Pieces of life #3

Er is een dunne lijn tussen gelukkig en kwetsbaar. Overeenkomsten zijn grappig, klein, het waard om te delen, tot de stilte kilo's weegt en onze overeenkomsten tegen mij kunnen worden gebruikt. Tot ik weer herinner dat ik geen controle heb over de invulling die aan mijn vertellen wordt gegeven.

Is zelfbeschikking een beschermende factor of een vreemd, uit de weg te gaan recht? De dag wordt schemer en mooier. Het donker maakt nacht en angstig. Uiteindelijk volgt weer een dag, of ik nu doorslaap of vier keer wakker wordt.

We ontmoetten, interesses werden gedeeld en: je lag me wel, raakte me, makkelijk, snel. Vandaar dat ik nu pieker over kwetsbaarheid en sms'jes, ijsjes, hun gevolg, het vervolg en gewoon, het grote waarom.

Wat interessant dat drie naamgenoten die elkaar niet kennen, precies op elkaar lijken in doen en laten. In bevragen, enthousiasme en sociaal gedrag.

Je bent interessant, want nieuw, want spannend. In sommige dingen ben ik alleen maar een jonge puppy. Ondertussen is er nog zoveel te regelen, op te lossen, te studeren... Mijn band is lek.

Ik vraag hulp bij de duizend formulieren, bij de keuzes voor een leven. Maar deze meneer snapt het niet, denk ik. "Niet zo gek laten maken he!" zegt hij semi-bemoedigend. Hij slaat me nog net niet op mijn schouder.
Dat kan ik toch niet. Ik heb nooit anders gedaan - hoe moet dit ineens veranderen?
Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet.
De geheugenpaadjes die ik nog over heb zijn deze.

Wat ik wel kan: oordopjes in en alleen maar rennen. Weg van het vijfentwintigjarige meisje dat ik aan de telefoon heb, dat me vertelt dat ze een burn-out heeft. 

Als ik thuis ben, schrijf ik quotes op post-its en versier mijn deur met non farti fermare dalle ombre dei tuoi dubbi! (laat je niet tegenhouden door de schaduwen van je twijfels).

Het werkt nog niet helemaal.

Eerst mijn fiets maar.