Pieces of life #2

Het fijne van blauwe plekken is dat je zeker weet dat ze verdwijnen. Blauwpaars, groen, geel - maar misschien slaat het die laatste fase wel over - en dan, opeens, bij het opstaan is de beurse plek voor altijd weg. En tenzij jij je opnieuw stoot, komt ze niet terug.

Ik heb een eindeloos vertrouwen in blauwe plekken, maar empirisch vertrouwen is natuurlijk ook lekker makkelijk.

In de mensheid heb ik niet zoveel vertrouwen en in mezelf al helemaal niet. Gek, want daar merk ik overdag, doordeweeks, op de gewone dagen dat ik een simpel, werkend leventje leid weinig van. En dan ineens is het er: terug, onveranderd zelfs. Iets zo mooi, dat je bang bent dat het tot een anekdote en mythe verwordt wanneer je het opschrijft. Dat je je arm niet durft op te lichten, bang om de hand die erop leunt te laten vallen.
Dat kan ook weer omgekeerd zijn: een voorgevoel zo verdrietig of angstig dat het misschien wel echt gebeurt als je de moeite neemt de letters op papier te zetten. Een mond die zich opent om te praten. Vertelt dat je het toch niet begrepen hebt, al doe je je best. Dat je weer muziek luistert uit 2003, want dat blijkt toch het beste als je moet beschrijven hoe dit voelt.

Sommige geschiedenissen zijn ook gewoon mooier dan andere. Het ene verhaal lijkt de moeite van het vertellen meer waard. Ik kan niet meer goed kiezen waarover te schrijven. Concepten worden minder.

Filled with worry, cannot sleep - maar uiteindelijk komt slaap altijd. De gedachten worden bizarre vlagen, krijgen namen die niet kloppen, slepen dieren mee en mengen zich kolkend tot een droom.

Bij opstaan lijkt alles gelukkig al beter. Meestal. Skype ik met Azië en fiets ik door de regen. Ik knijp een straaltje water uit mijn paardenstaart en laat de dag beginnen. No need to rush - niet gek laten maken.