Ami en Georgina zijn een tweeling, ze lijken bijna niet echt, zo zijn ze één. Ze kennen elkaars every move en weten meer van het uitgaansleven dan ik, al zijn ze 16. Ik zie het al voor me: hoe ze dansen tot sluitingstijd en daarna samen total loss hun kamers in kruipen, eyeliner tot halverwege hun wangen. Hun moeder is pas 31, misschien speelt dat mee.
Ze vertellen me over de keer dat ze een boodschappenkarretjesrace organiseerden met haar. "Our mum really is our best friend, you know"
Ami tikt met haar sigaret tegen de rand van de asbak.
"Ik ben zo blij dat je er bent" zegt ze opgetogen. "Ik heb hier nog nooit iemand jonger dan 40 gezien."
"Niet één keer" valt Georgina haar bij.
"Nouja, behalve die ober dan" zegt Ami.
"Ohja" geeft Georgina verveeld toe. Ze zakt een beetje onderuit in haar te brede stoel en legt haar meterslange benen daarbij een stukje onder die van mij.
Iedereen in dit dorp weet wie Ami en Georgina zijn, ook al wonen ze hier niet en zijn ze maar op summerschool. Ami kennen ze misschien niet bij naam, maar als je zegt 'de Poolse tweeling?', knikt elke man van ja. De Poolse tweeling, met de korte rokjes en dunne benen. De Poolse meisjes.
Georgina is prachtig, maar Ami is aparter en daardoor zo mogelijk nóg mooier. Haar vingernagels zijn standaard zwart gelakt en dat staat heel elegant, waar het bij mij vreemd en lomp zou lijken. Aan Ami's linkerpols zitten geen armbanden, haar haar is slordig kortgeknipt en behalve donkergrijze oogschaduw draagt ze niets van make-up. Aan haar rechterpols zitten drie leren bandjes.
Drie is net niet genoeg om twee witroze littekens te verstoppen.
"Zullen we een ijsje bestellen?" vraagt Ami aan niemand in het bijzonder.
De kussens op de rieten stoeltjes zijn oud, wat ingezakt, maar ze houden ons goed loom.
"Daar heb je morgen spijt van," waarschuwt Georgina. "Calorieën"
Ami en ik doen het toch. Georgina steekt een sigaret op en rookt alleen maar.
Ik kan niet stoppen met kijken naar die witroze littekens. Ik wéét waar ze voor staan. Ik móét weten waar ze voor staan.
"... I was in a really bad place back then" babbelt Ami, alsof het niets is.
"So you..." zeg ik vragend, en ik wijs naar de littekens.
Ami knikt. "So you noticed" concludeert ze mat.
"With glass" praat Georgina er door heen. "Can you imagine the shape I was in?!"
Ik zou bijna zelf zin krijgen in een sigaret, en ik heb nog nooit gerookt.
woensdag 26 december 2012
vrijdag 21 december 2012
Boeken #7
Door een spiegel, in raadselen - Jostein Gaarder
Cecilie is ziek. Heel erg ziek. Daarom ligt ze zelfs met kerst in bed.
Terwijl haar familie beneden is en af en toe langskomt, houdt er één iemand bijna constant de wacht over Cecilie. Of, nouja, iemand? Engel Ariël praat met haar. Hun gesprekken gaan eerst over hoe het is om mens dan wel engel te zijn, maar langzaamaan worden alle belangrijke levensvragen behandeld. En niks fantasy-achtigs, gewoon heel indringend. Duidelijk bedoeld om je aan het na denken te zetten.
Als je De wereld van Sophie of Het sinaasappelmeisje (aanrader!) toffe boeken vond, dan geniet je ook van dit verhaal. Alhoewel, ik kreeg De wereld van Sophie niet uit (maar dat is dan ook al negen jaar geleden), dus dat is niet eens verplicht. Door een spiegel is net wat aparter, door het element Engel... maar minstens zo boeiend. Het klinkt misschien kinderlijk, maar ik durf je te verzekeren dat kinderen dit boek niet uit krijgen. Dit boek is niet meer te koop, dus je zult ervoor naar de Slegte of de bibliotheek moeten - maar dat is het echt waard.
I et speil, i en gåte is de Noorse titel, voor wie die taal machtig is.
Perfect Chemistry - Simone Elkeles
Ik probeer in deze stukjes altijd twee boeken te combineren die (totaal) niet op elkaar lijken. Dit boek staat dus een mijl van het vorige vandaan. Perfect Chemistry is een beetje mijn guilty pleasure. Teen fiction over starcrossed lovers... Lekker dromerig. Aan de andere kant: de wereld leest massaal boeken die pas écht slecht zijn, say, over glinsterende vampiers en diverse tinten grijs. Dit boek is daarbij vergeleken meesterwerk, met spanning, mooie zinnen en levensechte situaties.Lees hier een stukje uit het begin van het verhaal.
The fault in our stars - John Green
Ik wil niet mezelf niet teveel tonen als de John Green-fan die ik eigenlijk ben ;-) en aangezien ik al één keer eerder een boek van hem noemde mag dit er dus eigenlijk niet bij... Maar The fault in our stars is zo ontzettend mooi. Lees dit dan.
She is so beautiful. You don’t get tired of looking at her. You never worry if she is smarter than you: You know she is. She is funny without ever being mean. I love her. I am so lucky to love her, Van Houten. You don’t get to choose if you get hurt in this world, old man, but you do have some say in who hurts you. I like my choices. I hope she likes hers.
Misschien wel het mooiste wat ik in 2012 las. I like my choices too.
dinsdag 18 december 2012
Leukleukleuk
* Zomaar een gesprek op het bankje bij de bus, in de bus en in de trein - het is dat er zoveel mensen zijn, anders had ik je meer gevraagd. Nu ja, misschien ook niet: té mooi en zelfverzekerd om je achternaam of nummer te vragen. Grappig dat jij juist zegt leuk je te ontmoeten, en ik lach en knik maar. Stom dat ik niet zoiets terug zeg, het hierbij laat, met een huppeltje het perron afga. Of misschien juist beter: het is ik kan ook zonder in de praktijk.
* Koken voor één vriendinnetje. Eéntje tegelijk kan je vriend(inn)en veel meer aandacht geven.
* Hardlopen. Altijd, maar toch: hardlopen <3
* Tsjaikovksi-concerten, en daarbij ook de glimlach van de dirigent op 27 minuten en 54 seconden... Prokofiev is trouwens ook prachtig, zo mogelijk nog beter door het bombastische. Oja, studeren met Vivaldi is ook niet verkeerd.
* Nieuwe eetgewoontes langzaamaan echt doorvoeren in je routine
* Onderuitgezakt naar de allerslechtste bioscoopfilm allertijden, hah, fijn, mooie mensen kijken in stoelen van rood pluche.
* Naast zeikerige mails (Hoezo vraag jij je af waar wij onze kleding produceren?!11 Wat ga je met die informatie doen?!1!) ook normale en uiterst vriendelijke antwoorden krijgen in mijn zoektocht naar cheap ass fair trade kleding :-)
* Het droomachtige vooruitzicht dat ik misschien, voor het eerst ooit, wel iets anders dan mijn studie topprioriteit ga geven.
* Het boek Bloedsinaasappels - een beetje vreemd, maar wel erg interessant.
* Koken voor één vriendinnetje. Eéntje tegelijk kan je vriend(inn)en veel meer aandacht geven.
* Hardlopen. Altijd, maar toch: hardlopen <3
* Tsjaikovksi-concerten, en daarbij ook de glimlach van de dirigent op 27 minuten en 54 seconden... Prokofiev is trouwens ook prachtig, zo mogelijk nog beter door het bombastische. Oja, studeren met Vivaldi is ook niet verkeerd.
* Nieuwe eetgewoontes langzaamaan echt doorvoeren in je routine
* Onderuitgezakt naar de allerslechtste bioscoopfilm allertijden, hah, fijn, mooie mensen kijken in stoelen van rood pluche.
* Naast zeikerige mails (Hoezo vraag jij je af waar wij onze kleding produceren?!11 Wat ga je met die informatie doen?!1!) ook normale en uiterst vriendelijke antwoorden krijgen in mijn zoektocht naar cheap ass fair trade kleding :-)
* Het droomachtige vooruitzicht dat ik misschien, voor het eerst ooit, wel iets anders dan mijn studie topprioriteit ga geven.
* Het boek Bloedsinaasappels - een beetje vreemd, maar wel erg interessant.
vrijdag 14 december 2012
Living like Larry - Fairpriced clothing
Door het stuk over brand in een kledingfabriek in Bangladesh ontstond de vraag: waar kun je eerlijke kleding voor een 'normale' prijs vinden? Ik heb, na veel zoek- en mailwerk, een lijst gemaakt! Voordat je die bekijkt, wil ik één ding kwijt.
Iets als 'spotgoedkope kleding waar óók (of: toch) een eerlijke prijs voor betaald is' bestaat niet!
Tenminste, niet nieuw, misschien wel bij de kringloopwinkel. Nieuwe kleding, zoals een rokje van €5,95 van H&M kan domweg niet een goed salaris hebben opgeleverd voor de man of vrouw die de labels er in gestickt heeft. Immers, er gaan nog kosten vanaf voor het verbouwen van katoen, onderhoud van verwerkingsmachines, transport, verpakking, opslagkosten, winkelpersoneel, advertentiekosten...*
Oftewel: er bestaat geen fair Primark, ofzoiets. Ik heb hieronder niet de winkel staan waar je voor €19,95 een nieuwe én eerlijk beloonde én milieuvriendelijke spijkerbroek kunt vinden. We moeten opnieuw leren wat een normale prijs voor kleding is, denk ik. En misschien ook dat we minder nodig hebben dan we denken...
Dat gezegd hebbende: lees gauw verder, ik hoop dat je er iets mee kan!
Categorie 1: $
Merken: American Apparel (slogan: sweatshop free!), Jackpot
Prijzen: shirt vanaf €15 (in de sale vanaf €5), broek €40
Bijvoorbeeld: mannenshirt
American Apparel is een merk dat echt is ontstaan als reactie op sweatshops. De sale noemen ze ook wel oops! we made too many, wat ik oprecht grappig vind.
Categorie 2: $$
Merken: Jackpot, Kuyichi, Global Girlfriend, Miss Green
Prijzen: T-shirt €20-30, broek €50-80
Bijvoorbeeld: toffe Kuyichi spijkerbroeken of de zorgvuldig afgewerkte truitjes van Jackpot
Uit dit rijtje zul je in de stad het snelst een winkel van Jackpot tegenkomen. Het lijkt op Mexx, maar is toch heel anders als je naar hun filosofie kijkt. Lees er eens een stukje van, je kunt je er vast in vinden. Elk seizoen hebben ze een Donation shirt voor €25. De opbrengst gaat dan deels naar boeren uit bijvoorbeeld India en China die biokatoen verbouwen. Het precieze doel verschilt per keer.
Bij Global Girlfriend staat bij elk artikel vermeld waar het vandaan komt (vaak uit ontwikkelingslanden) en hoe dit de makers helpt. Hier vind je ook yogaspulletjes en naast kleding een heleboel toffe cadeautjes.
Categorie 3: $$$
Merken: Kuyichi, Miss Green, Knowledge Cotton Apparel (mannen)
Prijzen: shirt vanaf €40, broek €60-100
Kuyichi staat er zowel bij $$ als bij $$$, omdat hun prijzen erg uiteen lopen. Zo kan je een spijkerbroek in de sale vinden voor €59, maar een nieuwe jas kan ook €160 kosten.
Ook Knowledge Cotton Apparel is zo'n merk. Een simpel shirt kost €35, maar voor een sweater of overhemd wordt €95 gevraagd. Ze verkopen alleen mannenkleding - misschien een leuk idee voor als je vader/broer/vriend écht geniet van kwaliteitskleding.
De kleding van Miss Green komt alleen uit Turkije, nadat oprichtster Maaike Groen zelf haar leveranciers in China en Turkije had bezocht. In haar filosofie lees ik echt alles waar ik zelf waarde aan hecht, heel fijn :)
Categorie 4: $$$$
Merken: People Tree!, Camilla Norrback
Prijzen: vanaf €80-100 voor een trui
Deze categorie is meer om van te dromen. Gelukkig mag dromen altijd :)
People Tree is het mooiste van allemaal, vind ik zelf.
Meer tips
1. Winkels met (bijna) alleen maar fair trade kleding: WatMooi, Fair21, Brandmission, Nukuhiva, Charlie + Mary. Charlie + Mary heeft ook een winkel in Amsterdam. Helaas loopt het rijtje ook wel op qua prijs.
2. Recycliiiiing! Cheap ass toffe kleding kun je ook tweedehands opdoen! Denk aan kledingruilfeestjes, kleding zoeken op marktplaats of Ebay en kringloopwinkels. Kringloopwinkels zijn trouwens allesbehalve suf, zoals je op deze kaart van De Groene Meisjes kunt zien. Elke roze punaise is een interessante vintage kledingwinkel!
3. Wil je zelf aan de slag met oude kleding? Begin eens met bewonderen van de pinterestcollectie Recyckleren - inspiratie/succes verzekerd!
4. Op dit artikel staat een vervolg gepland, stay tuned :)
P.S. Het risico is dat je na het lezen en zien van al deze toffe dingen, belandt in één groot klikken en willen kopen. Sorry daarvoor. Dat is echt niet mijn bedoeling.
* Goed, de laatste drie worden met meerdere kledingstukken gedeeld, maar dan nog.
Iets als 'spotgoedkope kleding waar óók (of: toch) een eerlijke prijs voor betaald is' bestaat niet!
Tenminste, niet nieuw, misschien wel bij de kringloopwinkel. Nieuwe kleding, zoals een rokje van €5,95 van H&M kan domweg niet een goed salaris hebben opgeleverd voor de man of vrouw die de labels er in gestickt heeft. Immers, er gaan nog kosten vanaf voor het verbouwen van katoen, onderhoud van verwerkingsmachines, transport, verpakking, opslagkosten, winkelpersoneel, advertentiekosten...*
Oftewel: er bestaat geen fair Primark, ofzoiets. Ik heb hieronder niet de winkel staan waar je voor €19,95 een nieuwe én eerlijk beloonde én milieuvriendelijke spijkerbroek kunt vinden. We moeten opnieuw leren wat een normale prijs voor kleding is, denk ik. En misschien ook dat we minder nodig hebben dan we denken...
Dat gezegd hebbende: lees gauw verder, ik hoop dat je er iets mee kan!
Categorie 1: $ Merken: American Apparel (slogan: sweatshop free!), Jackpot
Prijzen: shirt vanaf €15 (in de sale vanaf €5), broek €40
Bijvoorbeeld: mannenshirt
American Apparel is een merk dat echt is ontstaan als reactie op sweatshops. De sale noemen ze ook wel oops! we made too many, wat ik oprecht grappig vind.
Categorie 2: $$
Merken: Jackpot, Kuyichi, Global Girlfriend, Miss Green
Prijzen: T-shirt €20-30, broek €50-80
Bijvoorbeeld: toffe Kuyichi spijkerbroeken of de zorgvuldig afgewerkte truitjes van Jackpot
Uit dit rijtje zul je in de stad het snelst een winkel van Jackpot tegenkomen. Het lijkt op Mexx, maar is toch heel anders als je naar hun filosofie kijkt. Lees er eens een stukje van, je kunt je er vast in vinden. Elk seizoen hebben ze een Donation shirt voor €25. De opbrengst gaat dan deels naar boeren uit bijvoorbeeld India en China die biokatoen verbouwen. Het precieze doel verschilt per keer.
Bij Global Girlfriend staat bij elk artikel vermeld waar het vandaan komt (vaak uit ontwikkelingslanden) en hoe dit de makers helpt. Hier vind je ook yogaspulletjes en naast kleding een heleboel toffe cadeautjes.
Categorie 3: $$$
Merken: Kuyichi, Miss Green, Knowledge Cotton Apparel (mannen)
Prijzen: shirt vanaf €40, broek €60-100
Kuyichi staat er zowel bij $$ als bij $$$, omdat hun prijzen erg uiteen lopen. Zo kan je een spijkerbroek in de sale vinden voor €59, maar een nieuwe jas kan ook €160 kosten.
Ook Knowledge Cotton Apparel is zo'n merk. Een simpel shirt kost €35, maar voor een sweater of overhemd wordt €95 gevraagd. Ze verkopen alleen mannenkleding - misschien een leuk idee voor als je vader/broer/vriend écht geniet van kwaliteitskleding.
De kleding van Miss Green komt alleen uit Turkije, nadat oprichtster Maaike Groen zelf haar leveranciers in China en Turkije had bezocht. In haar filosofie lees ik echt alles waar ik zelf waarde aan hecht, heel fijn :)
Categorie 4: $$$$
Merken: People Tree!, Camilla Norrback
Prijzen: vanaf €80-100 voor een trui
Deze categorie is meer om van te dromen. Gelukkig mag dromen altijd :)
People Tree is het mooiste van allemaal, vind ik zelf.
Meer tips
1. Winkels met (bijna) alleen maar fair trade kleding: WatMooi, Fair21, Brandmission, Nukuhiva, Charlie + Mary. Charlie + Mary heeft ook een winkel in Amsterdam. Helaas loopt het rijtje ook wel op qua prijs.
2. Recycliiiiing! Cheap ass toffe kleding kun je ook tweedehands opdoen! Denk aan kledingruilfeestjes, kleding zoeken op marktplaats of Ebay en kringloopwinkels. Kringloopwinkels zijn trouwens allesbehalve suf, zoals je op deze kaart van De Groene Meisjes kunt zien. Elke roze punaise is een interessante vintage kledingwinkel!
