich buigen om te drinken en omhoog reiken om van de hoogste takken van een boom te eten." (blz 87)

Achak is nog maar klein, zes jaar is hij pas als zijn dorp wordt overvallen door rebellen, en later door murahaleen: Arabische ruiters te paard, die het dorp de vernietiging in helpen. Achak moet vluchten, hij rent en rent en rent, en sluit zich aan bij een groep jongens die samen naar het buitenland vlucht. Niet dat ze van het bestaan van enig buitenland afweten.

"De jongens dachten dat we binnen een paar dagen in Ethopië zouden zijn, en de nabijheid van ons nieuwe leven riep de dromer in William K wakker - hij vulde de lucht om ons heen met het fraaie kantwerk van zijn leugens. [...]
'We moeten kiezen uit allemaal verschillende dekens, en shirts en broeken in allerlei kleuren. Het grootste probleem in Ethopië is dat je de hele tijd moet kiezen.'
Ik probeerde me af te sluiten voor zijn stem, maar zijn leugens waren adembenemend mooi en ik luisterde stiekem toch"

Eggers speelt met tijden in het boek, dus in je achterhoofd weet je al waar Achak op het eindpunt zal staan. Maar hoe, dat begrijp je nog niet, en je móét dan ook verder lezen. Ik hield soms mijn adem in tijdens het lezen, zo meeslepend was het. Zo verdrietig ook soms.

Het is voor mij even indrukwekkend als Gomorra vorig jaar was. Dit is een boek dat je gelezen móét hebben.

Wat is de wat - Dave Eggers en Valentino Achak Deng

Mocht je het boek uit hebben, dan kan het zijn dat je nog met vragen zit, bijvoorbeeld over Soedan nu. Lees dan de 'handleiding' hier. Natuurlijk niet doen als je het boek nog wilt gaan lezen ;-)

Living like Larry - No Impact Week, de laatste dagen

Een lijstje leuke dingen van No Impact Week

* Een DVD ruilen via Moviemarkt: leuke manier om aan iets nieuws te komen, zónder er iets extra's voor aan te schaffen. Als je veel DVD's hebt waar je niets mee doet, kun je allicht overwegen om je aan te melden en een wens- en aanbodlijstje te maken. Dat wil namelijk niet meteen zeggen dat je ook verplicht bent te ruilen.
Ik heb dit nu twee keer gedaan (en ik heb maar een stuk of 8 DVD's!).

* Een tweedehands koffiezetapparaat aangeboden krijgen - niet dat ik zelf veel koffie drink, maar daarom had ons studentenhuis ook nog geen koffiezetapparaat...

* Eating Animals uitlenen aan een geinteresseerde vriendin, die het boek graag wil lezen... who's next? ;-)

* Een cadeautje vinden tussen een heleboel tweedehands boeken

* Met een andere vriendin brainstormen over een nog te organiseren kledingruilfeestje. Tof idee, maar ik ben zelf bang dat ik te weinig nog draagbare kleding heb. Ik doe echt lang met kleding en als het niet meer kan in het dagelijks leven, dan krijgt het vaak nog een halfslachtig tweede leven als pyjama of sportshirt. Echt mooie kledingstukken als miskopen (die ik tegenwoordig minder vaak heb) verkocht ik vroeger vaak via marktplaats. Maar wie weet komt dat kledingruilfeestje er wel, ik ga binnenkort weer eens mijn kast opruimen...

Zaterdag was het thema 'goed doen': niet alleen maar meer nadenken, ook iets positiefs doen om je leefomgeving te verbeteren. Je werd uiteraard helemaal vrij gelaten om dit in te vullen zoals je wilde. Nu was er toevallig iemand die mijn luisteren en aandacht goed kon gebruiken, dus daar heb ik mijn zaterdagmiddag aan besteed. Lijkt me toch net zo belangrijk...
Ook bracht ik afval weg dat niet bij ons opgehaald wordt (plastic en papier). Nuttig allemaal, en tegelijkertijd is het - zonder hierbij arrogant te willen overkomen -  niets anders dan ik normaal doe. Nu ben ik behoorlijk 'nadenkend' aangelegd en zoals hier te lezen is peins ik regelmatig over consumentisme, het teveel aan plastics, de katoenindustrie en andere milieukwesties. Ik zal niet zeggen dat ik het maximale doe, want dat is niet waar, maar ik zit wel dicht bij mijn persoonlijke maximum op dit moment, als je ook studie, werk, sport en sociaal leven in overweging neemt.

