Tafel voor één

20 augustus 2011

Al vanaf de middag loop ik heen en weer. Te pacen, als een ijsbeer. Echt honger heb ik niet. Nu nog tien stappen, dan ben ik bij het restaurant. Je moet. Hallo, je gaat zitten hoor! zeg ik tegen mezelf. Eten moet je toch, het kost werkelijk niks hier, als je nu niet uit eten gaat ga je zielig in je bed liggen. Plus, het is dertig graden en je hebt het hele jaar gewenst dat je hier kon zijn.
Jahaa, antwoord ik geërgerd tegen het stemmetje in mijn achterhoofd. Ik ga al.

Michele herkent me niet, maar geeft me zonder een krimp het beste tafeltje. Hij verliest nu dus een gezin van vier personen aan mij. Voor één keer vind ik dat stiekem best leuk. Terwijl ik wacht op mijn pizza, schrijf ik. Ik verwachtte snel klaar te zijn, maar moeiteloos laten de bladzijdes in mijn kladboek zich vullen. Slordig handschrift, afkorting na afkorting om maar niet te vergeten wat ik dacht. Dus, wat? schrijf ik haastig. Sinds maart? Ze zijn samen sinds maart? Dus als ik hier was gekomen in juni - nee, vergeet het. De hond? Dood. De strippenkaarten? Uitverkocht. Ik heb alleen de treintijden jongedame! Maar ik kan ze wel voor je overschrijven. Lief, dat wel. In razend tempo staat op papier wat ik dacht, inclusief de grote aantallen 'fucks' die daarbij kwamen kijken. Achteraf blijkt dat ik nog meer te denken had, ik voeg pijltjes en lijnen toe, schrijf tweeënhalve bladzijde later wat er nog bij moest.

Af en toe pauzeer ik, alleen om de stroom even stop te zetten. Zoveel aandacht verdient dit ook weer niet. Ik kijk naar het gezelschap schuin tegenover me. Enkele seconden denk ik nog na over wat zij van mij vinden, omdat ik hier alleen ben, maar al gauw schakel ik naar mijn gedachten over hun. Twee gezinnen, vijf kinderen en vier volwassenen. Het meisje trekt aan het tafelkleed, de wijnkaraf wankelt maar valt niet. De baby krijst. Een vrouw vouwt afwezig driehoekjes in haar servet. Wat een chaos. Het doet me denken aan het prachtige filmpje how to be alone. Wanneer Tanya Davis met haar zachte stem zegt
You're no less intriguing a person when you're eating solo. In fact some people at full tables will wish they were where you were. Misschien is dat vandaag wel zo. Ik buig me opnieuw over mijn kladboek.

Vandaag heb ik allemaal dingen gedaan die een jaar geleden nog niet zo vanzelfsprekend waren. Als ik mijn kladboek overlees is dit wat er gebeurd is.

06:30 Ik sta bij zonsopkomst op en vul mijn rugzak. Ik leer het steeds sneller, en ook steeds vakkundiger: avondjurkje, shirt en bikini passen precies naast mijn strandhanddoek en tandpasta. Het is te vroeg voor hotelontbijt, dus met alleen een perzik in mijn Eastpak vertrek ik. Ik probeer mijn kaartje voor de heenreis te stempelen, maar de automaat werkt niet mee. Omdat ik tijd heb, wissel ik van perron, op zoek naar een werkende automaat. "Nutteloos" mompelt de schoonmaker als hij me ziet. Ik geef het op.

08:54 De trein is er bijna. Ik zie het enige resort dat hier is voorbij schieten en de trein mindert vaart. Ik zit helemaal muurvast tussen minstens twintig Indiërs met uitklapborden vol zonnebrillen en armbandjes. Hoe kom ik bij de uitgang?

08:55 Belangrijker: hoe krijg ik deze roestige deuren open? Oh, dat gaat vanzelf. Ik ben er! I'm livin' the dream - I came back!

19:05 Waar ik voor kwam blijkt een vergissing. Gezandstraald ben ik. Maar ik koop gezond én lekker eten voor mezelf, maak het klaar en breng de rest van de dag door bij de schoonste zee die ik ooit zag. Wat een verschil met 365+ dagen terug. Als het iets kouder wordt, keer ik terug naar het dorp, waar ik dit verhaal begon.

Na afloop ben ik trots. Ik ben toch maar mooi alleen uit eten geweest. Morgen ben ik terug in de hoofdstad van het zuiden en zal ik zwemmen in de zoutste baai. Donderdagavond krijg ik een feestje en nieuwe vrienden cadeau. Mijn beloning, maar dat weet ik nu nog niet. Het lijkt een beetje 2011 in het kort: goed wisselt kwaad altijd af. Licht en duister kunnen niet zonder elkaar. Alleen snel en langzaam maakt een duet. Pijn heeft een functie. Inspanning wordt beloond. En: soms leer ik gewoon niet van mijn fouten.