3. Wil je zelf aan de slag met oude kleding? Begin eens met bewonderen van de pinterestcollectie Recyckleren - inspiratie/succes verzekerd!
4. Op dit artikel staat een vervolg gepland, stay tuned :)
P.S. Het risico is dat je na het lezen en zien van al deze toffe dingen, belandt in één groot klikken en willen kopen. Sorry daarvoor. Dat is echt niet mijn bedoeling.
* Goed, de laatste drie worden met meerdere kledingstukken gedeeld, maar dan nog.
zondag 9 december 2012
Living like Larry - How can a big brand be ignorant?
In november woedde er een grote brand in een kledingfabriek in Bangladesh. Je hebt er misschien al over gelezen: Tazreen Fashions heette het bedrijf, er werd kleding gemaakt voor o.a. C&A en Walmart. Door de brand stierven 123 medewerkers. Ter vergelijking: bij de vuurwerkramp in Enschede kwamen 23 mensen om het leven.
Ehh, Bangladesh en kleding, hoe zat dat ook alweer?
In Bangladesh (hoofdstad Dhaka) is kleding booming business. Na China is het de grootste textielexporteur ter wereld. Textiel zorgt er voor 80% van de exportwaarde ($20 miljard per jaar). Bangladesh is ook nog het goedkoopste land ter wereld om je kleding te laten maken, goedkoper dan China. Eén van de vele kledingfabrieken was Tazreen, waar op 26 november een verschrikkelijke brand uitbrak.
Hoe kon dat gebeuren?
Het gebouw van zeven verdiepingen vol naaisters voldeed niet aan de veiligheidseisen. Er waren te weinig nooduitgangen; makkelijk ontvlambare stoffen werden naast elektriciteitsgeneratoren bewaard en hoewel er verbouwd werd, waren de naaisters gewoon aan het werk. Een nooduitgang zat op slot, vertelt een meisje.
Ook werden sommige vrouwen tegengehouden terwijl zij wilden vluchten toen het brandalarm afging. Beveiligers van Tazreen blokkeerden de vluchttrap en meldden dat het om 'een test' ging.
Tazreen? Dat merk zegt me niks?
Tazreen maakte kleding voor onder andere C&A, maar in de asresten werden nog veel meer labels gevonden, zoals van Disney, Dickies, van het merk van P. Diddy en lingeriemerken. Deze bestelden niet rechtstreeks bij Tazreen, maar via hun tussenpersoon in Bangladesh. De tussenpersoon kiest zelf de fabriekjes uit. Veiligheid is ondergeschikt: het gaat om de laagste kosten. Zo kon het gebeuren dat deze onveilige werkgever door de mazen van de regels glipte. Dit was voor C&A overigens de eerste bestelling bij Tazreen.
Hoe konden grote bedrijven hier niets van weten?
Niets? - nouja, ik ben daar niet zeker van... Toch meldden de grote afnemers zoals C&A dat zij niet wisten dat de werkomstandigheden zo onveilig waren. Als zij dit inderdaad niet wisten, is dat te wijten aan de handel via tussenpersonen. Maar net zo goed is ons Westerse verlangen naar veel goedkope kleding een oorzaak.
Shima Pakhi, één van de medewerksters die wist te ontsnappen, verdiende trouwens $51. Per maand.
Maar los daarvan: het probleem is niet nieuw en om een uitzondering gaat dit niet. Sinds 2006 zijn er al 500 mensen in Bangladesh omgekomen door branden in textielfabrieken - en verandert er weinig tot niets, als het westen blijft vragen en kopen...
Meer lezen?
Het artikel van Jim Yardley begint met een ooggetuigenverslag. Erg indrukwekkend en je hebt het zo gelezen. Kijk ook eens naar de foto's. Niet omdat dat moet, maar om eens na te denken over wie de labeltjes in 90 seconden aan je kleding stickt.
Wat kun jij doen?
Blijven lezen. Bedrijven blijven pushen hun medewerkers, waar ook ter wereld, een veilige omgeving te geven. It's not enough to feel bad (and then promptly forget) about the workers who have died, schrijft Bim Adewunmi van the Guardian. I couldn't agree more.
Ehh, Bangladesh en kleding, hoe zat dat ook alweer?
In Bangladesh (hoofdstad Dhaka) is kleding booming business. Na China is het de grootste textielexporteur ter wereld. Textiel zorgt er voor 80% van de exportwaarde ($20 miljard per jaar). Bangladesh is ook nog het goedkoopste land ter wereld om je kleding te laten maken, goedkoper dan China. Eén van de vele kledingfabrieken was Tazreen, waar op 26 november een verschrikkelijke brand uitbrak.
Hoe kon dat gebeuren?
Het gebouw van zeven verdiepingen vol naaisters voldeed niet aan de veiligheidseisen. Er waren te weinig nooduitgangen; makkelijk ontvlambare stoffen werden naast elektriciteitsgeneratoren bewaard en hoewel er verbouwd werd, waren de naaisters gewoon aan het werk. Een nooduitgang zat op slot, vertelt een meisje.
Ook werden sommige vrouwen tegengehouden terwijl zij wilden vluchten toen het brandalarm afging. Beveiligers van Tazreen blokkeerden de vluchttrap en meldden dat het om 'een test' ging.
Tazreen? Dat merk zegt me niks?
Tazreen maakte kleding voor onder andere C&A, maar in de asresten werden nog veel meer labels gevonden, zoals van Disney, Dickies, van het merk van P. Diddy en lingeriemerken. Deze bestelden niet rechtstreeks bij Tazreen, maar via hun tussenpersoon in Bangladesh. De tussenpersoon kiest zelf de fabriekjes uit. Veiligheid is ondergeschikt: het gaat om de laagste kosten. Zo kon het gebeuren dat deze onveilige werkgever door de mazen van de regels glipte. Dit was voor C&A overigens de eerste bestelling bij Tazreen.
Hoe konden grote bedrijven hier niets van weten?
Niets? - nouja, ik ben daar niet zeker van... Toch meldden de grote afnemers zoals C&A dat zij niet wisten dat de werkomstandigheden zo onveilig waren. Als zij dit inderdaad niet wisten, is dat te wijten aan de handel via tussenpersonen. Maar net zo goed is ons Westerse verlangen naar veel goedkope kleding een oorzaak.
Shima Pakhi, één van de medewerksters die wist te ontsnappen, verdiende trouwens $51. Per maand.
Maar los daarvan: het probleem is niet nieuw en om een uitzondering gaat dit niet. Sinds 2006 zijn er al 500 mensen in Bangladesh omgekomen door branden in textielfabrieken - en verandert er weinig tot niets, als het westen blijft vragen en kopen...
Meer lezen?
Het artikel van Jim Yardley begint met een ooggetuigenverslag. Erg indrukwekkend en je hebt het zo gelezen. Kijk ook eens naar de foto's. Niet omdat dat moet, maar om eens na te denken over wie de labeltjes in 90 seconden aan je kleding stickt.
Wat kun jij doen?
Blijven lezen. Bedrijven blijven pushen hun medewerkers, waar ook ter wereld, een veilige omgeving te geven. It's not enough to feel bad (and then promptly forget) about the workers who have died, schrijft Bim Adewunmi van the Guardian. I couldn't agree more.
zaterdag 8 december 2012
Perfetto, perfetto
Augustus 2011
Miriam stapt uit een vreemde auto, kust een man en een kindje van een jaar of twee gedag. Duidelijk niet haar eigen vriend, laat staan haar kindje. Zou ze zijn minnares zijn?
Miriam is niet mijn type - dat is tenminste het eerste wat ik denk, als ik op deze manier met haar kennismaak. Mijn nieuwe, tijdelijke huisgenootje in het zuiden van Italië is ze. Internationale studentenhuizen zijn over de hele wereld een beetje hetzelfde: partyyy!, dat is de sfeer vooral. Ook al blijf ik meestal nuchter: niet-zo-stiekem vind ik dat heel leuk. Behalve met Miriam woon ik ook in huis met een Spaanse chica van 32.
Niet mijn type, dacht ik toch? Miriams roots liggen in Oostenrijk en dat blijkt niet eens ver weg. Er kan veel veranderen in 24 uur.
Ik ben gisterenochtend aangekomen en weet nog van niets, dus Miriam neemt mij en de Spaanse mee op jacht naar avondeten. We wandelen haar kruip-en-sluip-route de stad door, maar het cheap ass restaurantje wat we verwachtten, blijkt dicht te zijn. Ik word een beetje giechelig van de honger. Mijn zelfbenoemde vriendinnetje uit Spanje niet: "I think we'd better head somewhere else" laat ze met een stuurs gezicht weten. Miriam geeft geen krimp, zij woont hier toch al veel langer. Anderhalf uur later staan er drie borden op onze met plastic zeil bedekte tafel. Pasta alla puttanesca, best thing ever als je honger hebt. We eten als wolven. Gelukkig is het hier heel normaal alle laatste restjes olijfolie met brood weg te deppen en op te eten. Sterker nog, een belediging als je dat niet doet.
Het is 23.00 uur als alles op is. Ik leun loom achterover.
"Miriam, je... ehh tiet hangt uit je jurkje" zegt het Spaanse meisje gemeen.
"Mir, zullen we vanavond gaan dansen bij la Playa?" vraag ik er dwarsdoorheen. Wat een attitude, zeg.
"Regel jij een lift terug?" beantwoordt ze mijn vraag. "Ik kan Giovanni niet weer vragen"
"Wie is dat eigenlijk?" vraag ik - en zo leer ik meer over Italiaanse mannen. Dat ze soms ook maar gewoon bizar vriendelijk zijn, zonder verder iets te willen. Dat Giovanni er zo één is, zo'n man die je met alle liefde ergens naar toe rijdt. Met zijn eigen kind dan maar, hoppa, achterin. Het dilemma 'gaan we wel of niet met de auto' bestaat hier ook helemaal niet. Natuurlijk ga je met de auto, hoe wou je dan: met de fiets de vulkaan op en af? En als je een mooi meisje voorin hebt zitten: all the better. Het voelt een beetje hoerig, maar wie ben ik om tegen cultuurverschillen in te gaan?
Met de bus van middernacht komen we op het strand aan. Ik voel de blikken op me, door mijn huid heen boren. Er zijn hier meer mensen dan ik verwachtte, meer predators ook vooral. Miriam krijgt ons niet naar binnengesluisd, jammergenoeg geeft ons Noord-Europees uiterlijk ons geen voorrang in ruil voor de blikken. Maar eindelijk, eindelijk staan we helemaal vooraan, duwt een meisje waaiers in onze handen (het is al ver na middernacht, maar nog steeds 30 graden), plant een gedrongen jongen stempels op onze polsen en mogen we het strand op. De muziek bonkt mijn buik in.
Drie mannen storten zich meteen op de Spaanse in ons midden. En zij reageert, dus: "Wij gaan vast!" roep ik over mijn schouder. Miriam trek ik mee naar de dansvloer. Ik ken niemand hier, en Miriam pas anderhalve dag. Maar magie kent geen grenzen en houdt zich zeker niet aan tijd: alles schittert. Een snelle gitaarsolo en ik kan mijn ogen niet sluiten, al ben ik zo moe. De sterren boven ons. Ik draai rondjes om mijn as, pak een drankje aan maar drink er niet van, Miriam geeft me een zoen voor een foto die iemand van ons maakt. De lucht tintelt van beloften en het is zo mooi - ik wil hier nooit meer weg en dans, dans, dans.
Een vreemde jongen probeert mijn andere hand vast te pakken - maar ik heb mijn mobieltje al omklemd, want een jurkje heeft geen zakken. Vuurwerk vult de hemel. "Su, su, su le mani!" roept een DJ met diepe stem, en ik staar naar de zee van handen en armen die omhoog gaan. Ik ben zo licht, vrolijk en gelukkig.
Vlak voor de zon opkomt (en het nóg warmer wordt), zijn we thuis. Met de Spaanse, ook. De cantuccini op de keukentafel zijn van de banketbakker om de hoek.
"Ooh, your friend is dancing with my friend, now we have to make couples!" doet Miriam de mannen na. Haar Duitse accent is onmiskenbaar. Ik verslik me bijna in mijn koekjesontbijt van het lachen.
Miriam stapt uit een vreemde auto, kust een man en een kindje van een jaar of twee gedag. Duidelijk niet haar eigen vriend, laat staan haar kindje. Zou ze zijn minnares zijn?
Miriam is niet mijn type - dat is tenminste het eerste wat ik denk, als ik op deze manier met haar kennismaak. Mijn nieuwe, tijdelijke huisgenootje in het zuiden van Italië is ze. Internationale studentenhuizen zijn over de hele wereld een beetje hetzelfde: partyyy!, dat is de sfeer vooral. Ook al blijf ik meestal nuchter: niet-zo-stiekem vind ik dat heel leuk. Behalve met Miriam woon ik ook in huis met een Spaanse chica van 32.
Niet mijn type, dacht ik toch? Miriams roots liggen in Oostenrijk en dat blijkt niet eens ver weg. Er kan veel veranderen in 24 uur.
Ik ben gisterenochtend aangekomen en weet nog van niets, dus Miriam neemt mij en de Spaanse mee op jacht naar avondeten. We wandelen haar kruip-en-sluip-route de stad door, maar het cheap ass restaurantje wat we verwachtten, blijkt dicht te zijn. Ik word een beetje giechelig van de honger. Mijn zelfbenoemde vriendinnetje uit Spanje niet: "I think we'd better head somewhere else" laat ze met een stuurs gezicht weten. Miriam geeft geen krimp, zij woont hier toch al veel langer. Anderhalf uur later staan er drie borden op onze met plastic zeil bedekte tafel. Pasta alla puttanesca, best thing ever als je honger hebt. We eten als wolven. Gelukkig is het hier heel normaal alle laatste restjes olijfolie met brood weg te deppen en op te eten. Sterker nog, een belediging als je dat niet doet.
Het is 23.00 uur als alles op is. Ik leun loom achterover.
"Miriam, je... ehh tiet hangt uit je jurkje" zegt het Spaanse meisje gemeen.
"Mir, zullen we vanavond gaan dansen bij la Playa?" vraag ik er dwarsdoorheen. Wat een attitude, zeg.
"Regel jij een lift terug?" beantwoordt ze mijn vraag. "Ik kan Giovanni niet weer vragen"
"Wie is dat eigenlijk?" vraag ik - en zo leer ik meer over Italiaanse mannen. Dat ze soms ook maar gewoon bizar vriendelijk zijn, zonder verder iets te willen. Dat Giovanni er zo één is, zo'n man die je met alle liefde ergens naar toe rijdt. Met zijn eigen kind dan maar, hoppa, achterin. Het dilemma 'gaan we wel of niet met de auto' bestaat hier ook helemaal niet. Natuurlijk ga je met de auto, hoe wou je dan: met de fiets de vulkaan op en af? En als je een mooi meisje voorin hebt zitten: all the better. Het voelt een beetje hoerig, maar wie ben ik om tegen cultuurverschillen in te gaan?
Met de bus van middernacht komen we op het strand aan. Ik voel de blikken op me, door mijn huid heen boren. Er zijn hier meer mensen dan ik verwachtte, meer predators ook vooral. Miriam krijgt ons niet naar binnengesluisd, jammergenoeg geeft ons Noord-Europees uiterlijk ons geen voorrang in ruil voor de blikken. Maar eindelijk, eindelijk staan we helemaal vooraan, duwt een meisje waaiers in onze handen (het is al ver na middernacht, maar nog steeds 30 graden), plant een gedrongen jongen stempels op onze polsen en mogen we het strand op. De muziek bonkt mijn buik in.
Drie mannen storten zich meteen op de Spaanse in ons midden. En zij reageert, dus: "Wij gaan vast!" roep ik over mijn schouder. Miriam trek ik mee naar de dansvloer. Ik ken niemand hier, en Miriam pas anderhalve dag. Maar magie kent geen grenzen en houdt zich zeker niet aan tijd: alles schittert. Een snelle gitaarsolo en ik kan mijn ogen niet sluiten, al ben ik zo moe. De sterren boven ons. Ik draai rondjes om mijn as, pak een drankje aan maar drink er niet van, Miriam geeft me een zoen voor een foto die iemand van ons maakt. De lucht tintelt van beloften en het is zo mooi - ik wil hier nooit meer weg en dans, dans, dans.
Een vreemde jongen probeert mijn andere hand vast te pakken - maar ik heb mijn mobieltje al omklemd, want een jurkje heeft geen zakken. Vuurwerk vult de hemel. "Su, su, su le mani!" roept een DJ met diepe stem, en ik staar naar de zee van handen en armen die omhoog gaan. Ik ben zo licht, vrolijk en gelukkig.
Vlak voor de zon opkomt (en het nóg warmer wordt), zijn we thuis. Met de Spaanse, ook. De cantuccini op de keukentafel zijn van de banketbakker om de hoek.
"Ooh, your friend is dancing with my friend, now we have to make couples!" doet Miriam de mannen na. Haar Duitse accent is onmiskenbaar. Ik verslik me bijna in mijn koekjesontbijt van het lachen.
woensdag 5 december 2012
Wat wilde ik?
