Een plek op het internet over leven met hart voor onze planeet (duurzaam, diervriendelijk, met zo min mogelijk impact), en een plek voor fictie & non-fictie die ik zo nu en dan schrijf
“Here it is!” cried Christopher Robin excitedly. “Pass it down to silly old Pooh. It’s for Pooh!”
“For Pooh?” said Eeyore.
“Of course it is. The best bear in all the world!”
“I might have known,” said Eeyore “after all, one can’t complain. I have my friends. Somebody spoke to me only yesterday. And it was last week or the week before that Rabbit bumped into me and said ‘Bother!’ The social round. Always something going on.”
Nobody was listening, for they were all saying “open it, Pooh!” “What is it, Pooh?” “I know what it is” “No you don’t” and other helpful remarks of this sort.
And of course Pooh was opening it as quickly as ever he could, but without cutting the string, because you never know when a piece of string might be Useful. At last it was undone.
When Pooh saw what it was, he nearly fell down, he was so pleased. It was a Special Pencil Case. There were pencils in it marked "B" for Bear, and pencils marked "HB " for Helping Bear, and pencils marked "BB" for Brave Bear. There was a knife for sharpening the pencils, and indiarubber for rubbing out anything which you had spelt wrong, and a ruler for ruling lines for the words to walk on, and inches marked on the ruler in case you wanted to know how many inches anything was, and Blue Pencils and Red Pencils and Green Pencils for saying special things in blue and red and green. And all these lovely things were in little pockets of their own in a Special Case which shut with a click when you clicked it. And they were all for Pooh.
"Oh!" said Pooh.
"Oh, Pooh!" said everybody else except Eeyore.
"Thank-you," growled Pooh.
Tekening: E.H. Shepard
Zo dankbaar zijn voor kleine dingen: dat maakt je gelukkig. Ik wens het jullie allemaal toe voor 2016.
Soms vragen andere zaken in het leven veel aandacht. De lieve mensen die mij omringen zullen altijd voor mijn blog gaan en soms komt ook mijn eigen onrust en stress op de eerste plaats. Ik moet werken (nieuwe baan!), verhuizen, sporten, schrijven, afspreken en rust weten te vinden... Dat kost allemaal tijd, maar is vooral heel waardevol.
Idealen zijn echter ook heel waardevol!
Dus ook al hebben velen van jullie Sinterklaas waarschijnlijk al gevierd, hierbij alsnog een fairtrade verlanglijstje voor dit jaar. Wie weet doe je inspiratie op voor kerst, of voor verjaardagen in 2016.
1. (H)eerlijk slapen
Op zoek naar een dekbedovertrek van biologisch katoen? Dat ook het Fair Trade label mag dragen? Pure Coverz heeft ze! Op deze site vind je onder het kopje fair + green keukenlinnen én dekbedovertrekken die beide kwaliteiten bezitten. Heel tof, want dat vind je niet zomaar.
2. Fijne kaartjes versturen
Bij Amnesty vind je uitermate lieve en leuke kerstkaarten, waarmee je bijdraagt aan rechtvaardigheid in de wereld. Stuur je geen kerstkaarten (net als ik)? Misschien maak je dit wel een uitzondering voor bijzondere familie, zoals je oma of die ene attente/lieve tante, of je kleine neefje...
3. Kraamcadeautjes
Is er een kerstkindje op komst of is het misschien al geboren? De leukste fairtrade kraamcadeaus vind je (bijvoorbeeld) bij De Kleine Vogelaar of Fair Friends.
En zoek je iets anders dan een rompertje of sokjes, dan kun je ook aan zo'n leuke mobile denken.
4. Om te drinken
Moeite met kiezen? Voor veel vriendinnen van mij is thee altijd een goed cadeau. Helemaal leuk als het in zo'n mooie verpakking zit als deze! Of koop zelf zo'n mooie doos uit India en vul hem met smaakjes naar keuze (voor als je wat meer budget hebt ;-)).
En wat dacht je van bekers van bamboe en mais?
5. Voor jezelf
Sinds een paar maanden gebruik ik voor mijn lunch bijna dagelijks de Boc'n roll. Aanrader voor als je minder plastic zakjes wil gebruiken voor het vervoeren van je boterhammen naar je werk! Werkt heel makkelijk, ziet er vrolijk uit en je kunt hem ook nog eens gebruik als placemat.
Loop. Rechtop, trots, gelukkig. Tevreden.
Til je voeten op, slof niet.
Reis. Reis veel, dat kan ook in Nederland. Neem de trein naar Haarlem, Deventer of Arnhem. Fiets een flink stuk naar familie.
Kijk om je heen. Geniet van de rode ochtendlucht, de herfstblaadjes, de uitgestrektheid van een weiland of de massa in de stad.
Bezoek je tante die in het ziekenhuis ligt. Prijs jezelf gelukkig dat je gezond bent.
Sport. Ga hardlopen, fietsen, dansen, boksen of zwemmen. Gloei ervan: dat je ademhaalt, je longen het goed doen, je benen spierpijn krijgen, je uithoudingsvermogen toeneemt. Je krijgt het warm. Weet: je bent de investering waard. Vol te houden, door te gaan, te verbeteren.
Werk. Eigen jezelf een project toe. Boek resultaat. Kijk naar buiten. Zoek de toppen van de bomen als je auto's ziet, speur naar een verdwaald bloemetje op het asfalt.
Zorg voor jezelf. Kies voor een lange nacht slaap als je moe bent. Maak soep voor jezelf als je het koud hebt. Knuffel jezelf.
Rook niet. Drink met mate. Je lichaam zal je iedere dag dankbaar zijn.
Praat. Met de onbekende naast je in de metro, met de juffrouw achter de kassa bij de Hema, met de bakker. Glimlach. Wens de mensen in de lift een fijne werkdag. Optimisme en teamgevoel kunnen meer betekenen voor de ander dan jij je nu voor kunt stellen. Praat. Met wie dichtbij je staat. Klaag met mate. Luister met overgave. Omarm.
Omdat bijna iedereen hier véél te weinig vanaf weet, terwijl het zo belangrijk is: een artikel over het onbekende maar een controversiële TTIP.
Lees verder voor een verhelderende uitleg!
Dat dacht ik ook toen ik het de eerste keer las. Nee, TTIP staat voor Transatlantic Trade & Investment Partnership. Een handelsovereenkomst tussen Europa en de Verenigde Staten. Over dit verdrag is men nog steeds in debat, het gekke is alleen... Media berichten er nauwelijks over. En dat terwijl het iets heel belangrijks is voor wie geeft om milieu, mensenrechten, privacy, arbeidsomstandigheden en/of economie. Voor iedereen dus.
Dat moet je even beter uitleggen.
Tussen de VS en Europa vindt veel handel plaats. Wij importeren producten van hun en exporteren de onze, en vice versa. Voor producten gelden regels (auto's moeten voldoen aan botsproeven, voeding aan kwaliteitseisen, etc.) en voor veel transacties moeten invoerkosten betaald worden. Die regels en kosten verschillen tussen de VS en Europa. Die verschillen vind je in elke sector: voeding, chemicaliën, elektronica, medicatie, ga zo maar door. Zou het niet handig zijn die regels gelijk te trekken en vrije handel veel simpeler te maken? Dat is (of lijkt?) de achterliggende gedachte van TTIP.
Arjan Lubach kan het achtergrondidee ook heel grappig uitleggen, kijk dit filmpje maar.
Dus dat is toch positief?
Zo kort door de bocht is het helaas niet. Als je googlet op TTIP infographic krijg je weliswaar een paar positief gestemde plaatjes, maar vooral ook veel negatieve plaatjes. The largest corporate power grip you've never heard of! kopt er één. Een beter milieu eindigt bij TTIP, stelt Milieudefensie...
Brr... dat klinkt erg veel als de waarheid die ik er verder over vind...