Vandaag was het ecozondag, met als doel een zondag te houden zoals deze volgens mij ook bedoeld is: zonder winkelen, zonder een overload aan tv en elektrische apparaten. Gezien ik dit nu typ, heb ik niet overal de stekkers uitgetrokken zoals de mail van vandaag suggereerde. Maar een lazy ecozondag was het zeker. Ik sliep uit, las het zeer indrukwekkende boek Wat is de Wat uit (daarover snel meer!), ruimde op, ging hardlopen, maakte schoon, kookte en ging theedrinken met een vriendinnetje...

No Impact Week was leuk om mee te doen, maar het heeft me behalve bevestiging en extra aandacht niet zoveel nieuws gebracht. Mocht ik de volgende keer weer meedoen aan dit project, dan lijkt het me een goed idee om samen met iemand mee te doen. Een huisgenoot of iemand met wie ik veel contact heb, zodat we samen afvalvrij boodschappen kunnen doen en gekke vragen kunnen stellen ('wilt u dat in dit bakje doen?'). Ik zou kunnen doen alsof het niet zo is, maar in mijn eentje loop ik toch tegen bepaalde grenzen aan.

Then again, het was goed om er een weekje extra mee bezig te zijn en af en toe ook anderen er van op de hoogte te stellen :)

Films

Ik houd van films waarbij je met je mond open achterblijft. Flabbergasted, verbijsterd. Omdat het zo bizar is, omdat je het bijna niet kunt geloven. Of omdat je denkt... hoe verzín je dit?

The joneses is zo'n film, en Catfish ook. Het zullen niet mijn lievelingsfilms worden, dat is weer een ander genre, maar ze zijn zeker het kijken waard. Note: ik link wel naar IMDB, maar de films komen beter tot hun recht als je er niets vanaf weet! Gewoon eerst maar zelf kijken :)

In Catfish gaat het om Nev, student, filmmaker en fotograaf. Nadat een dansfoto van Nev in de krant komt, krijgt hij een schilderij opgestuurd. Iemand heeft zijn foto nageschilderd! Het blijkt het werk van een 8-jarig meisje, Abby. Algauw ontwikkelt zich een online vriendschap tussen Nev en Abby, die niet bij elkaar in de buurt wonen. Abby blijkt uit een bijzonder creatieve familie te komen. Nevs broer Ariel filmt ondertussen alles, want er zijn ook wel wat vreemde dingen als het om Abby gaat. Dan besluiten Nev, Ariel en hun vriend Henry Abby en haar familie op te gaan zoeken. Het wordt een roadtrip om nooit te vergeten.
De uitleg van de titel is overigens ook bijzonder, al zat ik toen nog steeds met mijn mond wijdopen geloof ik.

The Joneses draait om het gezin Jones. Kate en Steve vormen met hun kinderen Jenn en Mick het perfecte gezinnetje. Ze verhuizen naar een Amerikaanse suburb en behoren meteen tot de meest populaire families van de overigens belachelijk 'perfecte' buurt. Jenn en Mick zijn tieners en - in tegenstelling tot de struggles die je zou verwachten - binnen een paar dagen ligt de hele high school aan hun voeten. Vreemd... of niet dan? Het plot is sterk en om daar niet aan af te doen kan ik er verder niet veel over schrijven. Een bizar verzonnen verhaal dat eng dichtbij komt.

Living like Larry - No Impact Chick dag 3 & 4

Leuke dingen dankzij het No Impact Week project

* In een tweedehands-kleding winkel:
Een man, een jaar of 30: "Is dit pak gereserveerd? Het hangt hier zo mooi."
- Nee hoor, het hangt daar om aandacht te trekken.
"Ah, dat is gelukt. Mag ik het passen?"