Vorige winter was er één van het kaliber way too fast. Ik rende veel kilometers, werkte mezelf over de kop en ziek in het ziekenhuis (60 uur/week? sure, sure), maar tegelijkertijd: ik leerde er zoveel dat ik nooit opgaf of wegbleef. In de weekenden lag ik soms helemaal kapot maar een beetje niks te doen (of ik sliep in 4 bedden/steden in 4 dagen). Daar is niets cools aan. Dev herinnert me eraan, daarom heb ik haar niet op mijn iPod staan.
Ohja, en vorige winter was jij er nog.
De herinnering is mooi, maar naar omdat ze voorbij is, ik jou niet meer spreek. Ik kan niet geloven dat ik dat heb gedaan, denk ik dan. All my ways, through the dark* - en dat zijn er nogal wat. Fietsend van kamer naar appartement en weer terug. De gracht waarschuwde me niet. Er is een tijdje dat ik wenste dat ik er in was gevallen, liever dat dan geloven en hopen elke keer.
Toch kan ik mezelf niets kwalijk nemen, zo ben ik dan wel weer. Ik ben inmiddels diegene voor mezelf: die mij thuis opwacht, natgeregende spullen van me afhaalt, me meeneemt naar de keuken of verwarmde slaapkamer. Ik ren voor mezelf, ik vlieg alleen voor mij. Er is niemand voor wie ik zo graag in vorm wil zijn als voor mij. Alles voor mij.
Omdat als ik gelukkig ben, alles zoveel makkelijker gaat.
Het is alweer meer dan een jaar geleden en er is zoveel gebeurd in de tussentijd, maar soms is dit het enige waarover ik schrijven, denken en dromen kan in deze stad. En die pijn is er alleen maar omdat ik hoop dat het ieder moment allemaal een betekenis kan krijgen. Dat is nou hoop: het (soms tamelijk idiote) idee dat alles uiteindelijk een goede bedoeling heeft.
Het is pijnlijk omdat ik stiekem graag naar Dev luister en één van je stokjesvriendinnetjes wil zijn.
Het is in mijn dromen mooier dan het ooit geweest is.
Desalniettemin zijn het elegante dromen, die van iets nietsbetekends een verhaal maken. Die een persoon scheppen die nooit bestaan heeft. De titelvraag is gemakkelijk te beantwoorden, want ik wilde precies dat waar het bij mij altijd om draait. Grappig: je lijkt zo'n uitzondering, maar in het totaalplaatje ben je één van vele dezelfde dromen. Alleen de decors en figuranten veranderen.
Simpel, dat is die vraag. Simpel ook: ik kan zonder, dus ik stop er mee.
* Ook al zingt ze dat niet
Ohja, en vorige winter was jij er nog.
De herinnering is mooi, maar naar omdat ze voorbij is, ik jou niet meer spreek. Ik kan niet geloven dat ik dat heb gedaan, denk ik dan. All my ways, through the dark* - en dat zijn er nogal wat. Fietsend van kamer naar appartement en weer terug. De gracht waarschuwde me niet. Er is een tijdje dat ik wenste dat ik er in was gevallen, liever dat dan geloven en hopen elke keer.
Toch kan ik mezelf niets kwalijk nemen, zo ben ik dan wel weer. Ik ben inmiddels diegene voor mezelf: die mij thuis opwacht, natgeregende spullen van me afhaalt, me meeneemt naar de keuken of verwarmde slaapkamer. Ik ren voor mezelf, ik vlieg alleen voor mij. Er is niemand voor wie ik zo graag in vorm wil zijn als voor mij. Alles voor mij.
Omdat als ik gelukkig ben, alles zoveel makkelijker gaat.
Het is alweer meer dan een jaar geleden en er is zoveel gebeurd in de tussentijd, maar soms is dit het enige waarover ik schrijven, denken en dromen kan in deze stad. En die pijn is er alleen maar omdat ik hoop dat het ieder moment allemaal een betekenis kan krijgen. Dat is nou hoop: het (soms tamelijk idiote) idee dat alles uiteindelijk een goede bedoeling heeft.
Het is pijnlijk omdat ik stiekem graag naar Dev luister en één van je stokjesvriendinnetjes wil zijn.
Het is in mijn dromen mooier dan het ooit geweest is.
Desalniettemin zijn het elegante dromen, die van iets nietsbetekends een verhaal maken. Die een persoon scheppen die nooit bestaan heeft. De titelvraag is gemakkelijk te beantwoorden, want ik wilde precies dat waar het bij mij altijd om draait. Grappig: je lijkt zo'n uitzondering, maar in het totaalplaatje ben je één van vele dezelfde dromen. Alleen de decors en figuranten veranderen.
Simpel, dat is die vraag. Simpel ook: ik kan zonder, dus ik stop er mee.
* Ook al zingt ze dat niet
dinsdag 4 december 2012
Fijne nieuwe ontdekkingen
* Muziek van Lindsey Stirling, geeft me het gevoel dat alles mogelijk is (en het gaafste is natuurlijk nog wel, dat dat ook zo is!)
* Dat ik vergeten was hoe erg ik Italië mis. Hoe hard het nodig is dat ik weer Italiaans ga spreken. Dat ik daarom maar oud en nieuw daar ga vieren (!).
* Het stuiterend vrolijke nieuws hierboven dus
* De laatste Postsecret van deze week.
* Spinaziecurry met kikkererwten
* Hoeveel er eigenlijk wél begrepen wordt. Dat mijn wantrouwen heus niet altijd nodig is.
* Hoe lief al mijn vrienden zijn (herontdekking); wie precies ook alweer al deze vrienden zijn.
* Dat ik ook geniet van Utrecht in de regen.
* Dat ik ook zonder kan.
* Dat ik vergeten was hoe erg ik Italië mis. Hoe hard het nodig is dat ik weer Italiaans ga spreken. Dat ik daarom maar oud en nieuw daar ga vieren (!).
* Het stuiterend vrolijke nieuws hierboven dus
* Spinaziecurry met kikkererwten
* Hoeveel er eigenlijk wél begrepen wordt. Dat mijn wantrouwen heus niet altijd nodig is.
* Hoe lief al mijn vrienden zijn (herontdekking); wie precies ook alweer al deze vrienden zijn.
* Dat ik ook geniet van Utrecht in de regen.
* Dat ik ook zonder kan.
woensdag 28 november 2012
Lovely
* Zomaar een sms'je, los, en zonder bijbedoelingen, na een maand radiostilte: "Waar ben je? Wij zijn in de stad maar jij bent er niet!"
* Mijn tweede paar ogen weer zien, voor ze op wereldreis gaat
* Mandarijntjes
* Wakker worden met een email uit Brazilië, een land waar ik nog nooit geweest ben, maar wat zo toch mijn kamer binnendringt
* Een vrije dag en dan gaan hardlopen precies voor het hard gaat waaien
* Nederlandse les geven aan buitenlandse studenten. Onvoorbereid - en nog een bedankje krijgen ook.
* Bietensap. Hee, eigenlijk niet echt vies!
* Tijdens het studeren opkijken van je bureau, naar buiten, en een Vlaamse gaai zien op het balkon van de buren.
* Vriendinnen met heel weinig tijd, maar heel veel sms'jes
* Naar Italy: Love it or Leave it in de bioscoop. Op roodpluchen stoelen zitten in kleermakerszit. Zo hard lachen dat je bijna van die stoel valt. Nog meer lachen en Italiaans praten. De mensen achter je horen speculeren, over uit welk land je kom.
* Een kushandje van iemand die je nauwelijks kent
* Het vooruitzicht van vrijdag :)
* Add: Zara wordt gifvrij, yay voor de power of the internet! :)
* Mijn tweede paar ogen weer zien, voor ze op wereldreis gaat
* Mandarijntjes
* Wakker worden met een email uit Brazilië, een land waar ik nog nooit geweest ben, maar wat zo toch mijn kamer binnendringt
* Een vrije dag en dan gaan hardlopen precies voor het hard gaat waaien
* Nederlandse les geven aan buitenlandse studenten. Onvoorbereid - en nog een bedankje krijgen ook.
* Bietensap. Hee, eigenlijk niet echt vies!
* Tijdens het studeren opkijken van je bureau, naar buiten, en een Vlaamse gaai zien op het balkon van de buren.
* Vriendinnen met heel weinig tijd, maar heel veel sms'jes
* Naar Italy: Love it or Leave it in de bioscoop. Op roodpluchen stoelen zitten in kleermakerszit. Zo hard lachen dat je bijna van die stoel valt. Nog meer lachen en Italiaans praten. De mensen achter je horen speculeren, over uit welk land je kom.
* Een kushandje van iemand die je nauwelijks kent
* Het vooruitzicht van vrijdag :)
* Add: Zara wordt gifvrij, yay voor de power of the internet! :)
zaterdag 24 november 2012
Living like Larry - Door de bomen het bos niet meer zien
Dankzij Elise ging ik eens nadenken over deze uitdrukking. Haar relaas, vol twijfels over hoe 'goed' te leven voor het milieu zonder je continu schuldig te voelen, herinnerde me aan hoe lastig de weg naar een milieuvriendelijk leven soms lijkt. Ik wil hier graag toelichten hoe ik dat in mijn eigen leven aanpak. Ik besef me goed dat het helemaal niet zo eenvoudig is en dat mijn blog niet alles van mij laat zien, dus ook niet hoe ik het nu aanpak.
Goed, het is lastig. Met het vliegtuig op vakantie bijvoorbeeld: is supersupersuperslecht voor de aarde. Wat je dan uitstoot, kan je nog niet 'goedmaken' door een jaar lang maximaal energie te besparen, in dikke truien te lopen en je huis te isoleren... Deprimerend hè? Voor de meeste mensen wel - en ik hoor daar zelf ook bij.
Grofweg kun je dan twee opties kiezen.
1. Doorzetten
2. Opgeven, en zelfs een soort anti-milieu-houding ontwikkelen.
De tweede houding kom je ook tegen op een ander gebied: gezonde voeding. Bijvoorbeeld bij mensen die het lastig vinden de vele soorten gezond voedsel te combineren. Spinazie is gezond maar je moet niet vooraf een glas melk drinken want dan wordt het ijzer niet opgenomen, je moet juist eerst iets met veel vitamine C eten/drinken, zoals sinaasappelsap en AAAAH! - De gemiddelde mens haakt hier af.
Je hoort mensen soms ook echt bitter worden. Bijvoorbeeld:
Het antwoord op
"Zullen we broccoli eten, dat is heel gezond/bevat zelfs antikankerstofjes"
is
"Ach, tegenwoordig krijg je overal kanker van/we gaan toch allemaal dood/whatever"
Ik vind dat persoonlijk soms zelfs kwetsend laidback, maar dat terzijde. Zeggen dat ik me 'met dat soort mensen' niet in moet laten, vind ik te kort door de bocht, want voor een betere, schonere aarde moet iedereen meewerken.
Die verslagen-fatalistische houding kom je ook tegen als reactie op het groen leven wat ik (en vele anderen!) promoten. Ach, alles is slecht voor de aarde. Ach, uiteindelijk gaan we allemaal toch dood. Ach, daar houdt niemand anders reken mee, waarom zou ik dat moeten doen...Bijzonder frustrerend, soms. Het is een houding die nooit bij mij heeft gepast. Zeker, af en toe laat ik mijn principes even voor wat ze zijn. Niet dat ik me dan te buiten ga aan plastic spullen kopen ;-), maar soms heb ik gewoon nieuwe kleding nodig (of althans, dat denk ik).
Toch ben ik op een manier hét voorbeeld van geloven in het druppel-op-de-gloeiende-plaat-principe. En dan de positieve kant: het is diezelfde druppel, die door jaar naar jaar te vallen, de steen uitholt.
Een gestage drup holt de steen uit, zei Lucretius (een Romeins dichter en filosoof over wie je misschien bij Latijn wel eens geleerd hebt). En ik ben het daar helemaal mee eens.
Groen is de weg die we opgaan. Druppeltje voor druppeltje.
Dat neemt niet weg dat het lastig kan zijn. Heb je netjes al je afval gescheiden, stap je daarna op het vliegtuig naar een ver oord, lees je dat dat al je moeite weer teniet doet.
Als eerste: ja, vliegen is héél erg schadelijk. De uitspraak over dat teniet doen is er niet voor niets. Maar: ik probeer de milieuproblemen als losse problemen te zien. Vliegen is er één, dat ik nog niet getackeld heb. Wel weet ik dat het slecht is, en dus probeer ik zo min mogelijk te gaan. Ondertussen is afval en het scheiden daarvan een heel ander probleem, waar ik wél al weet wat de oplossing is. Zoveel mogelijk verpakkingsvrij kopen (hier ben ik stapje voor stapje mee bezig) en alles recyclen. Nadenken over wat je print. Dat soort dingen.
.JPG)
Zodoende vind ik niet, dat als ik in een vliegtuig stap, ik moet denken: nu verpest ik alle moeite die het hele jaar gedaan heb. Daar zou je inderdaad bijna nog zo'n zure mindset van krijgen, en dan verpest je het behalve voor de aarde, ook nog eens voor jezelf.
Hoewel mijn motivatie misschien schuldgevoel lijkt te zijn, is mijn enige drijfveer de aarde. De aarde die altijd fotogeniek is, me altijd verwelkomt. De aarde die voedsel blijft voortbrengen, wat we haar ook aandoen. Er gaat geen dag voorbij dat ik me niet ergens over verwonder: een raaf, paden vol knalgele herfstblaadjes, de sterrenhemel, de wolkjes die je uitademt in de koude lucht, een rode esdoorn met blaadjes als mensenhanden met lange vingers...
Er is niets dat me zoveel geeft als de aarde, en ik wil zorgen dat ik haar mooier achterlaat dan ik haar vond, en dat ik onderweg mensen inspireer dat ook te doen.
Ohja, tegen iedereen die zich hierin herkent, die ook probeert, struikelend en weer opstaand, en nog iets zoekt waarmee je snel en makkelijk veel invloed hebt, zou ik willen zeggen:
1. Goed bezig! - nu nog een bank die bij je past ;-)
of
2. Goed bezig! - nu nog even aan Zara vragen of ze haar kleding gifvrij wil maken :)
Goed, het is lastig. Met het vliegtuig op vakantie bijvoorbeeld: is supersupersuperslecht voor de aarde. Wat je dan uitstoot, kan je nog niet 'goedmaken' door een jaar lang maximaal energie te besparen, in dikke truien te lopen en je huis te isoleren... Deprimerend hè? Voor de meeste mensen wel - en ik hoor daar zelf ook bij.
Grofweg kun je dan twee opties kiezen.
1. Doorzetten
2. Opgeven, en zelfs een soort anti-milieu-houding ontwikkelen.
De tweede houding kom je ook tegen op een ander gebied: gezonde voeding. Bijvoorbeeld bij mensen die het lastig vinden de vele soorten gezond voedsel te combineren. Spinazie is gezond maar je moet niet vooraf een glas melk drinken want dan wordt het ijzer niet opgenomen, je moet juist eerst iets met veel vitamine C eten/drinken, zoals sinaasappelsap en AAAAH! - De gemiddelde mens haakt hier af.
Je hoort mensen soms ook echt bitter worden. Bijvoorbeeld:
Het antwoord op
"Zullen we broccoli eten, dat is heel gezond/bevat zelfs antikankerstofjes"
is
"Ach, tegenwoordig krijg je overal kanker van/we gaan toch allemaal dood/whatever"
Ik vind dat persoonlijk soms zelfs kwetsend laidback, maar dat terzijde. Zeggen dat ik me 'met dat soort mensen' niet in moet laten, vind ik te kort door de bocht, want voor een betere, schonere aarde moet iedereen meewerken.
Die verslagen-fatalistische houding kom je ook tegen als reactie op het groen leven wat ik (en vele anderen!) promoten. Ach, alles is slecht voor de aarde. Ach, uiteindelijk gaan we allemaal toch dood. Ach, daar houdt niemand anders reken mee, waarom zou ik dat moeten doen...Bijzonder frustrerend, soms. Het is een houding die nooit bij mij heeft gepast. Zeker, af en toe laat ik mijn principes even voor wat ze zijn. Niet dat ik me dan te buiten ga aan plastic spullen kopen ;-), maar soms heb ik gewoon nieuwe kleding nodig (of althans, dat denk ik).
Toch ben ik op een manier hét voorbeeld van geloven in het druppel-op-de-gloeiende-plaat-principe. En dan de positieve kant: het is diezelfde druppel, die door jaar naar jaar te vallen, de steen uitholt.
Een gestage drup holt de steen uit, zei Lucretius (een Romeins dichter en filosoof over wie je misschien bij Latijn wel eens geleerd hebt). En ik ben het daar helemaal mee eens.
Groen is de weg die we opgaan. Druppeltje voor druppeltje.
Dat neemt niet weg dat het lastig kan zijn. Heb je netjes al je afval gescheiden, stap je daarna op het vliegtuig naar een ver oord, lees je dat dat al je moeite weer teniet doet.
Als eerste: ja, vliegen is héél erg schadelijk. De uitspraak over dat teniet doen is er niet voor niets. Maar: ik probeer de milieuproblemen als losse problemen te zien. Vliegen is er één, dat ik nog niet getackeld heb. Wel weet ik dat het slecht is, en dus probeer ik zo min mogelijk te gaan. Ondertussen is afval en het scheiden daarvan een heel ander probleem, waar ik wél al weet wat de oplossing is. Zoveel mogelijk verpakkingsvrij kopen (hier ben ik stapje voor stapje mee bezig) en alles recyclen. Nadenken over wat je print. Dat soort dingen.