Waar gaat het dan nog meer om?
De overheid houdt het een beetje vaag, maar nadelen zijn er natuurlijk zeker. Die regels gelijktrekken, dat gaat héél grote gevolgen hebben. Per categorie:
* Voedselveiligheid en dierenwelzijn: dingen die nu in Europa verboden zijn, worden misschien weer toegestaan. Denk aan: kippenvlees schoongemaakt met chloor, terug naar de bio-industrie omdat Amerika dat eist, pesticiden die hier verboden zijn etc.
* Fossiele brandstoffen: nu wordt in Europa niet naar schaliegas geboord, met dit verdrag gaat dat wel gebeuren. In Canada gebeurt het zelfs al, omdat Canada al een verdrag met de VS heeft (CETA). Schaliegaswinning kent véél grotere milieurisico's dan "normale" aardgasboringen, en die zijn al niet risicovrij. Voor meer informatie over de nadelen kun je dit stuk lezen.
Ook tar sand oil zal misschien in Europa gewonnen worden (daarover meer hier).
* Milieumaatregelen: afgelopen vrijdag is een stukje tekst gelekt van het verdrag. Hieruit blijkt dat er, volgens juristen, nauwelijks milieubeschermende maatregelen zijn in TTIP. Daardoor worden eerder gemaakte afspraken zelfs gebroken, als dit verdrag doorgaat.
En het grootste nadeel: ISDS, wat is dat?
ISDS is wat mij betreft de samenvatting van alle nadelen van TTIP. Het staat voor Investor-State Dispute Settlement.
Dankzij ISDS kunnen lokale of Europese besluiten worden aangeklaagd, als zij de winstgevendheid van Amerikaanse bedrijven belemmeren. Een voorbeeld: als Nederland besluit schonere energie te gaan produceren, en een kolencentrale dichtgaat, kan dit via TTIP worden aangevochten. Nederland kan gedwongen worden een reusachtige boete te betalen...! Een bedrijf kan een land dus aanklagen voor een milieuvriendelijke beslissing! En die claim wordt niet ingediend bij een rechter, maar bij een tribunaal dat bij het contract inzit, het ISDS dus. Arjen Lubach kan ook dit heel mooi uitleggen.
In het verleden werd op die manier de Duitse stad Hamburg gedwongen tot een kolencentrale die het niet wilde...
Zal in de toekomst een biologische boer uit Nederland zo zijn bedrijf moeten opdoeken?
Lieve mensen, dat is toch absurd?! Dat milieumaatregelen in de toekomst allemaal zullen uitlopen op boetes? Je kunt je wel voorstellen hoe moeilijk het dan zal worden een politieke overeenkomst over iets milieuvriendelijks te krijgen...
Ik ben niet per se tegen meer gelijktrekken van regels en soepelere rechten. Maar wél de juiste rechten, en niet een achteruitgang waarin bedrijven alleen maar meer macht zullen krijgen, en dit zal lijden tot minder dierenwelzijn en milieubescherming. Dat is toch verschrikkelijk, en dom?
Jammergenoeg krijgen we er alleen nauwelijks iets van te horen. Zeg eerlijk, wist jij wat TTIP inhield tot je dit las? Zoals Arjen zich afvraagt, stel ik mezelf ook de vraag: waarom is dit nou nooit op het journaal?! We weten er gewoon nauwelijks iets van - en dus doen we niks. De onderhandelingen vinden bovendien ook plaats in het geheim, wat mijn gevoel van vertrouwen in dit contract niet versterkt.
Gelukkig is het verdrag nog niet gesloten, en is actie dus nog niet te laat. Wil je tekenen tegen TTIP? Dat kan hier.
Meer lezen of kijken?
Er is genoeg.
1) Tegenlicht zette van alles op een rij en maakte een prachtig dossier, met stappen voor beginners & gevorderden. Bij stap 1 vind je ook een aantal grappige filmpjes, maar bekijk vooral ook de informatieve filmpjes bij stap 2.
2) Deze toespraak van Geert Ritsema, al gehouden in mei van dit jaar, vind ik indrukwekkend en heel toepasselijk. Ik sluit me aan bij zijn belangrijkste zin: Ik sta hier vandaag, omdat ik niet wil dat er bedrijven zijn die machtiger zijn dan het land waarin ik woon, die machtiger zijn dan de stad waarin ik werk en leef.
3) Ook Milieudefensie maakte een dossier. Met name hun 10 punten tegen zijn zinvol om te lezen.
4) NRCQ geeft je 5 redenen waarom TTIP je in ieder geval iets zou moeten schelen.
Met geen mogelijkheid had ik me toen het afgelopen jaar voor kunnen stellen. Ik heb me een slag in de rondte gewerkt - met een contract met daarin >40 uur wist ik wel dat dat zou komen, maar het ook echt doen is toch iets anders. Zoveel ervaring opgedaan, zoveel geleerd. Ook buiten werk. No regrets at all. Omdat ik niet zo actief ben geweest online de laatste tijd, een kleine update!
Hoe gaat het?
Met mij heel goed! Ik heb mijn tijd goed gebruikt in de offline wereld: ik kweekte deze zomer tomaatjes, zag prachtige steden, genoot van de zon en ja, ik werkte ook veel. Alle drukte maakte dat er minder tijd was online te zijn en schrijven. Ik stel ook hoge eisen aan mijn stukken, dat speelt ook mee.
Lezen & Schrijven
Ik ben dit jaar aardig wat mooie & indrukwekkende boeken tegengekomen. Verhalen uit Frankrijk en uit Kroatië, bijvoorbeeld. Tussendoor las ik ook over dierenrechten in de politiek. Niet elk boek was de moeite waard om over te bloggen, helaas.
Hoewel ik weinig heb geblogd, heb ik op andere plekken juist meer geschreven. Zo heb ik mijn eigen Question (A Day)-boekje gemaakt deze zomer: superleuk om te doen! Ik wilde geen standaardboek van de Bruna, omdat ik de helft van de vragen oninteressant vind. Dus koos ik uit allerlei boekjes de beste vragen en maakte zelf een schrift. Stuk leuker (en goedkoper) :-)
Oja, ik hoef me ook niet aan de 'per dag'-regel te houden, heel fijn.
Ik geloof stellig in you can't have it all (but you can always have and always do great things), dus ik heb er geen spijt van dat ik de blogfrequentie zo laag heb gehouden... Maar ik ga wel proberen meer te schrijven hier, want dat is toch leuker!
Wat kun je verwachten?
Sowieso komt de cadeautjestijd (december!) er weer aan. Zoals elk jaar, ga ik een fair trade verlanglijstje maken, dus dat betekent ogen open vanaf nu. Tips hoor ik graag, dan kan ik misschien zorgen dat er een iets originelere cadeautip dan "Tony's chocolonely" op het lijstje staat (hoewel dat in mijn persoonlijke geval altijd een goed cadeau is). ;-)
Maar behalve spullen kopen?
Ik struikel een beetje over de onderwerpen. Of ze zijn vreselijk uitgekauwd (Marie Kondo), of zo ingewikkeld dat ik niet weet waar te beginnen. Ik heb al tijden een stuk over drugshandel in klad staan, maar even zo goed wil ik schrijven over plasticgebruik (en hoe recyclen toch, in dit tijdperk en tot er iets beters is, best wel oké is), kindsoldaten, vega(n) eten, oorlog, de oplossing voor het asielprobleem (had ik dat maar), mensenrechten, mafia, klimaatverandering en wie daar onder lijden (hint, wij ook), hoe goed rust in je leven is, ontbossing, en, en, en....
En: ik wil nog zoveel! Meedoen met de Beach Clean Up tour (dit jaar weer niet gelukt), een maand zonder plastic proberen (in juli heb ik geprobeerd te minderen, toen ik de cijfers met juni vergeleek was het helaas nauwelijks gelukt), véééél boeken lezen & erover bloggen, inspirerende mensen interviewen, documentaires kijken...
