Roemeense kindernamen

's Ochtends in de trein denk ik ineens: ik houd het voor mezelf, maar ik geef het kind een Roemeense naam. Sergei, Andrej, Mateusz - zoiets.

Ha-ha, jahoor Maria, lachen mijn gedachten uit, wat ben je toch een watje. Ik snap eigenlijk niet hoe je zwanger hebt kunnen raken, je hebt het lef niet eens het vervolgens op te biechten. Je speelt met plannetjes die meisjes in boeken en films maken en uitvoeren. Romantische doopnamen voor het kind... ga toch lekker met je brede heupen op de bank hangen. Nog meer films als Bridget Jones kijken, nog meer geloven dat het ook voor jou goed komt.
Je bent één groot nadeel en het staat al bijna op je buik geschreven.

Dit denken maakt me gek, schrijf ik in mijn dagboek. Ik onderstreep elk woord drie keer met donkerpaars. Maar zo ben ik, schrijf ik erachter. Ik weet niet wat ik eraan kan doen. Misschien weiger ik ook er iets aan te doen... Zo gemeen als ik tegen mezelf ben.

In de wachtkamer ziet niemand iets aan me. Ik tel de foldertjes aan de muur. 24, van aambeien tot zwangerschapsblues. Pas tien minuten te laat ben ik aan de beurt. 

"Elke dag word ik nog misselijker" zeg ik tegen de dokter.
"Hmm" knikt hij geïnteresseerd.
Hij vraagt niets.
Ik zeg niets meer.
"Vertel maar verder hoor!" Eindelijk kijkt hij op van zijn computerscherm.
"Ik wist ook niet dat je zoveel over moest geven, trouwens"
"Valt het je tegen?"
"Best wel"

Het blijft stil in de spreekkamer. Op het kersenhouten bureau ligt een steen. Mooi ovaal, zo één die kinderen oppakken om de hele strand- of boswandeling mee te slepen. Moet het kunst voorstellen? Bij de dokter? De muren zijn fris wit geschilderd, het ziet eruit alsof het gisteren gebeurd is. Op de straat klinkt getoeter en het gerinkel van fietsbellen. De eerste keer dat ik bij mijn huisarts in mijn studentenstad kom, ben ik zwanger. Zal wel een leuke indruk geven.

"En de vader..." De huisarts schraapt zijn keel. Ik kijk hem weer strak aan.
"Is de vader in beeld?" vraagt hij dan maar.

De vader is niet meer in beeld... de hele fietstocht naar huis echoot het in mijn hoofd.


Dit stukje hoort bij de eerdere stukjes over Maria: 1: Kerstavond, 2: Kerst, 3: 2012 en 4: Maria zonder Micha
De stukjes over Maria zijn fictief.