.JPG)
Zodoende vind ik niet, dat als ik in een vliegtuig stap, ik moet denken: nu verpest ik alle moeite die het hele jaar gedaan heb. Daar zou je inderdaad bijna nog zo'n zure mindset van krijgen, en dan verpest je het behalve voor de aarde, ook nog eens voor jezelf.
Hoewel mijn motivatie misschien schuldgevoel lijkt te zijn, is mijn enige drijfveer de aarde. De aarde die altijd fotogeniek is, me altijd verwelkomt. De aarde die voedsel blijft voortbrengen, wat we haar ook aandoen. Er gaat geen dag voorbij dat ik me niet ergens over verwonder: een raaf, paden vol knalgele herfstblaadjes, de sterrenhemel, de wolkjes die je uitademt in de koude lucht, een rode esdoorn met blaadjes als mensenhanden met lange vingers...
Er is niets dat me zoveel geeft als de aarde, en ik wil zorgen dat ik haar mooier achterlaat dan ik haar vond, en dat ik onderweg mensen inspireer dat ook te doen.
1. Goed bezig! - nu nog een bank die bij je past ;-)
of
2. Goed bezig! - nu nog even aan Zara vragen of ze haar kleding gifvrij wil maken :)
dinsdag 20 november 2012
Rozijntjes
Maria. Flashback.
Met een vreemde, lange sleutel maakt Micha de deur open. Ondanks zijn nette schoenen ziet hij eruit als een inbreker in het holst van de nacht. Hoewel, als we van dit moment een scène maken, sta ik er wel weer gek bij: kokerrokje, benen in een panty, hakken... Niet echt inbrekerwaardig.
Binnen is het met één lamp heerlijk licht, over de bank liggen drie witte overhemden. Ik draal wat in het midden van de kamer, onwennig, wat hoort weet ik niet goed. "Ga zitten!" Micha gebaart uitnodigend naar de bank en zet snel een paar glazen in de gootsteen. "Wil je wat drinken?"
Ik ben te onrustig om te gaan zitten en volg hem naar het kleine aanrecht. Er ligt wat bloem, kaneel en er ligt een opengescheurde zak rozijntjes. "Ik heb pannenkoeken gebakken vanmiddag" verklaart Micha ongevraagd, bijna verontschuldigend. Zijn grote ogen nemen me op. Tevreden.
Mijn ogen glimmen, ik weet zeker dat mijn pupillen zo groot zijn dat je niet meer kunt zien dat mijn ogen normaal niet zwart zijn. Hij is tevreden, maar ik ben gelukkig. Ik gloei van energie.
"Ga zitten, ik maak wel wat voor je"
In plaats van op de bank ga ik er tegenaan zitten, op mijn knieën, op het kleed. Bij vriendinnetjes blader ik altijd door hun tijdschriften, lees wat in een boek of kijk naar foto's, maar nu durf ik niet zo goed. Micha heeft trouwens ook geen van die drie. Op de kleine tafel staat alleen een laptop en er liggen DVD's.
"De Leeuwenkoning?" zeg ik verbaasd. "Wat wil je daarmee?"
"Nederlands leren"
Ambitieus.
De spanning is verslavend, knettert bijna als elektriciteit. Van het bord naast me doop ik mijn vinger in de stroop. Micha pakt mijn hand, wat voelt als kortsluiting, maar ik trek niet terug.
De pannenkoek blijft liggen tot ze koud is.
Met een vreemde, lange sleutel maakt Micha de deur open. Ondanks zijn nette schoenen ziet hij eruit als een inbreker in het holst van de nacht. Hoewel, als we van dit moment een scène maken, sta ik er wel weer gek bij: kokerrokje, benen in een panty, hakken... Niet echt inbrekerwaardig.
Binnen is het met één lamp heerlijk licht, over de bank liggen drie witte overhemden. Ik draal wat in het midden van de kamer, onwennig, wat hoort weet ik niet goed. "Ga zitten!" Micha gebaart uitnodigend naar de bank en zet snel een paar glazen in de gootsteen. "Wil je wat drinken?"
Ik ben te onrustig om te gaan zitten en volg hem naar het kleine aanrecht. Er ligt wat bloem, kaneel en er ligt een opengescheurde zak rozijntjes. "Ik heb pannenkoeken gebakken vanmiddag" verklaart Micha ongevraagd, bijna verontschuldigend. Zijn grote ogen nemen me op. Tevreden.
Mijn ogen glimmen, ik weet zeker dat mijn pupillen zo groot zijn dat je niet meer kunt zien dat mijn ogen normaal niet zwart zijn. Hij is tevreden, maar ik ben gelukkig. Ik gloei van energie.
"Ga zitten, ik maak wel wat voor je"
In plaats van op de bank ga ik er tegenaan zitten, op mijn knieën, op het kleed. Bij vriendinnetjes blader ik altijd door hun tijdschriften, lees wat in een boek of kijk naar foto's, maar nu durf ik niet zo goed. Micha heeft trouwens ook geen van die drie. Op de kleine tafel staat alleen een laptop en er liggen DVD's.
"De Leeuwenkoning?" zeg ik verbaasd. "Wat wil je daarmee?"
"Nederlands leren"
Ambitieus.
De spanning is verslavend, knettert bijna als elektriciteit. Van het bord naast me doop ik mijn vinger in de stroop. Micha pakt mijn hand, wat voelt als kortsluiting, maar ik trek niet terug.
De pannenkoek blijft liggen tot ze koud is.
zaterdag 17 november 2012
Living like Larry - Brief naar Albert Heijn
Sinds september dit jaar vervoer ik mijn supermarktgroente en fruit in Take5-netjes. De cassières bij 'mijn' Albert Heijn zijn er inmiddels aan gewend en als het zo uitkomt gebruik ik ze ook in andere supermarkten.* Ik heb altijd een netje in mijn tas (weegt niets en neemt ook geen ruimte in), heb mijn huisgenootjes er een paar toegestopt en promoot deze plasticbesparende oplossing zo vaak ik kan.
Maar het voelde nog niet als genoeg. Zeker niet als ik naar de enorme hoeveelheid plastic kijk die elke week toch weer in mijn huis terecht komt.
Arjen, die bijna afvalvrij is, zette me nog eens extra aan het denken. Was het geen idee als we eens zouden beginnen met iedereen verplicht deze netjes (of niets) te laten gebruiken? De plastic tasjes bij de kassa's van de AH zijn al weg, laten we ze ook verwijderen van de groenteafdeling!
Ik mailde AH. Niet via het standaard emailadres op de site, dan krijg je namelijk dit terug:
Hartelijk dank. Uw opmerking wordt doorgegeven aan de juiste afdeling.
Erg stimulerend...is dat niet. Ik zocht een mevrouw uit op de Aholdsite die te maken had met duurzaamheid en mailde haar mijn idee. Namelijk: een spaaractie voor een set van deze netjes (gratis, of evt. met korting), waarna AH direct alle plastic tasjes uit alle winkels kan verwijderen. Bespaart het nog geld ook!
Het kostte twee maanden tijd en één vriendelijke herinnering-per-mail van mij om een antwoord te formuleren. Hier stukjes daaruit:
Niet te geloven. Je hebt ZOVEEL macht als bedrijf met de meeste supermarkten in Nederland, en dan durf je te zeggen dat één van je doelstellingen is 'klanten inspireren om zelf een stapje meer te doen'? Ik snap hier echt niets van. De klant heeft geen invloed op de verpakkingen in de meeste gevallen, triest genoeg.
We beseffen ons dat er altijd nog meer te doen is en streven ernaar om in de toekomst stappen te blijven zetten op het gebied van duurzaamheid. Zo hebben we ons ten doel gesteld dat in 2015 al onze Eigen Merk producten duurzamer geproduceerd moeten zijn.
Gelukkig maar. 'Duurzamer geproduceerd', een concretere omschrijving kan bijna niet. Weet je tenminste zeker dat dit doel gehaald wordt.
Alle sarcasme daargelaten: triest natuurlijk, wat hieruit blijkt: er is iemand bij AH die het beleid opstelt rondom duurzaamheid, en dat is alvast fijn, maar echt haast lijkt het allemaal niet te hebben, en echt concreet wordt het ook nergens.
Wat kun jij doen?
1. Waag zelf ook een poging: mail jouw idee (of het mijne, in dit geval is ideeën stelen toegestaan!) naar Albert Heijn. Hoe kan AH het plastic in de wereld minderen? Mail het naar sophie.alkemade [at] ahold.com
2. Kijk naar de foto's van Chris Jordan, lees hoe Arjen zijn afvalproductie bijna tot nul heeft gereduceerd
3. Alles wat ik in Plastic soep 1 & 2 al schreef
4. Lunchskins (of broodtrommels) en Take5-netjes gebruiken (nummers 1 en 4 op het fair trade verlanglijstje!)
* Bizar trouwens, dat de 'bewuste mens' ook bij de Natuur- en Ekowinkels naar hartelust met plastic zakjes werkt om hun biologische tomaten in mee te nemen. Soms lijk ik wel de enige op de wereld die hier over nadenkt...
Maar het voelde nog niet als genoeg. Zeker niet als ik naar de enorme hoeveelheid plastic kijk die elke week toch weer in mijn huis terecht komt.
Ik mailde AH. Niet via het standaard emailadres op de site, dan krijg je namelijk dit terug:
Hartelijk dank. Uw opmerking wordt doorgegeven aan de juiste afdeling.
Erg stimulerend...is dat niet. Ik zocht een mevrouw uit op de Aholdsite die te maken had met duurzaamheid en mailde haar mijn idee. Namelijk: een spaaractie voor een set van deze netjes (gratis, of evt. met korting), waarna AH direct alle plastic tasjes uit alle winkels kan verwijderen. Bespaart het nog geld ook!
Het kostte twee maanden tijd en één vriendelijke herinnering-per-mail van mij om een antwoord te formuleren. Hier stukjes daaruit:
Uw idee van de spaaractie vind ik ook erg interessant. Helaas is uit ervaring gebleken dat er nogal wat haken en ogen zitten aan het opstarten van een dergelijke actie, en er vanuit diverse oogpunten wordt gekeken als het gaat om het starten van acties (bv. de grootte van de doelgroep). Ik ga je idee neerleggen bij de afdeling die hierover gaat.
Juist. De doelgroep voor de zoveelste handpop is natuurlijk groter, en kinderen zijn nu eenmaal een krachtig wapen, als je ze eenmaal gestrikt hebt. Maar ja, niks doen is altijd makkelijker...
Ben benieuwd of er inmiddels overlegd is over mijn idee.
Ben benieuwd of er inmiddels overlegd is over mijn idee.
We beseffen ons dat we met kleine stapjes grote resultaten kunnen bereiken. Niet alleen door het aanbieden van duurzame producten, tassen en verpakkingen, maar ook door het inspireren van klanten om zelf een stapje meer te doen.
Niet te geloven. Je hebt ZOVEEL macht als bedrijf met de meeste supermarkten in Nederland, en dan durf je te zeggen dat één van je doelstellingen is 'klanten inspireren om zelf een stapje meer te doen'? Ik snap hier echt niets van. De klant heeft geen invloed op de verpakkingen in de meeste gevallen, triest genoeg.
We beseffen ons dat er altijd nog meer te doen is en streven ernaar om in de toekomst stappen te blijven zetten op het gebied van duurzaamheid. Zo hebben we ons ten doel gesteld dat in 2015 al onze Eigen Merk producten duurzamer geproduceerd moeten zijn.
Alle sarcasme daargelaten: triest natuurlijk, wat hieruit blijkt: er is iemand bij AH die het beleid opstelt rondom duurzaamheid, en dat is alvast fijn, maar echt haast lijkt het allemaal niet te hebben, en echt concreet wordt het ook nergens.
Wat kun jij doen?
1. Waag zelf ook een poging: mail jouw idee (of het mijne, in dit geval is ideeën stelen toegestaan!) naar Albert Heijn. Hoe kan AH het plastic in de wereld minderen? Mail het naar sophie.alkemade [at] ahold.com
2. Kijk naar de foto's van Chris Jordan, lees hoe Arjen zijn afvalproductie bijna tot nul heeft gereduceerd
3. Alles wat ik in Plastic soep 1 & 2 al schreef
4. Lunchskins (of broodtrommels) en Take5-netjes gebruiken (nummers 1 en 4 op het fair trade verlanglijstje!)
* Bizar trouwens, dat de 'bewuste mens' ook bij de Natuur- en Ekowinkels naar hartelust met plastic zakjes werkt om hun biologische tomaten in mee te nemen. Soms lijk ik wel de enige op de wereld die hier over nadenkt...
woensdag 14 november 2012
Boeken #6
Melvin Burgess - Junk
She was dancing. I mean she was doing things and dancing at the same time. She'd go and put on a new cassette, or find a better track on the old one or just look through what was there, then she'd go over and pinch a fag or a joint off someone... and all the time she was moving to the music, dancing, swaying her head, just really going with the music. She was smiling all the time, not at anyone, just to herself and the good time she was having. Her mouth was even wider than mine and her eyes turned into two black, happy little gaps in her face when she smiled. She was beautiful.
Meegetrokken in dit stukje? Terecht. Junk, of Junkies, de Nederlandse titel, is een heel leesbaar boek. Soms poëtisch, soms makkelijk kort. Het vertelt het verhaal van Gemma, die van huis wegloopt nadat Teer/Tar (die eigenlijk David heet) dat ook doet. Ze zijn allebei pas veertien - en eigenlijk heeft alleen Tar een goede reden. Ik heb het boek als tiener een paar keer in het Nederlands gelezen en inmiddels al vaker in het Engels. Zoals de titel verraadt: er komen drugs in het verhaal. Het is geen 'Het Onkruid en De Bloem'-achtig boek, echt niet (al hebben alle boeken waar heroïne in voorkomt natuurlijk wel iets met elkaar gemeen). Het is zoals de achterflap zegtJunk = heroin = bliss = despair = a love affair you'll never forget
Ook aan bod komen anarchisme & kraken & Bristol in de jaren '80 & muziek die daarbij hoort. Gaaf, vind ik.
Het oneindige verhaal - Michael Ende
De heimelijke verlangens van de mens zijn raadselachtig. Degenen die ermee te maken krijgen, kunnen ze niet verklaren. En zij die nog nooit zoiets beleefd hebben, kunnen ze niet begrijpen. Er zijn mensen die hun leven wagen om een bergtop te bedwingen. Niemand, niet eens zijzelf, weten echt waarom. Anderen offeren alles op om het hart van een medemens te veroveren, die niets van hen weten wil. Weer anderen storten zich in het verderf omdat zij de genietingen van de tong niet kunnen weerstaan, of die van de fles. Sommigen geven al hun bezittingen weg om te winnen in het kansspel of hebben alles over voor een waanidee dat nooit werkelijkheid kan worden. Enkele mensen menen alleen gelukkig te kunnen worden als zij ergens anders waren en trekken hun hele leven de wereld door.[...]
Bastiaan had de leeuw de inscriptie aan de achterzijde van het Kleinood laten zien. 'Wat zou dit betekenen?' vroeg hij 'Doe wat je wilt betekent toch dat ik alles doen mag waar ik zin in heb, denk je ook niet?'
Graógamán keek opeens verschrikkelijk ernstig en zijn ogen begonnen te gloeien. 'Nee,' zei hij met dat diepe brullende stemgeluid, 'het betekent dat u doen moet wat u wezenlijk wilt. En niets is moeilijker'
'Wat ik wezenlijk wil?' herhaalde Bastiaan onder de indruk 'Wat is dat dan?'
'Het is uw diepste geheim, dat u zelf niet kent.'
'Hoe kan ik daar dan achter komen?'
'Door de weg van de wensen te gaan, van de een naar de andere, tot aan de laatste. Die zal u brengen naar wat u wezenlijk wilt.'
'Dat lijkt me toch niet zo moeilijk,' meende Bastiaan. [...]
De leeuw sloeg met zijn staart tegen het zand waarin hij lag. Hij legde zijn oren plat tegen zijn kop en trok zijn neus op. Zijn ogen spuwden vuur. Bastiaan deinsde onwillekeurig terug toen Graógamán met een stem die de grond deed trillen zei: 'Wat weet u nu van wensen! Wat weet u nu van wat goed is?'
Voor wie een boek zoekt over wensen...en filosoferen... en het leven. Een 'jeugd'boek, dat eigenlijk ongeschikt is voor wie nog een klein kind is. Een lang boek, een dik boek, dat niet in één avond uitkomt. Een boek waar ik op één of andere manier vaak aan het herinnerd wordt. Een boek dat hier daarom bij moet staan - bijzonder, want eigenlijk houd ik niet eens van fantasy.
vrijdag 9 november 2012
Hyperemesis
Maria
De huisarts woont maar drie straten bij me vandaan.
"Zo" zegt hij. "Maria, wat kan ik voor je doen?"
Hij heeft snel nog even gespiekt naar mijn voornaam, dat moet wel. Het kán gewoon niet dat je in zo'n grote stad onthoudt hoe elke patiënt heet. Tenzij... tja, tenzij je een bijzonder geval voor je hebt. Ik ga ongemakkelijk een beetje verzitten, maar de stoelleuning is hard en verandert niets aan mijn rugpijn.
"Bloedverlies? Heb je al een echo gemaakt, zoals we de vorige keer hadden afgesproken?" vraagt hij vriendelijk, tactvol, trefzeker. Raak.
"Nee" antwoord ik schor en zachtjes, precies zoals ik pas geleden nog met Micha praatte. Als een konijn in koplampen. Een jonkie als ik kan toch nooit moeder worden. De vraag blijft beschuldigend hangen in de spreekkamer.