Ik zie alleen écht door de bomen het bos niet. Stay tuned, ik hoop dat het vanzelf helderder wordt - dat gebeurt meestal. En thank you for reading so far! :-) Tips of verzoekjes zijn altijd welkom.
Uitgekeken naar het moment, dat wel
Stiekem gehoopt
Onbewust naar toe gewerkt
Bereikt is de closure
Het zou oneerlijk zijn dat niet te zeggen.
Of hoe dat voelt: intense rust die over me komt.
V.e.r.g.e.t.e.n.
De stap na vergeving die nog lastiger bleek.
Het voelt als?
Het voelt niet
Er is niets meer
Het voelt als
het niet meer willen afmaken van stukjes die ik eerder schreef.
Stop, lieve schrijfster, er is genoeg in verdriet geschreven!
Morgens blijven moe en koffie nodig, maar ik ben er, ik ben er, ik ben er. Ik ben zo dankbaar.
Volgende stappen blijven komen.
Een jaar één baan, dan een nieuwe.
Voortdurende haast en verandering.
Maar het geeft niet. Staat er los van.
Ik weet dat ik dit heb verwerkt,
op eigen tempo,
elke dag een stapje,
een laatste duwtje in de rug.
Toegegeven: ik schreef al eerder over een boek van Delphine de Vigan. Namelijk toen ik het boek No en ik voor de tweede keer gelezen had (en weer onder de indruk was). Eigenlijk probeer ik niet twee keer dezelfde auteur te schrijven. Maar voor Delphine maak ik een uitzondering, net als ooit voor John Green.
Ik schrijf sowieso graag over boeken, al zijn het stukjes waar ik de allerminste reacties op krijg. Gek is dat, zelf ben ik altijd op zoek naar nieuwe, meeslepende verhalen. Zelfs in tijden dat ik het druk heb (dan belanden ze gewoon op mijn to read-lijstje).
Niets weerstaat de nacht: het begint al met een prachtige titel, die in het Frans bijna nog mooier is: Rien ne s’oppose à la nuit. Maar het boek heeft een nare aanleiding: de zelfmoord van Delphine's moeder, Lucile, die al haar leven lang last heeft van stemmingswisselingen. Manieën en depressies wisselden altijd af met periodes waarin het lange tijd goed gaat. Hoe kwam haar moeder tot deze daad?
Om die vraag te beantwoorden, begint Delphine niet bij Lucile. Ze begint bij Luciles moeder Liane: een sterke vrouw die altijd verlangde naar een groot gezin. Met haar man Georges kreeg ze maar liefst negen kinderen. Na enkele minuten lezen ben je vastgezogen in een vrolijke bende op het Frans platteland, alweer een hele lange tijd geleden.
Knap.
Het boek ging net nog over een verdrietig onderwerp, en nu geniet je ervan om over het opgroeien van Lucile en haar broertjes en zusjes te lezen.
De Vigan neemt je langzaam mee in de levensloop van haar grootmoeder, moeder, tantes en ooms. Écht langzaam: zij interviewde al haar familieleden en het boek beslaat maar liefst 440 pagina's. Het duurt dan ook lange tijd voor de schrijfster zelf geboren wordt. Absoluut niet erg, want het leven van Luciles moeder Liane is al een roman op zichzelf waard. Je balanceert gedurende de hele familiegeschiedenis tussen euforie en tragiek.
Op het boek staan diverse kreten van tijdschriften en recenseurs. Het commentaar van de Marie-Claire (maar dan noem je ook wat...) vond ik het meest afschuwelijke: een heerlijke tranentrekker. Ik las hier even, zoals me gepast lijkt, een witregel in voor deze bespottelijke uitlating.
Ik heb overigens geen traan gelaten, al moest ik wel vaak slikken.
Op mijn versie zat ook een sticker van DWDD met daarop schreeuwerig: Schitterend! Schitterend! Schitterend! Onder het lezen ergerde ik me er aan. Alsof het alleen maar een liefdesgeschiedenis was.
Een prachtige roman en een heerlijke tranentrekker.’ - See more at: http://www.degeus.nl/e-boeken/detail/3200/niets-weerstaat-de-nacht-1.html#sthash.bQ0mazaz.dpuf
Een prachtige roman en een heerlijke tranentrekker.’ - See more at: http://www.degeus.nl/e-boeken/detail/3200/niets-weerstaat-de-nacht-1.html#sthash.bQ0mazaz.dpuf
Een prachtige roman en een heerlijke tranentrekker.’ - See more at: http://www.degeus.nl/e-boeken/detail/3200/niets-weerstaat-de-nacht-1.html#sthash.bQ0mazaz.dpuf
Maar nu is zelf deze recensie schrijf, kom ik toch terug op het woord schitterend. Het boek is één kwetsbaar familieverhaal, waarbij Delphine goed beseft dat familieleden wel eens beledigd zouden kunnen raken. Het is verdrietig en broos, maar schitterend. Schitterend goed opgeschreven, geen schitterend aflopend verhaal. De Vigan heeft echt moeten ploeteren voor dit boek, maar het resultaat mag er zijn. Het boek krijgt op Goodreads bijna 4.5 sterren en dat is niet voor niets.
Wel lezen: als je op zoek bent naar een familiegeschiedenis, die ondanks haar tragiek ook licht kan lezen.
Niet lezen: altijd lezen! Bang dat het te heftig is? Begin dan met No & ik. *
* En nog een tip: Stel, je bent nog van plan haar eerste boek (Dagen zonder honger, een dunne roman met autobiografische elementen) te lezen. Doe dat dan vóór dit boek (of zie er vanaf). Dat boek is namelijk kil en afstandelijk geschreven, in de derde persoon, en bovendien weet je dankzij Niets weerstaat de nacht toch de afloop al. Tragisch maar waar: het lijden van de familie wordt veel indrukwekkender en interessanter als je het over drie generaties bekijkt. Ikzelf las het boek een week na Niets weerstaat de nacht, en ook al stond het al eeuwen op mijn wishlist: het viel me bitter tegen. Bespaar jezelf dat.
Het is de eerste week dat ik meerijd op de ambulance. Bijna alles is nog nieuw voor me: elke eerste keer is interessant.
Ambulanceverpleegkundige Jeffrey is een brede man, met een rechtdoorzee aanpak die ik waardeer. Hij legt regelmatig wat uit en stelt me soms uit beleefdheid ook een acceptabele persoonlijke vraag. Precies zoals ik een werkrelatie prettig vind.
Chauffeur Sander, een boom van een kerel met dik zwart haar en al wat rimpels rond zijn slapen, zegt niet zoveel tegen me. Hij draagt een bril met gekleurde glazen, wat hem een donkere uitstraling geeft. Soms maakt hij een banale grap tegen niemand in het bijzonder, waar hij zelf om grinnikt. Elke pauze rookt Sander zwijgend maar glimlachend een sigaretje. Als de wind mijn kant opstaat rook ik zwijgend mee.
Ik kan dan al niet goed meer tegen mensen die roken: ik maak me oprecht bezorgd om ze, zou het liefst alle verslaafden op aarde willen laten stoppen met roken (en passant zou dat een enorme milieuwinst opleveren: nergens meer peuken dan in parken, op strand en in zee). Maar ik glimlach terug, ik ben te gast en ik moet me leren inhouden.
Na een paar semi-spoedritjes, volgt ineens een dringendere oproep. A1: een reanimatie of een ernstig verkeersongeluk misschien. Dat betekent: zwaailichten en sirenes aan. Sander lacht.
"Ben je er klaar voor?"
Het betekent ook hard rijden. Grensoverschrijdend hard rijden. Ik ben pas net bezig met rijlessen en terwijl ik de riem van de passagiersstoel vastmaak klopt mijn hart in mijn keel.
