Pieces of life

Koninginnedag, vrijmarkt. Moe en met veel spierpijn slenter ik langs de kleedjes. Mijn 18-jarige huisgenootje Abby aan mijn zij, minstens zo moe, al was ze op een ander feestje. We stoppen bij een kleedje. "Eieren gooien, 2 voor een euro!" Op het gras staat een jongen in een witte badjas, bedekt met gele vlekken van eerdere eierdooiers. Op zijn hoofd een scooterhelm. Er staat een flinke groep mensen. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Abby giechelt. "Sorry, maar dit vind ik echt niet kunnen" zeg ik tegen Abby. Soms ben ik milieubewust for the world to see.
"Waarom?" vraagt Abby.
Kippen leggen in nare omstandigheden deze eieren die vervolgens op een nationale feestdag kapotgegooid worden, voor absurd lage prijzen voor iets wat voedsel is, gegeten zou kunnen worden... Ik kan niet eens beginnen met uitleggen, maar ik probeer het toch.

De jongen schuift het schermpje van de helm omhoog en knielt bij het meisje dat aan de beurt is om te gooien.
"Jij mag nog een keer hoor! Die eerste liet je per ongeluk vallen" zegt hij. Lief. Maar dit kan niet en ik kan niets dan doorlopen.

Een paar dagen later ren ik door de hal van het nieuwe Rotterdam Centraal. Fijn, dat je hier nu rennen kunt. In de smalle stationsgang van de jaren hiervoor had je niet eens een kansje om je trein te halen, volgepropt met mensen als die altijd was. Precies op tijd sta ik op het perron, maar het spoor is leeg. Teleurgesteld dribbel ik de houten trap weer af. Fuck, mijn overstaptrein is van spoor veranderd! Ik snel me naar het nieuwe perron, maar de trein rijdt weg voor ik mijn voet neer kan zetten op de treeplank. +30 minuten.

De jongen bij de AH to go draagt een frisgroen shirtje. Ik kijk een tijdje naar hem terwijl hij het fruit uit de dozen pakt en in het kleine schap legt. Er is ruimte voor 18 soorten chocolade, 25 varianten belegde broodjes en vier verschillende stukken fruit. Twee keer achter elkaar heeft de jongen nu een lichtgele, maar al zachte banaan gepakt.

"Yo, deze bananen zijn echt niet goed meer!"
"De mensen willen dit niet... Ik ga ze wegdoen, goed?" Hij roept het tegen niemand in het bijzonder. Ik twijfel nog tussen Granny Smith en een gewone appel als hij de doos waar het fruit uitkwam opnieuw vult. Dat kan ik niet laten gebeuren.
"Wat ga je doen met die bananen? Gooi je ze weg?" vraag ik.
"Ja joh, zonde he. Maar mensen willen dit niet, kopen dit niet"
"Oh, maar ik wil er best eentje hoor, als je ze anders weggooit"
"Maar ik stuur ze terug. Ja echt zonde."
We kijken samen een beetje spijtig naar de doos, die minstens 50 bananen bevat.

"En weet je wat nog wel het ergste is? Die bananen zijn het gezondste!"
"Oja?" antwoord ik verbaasd
"Ja joh! Bananen helpen tegen kanker he! Die zitten zo vol anti, zo vol anti..."
Ik wacht op wat komen gaat. "Zo vol antioxidanten, dat is echt niet te geloven!"
Hij zet zijn petje wat rechter en vertrekt met de kartonnen doos vol 'bedorven' fruit naar het magazijn.

Glimlachend reken ik een banaan af.