"Dan ga ik dat nu laten doen" De dokter praat iets zachter nu. Legt me wat uit. Vraagt nog iets over hoe lang al en hoeveel zeer het doet. En hoeveel, is het veel? Ik weet het niet, wat is veel?
Het ziekenhuis is niet ver weg, een vrouw met kortgeknipt haar leidt me naar zo'n gynaecologische stoel.
Vannacht heb ik van Micha gedroomd, voor de derde nacht op een rij.
De gynaecologe staart naar het echoscherm en zegt heel lang niks. Ze klikt wat op spacy uitziende knopjes. Het scherm laat allerlei schakeringen grijs zien op een zwarte achtergrond. Ik hoor geen zoef-zoef-zoef, zoals in films altijd het hartje klinkt, maar misschien staat het geluid gewoon uit. Of is dat nu nog niet mogelijk. Ik verdiep me ook totaal niet in de baby, als ik eerlijk ben. Mijn eigen hoofd boven water houden is al lastig genoeg.
De gynaecologe zet het apparaat uit, "kom maar weer zitten hoor"
Achter het bureau legt ze haar hand plat op tafel, schuift die even heen en weer. Ze vraagt niets over de vader. "Ik heb slecht nieuws. Er groeit geen leven in je buik" zegt ze dan.
Ze legt meteen uit: "Je hebt wat we noemen een druiventroszwangerschap."
Zwanger van een mola, een druiventros, een vergissing van de natuur.
"En we gaan je nú curetteren" zegt ze.
"Wat?" zeg ik verbaasd.
Ze legt het uit. Met een zuigslangetje de druiventros verwijderen. Het bloeden stoppen.
Ik ben nog steeds niet van mijn stoel gevallen. Ze bouwt een passende rouwstilte in - maar ik voel helemaal niets. Ben ik ooit wél zwanger geweest?
"Wil je nog iemand bellen?"
Ik leun achterover en schud van nee.
N.B. Maria is fictief!
De huisarts woont maar drie straten bij me vandaan.
"Zo" zegt hij. "Maria, wat kan ik voor je doen?"
Hij heeft snel nog even gespiekt naar mijn voornaam, dat moet wel. Het kán gewoon niet dat je in zo'n grote stad onthoudt hoe elke patiënt heet. Tenzij... tja, tenzij je een bijzonder geval voor je hebt. Ik ga ongemakkelijk een beetje verzitten, maar de stoelleuning is hard en verandert niets aan mijn rugpijn.
"Bloedverlies? Heb je al een echo gemaakt, zoals we de vorige keer hadden afgesproken?" vraagt hij vriendelijk, tactvol, trefzeker. Raak.
"Nee" antwoord ik schor en zachtjes, precies zoals ik pas geleden nog met Micha praatte. Als een konijn in koplampen. Een jonkie als ik kan toch nooit moeder worden. De vraag blijft beschuldigend hangen in de spreekkamer.
"Dan ga ik dat nu laten doen" De dokter praat iets zachter nu. Legt me wat uit. Vraagt nog iets over hoe lang al en hoeveel zeer het doet. En hoeveel, is het veel? Ik weet het niet, wat is veel?
Het ziekenhuis is niet ver weg, een vrouw met kortgeknipt haar leidt me naar zo'n gynaecologische stoel.
Vannacht heb ik van Micha gedroomd, voor de derde nacht op een rij.
De gynaecologe staart naar het echoscherm en zegt heel lang niks. Ze klikt wat op spacy uitziende knopjes. Het scherm laat allerlei schakeringen grijs zien op een zwarte achtergrond. Ik hoor geen zoef-zoef-zoef, zoals in films altijd het hartje klinkt, maar misschien staat het geluid gewoon uit. Of is dat nu nog niet mogelijk. Ik verdiep me ook totaal niet in de baby, als ik eerlijk ben. Mijn eigen hoofd boven water houden is al lastig genoeg.
De gynaecologe zet het apparaat uit, "kom maar weer zitten hoor"
Achter het bureau legt ze haar hand plat op tafel, schuift die even heen en weer. Ze vraagt niets over de vader. "Ik heb slecht nieuws. Er groeit geen leven in je buik" zegt ze dan.
Ze legt meteen uit: "Je hebt wat we noemen een druiventroszwangerschap."
Zwanger van een mola, een druiventros, een vergissing van de natuur.
"En we gaan je nú curetteren" zegt ze.
"Wat?" zeg ik verbaasd.
Ze legt het uit. Met een zuigslangetje de druiventros verwijderen. Het bloeden stoppen.
Ik ben nog steeds niet van mijn stoel gevallen. Ze bouwt een passende rouwstilte in - maar ik voel helemaal niets. Ben ik ooit wél zwanger geweest?
"Wil je nog iemand bellen?"
Ik leun achterover en schud van nee.
N.B. Maria is fictief!
dinsdag 6 november 2012
Fijn, mooi & interessant
* In mijn eentje 17 filles kijken op de bank.
* Mijn Italiaanse vriendinnetje, met wie ik afgelopen zomer 3 weken lang de leukste dingen deed, dat me mist en youtubefilmpjes stuurt waarbij de tranen van het lachen in mijn ogen springen.
* You're one workout away from a good mood
* Een heldere, met sterren bezaaide nachtelijke hemel. Een halfbewolkte nachtelijke hemel. De hemel in het algemeen.
* The Gospel according to Larry herlezen en allerlei nieuwe dingen in het boek zien. Zoals hoe het verhaal nauwelijks tijdgebonden is...
* Een warme douche als je die verdiend hebt (ook leuk: wedstrijdjes snel-douchen met jezelf, omdat er leukere dingen op je wachten)
* Feestjes plannen, voor als de 3 maanden onafgebroken werken voorbij zijn (en dat is al bijna!)
* Een nieuw doel: elke week mijn plastic afval wegbrengen. Dat niet halen, maar toch proberen. Me realiseren hoeveel van mijn afval gemaakt is van plastic.
* Eerst zelf wortelcake bakken. Een week later een veeeeeel betere wortelcake eten bij de Hema, in hun nieuwe restaurantje, dat heel fair trade ingesteld lijkt te zijn.
* Spierpijn van het schaatsen.
* Een diadeem met engeltjes passen bij Claire's. Passen, niet kopen, maar daarna wel met een beglitterd voorhoofd rondlopen. :)
* Mijn Italiaanse vriendinnetje, met wie ik afgelopen zomer 3 weken lang de leukste dingen deed, dat me mist en youtubefilmpjes stuurt waarbij de tranen van het lachen in mijn ogen springen.
* You're one workout away from a good mood
* Een heldere, met sterren bezaaide nachtelijke hemel. Een halfbewolkte nachtelijke hemel. De hemel in het algemeen.
* The Gospel according to Larry herlezen en allerlei nieuwe dingen in het boek zien. Zoals hoe het verhaal nauwelijks tijdgebonden is...
* Een warme douche als je die verdiend hebt (ook leuk: wedstrijdjes snel-douchen met jezelf, omdat er leukere dingen op je wachten)
* Feestjes plannen, voor als de 3 maanden onafgebroken werken voorbij zijn (en dat is al bijna!)
* Een nieuw doel: elke week mijn plastic afval wegbrengen. Dat niet halen, maar toch proberen. Me realiseren hoeveel van mijn afval gemaakt is van plastic.
* Eerst zelf wortelcake bakken. Een week later een veeeeeel betere wortelcake eten bij de Hema, in hun nieuwe restaurantje, dat heel fair trade ingesteld lijkt te zijn.
* Spierpijn van het schaatsen.
* Een diadeem met engeltjes passen bij Claire's. Passen, niet kopen, maar daarna wel met een beglitterd voorhoofd rondlopen. :)
donderdag 1 november 2012
Living like Larry - Fair verlanglijstje
Hierbij, als vervolg op het stuk over feestmaand december: een aantal leuke, duurzame cadeautjes!
1. Mooi alternatief voor dat plastic boterhamzakje: lunchskins! Er is een variant voor twee (met proppen drie) boterhammen en een variant voor vier.
2. Een G-star spijkerbroek van katoen en ... brandnetel?
Update: helaas, Netl is gestopt...
Bamboesokken, -kleding en ondergoed van Greendaddy bestaat nog wel!
3. Who made your pants? Dat vind ik een goede vraag... zie het toffe ondergoed van het gelijknamige merk! Zoals ze zelf schrijven:
De setjes worden trouwens 'gewoon' in Engeland gemaakt!
Update: helaas is Who Made Your Pants in 2015 gestopt.
4. Take5-netjes, in plaats van plastic tasjes, om je groente en fruit in te vervoeren van de supermarkt naar je huis. Zie deze review en hier mijn eigen argumenten. Ik heb ze nu een half jaar en gebruik ze echt altijd. Er vanuitgaand dat ik ongeveer 4x per week groente/fruit koop die in een plastic zakje moet, heb ik daarmee (26x4) 104 tasjes bespaard. Behoorlijk veel he?
Waarom is dit een leuk cadeau: omdat ze relatief duur zijn om voor jezelf te kopen (en je dat dus niet zo snel doet) én omdat het een heel geschikt cadeau is voor duurzaam-minded-people :)
Je kunt ze onder meer kopen bij de Dit is Waar-winkels (vroegere wereldwinkels).
5. Heb je echt genoeg geld? Ga voor een grote tas van the Ecoist (ik droom al 3 jaar van deze!), gemaakt van oud verpakkingsmateriaal. Tip: als je je eerst even aanmeldt voor de nieuwsbrief... bijna elke week mailen ze een kortingscode!
Andere gerecyclede tassen (meer voor mannen): Freitag! Of ga voor een iets betaalbaardere variant, allebei gemaakt van vrachtwagenzeil.
6. Chocola! Jammer voor vriendinnetjes op dieet, maar de chocolade van Tony's Chocolonely is echt onweerstaanbaar. Hoewel, met een beetje geluk doet een vriendinnetje op dieet aan regifting... ;-)
Trouwens, het foodaanbod van fair trade is enorm! Je kunt mensen ook verrassen met stroopwafels, honing-bastognekoekjes, brownie-bakmix, bijzondere thee, wijn of koffie(bonen).
Kookboeken kun je ook vinden bij de Dit is Waar- of wereldwinkels.
7. Op kraamvisite in december? Kijk eens bij Pure Starters of Green Jump!
Als er één ding veel te vinden is in de fair trade wereld, zijn het babyspulletjes... Wat zegt dat over ons?
8. Ohja, je kunt natuurlijk van alles en nog wat adopteren. Zelf ben ik adoptie-moeder van een zeeschildpad :) 'Gekocht', of beter gezegd mijn bijdrage betaald, terwijl ik op reis was in het regenwoud. Ik zou het best leuk vinden om er nog een aap bij te hebben!
9. Of kies iets uit in de mooie collectie van Unicef-sieraden...
10. Tot slot, voor wie liever zelf wil knutselen... de tutorial voor het maken van een portemonnee(-tje) uit een melkpak ;-)
Enne, denk na over ethische aspecten van cadeaus; bijvoorbeeld de omstandigheden waarin goud gewonnen wordt, voor die ketting die je vraagt....! Benieuwd waar het goud voor jouw sieraad gevonden werd? Kijk bloed, zweet, en luxeproblemen terug.
Nog meer cadeau-inspiratie nodig? Zie deze enorme lijst, ingedeeld op categorie! :) Als daar niets voor je bij zit...
Update: For the love of chocolate vind ik ook erg tof!
1. Mooi alternatief voor dat plastic boterhamzakje: lunchskins! Er is een variant voor twee (met proppen drie) boterhammen en een variant voor vier. 2. Een G-star spijkerbroek van katoen en ... brandnetel?
Update: helaas, Netl is gestopt...
Bamboesokken, -kleding en ondergoed van Greendaddy bestaat nog wel!
3. Who made your pants? Dat vind ik een goede vraag... zie het toffe ondergoed van het gelijknamige merk! Zoals ze zelf schrijven:
We think that it's not really on for anyone to be made to work in bad conditions just for a cheap pair of pants. Who could feel lovely in something made in a bad place? So we make our pants in a great place.
De setjes worden trouwens 'gewoon' in Engeland gemaakt!
Update: helaas is Who Made Your Pants in 2015 gestopt.
4. Take5-netjes, in plaats van plastic tasjes, om je groente en fruit in te vervoeren van de supermarkt naar je huis. Zie deze review en hier mijn eigen argumenten. Ik heb ze nu een half jaar en gebruik ze echt altijd. Er vanuitgaand dat ik ongeveer 4x per week groente/fruit koop die in een plastic zakje moet, heb ik daarmee (26x4) 104 tasjes bespaard. Behoorlijk veel he?
Waarom is dit een leuk cadeau: omdat ze relatief duur zijn om voor jezelf te kopen (en je dat dus niet zo snel doet) én omdat het een heel geschikt cadeau is voor duurzaam-minded-people :)
Je kunt ze onder meer kopen bij de Dit is Waar-winkels (vroegere wereldwinkels).
5. Heb je echt genoeg geld? Ga voor een grote tas van the Ecoist (ik droom al 3 jaar van deze!), gemaakt van oud verpakkingsmateriaal. Tip: als je je eerst even aanmeldt voor de nieuwsbrief... bijna elke week mailen ze een kortingscode!
Andere gerecyclede tassen (meer voor mannen): Freitag! Of ga voor een iets betaalbaardere variant, allebei gemaakt van vrachtwagenzeil.
6. Chocola! Jammer voor vriendinnetjes op dieet, maar de chocolade van Tony's Chocolonely is echt onweerstaanbaar. Hoewel, met een beetje geluk doet een vriendinnetje op dieet aan regifting... ;-)
 |
| Bron |
Kookboeken kun je ook vinden bij de Dit is Waar- of wereldwinkels.
7. Op kraamvisite in december? Kijk eens bij Pure Starters of Green Jump!
Als er één ding veel te vinden is in de fair trade wereld, zijn het babyspulletjes... Wat zegt dat over ons?
8. Ohja, je kunt natuurlijk van alles en nog wat adopteren. Zelf ben ik adoptie-moeder van een zeeschildpad :) 'Gekocht', of beter gezegd mijn bijdrage betaald, terwijl ik op reis was in het regenwoud. Ik zou het best leuk vinden om er nog een aap bij te hebben!
9. Of kies iets uit in de mooie collectie van Unicef-sieraden...
10. Tot slot, voor wie liever zelf wil knutselen... de tutorial voor het maken van een portemonnee(-tje) uit een melkpak ;-)
Enne, denk na over ethische aspecten van cadeaus; bijvoorbeeld de omstandigheden waarin goud gewonnen wordt, voor die ketting die je vraagt....! Benieuwd waar het goud voor jouw sieraad gevonden werd? Kijk bloed, zweet, en luxeproblemen terug.
Nog meer cadeau-inspiratie nodig? Zie deze enorme lijst, ingedeeld op categorie! :) Als daar niets voor je bij zit...
Update: For the love of chocolate vind ik ook erg tof!
dinsdag 30 oktober 2012
Living like Larry - Feest- en cadeautjestijd
Met het langzaam korter en kouder worden van de dagen, komen er ook weer een heleboel feesten aan. Nederlandse, internationale... december is hoe dan ook een cadeautjesmaand als geen ander. Als je weinig tijd hebt, en veel mensen blij wilt maken, heb je voor je het weet een heleboel nieuwe, dure, milieuonvriendelijke cadeaus gekocht, om maar zeker te weten dat je iedereen tevreden houdt. Als je er nu alvast over nadenkt, kun je het dit jaar een beetje anders doen. Alle beetjes helpen namelijk, en misschien houd je er nog geld aan over ook!
1. Speelgoed verkopen
Nu is hét moment om spulletjes op Marktplaats te verkopen: ouders zoeken hier koortsig naar het mooiste speelgoed, en ongetwijfeld heb jij nog speelgoed van vroeger. Denk bijvoorbeeld aan een poppenhuis, een bestuurbare auto, een groot gezelschapsspel, LEGO, barbies, K'nex, baby born, playmobil, stevig houten speelgoed... Deze merken zijn van alle tijden en waarom zou je er niet iemand anders blij mee maken?
Tips
- Zorg voor een duidelijke advertentie (in welke staat is het speelgoed? heb je nog een verpakking/handleiding misschien? welke prijs wil je er absoluut voor hebben? mag een koper spulletjes combineren om de verzendkosten laag te houden, of krijgt hij dan zelfs korting?).
- Voeg als het kan foto's toe
- Zet onderaan je advertentie een aantal tags waarmee je makkelijker gevonden wordt. In deze tijd van het jaar kun je bijvoorbeeld 'Sinterklaas, Kerst, cadeau' toevoegen.
Behalve speelgoed kun je natuurlijk nog veel meer verkopen: boeken, DVD's, kleding, CD's...Denk eens na over hoe vaak je alles écht gebruikt!
Naast Marktplaats kun je ook via bol.com verkopen; dan gaat wel een heleboel geld 'verloren' aan dit bedrijf, jammergenoeg. Zij krijgen per verkocht product €1 + een provisiepercentage. Zonde, maar: laat het je niet belemmeren! Sommige mensen kopen gewoon liever via een 'vertrouwd' bedrijf, en je wordt altijd precies betaald wat je gevraagd hebt. Als je je kansen wil verdubbelen, zet je boeken/cd's/dvd's zowel op marktplaats als op Bol.
Als je een tweedehands boek zoekt is de Slegte online ook nuttig!
