Voor ik slapen ga

Lach maar, dans maar, zon en verbrand maar
Ontmoet, verveel, niet alles kan altijd even leuk zijn, maar geniet, de laatste stukjes, beetjes vrijheid en vriendschap. Voor ze weer op wereldreis vertrekt.
De regen die naar beneden stort, grote druppels bestaan dus echt,
modder en viezigheid van de stad spat met mijn teenslippers tegen mijn hielen op

De gekste verhalen hoor ik over je, een afkickdagboek ben je niet eens meer waard - ooit wilde ik het voor je schrijven. Gek, dat vinden ze je, een beetje vreemd apart en bitter.
Ik ook.

Heb je er soms spijt van?
En zonder nadenken: eigenlijk wel ja, waarbij eigenlijk een stopwoordje was en geen twijfel.

Heb je vaker spijt?
Iets te vaak. Ik zou dit eerder in moeten zien: dat ijsje, dat ijsje, die pizza: nee moet ik leren zeggen, nee.

Maar heerlijk is het om gewoon te hangen en te kunnen zeggen waar je naar verlangt.

Dat kan niet altijd, want wie altijd verlangt...

En heerlijk dat natte gras en korte jurkje, zonnebadend ook voor zoiets als tien minuten. Zweet op mijn voorhoofd als ik het ziekenhuis inga. Ren omdat de vliezen breken.

Begroet de baliemedewerker, schoonmaker, buschauffeur, koffie-en-thee-juffrouw, collega's, mijn hogeren, mijn bazen en de patiënte.

Wat lief van je, zegt ze.