Pieces of life #3

Er is een dunne lijn tussen gelukkig en kwetsbaar. Overeenkomsten zijn grappig, klein, het waard om te delen, tot de stilte kilo's weegt en onze overeenkomsten tegen mij kunnen worden gebruikt. Tot ik weer herinner dat ik geen controle heb over de invulling die aan mijn vertellen wordt gegeven.

Is zelfbeschikking een beschermende factor of een vreemd, uit de weg te gaan recht? De dag wordt schemer en mooier. Het donker maakt nacht en angstig. Uiteindelijk volgt weer een dag, of ik nu doorslaap of vier keer wakker wordt.

We ontmoetten, interesses werden gedeeld en: je lag me wel, raakte me, makkelijk, snel. Vandaar dat ik nu pieker over kwetsbaarheid en sms'jes, ijsjes, hun gevolg, het vervolg en gewoon, het grote waarom.

Wat interessant dat drie naamgenoten die elkaar niet kennen, precies op elkaar lijken in doen en laten. In bevragen, enthousiasme en sociaal gedrag.

Je bent interessant, want nieuw, want spannend. In sommige dingen ben ik alleen maar een jonge puppy. Ondertussen is er nog zoveel te regelen, op te lossen, te studeren... Mijn band is lek.

Ik vraag hulp bij de duizend formulieren, bij de keuzes voor een leven. Maar deze meneer snapt het niet, denk ik. "Niet zo gek laten maken he!" zegt hij semi-bemoedigend. Hij slaat me nog net niet op mijn schouder.
Dat kan ik toch niet. Ik heb nooit anders gedaan - hoe moet dit ineens veranderen?
Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet.
De geheugenpaadjes die ik nog over heb zijn deze.

Wat ik wel kan: oordopjes in en alleen maar rennen. Weg van het vijfentwintigjarige meisje dat ik aan de telefoon heb, dat me vertelt dat ze een burn-out heeft. 

Als ik thuis ben, schrijf ik quotes op post-its en versier mijn deur met non farti fermare dalle ombre dei tuoi dubbi! (laat je niet tegenhouden door de schaduwen van je twijfels).

Het werkt nog niet helemaal.

Eerst mijn fiets maar.

Pieces of life #2

Het fijne van blauwe plekken is dat je zeker weet dat ze verdwijnen. Blauwpaars, groen, geel - maar misschien slaat het die laatste fase wel over - en dan, opeens, bij het opstaan is de beurse plek voor altijd weg. En tenzij jij je opnieuw stoot, komt ze niet terug.

Ik heb een eindeloos vertrouwen in blauwe plekken, maar empirisch vertrouwen is natuurlijk ook lekker makkelijk.

In de mensheid heb ik niet zoveel vertrouwen en in mezelf al helemaal niet. Gek, want daar merk ik overdag, doordeweeks, op de gewone dagen dat ik een simpel, werkend leventje leid weinig van. En dan ineens is het er: terug, onveranderd zelfs. Iets zo mooi, dat je bang bent dat het tot een anekdote en mythe verwordt wanneer je het opschrijft. Dat je je arm niet durft op te lichten, bang om de hand die erop leunt te laten vallen.
Dat kan ook weer omgekeerd zijn: een voorgevoel zo verdrietig of angstig dat het misschien wel echt gebeurt als je de moeite neemt de letters op papier te zetten. Een mond die zich opent om te praten. Vertelt dat je het toch niet begrepen hebt, al doe je je best. Dat je weer muziek luistert uit 2003, want dat blijkt toch het beste als je moet beschrijven hoe dit voelt.

Sommige geschiedenissen zijn ook gewoon mooier dan andere. Het ene verhaal lijkt de moeite van het vertellen meer waard. Ik kan niet meer goed kiezen waarover te schrijven. Concepten worden minder.

Filled with worry, cannot sleep - maar uiteindelijk komt slaap altijd. De gedachten worden bizarre vlagen, krijgen namen die niet kloppen, slepen dieren mee en mengen zich kolkend tot een droom.

Bij opstaan lijkt alles gelukkig al beter. Meestal. Skype ik met Azië en fiets ik door de regen. Ik knijp een straaltje water uit mijn paardenstaart en laat de dag beginnen. No need to rush - niet gek laten maken.