Extra leuk aan marktplaats zijn de blije mails die je ontvangt! Vorig jaar heb ik in een paar maanden veel verkocht, en elke week zat er wel een tevreden geluid in mijn inbox: mijn dochter is heel blij met de barbie! of het boek ziet er nog als nieuw uit, bedankt!
2. Opruimen
Met of zonder nummer 1, opruimen is overal fijn voor. Minder rommel, minder om schoon te maken, minder om je schuldig over te voelen... More is less, lees en hoor ik overal, maar ik zie bijna geen mensen die ook echt weinig spullen hebben. Volgens mij kan dat juist veel verschil maken!
3. Breng regifting tot leven
Regifting (het doorgeven van cadeautjes die beter bij iemand anders passen) noemde ik al eerder. Veelal hangt dit samen met een soort schaamte: alsof je een ander tekort doet door een cadeau te geven dat je zelf gehad hebt, waar je dus niet voor betaald hebt. Tuurlijk, het kan cheapass zijn, maar als je goed kiest, vooral heel erg lief! Stel, je wint 2 kaartjes voor Jason Mraz, die je toevallig afschuwelijk vindt maar je beste vriendin niet... dan maak je haar toch blij met die kaartjes?
Vorig jaar heb ik met een groep vrienden Sinterklaas gevierd. Het lootjes trekken werd overgeslagen, we bedachten een cadeauspel. Maar wat moesten we dan kopen? Ineens kwam iemand met een idee (en ik was het niet! :D dat was misschien nog het tofste): één cadeau koop je, het andere moet iets zijn dat je nog hebt, maar waar je nooit iets mee doet... en dus eigenlijk wel zonder kunt...
De leukste dingen kwamen tevoorschijn! Een stapel gloednieuwe tijdschriften, samengebonden met een lintje, een DVD, een kookboek, een luchtje en ja, natuurlijk douchegel/badschuim. Maar het was de moeite zeker waard. Bovendien wist niemand precies wie wat had ingebracht... dus iedereen voelde zich na afloop vrij om wat te ruilen, waar nodig ;)
P.S. Als je gaat winkelen: een leuke (milieuvriendelijke/fair trade) cadeautjeslijst volgt binnenkort! :) Suggesties hiervoor zijn nog welkom!
1. Speelgoed verkopen
Nu is hét moment om spulletjes op Marktplaats te verkopen: ouders zoeken hier koortsig naar het mooiste speelgoed, en ongetwijfeld heb jij nog speelgoed van vroeger. Denk bijvoorbeeld aan een poppenhuis, een bestuurbare auto, een groot gezelschapsspel, LEGO, barbies, K'nex, baby born, playmobil, stevig houten speelgoed... Deze merken zijn van alle tijden en waarom zou je er niet iemand anders blij mee maken?
Tips
- Zorg voor een duidelijke advertentie (in welke staat is het speelgoed? heb je nog een verpakking/handleiding misschien? welke prijs wil je er absoluut voor hebben? mag een koper spulletjes combineren om de verzendkosten laag te houden, of krijgt hij dan zelfs korting?).
- Voeg als het kan foto's toe
- Zet onderaan je advertentie een aantal tags waarmee je makkelijker gevonden wordt. In deze tijd van het jaar kun je bijvoorbeeld 'Sinterklaas, Kerst, cadeau' toevoegen.
Behalve speelgoed kun je natuurlijk nog veel meer verkopen: boeken, DVD's, kleding, CD's...Denk eens na over hoe vaak je alles écht gebruikt!
Naast Marktplaats kun je ook via bol.com verkopen; dan gaat wel een heleboel geld 'verloren' aan dit bedrijf, jammergenoeg. Zij krijgen per verkocht product €1 + een provisiepercentage. Zonde, maar: laat het je niet belemmeren! Sommige mensen kopen gewoon liever via een 'vertrouwd' bedrijf, en je wordt altijd precies betaald wat je gevraagd hebt. Als je je kansen wil verdubbelen, zet je boeken/cd's/dvd's zowel op marktplaats als op Bol.
Als je een tweedehands boek zoekt is de Slegte online ook nuttig!
Extra leuk aan marktplaats zijn de blije mails die je ontvangt! Vorig jaar heb ik in een paar maanden veel verkocht, en elke week zat er wel een tevreden geluid in mijn inbox: mijn dochter is heel blij met de barbie! of het boek ziet er nog als nieuw uit, bedankt!
2. Opruimen
Met of zonder nummer 1, opruimen is overal fijn voor. Minder rommel, minder om schoon te maken, minder om je schuldig over te voelen... More is less, lees en hoor ik overal, maar ik zie bijna geen mensen die ook echt weinig spullen hebben. Volgens mij kan dat juist veel verschil maken!
3. Breng regifting tot leven
Regifting (het doorgeven van cadeautjes die beter bij iemand anders passen) noemde ik al eerder. Veelal hangt dit samen met een soort schaamte: alsof je een ander tekort doet door een cadeau te geven dat je zelf gehad hebt, waar je dus niet voor betaald hebt. Tuurlijk, het kan cheapass zijn, maar als je goed kiest, vooral heel erg lief! Stel, je wint 2 kaartjes voor Jason Mraz, die je toevallig afschuwelijk vindt maar je beste vriendin niet... dan maak je haar toch blij met die kaartjes?
Vorig jaar heb ik met een groep vrienden Sinterklaas gevierd. Het lootjes trekken werd overgeslagen, we bedachten een cadeauspel. Maar wat moesten we dan kopen? Ineens kwam iemand met een idee (en ik was het niet! :D dat was misschien nog het tofste): één cadeau koop je, het andere moet iets zijn dat je nog hebt, maar waar je nooit iets mee doet... en dus eigenlijk wel zonder kunt...
De leukste dingen kwamen tevoorschijn! Een stapel gloednieuwe tijdschriften, samengebonden met een lintje, een DVD, een kookboek, een luchtje en ja, natuurlijk douchegel/badschuim. Maar het was de moeite zeker waard. Bovendien wist niemand precies wie wat had ingebracht... dus iedereen voelde zich na afloop vrij om wat te ruilen, waar nodig ;)
P.S. Als je gaat winkelen: een leuke (milieuvriendelijke/fair trade) cadeautjeslijst volgt binnenkort! :) Suggesties hiervoor zijn nog welkom!
vrijdag 26 oktober 2012
Le cose più belle #2 - Firenze
De hitte van de laatste novemberavond is bijna niet vol te houden in mijn krappe kamer. Buiten is het net boven nul, maar binnen brandt mijn verwarming onverstoorbaar. Ik kan haar niet zachter zetten, alleen aan of uit. Lekker Italiaans: goede verwarming... hoezo, dat hebben we toch niet nodig? ;-) Om mezelf nog wat lucht te geven, heb ik het raam opengezet. De witte gordijnen wapperen wat - maar ik vind het wel genoeg zo.
Ik draai de knop om en ga naar buiten.
De regen is pas even opgehouden, maar de straten zijn nog leeg. Waar je zomers niet kunt lopen, al bezwijkt in de geur van duizend nationaliteiten die allemaal Firenze, Florencia of Floraaaance op de foto willen zetten, is het in november schraal hoe weinig mensen hier zijn. Ik bedoel: bijna schraal, want ik geniet.
De afgelopen dagen heb ik juist meer gezien dan in welke zomer dan ook.
Ik ben vaak in Florence geweest, maar het allermooiste waren de twee weken dat ik er 'woonde'. Ik werd een uitwisselingsstudent, ging op in de Erasmus-talen-massa en sprak niets anders meer dan Italiaans. "Ik kan geen Engels!" riep ik over de muziek heen, en meer dan ooit kreeg het woord predator een menselijk gezicht.
Pluspunten van deze stad zijn oneindig: het is één groot openluchtmuseum, het is er schoon, alles kan je te voet doen... en: het is supercentraal gelegen in Italië (je kunt in 2 uur treinen in Rome zijn!).
Nadeel: veel mensen zijn afgestompt door het toerisme. Verbaas je niet over hooghartige blikken, 'Italianen' die geen Italiaans spreken, opdringerige flyeraars, zigeuners en veel te duur eten in het centrum. Zoek het gewoon iets verderop!
Vijf willekeurige fijne dingen van Florence
1. Trattoria Il Girasole
Buiten staat een vrolijk gekrijt schoolbord met daarop: vegetariërs welkom :-) Lief! Ik was meteen overtuigd. In deze één-vrouws-zaak bereidt een Italiaanse nonna elke dag verse lasagne, pizza's en pasta's. Je bepaalt per portie, dus echt grote borden krijg je niet, maar het is wel spotgoedkoop. Het is meer een plek om te lunchen, en guess what? Het eten is hier echt het lekkerst van de hele stad. Bovendien: als je echt trek hebt, kun je zo nog een portie bestellen. Als iets op is (als in: als de schaal lasagne leeg is), wordt het met liefde nog een keer voor je bereidt. Dat zie je ook, want de keuken zit in het 'restaurantje', tussen de tafeltjes. Adres: volgt!
2. De synagoge
Florence heeft geen echte Joodse wijk, maar bij de synagoge lijkt dat wel zo. Heel geschikt voor wie even weg wil uit de Renaissance. Vlakbij zit Joods (dus kosjer & interessant!) restaurant 'Ruths'.
Al lopend vanaf de Dom passeer je trouwens een studentenbuurt, heel leuk.
3. Ohja: de kunst
Mijn favoriete wijken zijn Oltrarno en Sant'Ambrogio. De mooiste kerk vind ik de Santo Spirito: er is hier een beeldhouwwerk dat bijna van de muur afspringt, supergaaf.
Meer? Geen slechte plek om te beginnen: wiki!
4. Vanaf eind november: de enorme kerstboom naast de Duomo
Inclusief rode kerststerren ter versiering!
5. 's Avonds: Colle bereto
Alleen naar toe gaan als je mensen uit de Upper Class met een grote grijns en gezonde dosis spot kunt bekijken. Colle Bereto is... bijzonder. De bar is op vrijdagavond overcrowded, de muziek probeert een heel plein te overschreeuwen en een glas water kost maar liefst €5. Maar dan hoor je wel tot de top: hier wordt je alleen in stijl lastiggevallen ;-)
Uitgaan in Florence verschilt niet veel met de rest van Italië. Ongemanieerde mannen weten op één of andere manier precies waar toeristen én internationale studenten te vinden zijn. Maar dat geeft niks, ik kan er altijd wel om lachen, en verhalen uit putten.
Florence is prachtig in herfst en winter, juist omdat je de stad helemaal voor jezelf hebt. Go get some, als je de kans hebt.
Ik draai de knop om en ga naar buiten.
De regen is pas even opgehouden, maar de straten zijn nog leeg. Waar je zomers niet kunt lopen, al bezwijkt in de geur van duizend nationaliteiten die allemaal Firenze, Florencia of Floraaaance op de foto willen zetten, is het in november schraal hoe weinig mensen hier zijn. Ik bedoel: bijna schraal, want ik geniet.
De afgelopen dagen heb ik juist meer gezien dan in welke zomer dan ook.
Pluspunten van deze stad zijn oneindig: het is één groot openluchtmuseum, het is er schoon, alles kan je te voet doen... en: het is supercentraal gelegen in Italië (je kunt in 2 uur treinen in Rome zijn!).
Nadeel: veel mensen zijn afgestompt door het toerisme. Verbaas je niet over hooghartige blikken, 'Italianen' die geen Italiaans spreken, opdringerige flyeraars, zigeuners en veel te duur eten in het centrum. Zoek het gewoon iets verderop!
Vijf willekeurige fijne dingen van Florence
1. Trattoria Il Girasole
Buiten staat een vrolijk gekrijt schoolbord met daarop: vegetariërs welkom :-) Lief! Ik was meteen overtuigd. In deze één-vrouws-zaak bereidt een Italiaanse nonna elke dag verse lasagne, pizza's en pasta's. Je bepaalt per portie, dus echt grote borden krijg je niet, maar het is wel spotgoedkoop. Het is meer een plek om te lunchen, en guess what? Het eten is hier echt het lekkerst van de hele stad. Bovendien: als je echt trek hebt, kun je zo nog een portie bestellen. Als iets op is (als in: als de schaal lasagne leeg is), wordt het met liefde nog een keer voor je bereidt. Dat zie je ook, want de keuken zit in het 'restaurantje', tussen de tafeltjes. Adres: volgt!
2. De synagogeFlorence heeft geen echte Joodse wijk, maar bij de synagoge lijkt dat wel zo. Heel geschikt voor wie even weg wil uit de Renaissance. Vlakbij zit Joods (dus kosjer & interessant!) restaurant 'Ruths'.
Al lopend vanaf de Dom passeer je trouwens een studentenbuurt, heel leuk.
3. Ohja: de kunst
Mijn favoriete wijken zijn Oltrarno en Sant'Ambrogio. De mooiste kerk vind ik de Santo Spirito: er is hier een beeldhouwwerk dat bijna van de muur afspringt, supergaaf.
Meer? Geen slechte plek om te beginnen: wiki!
4. Vanaf eind november: de enorme kerstboom naast de Duomo
Inclusief rode kerststerren ter versiering!
5. 's Avonds: Colle bereto
Uitgaan in Florence verschilt niet veel met de rest van Italië. Ongemanieerde mannen weten op één of andere manier precies waar toeristen én internationale studenten te vinden zijn. Maar dat geeft niks, ik kan er altijd wel om lachen, en verhalen uit putten.
Florence is prachtig in herfst en winter, juist omdat je de stad helemaal voor jezelf hebt. Go get some, als je de kans hebt.
donderdag 18 oktober 2012
Living like Larry - Chocola en waarom vragen echt helpt
Bijna een jaar geleden ontlokte Jaap mij deze reactie, in een discussie over of de verandering die ik graag wil zien de in de wereld, haalbaar en realistisch is. Of mijn doelen niet buitenproportioneel hoog zijn (antwoord is ja, want: make no small plans for they have not the power to stir men's blood - Niccolò Machiavelli). Ik schreef:
Weet je wat ik wel eens als voorbeeld neem? Als voorbeeld dat dingen radicaal kunnen veranderen? Chocola. Vijf, zes jaar geleden was het allemaal slavenchocola (of je kon in ieder geval het tegendeel niet bewijzen). Er was wel fair trade chocolade te koop bij de wereldwinkel en dan had je nog Tony's Chocolonely. Ik werd helemaal naar van de schappen in de supermarkt vol chocoladerepen die dus níet eerlijk waren. En op een dag, Utrecht Centraal, levensgrote affiches:
"Als we Eerlijk zijn, is-ie nog lekkerder"
Verkade ging fairtrade. Ik deed bijna een dansje. Verkade is echt geen klein bedrijf, en de klant was anders ook wel blijven kopen...
De afgelopen tien jaar heeft de chocoladesector waanzinnig grote veranderingen doorgevoerd, groter dan ik ooit had kunnen dromen. Twee jaar terug was er voor het eerst 'de Groene chocoladeletter', bij V&D zag ik vorige week op elk van hun chocoladeletters een lief fair trade stickertje glanzen en de hagelslag van allerlei grote merken is tegenwoordig van eerlijk betaalde cacao gemaakt.
Wie daar een grote rol in heeft gespeeld, is Teun van de Keuken, een Nederlandse journalist die zichzelf in 2004 aangaf als chocolade-crimineel: hij voelde zich medeplichtig aan slavernij, na het eten van een chocoladereep. Dat van die slavernij, daar kwam hij twee jaar eerder achter. Met TV-programma de Keuringsdienst van Waarde onderzoekt Teun de cacaoindustrie en ziet hoe het eraan toegaat op cacaoplantages in West Afrika. Verschrikkelijk is de conclusie: kindslaven worden mishandeld en gedwongen om soms meer dan zestien uur -onbetaald- achter elkaar te werken.
Teun wordt niet veroordeeld. (Jammer, want veroordeling zou betekend hebben dat slavernijchocola kopen strafbaar werd - dan zou het pas echt snel gaan!) Als in 2005 de film Charlie & the chocolate factory in première gaat, stapt hij naar Nestlé. "Zouden jullie een slaafvrije chocoladereep op de markt willen brengen? Desnoods ééntje, als gebaar?"
Nestlé weigert. Nestlé is sowieso een bedrijf dat niet goed naar de duurzaamheidswensen van de klant luistert, misschien herinner je je nog de anti-KitKatcampagne waarbij Nestlé totaal verkeerd reageerde.
Teun besluit het dan maar zelf te doen (held!) en veel, heel veel werk later wordt Tony's Chocolonely gelanceerd. Op weg naar een 100% slaafvrije chocoladereep, want uit eigen onderzoek blijkt helaas dat Tony’s Chocolonely nog niet aan het keurmerk ‘100% slaafvrij’ kan voldoen. Geld blijft nog teveel plakken bij instanties en tussenpersonen, maar we gaan wel de goede kant op. En, zoals ik mijn verhaal begon, in 2008 helpt Verkade daar flink bij door ook fair trade chocolade te gaan gebruiken.
Wat wil ik hiermee zeggen? Hoe buitenproportioneel hoog jouw of mijn doelen ook mogen zijn, consumentenvragen, acties en kleine stapjes in de goede richting helpen echt.
En als je één van deze weken dan toch bezwijkt en (sinterklaas)chocolade gaat kopen, let dan even op het labeltje :)
Oja, voor wie satire wel kan waarden (hihi): chocola van scharrelslaven ;-)
P.S. Teun vind ik sowieso een fascinerend journalist. Lees bijvoorbeeld hier één van zijn laatste stukjes over de oppermachtige supermarktketen Albert Heijn. Wie weet, wordt vervolgd...