Vijf minuten later.

Vrolijk: "Wow, het staat perfect! Wat een geluk heb ik vandaag!"
- Het is inderdaad heel mooi getailleerd.
"Het past precies. Zo, dat is tof hè. Wat een geluk heb ik! Zo'n mooi tweedehands pak vinden..."

Terwijl hij afrekent, babbelt de man verder. "Ik had niet echt nodig natuurlijk..."
"Nee," zegt de vrouw achter de kassa, "maar dat geldt voor ons allemaal, toch?
We hebben al genoeg, maar deze hadden we nog niet."

Blij als een kind verliet de man de winkel - en ik ook. Wat een mooie eigenschappen, om zo blij te worden van kleine dingen. Zelf vond ik niets, maar dat gaf niks.

* Eindelijk dat nieuwe fietsslot gaan gebruiken. Mijn oude extra slot was een ketting. Om die tegen roest te beschermen had ik van een lege binnenband een hoes gemaakt (de simpelste DIY allertijden!). Alleen, na een paar jaar was die hoes toch wat kapot gegaan, en de ketting begon te roesten. Ik had al een nieuw slot gekocht, maar nooit de moeite genomen om deze ook te gaan gebruiken, want af en toe roestte de oude ook niet... en het ging ook nog wel... Maar ondertussen moest ik wel heel goed opletten geen roestvlekken op mijn kleding of schoenen te krijgen. Niet echt ideaal dus, en in het kader van netjes op je spullen zijn heb ik vandaag eindelijk mijn nieuwe fietsslot in gebruik genomen :)

* Al nadenkend (hoe een leuk cadeau te regelen zonder iets nieuw te kopen?), belandde ik in een tweedehands boekwinkel. Hoewel ik het een beetje benauwd kreeg van de overweldigende hoeveelheid boeken, bleef ik zoeken. Naar welk boek, geen idee, maar tussen zoveel zou toch vast iets passends staan? Ik had de tijd, ik nam de tijd. En zo vond ik Duizend schitterende zonnen voor €3, niet van nieuw te onderscheiden. Nu maar hopen dat ze die nog niet gelezen heeft, en anders is het boek het herlezen vast waard. Tweedehands cadeautje: check!

Minder leuk: het afval stapelt zich op en laat zich moeilijk minderen. Ik ga nu een halve kilo wortels uit hun plastic halen...

Living like Larry - No Impact Chick, dag 2

Het programma van No Impact Week is in stapjes opgebouwd. Op zondag koop je niets nieuws. Op maandag koop je niets nieuws en koop je geen nieuw afval. Op dinsdag koop je niets nieuws, produceer je geen afval en gebruik je alleen low-impact-vervoer... en ga zo maar door. Elke dag komt er een thema bij.

Dus voor vandaag was mijn doel geen nieuw afval kopen.

Kijk, dat klinkt heel tof natuurlijk, verpakkingsvrij kopen... maar dat probeer ik al bijna een jaar. Toch kan het geen kwaad er deze week weer eens extra op te letten. Maar, hoe dan? Alles ís nu eenmaal verpakt in plastic! Als ik Google op verpakkingsvrij kopen, kom ik terecht op mijn eigen blog. En zo is de cirkel weer rond... Gelukkig kwam ik nog een ander studentenblog tegen, waar een week lang geprobeerd is zonder verpakkingen te leven. En gelukkig is daar een route om boodschappen te doen met Arjen, die echt afvalvrij leeft.

Tijd om het zelf te doen! Ik heb nodig: rijst, curry, kikkererwten, spinazie en uien. En fruit. Ik heb eigenlijk nog meer nodig, maar eerst dit maar eens proberen.

Rijst. Deze keuze is, een kartonnen pakje of een plastic kilo-zak. Nu eet ik niet zoveel rijst, dus zo'n kilozak is eigenlijk niet nodig. Maar aan de andere kant: hoe groter de verpakking, hoe duurzamer, want voor die zak koop je anders 3 doosjes.