Living like Larry - Random lijstje mogelijkheden

Mooi hè? :-) Zomaar gevonden online. Omdat ik regelmatig dingetjes tegenkom die niet echt ergens bij passen, hier een lijstje met random tips en mogelijkheden!

1.
Iets goeds doen voor de aarde, wat snel, simpel en vooral goedkoop is? Koop eens een keer make-up remover-wattenschijfjes van biologisch katoen! Ze kosten iets meer dan gewone wattenschijfjes (een verschil van 16 cent, geloof ik), maar misschien ben je er juist wel zuiniger mee, omdat ze wat duurder zijn. Want het herinnert je eraan: de katoenindustrie is zeer milieubelastend. Zie bijvoorbeeld de keuze bij het Kruidvat.


2.
Naar aanleiding van mijn stuk over de dolfijnenindustrie laatst: 10 reasons why dolphins are awesome! Voor een beetje instant happiness.


3.
Dit staat ook al lang mijn lijstje: milieu-mythbusting.
Ik weet niet waar de gedachte vandaan komt, maar hij is hardnekkig. Het idee dat een lamp minder snel stukgaat als je hem minder vaak aan- en uitdoet is niet waar. Verlaat je een kamer, doe dan de lampen uit. Maak er een gewoonte van. Andere milieumyths? Lees ze hier. Besproken wordt bijvoorbeeld vampire power (het energieverbruik van apparaten die uitstaan maar nog wel een stekker in het stopcontact hebben).


4.
Omdat een goede kringloop-aankoop zo fantastisch voelt: ga vaker snuffelen in winkels met tweedehands kleding! Zie hier een kaart met kringloopwinkels in Nederland. Sowieso is Trashfashion een mooie site waar je veel inspiratie over tweedehands-chic kunt opdoen. Ik weet dat kringloopwinkels niet allemaal even netjes zijn en je soms lang moet zoeken, maar als je dan iets moois vindt, is het tegelijkertijd perfect, goedkoop en niet milieubelastend. Wat wil je nou nog meer? :-)


5.
“De mening dat water een mensenrecht zou zijn, vind ik extreem. Water is een levensmiddel en zou daarom een marktwaarde moeten krijgen”, zei de topman van Nestlé onlangs.
Say what? Water een marktwaarde, een marktproduct? Het is geen plastic speelgoed, for crying out loud.
Ben je het oneens met Nestlé (naar bedrijf, sowieso)? Teken dan de petitie van het Europese burgerinitiatief “Water is een mensenrecht”. Dat is echt zinvol, want met 19.500 Nederlandse handtekeningen (nu zo'n 10.000) komt dit op de Europese politieke agenda.

Toch nog een beetje activisme in deze post ;-)

Insomnia

De vloer plakt, maar ik maak mijn gedachten zo snel mogelijk los en dans, dans, dans. De massa is precies goed, niet gevaarlijk maar ook niet te klein. Mijn krullen zijn bezweet - en dan moet je bedenken dat mijn haar steil is van nature.

Alles omgekeerd. Alles rovesciata vandaag, te moe om nee te zeggen. Kon ik maar een glas water drinken bij elk ander drankje dat ik neem - voor ik weet stuiter ik van cafeïne en taurine.

"Mag ik wat vragen?"
"Hee ik herken jou!" zeg ik als ik zie wie me aanspreekt.
De jongen kijkt verbaasd. Ik beschrijf het feestje. Ja, dat was hij.
"Mag ik nou wat vragen? Heeft zij een vriend?" Karolina, mijn knapste vriendinnetje - natuurlijk heeft zij een vriend. Hoe kan het ook anders: zijn laatste single vriend staat met haar te praten. Is zij misschien ook nog single? Ik word hier een beetje agressief van.
"Nee" zeg ik. "Doei!" En ik salsa verder. Dat is dan wel weer lekker.

Ik dans de massa in. Trapjes, podia, bars, alles mag. De ware kom ik hier toch niet tegen. Karolina komt me even later tegemoet en duwt me een drankje in mijn handen. Ik dans er mee. Zoete Bacardi golft over de rand, over mijn vingers.
"Zonde!" gebaart Karolina.