Weet je wat ik wel eens als voorbeeld neem? Als voorbeeld dat dingen radicaal kunnen veranderen? Chocola. Vijf, zes jaar geleden was het allemaal slavenchocola (of je kon in ieder geval het tegendeel niet bewijzen). Er was wel fair trade chocolade te koop bij de wereldwinkel en dan had je nog Tony's Chocolonely. Ik werd helemaal naar van de schappen in de supermarkt vol chocoladerepen die dus níet eerlijk waren. En op een dag, Utrecht Centraal, levensgrote affiches:
"Als we Eerlijk zijn, is-ie nog lekkerder"
Verkade ging fairtrade. Ik deed bijna een dansje. Verkade is echt geen klein bedrijf, en de klant was anders ook wel blijven kopen...
De afgelopen tien jaar heeft de chocoladesector waanzinnig grote veranderingen doorgevoerd, groter dan ik ooit had kunnen dromen. Twee jaar terug was er voor het eerst 'de Groene chocoladeletter', bij V&D zag ik vorige week op elk van hun chocoladeletters een lief fair trade stickertje glanzen en de hagelslag van allerlei grote merken is tegenwoordig van eerlijk betaalde cacao gemaakt.
Wie daar een grote rol in heeft gespeeld, is Teun van de Keuken, een Nederlandse journalist die zichzelf in 2004 aangaf als chocolade-crimineel: hij voelde zich medeplichtig aan slavernij, na het eten van een chocoladereep. Dat van die slavernij, daar kwam hij twee jaar eerder achter. Met TV-programma de Keuringsdienst van Waarde onderzoekt Teun de cacaoindustrie en ziet hoe het eraan toegaat op cacaoplantages in West Afrika. Verschrikkelijk is de conclusie: kindslaven worden mishandeld en gedwongen om soms meer dan zestien uur -onbetaald- achter elkaar te werken.
Teun wordt niet veroordeeld. (Jammer, want veroordeling zou betekend hebben dat slavernijchocola kopen strafbaar werd - dan zou het pas echt snel gaan!) Als in 2005 de film Charlie & the chocolate factory in première gaat, stapt hij naar Nestlé. "Zouden jullie een slaafvrije chocoladereep op de markt willen brengen? Desnoods ééntje, als gebaar?"
Nestlé weigert. Nestlé is sowieso een bedrijf dat niet goed naar de duurzaamheidswensen van de klant luistert, misschien herinner je je nog de anti-KitKatcampagne waarbij Nestlé totaal verkeerd reageerde.
Teun besluit het dan maar zelf te doen (held!) en veel, heel veel werk later wordt Tony's Chocolonely gelanceerd. Op weg naar een 100% slaafvrije chocoladereep, want uit eigen onderzoek blijkt helaas dat Tony’s Chocolonely nog niet aan het keurmerk ‘100% slaafvrij’ kan voldoen. Geld blijft nog teveel plakken bij instanties en tussenpersonen, maar we gaan wel de goede kant op. En, zoals ik mijn verhaal begon, in 2008 helpt Verkade daar flink bij door ook fair trade chocolade te gaan gebruiken.
 |
| Bron |
Wat wil ik hiermee zeggen? Hoe buitenproportioneel hoog jouw of mijn doelen ook mogen zijn, consumentenvragen, acties en kleine stapjes in de goede richting helpen echt.
En als je één van deze weken dan toch bezwijkt en (sinterklaas)chocolade gaat kopen, let dan even op het labeltje :)
Oja, voor wie satire wel kan waarden (hihi): chocola van scharrelslaven ;-)
P.S. Teun vind ik sowieso een fascinerend journalist. Lees bijvoorbeeld hier één van zijn laatste stukjes over de oppermachtige supermarktketen Albert Heijn. Wie weet, wordt vervolgd...
maandag 15 oktober 2012
De gevaren van city running
Ik bind mijn paarse hardloopschoenen extra strak. Mijn shirtje is precies 'koud' genoeg: ik warm straks vanzelf op door het lopen. Op zo'n mooie dag kan ik toch niet binnenblijven...
Naar de buurman - nooit eerder gezien - glimlach ik; hij groet tot mijn verrassing terug. Een auto snijdt me bijna af, ik slalom om de paaltjes alsof de buitenwereld mijn gymzaal is en alles hier voor mij staat, ook al ga ik bijna door mijn enkel.
Plagiaat.
Hoe hard ik mijn muziek ook zet, tijdens het hardlopen móét ik altijd wel nadenken, en veel ook. Het grappige is: hoe meer ik ondertussen op moet letten op het verkeer, hoe minder controle ik heb over wat ik denk.
Plagiaat? Ik zou wel beter moeten weten. Kon ik maar even een linkje hier naartoe sturen, kijk maar eens even hoeveel ik gewend ben te schrijven, stomme universiteit.
Alsof ik me daar ooit schuldig aan zou maken.
Het is een lange dag geweest. 's Ochtends sta ik vroeg op, om precies te zijn 2 uur voordat de sterren doven. Ik bewonder ze elke keer, klaag niet over de vroegte, geniet van een nacht zonder regen.
Zal ik dan vandaag naar de Rabobank rennen?
Het gevaar van city running: in de stad weet je precies waar iedereen te vinden is.
De kans is natuurlijk wel heel klein dat A. toevallig uit zijn raampje kijkt, als ik voorbijkom. Als hij al in een ruimte met ramen is op dat moment, aan die kant van de stad, op die locatie.
Ik kies de allerlelijkste hardlooproute die ik maar kan bedenken. In vijf minuten ruik ik meer wiet dan het afgelopen jaar bij elkaar.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe ver het nou precies is.
Ik passeer prostituees, waar brede mannen op wacht staan. Gek eigenlijk: ik las gisteren nog, dat al deze panden dezelfde pooier als eigenaar hebben. Dus wat er dan nog bewaakt moet worden, niet de concurrentie?
A., de 27-jarige bankbestuurder, wat een eer geef ik hem toch...
Gezichten staan op ongeduldig, geirriteerd als ik hollend passeer, uitwijk naar de straat en weer terugkeer op de stoep, precies voor iemands voeten. Lopen ze ineens toch sneller dan ik in kon schatten.
Ik ben een wandelaar als het licht daar groen is, een fietser als het mij uitkomt. De achterkant van Utrecht Centraal is vies, grauw, lelijk - iets waar een straathond zijn huis nog niet van zou maken. In tunnels galmen mijn voetstappen.
Goh, wat is iedereen vroeg uit zijn werk vandaag.
Voor de Rabobank passeer ik wandelend pak na pak, al is het pas iets over 16.00 uur. Ik glimlach, versnel, ga nog harder, aangemoedigd door de buitenlucht en dit kleine cadeautje dat ik aan mezelf heb gegeven. Gewoon lekker rennen waar je heen wilt, stiekem, lange tijd al.
Debiel natuurlijk, om te denken dat hij hier ergens zou zijn. Maar wel lekker om weer iets nieuws te doen - het is mijn stad, ik mag rennen waar ik wil.
Voor de Rabobank spreid ik mijn armen alsof ik over de finish kom, zing een paar woorden mee en keer om: mijn handen om de dichtsbijzijnde lantaarnpaal.
Life's too short to be afraid, take some pills and numb the paiiiiiin
De terugweg ga ik misschien nog wel harder. Rennen staat het allerdichtste bij vliegen.
Stap, twee, drie. Stap, twee, drie. Tunnel, bocht, stoplicht, voetganger - ho kijk uit!
"Hey!"
Wat was ik aan het doen? Zingen?
A. fietst naast me. "Want a ride?"
Ik twijfel.
IK TWIJFEL ECHT, waar slaat dat op?
"Naah, gotta reach my goal!"
Precies, hup, rennen.
A. fietst naast me, we steken tegelijk over want ik ben een fietser, nu het me uitkomt. Fietst naast me, praat wat, wordt weggebeld door een andere fietser.
Ik doe mijn oordopjes uit, en weer in, en weer uit. Ik ga niet stoppen. Ik ben niet eens moe.
Hoe vriendelijk moet ik doen? Hoe maak je een nonchalant praatje?
"Wow, you're fast!"
"Pfff, I can barely keep up!"
Ik ren als een hondje naast hem. Je weet wel: als een tekenfilm, vier poten, die dan buigen tot een halve cirkel onder het onderlichaam van het beestje. Niet echt natuurlijk, maar zo pathetisch voel ik me.
Stoplicht. "I could tell you some stories while running"
Ik blaas lucht uit. Knik.
Stoplicht is groen. "Or I could just cycle, since it's green! See you soon" - een aai en weg is A.
Soon klonk als zoen.
Soon betekent hopelijk nooit meer.
Ik ren, ren, ren, laat me niet kennen en ren - niet eens hem achterna.
Naar de buurman - nooit eerder gezien - glimlach ik; hij groet tot mijn verrassing terug. Een auto snijdt me bijna af, ik slalom om de paaltjes alsof de buitenwereld mijn gymzaal is en alles hier voor mij staat, ook al ga ik bijna door mijn enkel.
Plagiaat.
Hoe hard ik mijn muziek ook zet, tijdens het hardlopen móét ik altijd wel nadenken, en veel ook. Het grappige is: hoe meer ik ondertussen op moet letten op het verkeer, hoe minder controle ik heb over wat ik denk.
Plagiaat? Ik zou wel beter moeten weten. Kon ik maar even een linkje hier naartoe sturen, kijk maar eens even hoeveel ik gewend ben te schrijven, stomme universiteit.
Alsof ik me daar ooit schuldig aan zou maken.
Het is een lange dag geweest. 's Ochtends sta ik vroeg op, om precies te zijn 2 uur voordat de sterren doven. Ik bewonder ze elke keer, klaag niet over de vroegte, geniet van een nacht zonder regen.
Zal ik dan vandaag naar de Rabobank rennen?
Het gevaar van city running: in de stad weet je precies waar iedereen te vinden is.
De kans is natuurlijk wel heel klein dat A. toevallig uit zijn raampje kijkt, als ik voorbijkom. Als hij al in een ruimte met ramen is op dat moment, aan die kant van de stad, op die locatie.
Ik kies de allerlelijkste hardlooproute die ik maar kan bedenken. In vijf minuten ruik ik meer wiet dan het afgelopen jaar bij elkaar.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe ver het nou precies is.
Ik passeer prostituees, waar brede mannen op wacht staan. Gek eigenlijk: ik las gisteren nog, dat al deze panden dezelfde pooier als eigenaar hebben. Dus wat er dan nog bewaakt moet worden, niet de concurrentie?
A., de 27-jarige bankbestuurder, wat een eer geef ik hem toch...
Gezichten staan op ongeduldig, geirriteerd als ik hollend passeer, uitwijk naar de straat en weer terugkeer op de stoep, precies voor iemands voeten. Lopen ze ineens toch sneller dan ik in kon schatten.
Ik ben een wandelaar als het licht daar groen is, een fietser als het mij uitkomt. De achterkant van Utrecht Centraal is vies, grauw, lelijk - iets waar een straathond zijn huis nog niet van zou maken. In tunnels galmen mijn voetstappen.
Goh, wat is iedereen vroeg uit zijn werk vandaag.
Voor de Rabobank passeer ik wandelend pak na pak, al is het pas iets over 16.00 uur. Ik glimlach, versnel, ga nog harder, aangemoedigd door de buitenlucht en dit kleine cadeautje dat ik aan mezelf heb gegeven. Gewoon lekker rennen waar je heen wilt, stiekem, lange tijd al.
Debiel natuurlijk, om te denken dat hij hier ergens zou zijn. Maar wel lekker om weer iets nieuws te doen - het is mijn stad, ik mag rennen waar ik wil.
Voor de Rabobank spreid ik mijn armen alsof ik over de finish kom, zing een paar woorden mee en keer om: mijn handen om de dichtsbijzijnde lantaarnpaal.
Life's too short to be afraid, take some pills and numb the paiiiiiin
De terugweg ga ik misschien nog wel harder. Rennen staat het allerdichtste bij vliegen.
Stap, twee, drie. Stap, twee, drie. Tunnel, bocht, stoplicht, voetganger - ho kijk uit!
"Hey!"
Wat was ik aan het doen? Zingen?
A. fietst naast me. "Want a ride?"
Ik twijfel.
IK TWIJFEL ECHT, waar slaat dat op?
"Naah, gotta reach my goal!"
Precies, hup, rennen.
A. fietst naast me, we steken tegelijk over want ik ben een fietser, nu het me uitkomt. Fietst naast me, praat wat, wordt weggebeld door een andere fietser.
Ik doe mijn oordopjes uit, en weer in, en weer uit. Ik ga niet stoppen. Ik ben niet eens moe.
Hoe vriendelijk moet ik doen? Hoe maak je een nonchalant praatje?
"Wow, you're fast!"
"Pfff, I can barely keep up!"
Ik ren als een hondje naast hem. Je weet wel: als een tekenfilm, vier poten, die dan buigen tot een halve cirkel onder het onderlichaam van het beestje. Niet echt natuurlijk, maar zo pathetisch voel ik me.
Stoplicht. "I could tell you some stories while running"
Ik blaas lucht uit. Knik.
Stoplicht is groen. "Or I could just cycle, since it's green! See you soon" - een aai en weg is A.
Soon klonk als zoen.
Soon betekent hopelijk nooit meer.
Ik ren, ren, ren, laat me niet kennen en ren - niet eens hem achterna.
vrijdag 12 oktober 2012
Living like Larry - Kleding en de toekomst
Ineens stuitte ik er op. To die for: is fashion wearing out the world? - een boek met een missie, die niet veel verschilt van mijn eigen missie. Lucy Siegle schrijft over 'de onmenselijke en milieuverwoestende manier' van kleding kopen waar wij aan meedoen. Zij vindt, dat we door goedkope kleding te kopen indirect meewerken aan exploitatie van de mensen die deze kleding voor ons maken. Hmm, indirect? We weten inmiddels bijna allemaal wel waar onze kleding vandaan komt - we vergeten het alleen liever. Hoe vaak sta ik niet in de H&M (ja, ehh, 2x per maand ofzo, maar dat is alsnog veel vaker dan in welke kledingwinkel dan ook) en hoor ik de moeders praten: "Guttegut, het kost hier ook helemaal niets he?" terwijl ze hun handen door de nieuwe lading verschrikkelijk dunne en kwetsbare shirtjes laten gaan.*
Cijfers, om het nog even pijnlijker te maken:
- Elk jaar worden er 80 miljard nieuwe kledingstukken gemaakt
- De gemiddelde vrouw koopt 28,5 kilo kleding. PER JAAR.
- We dragen 20% van onze kleding 80% van de tijd.
- In haar leven geeft een vrouw zo'n € 150.000 aan kleding uit. (voor dat geld vind je ook een leuk appartementje in Amsterdam, of een huis in een minder populaire plaats)
Fast fashion noemt Lucy Siegle het. Eigenlijk net zo fout als fast food. Ik heb het boek nog niet gelezen, maar het inspireerde me al wel tot dit stukje.
Tips om bewuster met kleding om te gaan
- Bewaar je mooiste kleding niet voor de 'mooiste' feestjes
Elk feestje is dat leuke jurkje waard. Sterker nog: elke dag! Draag de kleding waar je zo verliefd op werd in de winkel ook daadwerkelijk, bewaar het niet voor later. Twijfel niet over 'de juiste gelegenheid' maar trek het aan, eventueel een ontnuchterend zwart jasje erover en maak je klaar om een heleboel complimentjes te ontvangen.
- Zelf aan de slag!
Je bent vaak pas écht zuinig op iets als je veel waarde hecht aan de herkomst, of weet hoe moeilijk het was om te maken of te krijgen. Zelf ben ik helaas niet superhandig, maar ik heb best veel leuke dingetjes gebreid (breien is ontzettend makkelijk, heel snel en héél leuk!).
Tof om eens op te verdwalen is Recykleren, met véél foto's. Gevonden via deze inspirerende blog :)
- Sta soms stil
Ga af en toe eens na bij jezelf hoe lang je de kleding al hebt die je vandaag aanhebt. Ik doe het soms als ik mijn fietsketting losmaak. Dan bedenk ik: laarsjes 2 jaar, broek 1 jaar, shirt 3 maanden, oorbellen 3 maanden, jas 3 jaar... En vraag jezelf dan af, of je tevreden bent of niet - en hoe lang die goedkope (of juist dure!) kleding het nu werkelijk volgehouden heeft.
- Opruimen & herontdekken
Je kledingkast puilt ongetwijfeld uit. Kies een druilerig weekend om alles uit je kast te halen en te heroverwegen. Wat je veel draagt, mag direct terug. Wat draag je bijna niet, en waarom niet? Was je vergeten dat je het had? Bedenk nieuwe combinaties en leg deze kledingstukken bovenop/vooraan, zodat je ze nu vaker pakt...
En zijn er producten met kaartjes er nog aan? Hoe zou je dat de volgende keer kunnen voorkomen? Kun je ze nog terugbrengen?
Maak een lijstje van de weinig-tot-nooit gedragen kleding. Bewaar het en kijk er over 3 maanden weer naar. Zijn er kledingstukken die je nog steeds nooit draagt? Zet ze op marktplaats of breng ze naar de kringloop!