Tikka masala pasta. Tsja, volgens mij moet dat echt wel een in glazen potje. Gelukkig zit de recycling van glas tegen de 100% aan, en hoeft dit niet te tellen als afval.

Kikkererwten. Je kunt ze ook zelf weken, maar in verband met tijd- en ruimtegebrek koop ik ze altijd in blik. Goed nieuws #2: blik wordt in Nederland en België heel nauwkeurig teruggewonnen uit onze afvalberg, tot 88%. Het enige waar je op moet letten, is dat je een blik niet volgepropt bij je vuilnis doet (dat verlaagt het recyclepercentage namelijk weer iets).

Spinazie. Dit is de moeilijkste. Spinazie zit voor zover ik weet altijd in plastic zakken (misschien op de markt niet? maar die was vandaag niet...). Nu recycle ik ook mijn plastic, maar plastic is veel lastiger opnieuw te gebruiken dan glas bijvoorbeeld.

Uien. In een netje. Dat moet kunnen...toch?

Fruit. Hè, eindelijk iets waar ik het plastic tasje kan weigeren en zelf mijn eten kan verpakken in de take5-netjes.

En zo kwam ik toch weer thuis met afval. Het plastic verzamel ik en breng ik weg voor recycling (zoals elke week), maar lastig is het dus wel. Ik vind het een heel tof idee met tasjes, bakjes en bekertjes naar winkels of de markt te gaan, maar let's face it, dat kan alleen met bepaalde producten (fruit, groente, noten). Rijst, kikkererwten, maar ook cruesli(-ingrediënten)... het zit toch veel in plastic. Het kan zijn dat ik nu een heleboel over het hoofd zie: vertel het vooral als je meer weet! Maar door het vele plastic dat er is, is het des te belangrijker dat het belang van recyclen duidelijk blijft. Ik schreef eerder dat dit niet genoeg is (en dat is het ook niet!), maar het plastic in ieder geval van de straat (en dus uit de zee) houden, is al een grote stap naar voren.

De doelstelling voor plastic is trouwens een recyclingspercentage van 22,5% in Europa, en 42% in Nederland. Laag hè, als je het vergelijkt met blik? En dit is dan slechts een doel, dat nog niet eens bereikt is...

Om vandaag iets extra's te doen, heb ik een stapeltje post geretourneerd. In mijn studentenhuis valt regelmatig iets op de mat voor iemand die hier al tijden niet meer woont. Zonde van het papier en plastic. Woont hier niet meer! heb ik met zwarte viltstift op alle post geschreven, en het tevreden in de brievenbus gepropt. Note: het ging om reclame hè, niet om belangrijke post ;-)

Wat kun je doen?
1. Kijk hier waar jouw gemeente plastic inzamelt. De lijst is nog niet compleet, dus staat je woonplaats er niet tussen, kijk dan ook op deze kaart.

2. Weet wat er wel en niet in de plasticbak mag. Wel: verpakkingen als zakjes, bakjes en kuipjes van etenswaar, cosmetica, tijdschriften... Het hoeft niet schoon te zijn. Niet: plastic met chemische resten eraan (verf of lijm), piepschuim of gemengd materiaal zoals chipszakken of kauwgumstrips. Kijk hier als je het niet zeker weet.

3. Zeg post op die je niet meer wilt! Vraag je bank en andere instanties om je zoveel mogelijk per mail te informeren. Retourneer post die niet aan jou gericht is.

4. Plak, als je die nog niet had, een Nee-Nee sticker tegen reclame op je brievenbus. Bang dat je iets mist? Daar zijn de sites folders & reclamefolder voor. Kun je tenminste ook kiezen welke reclame je bekijkt. De sites hebben allebei ook nieuwsbrieven en, misschien nog wel beter, een app!

5. Houd recyclebare grondstoffen uit de grijze container! Per jaar komt er 187 kg afval (per persoon) bij het restafval, dat hergebruikt had kunnen worden. Zonde, want is het eenmaal rest, dan kan dat niet meer. Stop geen papier, glas of textiel in je vuilniszak! Alles van katoen, zelfs vodden, kan gerecycled worden tot bijvoorbeeld achterbanken van auto's. Vind hier je katoendumpcontainer van Humana.