Drie uur aan een stuk dans ik. Als ik buiten kom, hoor ik niets meer dan die nare piep en ik weet maar al te goed wat dat betekent. Twee kinderlijke jongens dralen een beetje om Karolina en mij heen - ik heb ongelooflijk zin in een glas water, dans verder op straat.

Ik zoek mijn heil op allerlei plaatsen. Meng wijn in mijn water, als iemand beweert dat dat helpen zal. Een veel meer open mind kan ik niet krijgen. Elke nacht is een buitenlands vriendinnetje hier welkom. 's Ochtends fiets ik weg om broodjes voor de vermoeide wereldreizigsters te halen. Ik mail mijn huisgenootje artikelen voor haar scriptie. Ik luister naar iedereen. Plots accepteer ik alles wat ik voorheen bediscussieerde. Huisgenootje 2 gaat trouwen en ik spring opgewonden in de lucht, van blijdschap, echt. Ik whatsapp haar een heleboel gekke hartjes. Geef me een remix van Insomnia en ik dans de hele nacht. Roken? Het is oké als je dat in mijn bijzijn wilt doen. Waarom zou ik anderen lastigvallen met mijn idealisme? Abby huilt, ik troost. Ik zeg niet af, ik zeg alleen nog maar ja. Op mijn twee pinrekeningen staat samen nog geen twintig euro. "Hou je veilig!" zegt de lieve Karolina als grapje. Haar mooie gezicht heeft ons naar binnengesluisd gisterenavond. De nacht is voorbij, vogels fluiten. Ik heb het zo warm, wil iets drinken. Alleen trap ik mezelf en mijn fiets naar huis. Alleen, porca miseria. Heb ik niet alles gedaan wat ik kon?

Las cosas cambiarán - maar hoe lang duurt dat dan?

Boeken #9

BronNo et Moi - Delphine de Vigan

Lou is een 13-jarig meisje met een IQ van 160. Daarom zit ze maar liefst twee klassen hoger dan ze eigenlijk hoort. Ze past niet helemaal in haar klas, of beter gezegd: ze past er helemaal niet. Door dingen te ordenen in haar hoofd overleeft ze haar dagen op school.
Als Lou op het station een dakloos meisje ontmoet, kiest Lou haar als nieuw project. Ze besluit haar spreekbeurt over No te doen. No en Lou ontwikkelen een bijzonder soort vriendschap.

« Certains secrets sont comme des fossiles et la pierre est devenue trop lourde pour la retourner. Voilà tout »
Some secrets are like fossils and the stone has become too heavy to turn over. That's all there is to it.

Delphine de Vigan is een bekende Franse schrijfster. Voor No et moi won ze de Prix des Libraires. Het boek is vertaald in o.a. het Engels en het Nederlands. In welke taal je het boek ook leest: No en ik is een prachtig verhaal. Zwerf met Lou door de straten, waan je in Parijs. Lees Lou's invulling van het leven, nét een beetje anders maar daarom niet minder waardevol.

Het boek is ook verfilmd met zijn originele titel, No et moi. Ik kan me moeilijk voorstellen dat de film kijken hetzelfde gevoel geeft als het lezen van het boek, maar mooi is het vast.

« Celui qui s’assure sans cesse de ta confiance, sera le premier à la trahir  » 
One who constantly assures you of his trust, will be the first one to betray you.



Liften naar Suriname - Daan Goppel

Dit is meer een bijzondere vermelding. Voor de schrijfstijl hoef je het boek niet te lezen, het is een soort simpele reisblog. Woorden als 'tantoe' en 'kapotmoe' worden door Daan, student van 24 als hij dit boek schrijft, niet geschuwd. Waarom dan de vermelding hier? Vanwege het avontuur. Jongen haalt zijn bachelordiploma en gaat liften. Niet door Europa, nee, naar Suriname maar liefst. Dat vereist lef en het brengt je een heleboel mooie verhalen. Met foto's om ons extra jaloers te maken.

