Welke idioot laat liefde nou zomaar op straat liggen? Nou, ik niet. Dat dacht ik tenminste echt.
Verdriet
legt me plat, laat de wereld
haar voeten op me vegen
veracht me.
beslagen spiegel, koud gelaat
kleding hangt over me heen, ik leun zwaar
alle lampen branden het bed blijft
onaangeraakt
dankzij
verdriet verlies ik de kracht
mijn veters los te maken
mezelf toe te stoppen
onveranderd op de vloer slaap ik het laatste restje nacht
Herken je deze? Ik heb hem reeds eerder gepubliceerd op mijn oude, in onbruik geraakte weblog. Dit gedichtje is nu opnieuw zo van toepassing, zelfs de datum is bijna gelijk. Ik heb de afgelopen 24 maanden, want zo lang geldt dit al, brieven naar mezelf geschreven, kijk hoe je ben opgeklommen vanaf het moment dat je dit schreef! En trots dat was ik op mezelf, echt. Maar helaas lijken dingen soms alleen maar veranderd. Ik weet dat in de weblogwereld een superpositieve golf waait van 'je leven heb je zelf in de hand', en geloof me, ik sta daarachter. Elke dag weer geef ik een handvol momenten toe en ik grijp for crying out loud bijna alle kansen die op mijn pad komen. Het is niet dat ik wil besluiten met een 'maar...' Zie dit als een kleine disclaimer. Ik doe mijn best, echt.
'onveranderd op de vloer slaap ik het laatste restje nacht'
BeantwoordenVerwijderenwat mooi
je best doen, en verder doen. meer niet!
Ik vind het vooral knap dat je het hebt volgehouden om zo lang brieven naar jezelf te schrijven! Enneh... soms is het genoeg als dingen veranderd lijken :) Maar dat ligt aan waar je op doelt. Succes :)
BeantwoordenVerwijderenJe klinkt zelf ook heel positief en volgens mij kom je hier helemaal uit.
BeantwoordenVerwijderenWel een super mooi gedicht trouwens!
Nee, ik herken het niet helaas, maar het is echt een stukje pracht.
BeantwoordenVerwijderenEn als iemand de idioot is die liefde op straat laat liggen, dan ben ik het. Het is niet dat ik ongelukkig ben, maar ik maak me af en toe kwaad dat ik het losgelaten heb. Niet alleen dat ik zo niks bereik maar ook dat het verdriet dat ik soms had verdwenen is, dat ik niks meer op papier krijg. Geen geluk, geen verdriet, het is oppervlakkig. Er zijn geen regels voor wat goed is, als je maar oog hebt voor datgene waar je van kunt genieten. Best veel, let maar op :)
wat een prachtig gedicht :) en of je nou positief bent of niet, je bent goed :)
BeantwoordenVerwijderen