De snelweg is gelukkig niet al te druk. Wist ik veel dat je ook met 180 km/uur een afslag kunt naderen. Ik probeer me zo kalm mogelijk op te stellen en onderdruk de neiging om me aan de veiligheidshendel vast te houden.
"Maak je geen zorgen!" roept Jeffrey door het raampje dat patient en chauffeur van elkaar scheidt. "Sander heeft ook in Bosnië gereden in de oorlog!"
Sander lacht kort en hard.
"Ja, dan zag je bij elke bocht wel een rij lakens liggen."
Jeffrey trekt een bezorgd gezicht naar mij.
Bij het kruispunt staat een groepje mensen. Het slachtoffer zit alweer, ze hangt een beetje op de straat. Op de weg liggen enkele dikke druppels bloed. De vrouw blijkt vooral haar knie verwond te hebben, toen ze werd aangereden.
Op het eerste gezicht ziet het eruit als een oppervlakkige schaaf- en snijwond, waarvan de randen goed aanliggen. Ze kan op haar knie staan en lopen, dus Jeffrey en ik zijn niet zo bezorgd.
De automobiliste die de fout maakte veegt haar stresstranen weg. Haar telefoontje naar 112 was alarmerender dan nu nodig blijkt.
De twee vrouwen raken in gesprek.
"Och hemeltje," zegt het slachtoffer - ze blijkt Marta te heten.
"Kijk mij nou toch"
Haar witte broek is inderdaad vies en gerafeld. We laten Marta even in de ambulance zitten. Meer dan de knie schoonmaken hoeven we eigenlijk niet te doen.
"Ik heb uw fiets al op slot gezet, mevrouw!" roept een jongetje van buiten en hij klopt op een raam.
De ramen van een ambulance zijn geblindeerd, hij klopt op het verkeerde.
"Geef haar de sleutels nu maar terug" zegt zijn vader streng.
"Zal ik u thuisbrengen?" biedt de automobiliste aan, maar dat is nu juist onze taak.
"Ik geef u mijn adres!" roept ze dan.
"En mag ik dat van u? Dan krijgt u iets om het goed te maken."
"Gut, we wonen vlakbij..." babbelt Marta verbaasd. Het ongeluk was op twee minuten rijden van haar huis.
Vlak nadat we Marta thuis hebben afgezet, roept Jeffrey weer iets door het raampje.
"Heb je dat gehoord? Ze gaan morgen samen koffiedrinken!"
Sander lacht bulderend.
"Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Nou, zij schepte mij met de auto..." Mei 2013. Incontri is Italiaans voor ontmoetingen. Ik schrijf een serie van bijzondere ontmoetingen in mijn leven. Niet de ontmoetingen 'die mijn leven voorgoed veranderden' (voor zover die al bestaan en: zoveel zijn dat er niet), maar juist de ontmoetingen die me bijbleven, die me nu nog een glimlach geven, zelfs al veranderden ze niet eens zoveel.
Het is 1991. De 10-jarige Ana is een jongensachtig meisje, met een beste vriend en eigenlijk geen vriendinnen. Een tomboy, tot verdriet van haar moeder, maar waar haar peetvader goed gebruik van maakt door haar zo hard mogelijk te laten rennen als ze een pakje sigaretten voor hem koopt.
Ana heeft een babyzusje, Rahela, en er zijn financiële problemen in het gezin, maar over het algemeen zijn haar ouders en zij gelukkig. Dan breekt de oorlog uit: tussen 1991 en 1995 woedde in Kroatië een burgeroorlog.
Dit boek deed me erg denken aan Amerikanah, een verhaal over een jonge, Nigeriaanse vrouw en haar leven in de VS waar ik ook erg van onder de indruk was. Ana's Amerikaanse vriend Brian herinnerde me namelijk aan zijn bijna-naamgenoot, de vriend van Ifemelu, de Amerikaanse Blaine. Het maakte me aan het peinzen: zijn er in Amerika soms net zoveel immigranten als 'oorspronkelijke' bewoners? Ik ben nooit in the United States geweest, maar doordat ik deze verhalen las, leek het even zo.
Ana's verhaal is rauw en laat je niet los. Al is het soms best lastig, je stopt niet met lezen. Wat me beklemde was hoe weinig ik over deze geschiedenis weet... Terwijl ze zich voltrok na mijn geboorte! Net als met de Rwandese genocide (absoluut kijken: de film Hotel Rwanda) heb ik over deze gebeurtenis pas meer geleerd door de kunst.
Knap is dat het boek eigenlijk vooral over het leven gaat en niet over de oorlog op zichzelf. Het laat je juist merken hoe het Ana's dagelijks leven beïnvloedt. Wat de effecten zijn op haar ouders, haar babyzusje Rahela, haar beste vriend Luka en haar klasgenoten. Dat is niet alleen maar pure ellende, maar schetst vooral een goed beeld van een meisje dat opgroeit in een arm gezin, in een land waarin verschillende bevolkingsgroepen met elkaar in gevecht raken. Een gewoon, Europees land, ver na de Tweede Wereldoorlog.
Dat doet schrijfster Sara Novic op een huiveringwekkend goede manier. Het boek krijgt niet voor niets 4 sterren op Goodreads.
Dankzij dit boek, ondanks de trieste gebeurtenissen waar het over bericht, lijkt het me trouwens erg interessant om naar Kroatië af te reizen en Zagreb en de Plitvice-meren met eigen ogen te zien. Al laat Ana's verhaal, waarvan ik vermoed veel bewerkte waarheid is van schrijfster Sara, me voorlopig niet meer los.
Over de schrijfster
Sara Novic is in 1987 geboren in Kroatië en woont inmiddels in de Verenigde Staten. Girl at war is haar eerste boek; ze werkt al langer als redactrice en geeft schrijflessen. Tijdens haar leven is ze langzaam doof geworden, iets waarover een column schreef.
Er is niets om verdrietig over te zijn, zei ik tegen mijzelf. Hoe je je hoofd ook draait, de hemel is helder. Nacht, sterren lichten op, maken me rustig.
In slaap gevallen in de trein; iemand raakt voorzichtig mijn arm aan, maakt me wakker voor hij doorrijdt naar de remise. Daar ben ik blij om. En ik mag rennen, in bossen en in steden, onder zonnestralen en door regen, ik ben gezond. Niet langer meer zo gelukkig maar gezond. En zie, iemand voelt oprecht met me mee.
Wat zou eerlijk antwoorden gek klinken.
Ik schreef het op een briefje en het werd de waarheid. "Ik vergeef T. voor alles wat gebeurd is en alles dat nog komen gaat"
Op voorwaarde dat er niets meer kwam, maar daar zou ik voor zorgen. Ik legde het op mijn bureau.
Elke dag dacht ik, ik sta er nog.
Tot ik dat niet meer dacht
Nu ben je er alleen nog als het misgaat, zoals een stel in ruzie oprakelt wat lang geleden gebeurd is, zo rakel ik jou op na elk afspraakje dat me doet twijfelen, dat ik moet afbreken als een te ver doorgegroeide tak, dat me niks biedt en niets voelen laat. Ik haal jou op in herinnering, al droom ik van ontmoeting. Soms verwordt je tot wens, al probeer ik je te verpulveren tot gedachtengruis.
En ik wil wel vertellen, eerlijk waar, want heus, ze is vast aardig en luisterend.
Maar liever nog wil ik rennen,
kilometers rennen, zo min mogelijk denken
en loslaten, achter me tot je ver bent
en bij mij vandaan.
Één keer per jaar, meestal in december of januari, maak ik naar een aantal goede doelen geld over. Ik geef het liefst meteen wat ik kan missen voor het hele jaar, want ik ben nogal organiserend ingesteld... en dan ben ik er maar vanaf ;-).