Bron

Het bestaat dus echt en bevindt zich op deze aarde. Dezelfde als die waarop Nederland ligt. Die natte polder met zijn gure wind staat rechtstreeks in verbinding met de zon, het blauwe water en de groene hellingen van deze wonderlijke plek, de Cariben!
De oceaan oversteken om een nieuwe wereld te ontdekken, het is mogelijk. Als ik de volgende keer op een regenachtig treinstation sta waar ik niet wil zijn en vanuit een wachthokje kijk over het grijze land, dan weet ik dat zich achter de horizon dit bevindt. Dat je erheen kunt als je wil. Dat je het besluit kunt nemen om liftend op zoek te gaan naar avontuur, naar andere werelden. Jij beslist. Je hoeft maar naar de dichtstbijzijnde benzinepomp te gaan.

(Over de Cariben)

Mooi gezegd, Daan. Ik ga als meisje natuurlijk niet in een tentje overnachten in het struikgewas van een verlaten benzinestation bij de Spaanse grens...
- maar een beetje dromen over avonturen kan altijd.

Pieces of life

Koninginnedag, vrijmarkt. Moe en met veel spierpijn slenter ik langs de kleedjes. Mijn 18-jarige huisgenootje Abby aan mijn zij, minstens zo moe, al was ze op een ander feestje. We stoppen bij een kleedje. "Eieren gooien, 2 voor een euro!" Op het gras staat een jongen in een witte badjas, bedekt met gele vlekken van eerdere eierdooiers. Op zijn hoofd een scooterhelm. Er staat een flinke groep mensen. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Abby giechelt. "Sorry, maar dit vind ik echt niet kunnen" zeg ik tegen Abby. Soms ben ik milieubewust for the world to see.
"Waarom?" vraagt Abby.
Kippen leggen in nare omstandigheden deze eieren die vervolgens op een nationale feestdag kapotgegooid worden, voor absurd lage prijzen voor iets wat voedsel is, gegeten zou kunnen worden... Ik kan niet eens beginnen met uitleggen, maar ik probeer het toch.

De jongen schuift het schermpje van de helm omhoog en knielt bij het meisje dat aan de beurt is om te gooien.
"Jij mag nog een keer hoor! Die eerste liet je per ongeluk vallen" zegt hij. Lief. Maar dit kan niet en ik kan niets dan doorlopen.

Een paar dagen later ren ik door de hal van het nieuwe Rotterdam Centraal. Fijn, dat je hier nu rennen kunt. In de smalle stationsgang van de jaren hiervoor had je niet eens een kansje om je trein te halen, volgepropt met mensen als die altijd was. Precies op tijd sta ik op het perron, maar het spoor is leeg. Teleurgesteld dribbel ik de houten trap weer af. Fuck, mijn overstaptrein is van spoor veranderd! Ik snel me naar het nieuwe perron, maar de trein rijdt weg voor ik mijn voet neer kan zetten op de treeplank. +30 minuten.

De jongen bij de AH to go draagt een frisgroen shirtje. Ik kijk een tijdje naar hem terwijl hij het fruit uit de dozen pakt en in het kleine schap legt. Er is ruimte voor 18 soorten chocolade, 25 varianten belegde broodjes en vier verschillende stukken fruit. Twee keer achter elkaar heeft de jongen nu een lichtgele, maar al zachte banaan gepakt.

"Yo, deze bananen zijn echt niet goed meer!"
"De mensen willen dit niet... Ik ga ze wegdoen, goed?" Hij roept het tegen niemand in het bijzonder. Ik twijfel nog tussen Granny Smith en een gewone appel als hij de doos waar het fruit uitkwam opnieuw vult. Dat kan ik niet laten gebeuren.
"Wat ga je doen met die bananen? Gooi je ze weg?" vraag ik.
"Ja joh, zonde he. Maar mensen willen dit niet, kopen dit niet"
"Oh, maar ik wil er best eentje hoor, als je ze anders weggooit"
"Maar ik stuur ze terug. Ja echt zonde."
We kijken samen een beetje spijtig naar de doos, die minstens 50 bananen bevat.

"En weet je wat nog wel het ergste is? Die bananen zijn het gezondste!"
"Oja?" antwoord ik verbaasd
"Ja joh! Bananen helpen tegen kanker he! Die zitten zo vol anti, zo vol anti..."
Ik wacht op wat komen gaat. "Zo vol antioxidanten, dat is echt niet te geloven!"
Hij zet zijn petje wat rechter en vertrekt met de kartonnen doos vol 'bedorven' fruit naar het magazijn.

Glimlachend reken ik een banaan af.