Maria 2011.2

De rijst staart me aan. Het is net alsof ik een bordje verdriet leegeet. Elke hap van het plakkerige spul kleeft aan mijn gehemelte, ik kauw eindeloos. Mijn maag is samengetrokken, alsof ik in plaats voor van twee, zelfs niet voor één hoef te eten.

Ik ben nog maar een paar uur thuis, je moet thuiszijn met kerst natuurlijk, maar mijn vader en ik hebben net alweer ruzie gemaakt.
"Het is wel wat weinig eten" zegt hij zuchtend tegen zijn bord.
"Wil je wat van mij?" bied ik hem mijn vegetarische versie aan.
"Nee" snauwt hij terug.
In de lucht hangt ergernis - en dan heb ik het nog niet eens verteld.

Vertellen hoeft natuurlijk ook nog helemaal niet. Er is voldoende tijd. Misschien moet ik mijn ouders wel vast over Micha vertellen. Wat zal ik zeggen? Opgewekt: "Ik moet jullie nog wat vertellen trouwens! Ik heb alweer een paar maanden een scharrel. Hij heet Micha"
Bij die gedachte krijg ik de prop rijst helemaal niet meer weg.
Is het echt nog maar drie jaar geleden dat ik met mijn ouders meeging op vakantie?

Ik kan natuurlijk doen alsof we samen zijn. Tenslotte ben ik de moeite waard om mee te dansen, op een dag zal ik de moeite zijn voor iets serieuzers. Dan zal Micha mijn vriend worden. Micha Codreanu. "Dat is geen Nederlandse achternaam" zal iemand opmerken. Het aanvankelijk enthousiasme over mijn zogenaamde vriend zal temperen.
"Roemeens? Genade, Maria, wat moet jij nu weer met een Roemeen?!" zal mijn vader uitroepen. Van de kerstgedachte zal weinig overblijven.

Lusteloos prik ik in de blokjes tofu. Vanavond zal ik nog helemaal niets vertellen. Misschien krijg ik nog wel een reactie van Micha. Op facebook ofzo. Ooit is ook kerst voorbij, en ziet hij mij. Móét hij mij wel zien. Ik knijp in mijn vingers om te weten dat ik er nog ben. Wie ik straks ook zal verliezen, ik blijf bij mezelf, en de baby blijft bij mij.