Bijkomend voordeel: hiermee kan ik me aan mijn principes houden zonder een compromis te hoeven sluiten. Ik geef namelijk echt nooit geld aan mensen op straat. De zwerver niet*, de goed gebekte goede-doelen-marketing-jongen niet, de stralend blonde NRC-abonnementenverkoper niet.
Waarom? Omdat ik het zonde vind dat goede doelen extra geld moeten besteden aan fondsenwerving. En omdat ik het niet oké vind dat wervers extra kunnen verdienen of bonussen krijgen naarmate zij meer mensen charteren.
En ook omdat ik het liefst alles zelf beslis. Dus ook wie ik wanneer geld geef, en dat is meestal pas als ik wat achtergrondinformatie heb over het goede doel! :-)
Bijvoorbeeld wat hun streven precies is, waar ze in geloven, of de directeur veel of weinig verdient, of ze schandalen hebben meegemaakt... Dat soort dingen.
Die informatie deel ik graag met jullie (zonde van het uitzoekwerk anders!). Hieronder vind je toelichting op een paar goede doelen en toffe initiatieven die ik de afgelopen jaren gesteund heb of nog steeds steun :-)
Het blad OneWorld is voor mij een eindeloze bron van inspiratie. Ik vind er reportages over mensensmokkel of nieuwe duurzame artikelen, wereldconflicten worden uitgelegd en opstartende goede doelen komen voorbij. OneWorld gaat over all things global en is oplossingsgericht. De artikelen zijn goed en diepgaand. Niet voor niets won redacteur Sanne van Terlingen onlangs een prijs voor haar online onderzoeksjournalistiek.
Voorzitter van de redactieraad is trouwens Pieter Broertjes, die eerder hoofdredacteur van De Volkskrant was.
Aanvankelijk was OneWorld gratis, omdat het subsidie van de overheid ontving. Het was het enige magazine dat mijn hele studententijd op de deurmat viel (3 huisgenootjes lazen overigens mee!). Omdat ik er zoveel inspiratie uit opdoe en van leer, besloot ik na mijn afstuderen een abonnement te nemen. Geen spijt van!
Ik lees het blad meestal in de trein en krijg dan altijd direct zin om iets goeds te gaan doen of aan mijn blog te gaan werken.
Op de site kun je een preview zien van wat er zoal in het magazine staat. Bijvoorbeeld het duurzame dilemma van deze editie, wat is beter: biogroente kopen (in plastic) of gewone groente (onverpakt)?
Eén van de doelen van OneWorld is handvatten en inspiratie te bieden aan geïnteresseerden die de wereld rechtvaardiger en schoner willen maken. Geloof mij maar: dat doel wordt ruimschoots gehaald! :-)
Nu niet allemaal mijn blog verlaten en alleen nog maar OneWorld gaan lezen hè, lieve blogbezoekers...
De Filipijnen staan hoog op mijn reisverlanglijstje. Wat zou ik graag zelf een aantal eilanden bezoeken! Maar voor zo'n verre, milieuonvriendelijke vliegreis wil ik de tijd nemen (om me in te lezen, om er van te genieten...). En die tijd heb ik de laatste jaren nog niet gevonden. Gelukkig blijf ik ook een beetje op de hoogte via stichting Anak. Deze kwam ik ooit tegen toen ik op zoek was naar zo'n toffe tas van drinkpakjes. Inmiddels verkopen ze deze niet meer.**
Maar ik bleef hangen, want Anak doet goede dingen. Anak gelooft niet dat ze de wereld in één keer kan veranderen, maar steunt vooral op de kracht van onderwijs. Het biedt jongeren een opleiding en daarmee kans op een (betere) baan. Anak communiceert zoveel mogelijk via internet/social media, om drukkosten en milieu te sparen. Het heeft geen kantoor in Nederland en werkt alleen met Filipijnse locals. Helemaal mijn straatje dus.
Meer lezen kan op hun eigen website.
Ik eet heel bewust geen vlees en vis en zo min mogelijk melk, boter en eieren. Stiekem zou ik het liefst de hele dag praten tegen anderen hierover: wat een verschil zou het maken als iedereen bewuster at & boodschappen deed! Maar ik geloof in recht op je eigen keuzes en op bemoeienis zit niemand te wachten. Dus preek ik niet.
Gelukkig is er Wakker Dier dat Nederland wakkerschudt met billboards op stations, reclames op TV en radio. Fijn. Want de bio-industrie is wat mij betreft iets dat Echt. Moet. Stoppen.
4. Meer!
In dit stuk is lang niet genoeg plaats om alle toffe initatieven en goede doelen te bespreken. In Nederland zijn er maar liefst 381 goede doelen bij het CBF geregistreerd, en dat zijn ze nog niet eens allemaal. Moet je nagaan :-)
Doelen waar ik nu of in het verleden achter heb gestaan zijn o.a.:
- For the Love of Chocolate: een mooi vormgegeven maar serieuze campagne van Solidaridad. Dit gaat niet alleen over Fair Trade Cacao, zoals Tony's, maar ook over duurzame teelt daarvan.
- Stichting Ambulancewens: daar schreef ik al eerder over.
- Just Digg it: project vóór klimaatherstel; tegen verwoestijning.
- Artsen zonder Grenzen en Amref Flying Doctors, allebei omdat ik als dokter vind dat iedereen recht heeft op medische behandeling
- Edukans, omdat ik Actie Schoenendoos (nu Schoenmaatjes) zo gaaf vind. Nog steeds.
Zelf iets opzoeken over een goed doel? Dat kan bij CBF. Zie je meteen hoeveel geld er bijvoorbeeld naar fondsenwerving gaat.
* Ik vraag de vrouw van de Straatkrant wel eens of ze wat nodig heeft en dan neem ik dat mee uit de supermarkt. Laatst vroeg ze om een zak aardappels :-)
** Drinkpakjestassen zijn nu moeilijk te vinden. Hier en hier vind je nog wel tassen van gerecycled materiaal.
●● Bloemetjes aan mijn tomatenplantjes ●● Zonnestralen op het treinperron waar je staat te wachten ●● Pizza van Vesi ●● Elke dag nóg een beetje langer licht ●● Hard werken, en dan een paar dagen vrij ●● Bomen in roze bloei ●● Een ijsje met pistache-amandelsmaak ●● dat het goed gaat ●● Collega's die attent zien wanneer een opmerking te straf is en daar op terug durven komen ●● Velden of bermen met klaprozen, boterbloemen, herderstasje en kamille ●● Roodgelakte nagels omdat dat (heel soms) kan ●● 3 uur volpraten met een vriendinnetje dat ik tijden niet zag
●● Charlotte's Web lezen ●● Op tijd de juiste diagnose ●● Gratis cappuccino onderweg (want: vertraging) ●● Love Actually kijken omdat Hugh Grant zo leuk is ●● Vogeltjes die fluiten als ik wakker word ●● Mezelf herpakken ●● Zomaar een NRC.next meekrijgen van de jongen op straat, zonder het abonnementverhaaltje aan te horen. Zelfs inclusief leuke lach. ●● Een kleine bloem in een schattig potje cadeau krijgen ●● Lieve verzoekjes ●● Pannenkoeken eten met mijn mama ●● Een haasje in een weiland ●● Zomerse avondluchten
Je staat af te wassen.
Naast je op het aanrecht staat nog het plastic bakje met lichtgroen gekleurde druiven. Halfleeg, veel steeltjes vooral. Mijn grote strandhanddoek, waarop we hebben gezeten in het park, hangt over het traphekje. Bestek afdrogen, messen bij messen, alles wegleggen. Ik vind elke minuut met jou fijn.
"Waarom liet je dat nou niet toe?" vraag je, oprecht geïnteresseerd.
"Omdat" begin ik aan een antwoord, maar ik zwijg als ik je snoet zie. Minstens net zo plagerig.
