Everything I'm feeling is valid

 Dinsdagochtend was ik trots op mezelf dat ik er pas aan dacht toen ik rechtop naast mijn bed stond (meestal komt zoiets in die drie à vijf seconden nadat je wakker geworden bent - ik haat zo'n mokerslag, want het blijft je verrassen). Daarom dacht ik ook vol overtuiging, 'en nú schrijf ik het van me af'.
Het lukte toch niet helemaal. Ik dacht vooral, 'hoor jezelf toch eens zeuren, post gewoon helemaal niks, er zit niemand op te wachten'. Soms is over iets schrijven ook het te veel aandacht geven.
Maar het is nooit te laat om een beslissing bij te stellen - tijd om dit toch nog te publiceren. Dit verdient ook aandacht, denk ik.

6 december 2011

Vanavond zit ik voor het eerst echt als een volwassene in dit café. Tuurlijk, ik zit wel meer in café's, en op de leren hangstoel waar ik nu zit heb ik al vaker gezeten ("Wij moeten ook een stamkroeg, net als in Friends!" giechelde vriendinnetje Mar toen we meer dan twee keer hier waren geweest, en zo geschiedde...), maar vandaag is er iets anders. Ik kan er alleen niet precies de vinger opleggen. Wat ik niet weet, is dat er zometeen een gesprek zal plaatsvinden van man tot man. En ik (hoewel vrouw) ben één van die twee.

Het zal eerst klinken als een fantastische boodschap, maar aan de eerste vraag kan ik tóch al horen dat het ook weer niet zó leuk nieuws is. "In welke taal wil je het horen?"
Nu is daten met een jongen die mijn moedertaal niet spreekt niks nieuws voor mij - hoe stoer dat ook mag klinken, ik bedoel het meer als waarschuwing: taal- en cultuurverschil is toch niet altijd een aanrader. Ik kies de taal die ik gok te begrijpen.

Mijn gesprekspartner schraapt zijn keel en buigt zich naar me toe, om vervolgens achterover te leunen: van me af. Geen goed teken of...? Dan legt hij de tijdbom neer, op het sloophouten tafeltje tussen ons in, een tafeltje dat het gewicht van de woorden nauwelijks dragen kan. Hij weet dat het een tijdbom is, en dat die dingen tikken.

Dus ik ben... leuk? Ondanks zijn serieuze gezicht denk ik dat het een wrede grap is, bedoeld om mij uit mijn tent te lokken en te laten zeggen: "ik vind jou ook leuk!". Maar de boodschap wordt herhaald, en dan zie ik pas de maar komen die de hele tijd al om onze stoelen heen danste. 'Maar' is een oranje woord, met een vriendelijk gezichtje: ze weet conversaties om te draaien en gaande te houden. Hier is helaas sprake van het eerste.
Hij begint zinnen met voorbeelden, ik luister geduldig, probeer af en toe in te vallen maar laat me zonder pardon de hoek indrijven. Zoveel heb ik er namelijk ook niet tegenin te brengen - zo duidelijk pakt hij me in.

De maar is niet zo hard als ik had verwacht. Wel ben ik van mijn stuk gebracht en kan ik alleen nog maar terugpraten in metaforen. Uit mijn ooghoek zie ik dat vlak naast ons een man van een jaar of dertig is gaan zitten. Waarschijnlijk gezien onze zojuist gewijzigde voertaal werpt hij ons geamuseerde blikken toe, haast smekend om mee te mogen converseren. Hij zit alleen, maar ik kan even geen medelijden voor hem opbrengen.
Ik vraag naar verledens en leg uit, ik praat ook teveel en na een minuutje of tien merk ik dat we in cirkeltjes ronddraaien rond één onderwerp. Een rotatoir gesprek is voor niemand goed.
"Jij moet eens nadenken over consequenties"" zegt A., niet eens onvriendelijk. "Ik ga"
"Hi," zegt de man, "You guys on a date or what?"
"Ik ga mee," zeg ik met mijn stomme, stomme hoofd.

A. steekt zijn hand uit naar de man, blakend van zelfvertrouwen. "Hi!"
"Hi!" zegt de man enthousiast, blij als een puppy met aandacht, hij kwispelt nog net niet met zijn staart. "I'm Eric"
"And I'm the first superhero you'll ever meet" antwoordt A.

A., de 26-jarige bankbestuurder. In mijn hoofd noem ik hem Ramon. Ik weet alleen niet waar ik hem moet laten, in mijn hoofd. Bij de winnaars of de verliezers?