Maria 2011

Daar sta ik dan, onderaan het gebouw dat jouw appartement bewaakt. In de mooiste wijk van de stad, met uitzicht op alles wat je maar wil zien: de hoge kerktoren, de prachtige volkswijk, de rails naar het station. In de winter bedekt met sneeuw, in de zomer dampend van de hete lucht. Precies waar een hart, mijn hart, zo naar verlangt: een beetje hitte.

Mijn ademhaling geeft nog geen wolkjes, maar ik vind het toch koud genoeg voor december. Met mijn handen op mijn buik ijsbeer ik voor het gebouw. Wel een beetje pijnlijk: aan de overkant zie ik een gordijn bewegen. Iemand kijkt naar me. De kerstverlichting van de gemeente brandt bemoedigend, maar wat ik wil gebeurt niet. Niemand zegt me, kom binnen, voor jou zal ik zorgen. 

Nu begrijp ik ineens waar die eetlust, zin in zoet, vandaan komt. En dan de kilo's die ik ben aangekomen. Ik draag de maagdelijk witte, grof gebreide sjaal die jij zorgvuldig van mijn nek afhaalde. Je doet niet open. Je bent thuis, maar dan wel bij je familie.  Ik snap ook niet zo goed wat ik hier op kerstavond doe, er lijkt gewoon nergens anders te zijn.

In mijn studentenhuis houden huisgenootjes een vriendjes-vriendinnetjes-kerstdiner. Jij bent mijn vriend niet, dus ik kon je niet uitnodigen.
Maar je gebruikte wel teksten die een vriend toekomen. "Je bent prachtig" zei je, en ik geloof dat nog steeds. Als je nu maar eens thuiskwam.

Ik maak geen aanstalten om terug te gaan. Mijn fiets leunt stom tegen het hek langs de gracht. Zal ik straks nog wel kunnen fietsen? Zullen er misschien mensen voor me opstaan in de bus, als mijn buik echt dik wordt?

Vertrouwd is de allesverslindende moeheid. Ik ga gewoon even hier zitten, bij de brievenbussen. Op de koude tegels. Mijn pijnlijke schouders laat ik tegen de muur leunen. Je komt vanzelf wel thuis. Je komt vanzelf wel bij me terug.

Als ik gewoon maar wacht.


Disclaimer (omdat ik vaak autobiografisch schrijf): ik ben niet zwanger want ik ben niet de hoofdpersoon.