"Dat weet je best" zeg ik
"Dat weet ik helemaal niet" - en zelfs 2 x 365 dagen later zal ik me afvragen of ik inderdaad alles voor je had moeten spellen.
Het is stil.
"Waarom geef je hier nou niet gewoon eerlijk antwoord op?" Je hebt lachkuiltjes in je wangen. Ik sla je zachtjes met de theedoek. "Gewoon!" Ik gedraag me als een kleuter, maar je kunt het hebben. Ik loop weg. Je hoeft mijn kleurende wangen niet te zien.
"Uit zelfbescherming" zeg ik, borden stapelend in de kast. "Dat zou te eerlijk voor je zijn."
"Want?" zeg je.
"Ik vind je leuk. Maar dat kan ik toch niet zomaar zeggen."
Er komt geen antwoord, behalve dan je "kom eens?" Je kust me, je handen zijn nog glad van afwaswater. Ik kan me niet herinneren dat ik pas nog zo gelukkig was.
En ondanks alles, soms zo vaak, in het nu, het zoveel later weet ik bijna zeker:
ik paste toch gewoon bij jou.
Pas geleden las ik een interview (Volkskrant Magazine) met Nederlandse YouTube legende Enzo Knol. Wat was zijn geheim, wilde de interviewer weten. Net als zijn broer Milan gaf hij aan nooit zich te mengen in religieuze of politieke discussies. Misschien inderdaad de beste manier om iedereen aan je grappige, luchtige filmpjes te binden.
Maar ik geloof niet in journalistiek zonder mening, in ieder geval niet op mijn eigen weblog. Ik heb ideeën en ambitieuze plannen voor de wereld, voor het verbeteren van de wereld. Ik geloof in hoor en wederhoor, én in ruimte voor mijn eigen oordeel.
En hoewel ik soms niet eens weet wat mijn mening dan precies is (zoals nu), wil ik toch een thema aansnijden waarover felle discussies losbarsten. Een thema waarvan ik wakker kan liggen en waarbij ik domweg niet weet wat het beste is*.
Bootvluchtelingen in Libië.
Het Noord-Afrikaanse Libië (hoofdstad Tripoli) is oorspronkelijk een prachtig land met veel potentie. Het land werd overheerst door Romeinen, Arabieren, Ottomanen en Italianen en kent een lange geschiedenis. Daarbij zijn er prachtige Romeinse en Griekse ruïnes te vinden, heeft het land een mediterrane temperatuur en mooie zandstranden.
Maar het gaat niet goed in Libië, al tijden niet. Korte geschiedenis:
1951: het land wordt onafhankelijk, maar kampt met grote economische problemen. 1969: Activist al-Kaddafi komt aan de macht.
Dankzij hem ontvangen militaire groepen over de hele wereld, zoals de Ierse IRA, financiële steun van Libië. Libië pleegt verschillende keren aanslagen (Amerika, Groot-Brittanië, Frankrijk, Duitsland...).
2000+: De lijst met negatief nieuws over Libië goes on: het land erkent massavernietigingswapens te produceren (2003), veroordeelt onschuldigen ter dood (2004, 2006) en neemt Nederlandse soldaten gevangen (2011). 2011: De bevolking van Libië komt in opstand tijdens de Arabische Lente; ook hierbij vallen veel slachtoffers. Uiteindelijk wordt Kaddafi afgezet. Nu: het land is nog steeds in burgeroorlog. Rebellen hebben hoofdstad Tripoli bezet; diverse groepen strijden om de macht.
Ondertussen proberen vluchtelingen uit heel Afrika proberen toch vaak de oversteek naar Europa te maken vanuit dit verscheurde land. Sommige migranten uit Ethopië, Syrië, Mali, Niger en Eritrea zijn oorspronkelijk van plan in Libië te blijven, maar kiezen - gedwongen door de onveilige situatie - toch voor het oversteken van de zee.
Via via klikte ik op de documentaire Drowning for freedomvan de site van Amerikaans tijdschrift VICE.
Een korte documentaire van journalisten die meemochten met de kustwacht van Libië, die dagelijks bootjes terugsleept naar het land. Hierna worden de illegale immigranten gearresteerd en komen zij in detentiecentra terecht. "Sommige halen we wel drie, vier keer van de zee af," vertelt een kustwacht.
"They say it's Europe or die."
De documentaire laat de zee zien en wat de kustwacht daar dagelijks aantreft.
Ze filmt een detentiecentrum, waarvan directeur Khalid al Toumi zegt dat het één van de betere van het land is. 45 mensen in een kamer; één toilet voor 200 man. Geen medische hulp. Mishandeling.
"We konden deze statements niet controleren," zegt de voice-over - maar ik ben in dit geval behoorlijk goedgelovig.
Onthutsend.
De documentaire bestaat uit 3 delen van elk ongeveer 10 minuten. De delen zijn los te bekijken. Zeker niet vrolijk, maar wel een must see voor iedereen die een mening wil vormen over dit wereldwijde probleem.
* Behalve dan een utopie waarin eindelijk wereldwijd vrede aanbreekt...
Niet zo lang geleden schreef ik over de bedriegelijke campagne Nederland Schoon. Wat baalde ik van de conclusie die ik moest trekken! Het was niet mijn bedoeling een negatief stuk neer te zetten, maar blijkbaar zit de wereld toch vol met mensen die het niet zo nauw nemen met eerlijkheid... Wil je het kort uitgelegd krijgen? Zie dit filmpje. Kun je ook meteen het tenenkrommende antwoord van de projectmanager van Nederland Schoon zien...
Maar laten we Nederland Schoon in de eerdere blogpost laten! :-)
Ik houd jullie graag op de hoogte van het laatste positieve en minder positieve nieuws rondom plastic afval. Met wel de focus op optimisme, want dat is vaak lastiger te vinden dan fatalisme. Zwerfafval klinkt mild maar is écht een probleem. Waar gelukkig ook écht een aantal oplossingen voor zijn.
Dit is het Vondelpark na een eerste zonnige dag...
Op dit moment wordt al op een aantal manieren geprobeerd zwerfafval tegen te gaan. Bij grote parken en evenementen verschijnen vaak extra prullenbakken. Helaas te klein en te weinig. Daarnaast is "opvoeden van de burger" een oplossing. Dit probeert de overheid door een boete voor het achterlaten van vuilnis waar het niet hoort. Ook zonder toestemming flyeren (= heel veel extra zooi) kost je €140.* Heel goed, maar zoals ik al eerder schreef... Zag jij ooit iemand die zo'n boete kreeg? Terwijl je waarschijnlijk wel honderd keer getuige was van een peuk, snoepwikkel, zakje of drinkflesje dat op straat gegooid werd.
Wist je trouwens dat verpakkingsbedrijven gemeentes elk jaar 20 miljoen euro betalen, om ze tegemoet te komen in de opruimkosten? Omgekeerde wereld, really! Laten we liever dat geld steken in een beter systeem, zodat er minder opgeruimd hoeft te worden.
De derde en laatste oplossing is statiegeld.
Soms wordt ook de plastic recycling, die nu nog geen tien jaar bestaat, als oplossing genoemd. Ik begrijp de verwarring, maar plastic recycling is geen oplossing voor zwerfafval; het staat er los van. Plastic recyclen is namelijk hetzelfde principe als afval in een bak gooien: je moet het zelf doen. En dat gebeurt nu dus net niet, uit luiheid of baldadigheid of door het missen van een financieel motief. Terug naar statiegeld dus.
In de Volkskrant verschenen afgelopen week goede stukken over statiegeld en haar toekomst. Een goed stuk van Van Opstall bijvoorbeeld, en een droevig stuk dat de strijd verloren lijkt (beide niet volledig leesbaar zonder abonnement, helaas). En precies datgene wat ik denk, wordt hier verwoord (wel volledig te lezen).