P.S. Zaterdag is het thema: doe iets goeds. Heeft iemand nog ideeën voor mij?

Calvinisme 2013

Ik kan wel zeggen, ik studeerde toen te weinig, maar dan vergeet ik dat ik die anderhalve maand de basis legde van vier vriendschappen en de meest fantastische verjaardag ooit cadeau kreeg. Steeds weer probeer ik het nadenken over een toekomst in te plannen, maar het mislukt, want zo werkt het leven nu eenmaal niet. Trouwens, zo weinig studeerde ik nu ook weer niet, de presentatie die ik toen gaf was helder en interactief.

Op mijn kladblok voor onderweg, een onhandig notitieboek dat verder nergens van pas komt, maak ik een lijst met de mooiste momenten. Veel zijn er met andere mensen. Nog meer momenten zijn in de aanwezigheid van de zon. Grappig hoe belangrijk dat voor me is. Nergens staat 'die keer dat ik alles zo mooi overdacht had, en er uit kwam'.

Ik zou het zo graag willen, soms, een duidelijk pad en de aanwijzingen wat te doen waar en wanneer. Het lijkt me zo handig. Tegelijkertijd voelt het leven nu vaak al als een lange to do lijst. Ik kijk films die ik nog eens een keer wilde zien, maar ik kan er niet van genieten, want het lijkt maar een taak te zijn. Een taak zoals er meer zijn.

Het wordt tijd om meer naar buiten te gaan, heus, ik begrijp het. Maar het verlangen naar een manier nuttig te zijn blijft. Ik kan het niet killen, ik wil dat ook niet. Het blijft voorlopig bij me.

Living like Larry - No Impact Week

In navolging van Colin Beavan, No Impact Man, gaf ik me op om mee te doen aan No Impact Week. Een weekje wat duurzamer leven, hoe moeilijk kan het zijn? Ik ging me heus wel voorbereiden, natuurlijk. En ik zou ook echt wel iets veranderen, en heus niet een week lang trots op mezelf zijn omdat ik plastic afval scheid. Maar ja, toen ik werd ziek. Ik begin weer op te knappen, maar nu begint ineens deze zondag de No Impact Week al.

Gelukkig is de organisatie van No Impact Week helemaal gericht op makkelijke manieren om dit aan te pakken. Voor de eerste drie dagen maakte ze een duidelijke flyer. Voor wie echt de hele week meedoet, is een handboek geschreven, dat naar je gemaild wordt (wie de downloadlink wil: geef maar een gil - of een emailadres!).

Zondag staat in het teken van niets nieuws kopen. De beste dag om hiermee te beginnen is natuurlijk met dichte winkels ;-) Het is wel de bedoeling dit de rest van de week vol te houden. Ik heb nog voor een paar vriendinnen een cadeau nodig, dus ik zal eens kijken of er iets is dat ik zelf kan maken, of regiften... Tips zijn welkom!

Omdat ik normaalgesproken ook niet dagelijks blog, is dit ook niet wat ik tijdens deze week ga doen. Wel hoop ik dat ik er waardevolle ideeën uithaal, die ik hier kan verwerken tot artikelen! Stay tuned, en heb je ook maar een beetje vrije tijd volgende week? Meld je aan om mee te doen! Niemand komt je controleren, maar elke stap naar minder impact is er één :)


Meer?
Boek: No Impact Man

Boek: Een te grote kist bananen, interviews met belangrijke Nederlanders over een duurzame visie. Lees hier een paar losse pagina's.

Website: Duurzame student

Website: Do The Green Thing: omdat het uitlegt hoe je al in zeven simpele regels heel low impact kunt zijn. En omdat het gewoon een mooie site is.

No worries

... maar ik ben geveld door de griep en lig al een paar dagen met koorts in bed. Als ik beter ben, zal ik weer schrijven!