Ik ben heilig overtuigd van statiegeld. Het verschil tussen Italiaanse en Nederlandse stranden is zo groot, alleen om dat statiegeld al.
En hoe komt dat? Door geld. Een beloning dwingt mensen in een bepaalde richting! En dit geval de juiste... Kijk ook maar naar het verschil op blogs: een enquete wordt extreem veel vaker ingevuld als er een prijs (hoe klein ook) te winnen valt. En een winactie krijgt gerust 1000 comments van lezers die anders alleen gluren.
Gelukkig is het merendeel van de bevolking het met me eens: statiegeld heeft de toekomst. Nu de regering nog overtuigen ons prachtige systeem te behouden...
De leukste initiatieven van de afgelopen weken vond ik Trash Hunters &het verhaal van Tommy Kleyn.
Trash Hunters
TH is een idee van de Plastic Soup Foundation. Zoals ze zelf zeggen: op afval jagen met je smartphone! Het doel is zwerfvuil beter in kaart te brengen. En dat gaat het beste als iedereen de moeite neemt afval in de buurt op de foto te zetten. Kijk meteen even bij de top 5 van vervuilers, je herkent ze vast.
Oké, ik weet dat iets meer doen soms best ingewikkeld is, maar deze keer echt niet. In tegenstelling tot bij de #zwerfie kom je bij trash hunten niet eens herkenbaar in beeld online. Dus geen excuus, doe mee, het is zo makkelijk! Ik heb deze week 7 foto's ingestuurd. :-)
Dat van die beloning weten ze bij TH trouwens ook. Ze verloten elke week een jagerspakket onder de inzenders ;-)
Wat een held is deze Nederlandse meneer! Hij was zo geïrriteerd door het zwerfafval dat hij elke dag onderweg naar zijn werk zag liggen, dat hij er iets aan deed. Project Schone Schie noemde hij het. Kijk zelf de fotoreportage. Geniet vooral van de laatste foto (spoiler: dat is niet degene die hieronder staat!).
Helpen? 1. Het makkelijkste:stuur de staatssecretaris een email op www.statiegeld.help Op dit moment zijn er nog geen 5000 mensen die dit gedaan hebben, dus een extra mail kan geen kwaad lijkt me!
2. Doe mee met Trash Hunters. Je mobiele telefoon met camera heb je toch altijd bij je... Maak in plaats van een foto van je hippe avondeten, je sixpack-in-wording of de zonsondergang, eens een foto van dat kleine plastic flesje dat je op de grond ziet slingeren. Ruim het flesje op en stuur de foto op (kan heel snel met WeTransfer app, zoals de Trash Hunters website al netjes vermeldt). Je omgeving weer een stukje schoner en weer een argument extra om zwerfafval aan te pakken!
"Weet je nog toen je me zag?" zeg ik.
"Wat ik dacht?" vul je aan.
Je stopt met praten. De stilte kruipt als een kille windvlaag langs mijn armen omhoog.
"Ik heb het helemaal verkloot, dacht ik"
Ik wist niet dat vertrouwen zoveel niveaus kende. Eerlijkheid als een zee waar je altijd nóg een emmertje uit kunt blijven scheppen.
Of we nu breken en elkaar zes weken niet zien, of dat we proberen te lijmen... Het verandert voor mij niets. Ik heb zoveel vertrouwen in je. Te midden van al deze eerlijkheid kan ik je niet opgeven; als jij mij zoekt, jaag ik je niet weg. Als jij mij jezelf toevertrouwt, luister ik.
Dus ben je terug. Zit je naast mij op het koude parket. Het appartement is al bijna leeg. We kunnen nergens zitten, de bank is weg. Alleen het onopgemaakte bed staat er nog. Waarin ik straks weer slapen ga, het bed waarin ik je mis, tegen de muur aankruip, spreekfluister in het donker.
Ik mis je, zeg ik dan. Ik wou dat je bij me was. Ik mis je. Ik mis je.
Ik zeg het zomaar drie keer.
De stilte van 's nachts alleen is zelfs 's avonds samen al te ongemakkelijk voor jou. Weer vertel je me hoe perfect het was. Het regent complimentjes op mijn hoofd en schouders. De aantrekkingskracht was er, dezelfde gedachten, het wederzijdse bodemloze vertrouwen. Wat maakte je toch zo bang, vraag je jezelf boos af.
Ik antwoord niet - ik wil deze discussie niet meer.
Niet weer ons breken. Ik wil ons samen, jij wil het makkelijkste. Geen moed tonen, maar omarmd worden door mij.
Je trekt mijn schouder naar je toe, draait mijn gezicht en kust me.
"Toen de Canadezen kwamen, fietsten Douwe en ik samen naar het dorp. Fantastisch was dat, en maar zwaaien naar de tanks. Iedereen juichte en had vlaggetjes. Overal werd chocola uitgedeeld. Chocola en sigaretten."
Mijn oma kan af en toe zo'n rake anekdote over de Tweede Wereldoorlog vertellen. Ik word er altijd een beetje stil van, me te beseffen hoe goed ik het hier in Nederland heb, met vrijheid van meningsuiting en in het algemeen weinig geweld.
Dit jaar is het 70 jaar geleden dat de oorlog eindigde en de bevrijding kwam. Goed moment om een boek te lezen over deze oorlog. De afgelopen jaren heb ik een aantal pareltjes gelezen die ik hier graag wil delen.
Spot on?
Dat is Nooit Verleden Tijd: het eerste boek dat ik op deze weblog beschreef. Ik heb het nooit herlezen, maar ik was er wég van, zó indrukwekkend en meeslepend, om door de straten van Amsterdam te lopen met een kleine blonde Joodse jongen, die overal mee wegkomt omdat hij er zo Arisch uitziet... Misschien ook omdat ik Amsterdam redelijk ken en me er veel bij voor kon stellen. Het verhaal had wat mij betreft perfect gevoel voor detail.
Engelstalig?
Naast de twee bovenstaande boeken, raad ik ook The Boy in the Striped Pyjamas aan. Op de weblog die ik hiervoor had (tot halverwege 2011...) schreef ik al over. Zo'n indringend boek, dat je echt doof en stom achterlaat. Het hielp ook dat ik het las vóór ik de film zag (tip: nooit de volgorde boek-film omdraaien).
Kinderboeken?
Het meest kinderlijke is toch ook één van mijn lievelingsboeken: When Hitler stole Pink Rabbit. Het gaat over de 9-jarige Anna die Duitsland in moet ruilen voor Zwitserland, al voor de oorlog begint. Niet iedereen die dit boek op mijn aanraden las kon het waarderen. Misschien moet je er een wat kinderlijke, naïeve mindset voor hebben, maar ik heb er van genoten de eerste keer dat ik het las (al was ik toen pas 15).
Meest recente?
Dat was Valavond van Marita de Sterck. Van deze sterke schrijfster las ik eerder Kwaad Bloed en Op Kot, beide in één adem uitgelezen. Valavond speelt voornamelijk in een 'ondeugend' Belgisch café. Ik vond het een stuk minder goed dan de eerdergenoemde boeken. Het verhaal stond waarschijnlijk echt te ver van mij af. Desondanks kreeg ik kippenvel op mijn armen van de gruweldaden die beschreven werden, zodra de oorlog eenmaal op gang komt in het Vlaamse Mariaburg. Het blijft me verbijsteren, wat mensen elkaar kunnen aandoen...
Meer?
Ik heb nog een aantal boeken over de oorlog op mijn to read-lijstje staan. Natuurlijk Everything is Illuminated en Tamar, maar ook Voortaan heet je Lieneke, over een ondergedoken vader die brieven schrijft aan zijn dochtertje, dat ergens anders verblijft. De brieven worden prachtig versierd, kijk maar:
Eigenlijk ben ik geen liefhebber van geschiedenisboeken. Maar over de Tweede Wereldoorlog blijf ik toch lezen: opdat ik leer en opdat wij nooit vergeten...
De leukste dag van mijn vakantie vorig jaar?
Toen we voor een tientje mountainbikes huurden en lekker in het zonnetje gingen fietsen. Van strand naar strand. Soms zelfs in bikini.
Het fijnste aan mijn zomerbaan op een camping, nu twee jaar terug?
Dat één van de gasten me haar fiets leende, ook een mountainbike. Zo kon ik in mijn spaarzame vrije uurtjes (meestal tussen 18.00 en 20.30, waarna de minidisco weer begon...) even van de camping af, lekker fietsen tussen velden vol zonnebloemen. Mijn werk achter me latend.
Het lekkerste na een lange werkdag?
Naar huis fietsen met de wind in je rug.
Het mag duidelijk zijn: I love cycling.
Gelukkig ben ik Nederlandse en Utrechtse: volgens CNN is Utrecht de beste fietsstad ter wereld. Ik weet niet helemaal of ik het er mee eens ben: door bouwwerkzaamheden is het rondom het station al jarenlang een (fietsende) chaos. Maar hee, positief nieuws over het mooie Utrecht is altijd goed :)
En inderdaad, vergeleken met het buitenland kun je hier vrijwel overal fantastisch fietsen!
Kijk bijvoorbeeld eens naar de blog van Mark Treasure uit Groot-Brittannië, die een tijd in Utrecht was. Hij gebruikt zijn hele blog om te pleiten voor betere fietspaden in zijn eigen land. Now that's what I call dedicated.
Maar ook wij kunnen soms onze fiets nog beter inzetten, al zijn we als Dutchies al heel goed bezig.
5 manieren om fietsen te gebruiken voor een betere wereld
1. Gewoon gaan!
Ik fiets bijna dagelijks 2x10 km, van en naar mijn werk. Heerlijk: elke dag beweeg ik dus sowieso voldoende, het maakt me wakker (beter dan half slapend in zo'n vies-warme bus te zitten) en ik ben onafhankelijk van het soms wispelturige openbaar vervoer. Oja, en ik stoot geen extra CO2 uit!
Ik zal niet liegen: er zijn ook wel eens dagen dat ik er echt geen zin in heb. Als het stortregent bijvoorbeeld.
Maar gelukkig is daar wel iets op te vinden: een goed regenpak of (als het miezert en niet te koud is) een trainingsjackje aan op de fiets. Op mijn werk heb ik de nodige reservespulletjes en deodorant liggen... Prima te doen :)
Veel mensen bewonderen mijn dagelijkse fietstocht. Maar zoals met veel dingen uit mijn routine is dit niet echt bewonderingswaardig. Het belangrijkste is dat je er een gewoonte van maakt. Als iets in je routine zit, 'stap' je daar veel minder snel uit.
2. Bij ongewone gelegenheden
Denk vaker aan je fiets als optie. Als je plantjes en potgrond wil kopen bij het tuincentrum, als je naar een dorp verderop moet, waarbij je kunt kiezen tussen fiets en bus, als je gaat verhuizen...
Dat laatste ga ik zelf binnenkort doen. Hoewel ik een auto nodig zal hebben voor de verhuizingen van mijn kasten, ben ik van tevoren een paar keer met tassen op en neer gefietst. Wat je ook zou kunnen doen, is een bakfiets huren of lenen. Niet iedereen heeft die luxe, dat snap ik wel. Maar als het even kan: zo min mogelijk met de auto :-)
3. Op vakantie
In plaats van zo'n suffe bustour of ergens heen met wéér die auto... ga fietsen! Helemaal hot en dus ook helemaal niet moeilijk te organiseren. En wat is er nou leuker:
1. Naar het strand fietsen,
2. Sjokkend lopen (en dus elke dag hetzelfde zien) of
3. (alweer) in de auto rijden?
Hoewel mijn Spaanse vriendinnetje dolgraag op de foto wilde met mijn fiets, toen ze hier op bezoek was, wordt ook fietsen in grote Spaanse steden normaal. Sevilla bijvoorbeeld. En niet alleen Spanje: in een heleboel grote steden zijn fietsen (met of zonder tour) te huren, kijk maar bij BajaBikes. In Parijs is er natuurlijk Vélib en ook buiten Europa wint de fiets aan populariteit, kijk maar naar USA fietstoers en DelhiByCycle.
4. Onderhoud
Oké, niet je favoriete bezigheid. Mijne ook niet: het voelt meestal maar als tijdverspilling. Maar als je bedenkt hoe vaak je je fiets gebruikt (ik: minimaal 2x/dag), dan is een beetje aandacht op zijn tijd echt niet overdreven.
Hee, psst... Als je nadenkt hoeveel geld je uitspaart door te fietsen, dan mag je dit onderhoud van mij best door de fietsenmaker laten doen. Doe ik ook: is weer goed voor de lokale werkgelegenheid enzo ;-)
5. Ecofriendly accessoires
Koop je spulletjes voor je fiets? Dat kan ook ecofriendly! Denk bijvoorbeeld aan 100% afbreekbare olie/smeer van Green Oil, wielerkleding van gerecycled polyester zoals te koop is bij recycling wear of fietstassen van gerecycled canvas van Basil.
Terwijl we praten, ruimt ze haar laatje op en stopt alle spulletjes die ze nodig heeft in haar witte jas. Pennen rechts, mobiel links.
"Wel wennen hoor, deze nieuwe baan" zegt ze en ze haalt een klein grijs-zwart apparaatje uit haar broekzak en klikt iets aan. Als een flits, zo snel. Ze praat ondertussen door en voor ik het weet is het weer weg. Maar ik herken het als de sensor van T.
"Heb jij diabetes?" onderbreek ik haar abrupt, voor ik langer kan twijfelen over de te stellen vraag.
"Ja," lacht ze vrolijk "Glucosewaardes, daar weet ik alles van" En ze praat gewoon verder.
Geen: hoe weet jij dat?
Of: wat vervelend, ik wilde het geheimhouden.
Gewoon niets.
Gewoon makkelijk.
Misschien weet iedereen het wel, en ben ik de laatste collega die het ontdekt.
En ik denk aan T., aan grote woorden en weinig actie. Aan brede schouders met minimale draagkracht. Aan lieve kusjes. Aan zoveel pijn. Aan glucoses van 1.0 en lachen en hoe dat nooit kan kloppen. Aan boeken over diabetes voor kinderen. En aan prikpennen, en aan jou, aan jou.
●● Een nieuwe woonplek gevonden hebben, verheugen op het inrichten (maar wat ga ik mijn oude kamer missen!) ●● Door kinderen gestoepkrijte stenen paaltjes ●● Mijn plantjes die groeien ●● Lekker koken voor anderen ●● Een reis in mei in het vooruitzicht, mét allemaal leuke plannen daarbinnenin al. Yes! ●● Het moment dat alles weer netjes schoon en opgeruimd is ●● Mijn oma die zo lief aan me denkt als ik zware diensten te werken heb ●● Dat biologische groente soms goedkoper is dan niet-biologische ●● Een hond die blij naar zijn baasje rent, zo snel dat hij bijna struikelt ●●
Een opvallend berichtje op een Albert Heijn prikbord ●● Fudge met vanille smaak ●● Vaak hardlopen want het is zo lekker lang licht ●● en toch: kaarsjes 's avonds want het is alweer donker ●● Mijn to-do-lijstje afwerken, al ben ik zo moe ●● Een teleurgesteld: "Oh, blijf je niet even theedrinken?", en dan toch theedrinken ●● Vertrouwen hebben, soms ●● Een onverwacht bedankje ●● Panna cotta di casa ●● Een meisje dat me parmantig vertelt dat ik Elsa-oorbellen heb (tijd om die film een keertje te bekijken)