Want waarom accepteren we nog dat onze jassen, jeans en jurkjes worden genaaid door mensen die daarvoor uren moeten overwerken voor een hongerloontje, terwijl het milieu vervuild wordt door overproductie, pesticiden en vlieguren? Waarom kopen we maar door terwijl onze kast volhangt? (M. Eyskoot)
Meer weten?
- To Die for: Is Fashion Wearing Out the World? Ik ga speuren naar het boek - maar wie het als eerste gelezen heeft mag het zeggen! :)
- Marieke Eyskoot schreef de shopgids Talking dress, daaruit is het citaat hierboven afkomstig.
- Mijn eerdere stukje over kleding & brief naar H&M
* Begrijp me overigens niet verkeerd, ik wil niet per se alleen H&M 'aanvallen'. Zara, C&A, V&D, NewYorker enz. zouden net zo goed de hoofdrol in mijn stukjes kunnen hebben. Voor mij is alleen om onduidelijke reden de H&M het moeilijkst om van weg te blijven.
Cijfers, om het nog even pijnlijker te maken:
- Elk jaar worden er 80 miljard nieuwe kledingstukken gemaakt
- De gemiddelde vrouw koopt 28,5 kilo kleding. PER JAAR.
- We dragen 20% van onze kleding 80% van de tijd.
- In haar leven geeft een vrouw zo'n € 150.000 aan kleding uit. (voor dat geld vind je ook een leuk appartementje in Amsterdam, of een huis in een minder populaire plaats)
Fast fashion noemt Lucy Siegle het. Eigenlijk net zo fout als fast food. Ik heb het boek nog niet gelezen, maar het inspireerde me al wel tot dit stukje.
Tips om bewuster met kleding om te gaan
- Bewaar je mooiste kleding niet voor de 'mooiste' feestjes
Elk feestje is dat leuke jurkje waard. Sterker nog: elke dag! Draag de kleding waar je zo verliefd op werd in de winkel ook daadwerkelijk, bewaar het niet voor later. Twijfel niet over 'de juiste gelegenheid' maar trek het aan, eventueel een ontnuchterend zwart jasje erover en maak je klaar om een heleboel complimentjes te ontvangen.
- Zelf aan de slag!
Je bent vaak pas écht zuinig op iets als je veel waarde hecht aan de herkomst, of weet hoe moeilijk het was om te maken of te krijgen. Zelf ben ik helaas niet superhandig, maar ik heb best veel leuke dingetjes gebreid (breien is ontzettend makkelijk, heel snel en héél leuk!).
Tof om eens op te verdwalen is Recykleren, met véél foto's. Gevonden via deze inspirerende blog :)
- Sta soms stil
Ga af en toe eens na bij jezelf hoe lang je de kleding al hebt die je vandaag aanhebt. Ik doe het soms als ik mijn fietsketting losmaak. Dan bedenk ik: laarsjes 2 jaar, broek 1 jaar, shirt 3 maanden, oorbellen 3 maanden, jas 3 jaar... En vraag jezelf dan af, of je tevreden bent of niet - en hoe lang die goedkope (of juist dure!) kleding het nu werkelijk volgehouden heeft.
- Opruimen & herontdekken
Je kledingkast puilt ongetwijfeld uit. Kies een druilerig weekend om alles uit je kast te halen en te heroverwegen. Wat je veel draagt, mag direct terug. Wat draag je bijna niet, en waarom niet? Was je vergeten dat je het had? Bedenk nieuwe combinaties en leg deze kledingstukken bovenop/vooraan, zodat je ze nu vaker pakt...
En zijn er producten met kaartjes er nog aan? Hoe zou je dat de volgende keer kunnen voorkomen? Kun je ze nog terugbrengen?
Maak een lijstje van de weinig-tot-nooit gedragen kleding. Bewaar het en kijk er over 3 maanden weer naar. Zijn er kledingstukken die je nog steeds nooit draagt? Zet ze op marktplaats of breng ze naar de kringloop!
Want waarom accepteren we nog dat onze jassen, jeans en jurkjes worden genaaid door mensen die daarvoor uren moeten overwerken voor een hongerloontje, terwijl het milieu vervuild wordt door overproductie, pesticiden en vlieguren? Waarom kopen we maar door terwijl onze kast volhangt? (M. Eyskoot)
Meer weten?
- To Die for: Is Fashion Wearing Out the World? Ik ga speuren naar het boek - maar wie het als eerste gelezen heeft mag het zeggen! :)
- Marieke Eyskoot schreef de shopgids Talking dress, daaruit is het citaat hierboven afkomstig.
- Mijn eerdere stukje over kleding & brief naar H&M
* Begrijp me overigens niet verkeerd, ik wil niet per se alleen H&M 'aanvallen'. Zara, C&A, V&D, NewYorker enz. zouden net zo goed de hoofdrol in mijn stukjes kunnen hebben. Voor mij is alleen om onduidelijke reden de H&M het moeilijkst om van weg te blijven.
maandag 8 oktober 2012
Leuk (weekend) is...
* Een woordenboek Latijn-Nederlands, gloednieuw, vastgebonden op een bagagedrager. Pagina's vol herinneringen, van Felix in columna sedet tot Seneca... Serieus, ik vond vertalen de fijnste vorm van huiswerk (maar teksten uit het hoofd leren de saaiste, dat wel).
* de film Medianeras, met haar prachtige Spaans en de andere beelden van Buenos Aires die ze geeft (waarschuwing: kijk niet de trailer, die één grote spoiler is!)
* Lezen in Bombs on aunt Dainty
* Kaffirblaadjes in een nieuw curry-recept, fijn die limoensmaak
* Stralend blauwe lucht, zonnetje gevolgd door donkerblauwe avond, kilometer na kilometer.
* Schrijven, verslaan wat gebeurd is voor ik het vergeet, om het op elk moment terug te kunnen lezen.
* Moderne kunst: dit kan een kind van drie toch ook? :)
* Bijna een jaar geleden, dat weekendje met vriendinnen: zoveel gebeurd in de tussentijd, zo weinig veranderd in de vriendschap. We zitten allemaal bijna elk weekend weer gebogen over dezelfde casuïstiek en problemen: van presentaties en reflectie tot zometeen is het weer maandagmorgen...
* Hoe mooi Baciami Ancora is (en hoe heerlijk het is om naar Stefano Accorsi te kijken - ohja, ook hier niet de trailer kijken!)
* Een dubbele regenboog die ik van begin tot eind kan volgen - sterker nog, het einde fietst met me mee. Geen pot met goud, maar geluk is er genoeg.
* de film Medianeras, met haar prachtige Spaans en de andere beelden van Buenos Aires die ze geeft (waarschuwing: kijk niet de trailer, die één grote spoiler is!)
* Lezen in Bombs on aunt Dainty
* Kaffirblaadjes in een nieuw curry-recept, fijn die limoensmaak
* Stralend blauwe lucht, zonnetje gevolgd door donkerblauwe avond, kilometer na kilometer.
* Schrijven, verslaan wat gebeurd is voor ik het vergeet, om het op elk moment terug te kunnen lezen.
* Moderne kunst: dit kan een kind van drie toch ook? :)
* Bijna een jaar geleden, dat weekendje met vriendinnen: zoveel gebeurd in de tussentijd, zo weinig veranderd in de vriendschap. We zitten allemaal bijna elk weekend weer gebogen over dezelfde casuïstiek en problemen: van presentaties en reflectie tot zometeen is het weer maandagmorgen...
* Hoe mooi Baciami Ancora is (en hoe heerlijk het is om naar Stefano Accorsi te kijken - ohja, ook hier niet de trailer kijken!)
* Een dubbele regenboog die ik van begin tot eind kan volgen - sterker nog, het einde fietst met me mee. Geen pot met goud, maar geluk is er genoeg.
zaterdag 6 oktober 2012
Living like Larry - Pirate Fishing
Pirate Fishing is grootschalig vissen in oceanen zonder vergunning. Het belemmert niet alleen eerlijke handel, maar is ook verwoestend omdat de 'pirates' vaak de meest destructieve vismethodes gebruiken. Hun schepen varen onder vlaggen van landen die nauwelijks om verantwoording vragen en worden dus door niemand gecontroleerd. De landen die slachtoffer zijn van illegale visserij wordt, vooral in West-Afrika, hebben vaak geen middelen om deze terug te dringen.
Bron.
De bestaansreden van deze vissers, is de gigantische (en groeiende!) vraag naar vis bij een steeds kleiner wordende visvoorraad: oftewel, een billion dollar industry. Het vissen gebeurt om de vishonger (tonijn, zalm, noem maar op) in Europa en Azië te stillen met vis uit Afrika. Pirate fishing ontneemt zo Afrikaanse vissers hun werk. Dat terwijl vis in deze regio's vaak juist de enige beschikbare bron van eiwit is - zelfs die wordt nu naar ons, Europa en Azië, verscheept.
Het klinkt eigenlijk wel spannend, dat pirate fishing. Het synoniem illegal, unreported and unregulated fishing (IUU) is daarom misschien beter. Volgens schattingen is het 30% van alle visvangst. De vissen wordt gemengd met legaal gevangen vis en verkocht in onder meer de EU. Onderweg wordt de vis in slechte omstandigheden opgeslagen (ongecontroleerd betekent ook geen controle wat betreft voedingsregels!), zoals je kunt zien. De schepen zijn ook niet de nieuwste.
In de documentarie van Al Jazeera, People & Power, zijn de verwoestende gevolgen van IUU fishing voor de bevolking van Sierra Leone te zien.
Bron.
Zelf ben ik vegetariër en daarbij hoort dat ik geen vis eet. Toch heb ik ook een tijd gedacht dat vis 'minder fout' gevangen werd en dat vissen het over het algemeen beter hebben gehad dan varkens uit de bio-industrie. Think again: in het boek Eating Animals las ik voor het eerst over viskwekerijen, bijvangst en kwikvergiftiging - en de good vibrations ten aanzien van vis eten verdwenen helemaal.
Although one can realistically expect that at least some percentage of cows and pigs are slaughtered with speed and care, no fish gets a good death. Not a single one. You never have to wonder if the fish on your plate had to suffer. It did.
concludeert Jonathan Safran Foer, het betreffende hoofdstukje vind je hier. De optimistische term bijvangst (bycatch), van onder andere 3,3 miljoen haaien elk jaar, wordt hier pijnlijk duidelijk.
Een mooie top 10 van Nederlandse redenen om geen (of in ieder geval minder) vis te eten komt van duiker Dos Winkel. Misschien is het hier en daar in wat makkelijke termen omschreven, maar dat maakt de boodschap niet minder waar: aan vis eten kleeft een nare bijsmaak.
Meer weten?
- Interview met Jonathan Safran Foer ("In the context of the environment, I would say give up fish")
- Dossier van Greenpeace over Pirate Fishing
- Heldere Wikipedia-uitleg
- Voor wie wil stoppen met het eten van vis (en/of vlees): een goed gebalanceerd (vega-)dieet heeft geen vis nodig: onder meer lijnzaadolie bevat dezelfde gezonde vetten als vis. Overigens: hoe vetter de vis, hoe meer gifstoffen (ook door ons gedumpt in de oceaan) ze opneemt. Dat doet in het beste geval het gezonde effect teniet...
Bron.
De bestaansreden van deze vissers, is de gigantische (en groeiende!) vraag naar vis bij een steeds kleiner wordende visvoorraad: oftewel, een billion dollar industry. Het vissen gebeurt om de vishonger (tonijn, zalm, noem maar op) in Europa en Azië te stillen met vis uit Afrika. Pirate fishing ontneemt zo Afrikaanse vissers hun werk. Dat terwijl vis in deze regio's vaak juist de enige beschikbare bron van eiwit is - zelfs die wordt nu naar ons, Europa en Azië, verscheept.
Het klinkt eigenlijk wel spannend, dat pirate fishing. Het synoniem illegal, unreported and unregulated fishing (IUU) is daarom misschien beter. Volgens schattingen is het 30% van alle visvangst. De vissen wordt gemengd met legaal gevangen vis en verkocht in onder meer de EU. Onderweg wordt de vis in slechte omstandigheden opgeslagen (ongecontroleerd betekent ook geen controle wat betreft voedingsregels!), zoals je kunt zien. De schepen zijn ook niet de nieuwste.
In de documentarie van Al Jazeera, People & Power, zijn de verwoestende gevolgen van IUU fishing voor de bevolking van Sierra Leone te zien.
Zelf ben ik vegetariër en daarbij hoort dat ik geen vis eet. Toch heb ik ook een tijd gedacht dat vis 'minder fout' gevangen werd en dat vissen het over het algemeen beter hebben gehad dan varkens uit de bio-industrie. Think again: in het boek Eating Animals las ik voor het eerst over viskwekerijen, bijvangst en kwikvergiftiging - en de good vibrations ten aanzien van vis eten verdwenen helemaal.
Although one can realistically expect that at least some percentage of cows and pigs are slaughtered with speed and care, no fish gets a good death. Not a single one. You never have to wonder if the fish on your plate had to suffer. It did.
concludeert Jonathan Safran Foer, het betreffende hoofdstukje vind je hier. De optimistische term bijvangst (bycatch), van onder andere 3,3 miljoen haaien elk jaar, wordt hier pijnlijk duidelijk.
Een mooie top 10 van Nederlandse redenen om geen (of in ieder geval minder) vis te eten komt van duiker Dos Winkel. Misschien is het hier en daar in wat makkelijke termen omschreven, maar dat maakt de boodschap niet minder waar: aan vis eten kleeft een nare bijsmaak.
Meer weten?
- Interview met Jonathan Safran Foer ("In the context of the environment, I would say give up fish")
- Dossier van Greenpeace over Pirate Fishing
- Heldere Wikipedia-uitleg
- Voor wie wil stoppen met het eten van vis (en/of vlees): een goed gebalanceerd (vega-)dieet heeft geen vis nodig: onder meer lijnzaadolie bevat dezelfde gezonde vetten als vis. Overigens: hoe vetter de vis, hoe meer gifstoffen (ook door ons gedumpt in de oceaan) ze opneemt. Dat doet in het beste geval het gezonde effect teniet...
woensdag 3 oktober 2012
Boeken #5
When Hitler stole pink rabbit - Judith Kerr
When Hitler stole pink rabbit is niet zo kinderachtig als het klinkt. Eigenlijk is Anna (9) tamelijk volwassen voor haar leeftijd. Haar vader is Joods en in het Duitsland van 1933 merkt hij al vroeg dat het met Hitler aan de macht niet de goede kant opgaat. Halsoverkop verlaat het gezin het land, nét voor de oorlog. Anna en Max, haar broer, moeten zich maar aanpassen: eerst een tijdje in Zwitserland wonen, en als het ook daar gevaarlijk wordt, vertrekt het gezin naar Frankrijk. En Anna spreekt geen Frans...
Ik vond het een heel fijn, bijna dromerig boek - en dat voor dit onderwerp. Anna observeert als een kind, soms zo grappig dat ik hardop heb gelachen, zonder dat het ooit kinderachtig wordt. Misschien komt dat door het semi-autobiografische karakter van het verhaal.
“It’s another picture of that man,” said Elsbeth. “My little sister saw one yesterday and thought it was Charlie Chaplin.” Anna looked at the staring eyes, the grim expression. She said, “It’s not a bit like Charlie Chaplin except for the moustache.” They spelled out the name under the photograph.
Adolf Hitler."
Lees hier het eerste hoofdstuk.
Een paar weken geleden heb ik het vervolg (Bombs on aunt Dainty) gekocht, waarin het gezin naar Engeland vertrekt en Anna dus haar derde taal moet leren. Eerst nog even dit boek herlezen voor ik daarin begin (dat wordt dan de derde keer!).
Zo ook op aarde - Davide Enia
Grof, maar fantastisch; dat zou ik zeggen als ik dit boek moest samenvatten in één zin. Een boekwerk vol verhalen: het leven van opa, vader en zoon, maar zo geweven dat je pas op de laatste bladzijdes alles naar tevredenheid begrijpt. Davidù is 9 en begint met boksen, begeleid door zijn oom, in de voetsporen van zijn vader die er niet meer is. Als buurtjongens te ver dreigen te gaan bij het pesten van Gerruso, de sukkel van de straat, neemt Davidù het voor hem op. Een ongelijke vriendschap is het gevolg.
Even overwoog ik, na de eerste paar bladzijden, het boek weg te leggen omdat het zo grof is - maar ik stond nog niet op, of ik wilde weer zitten en verder lezen. Want het wende, heel snel, en ook bij dit boek heb ik soms hardop gelachen: herkenbaar, de al zo vroeg macho zijnde Italiaanse jongetjes.
In minder dan 48 uur had ik alle 304 pagina's gelezen (en baalde ik dat er niet meer was). Rauw is dit boek. Rauw en daardoor levensecht.
Voor wie zin heeft in een duik in de hitte van Palermo, waar maffia oprukt, waar hoofdpersoon Davidù bokst alsof zijn leven ervanaf hangt en waar een oma haar 7-uur-sigaretje rookt...
Enia hoort vanaf nu bij mijn nieuwe favorieten.
When Hitler stole pink rabbit is niet zo kinderachtig als het klinkt. Eigenlijk is Anna (9) tamelijk volwassen voor haar leeftijd. Haar vader is Joods en in het Duitsland van 1933 merkt hij al vroeg dat het met Hitler aan de macht niet de goede kant opgaat. Halsoverkop verlaat het gezin het land, nét voor de oorlog. Anna en Max, haar broer, moeten zich maar aanpassen: eerst een tijdje in Zwitserland wonen, en als het ook daar gevaarlijk wordt, vertrekt het gezin naar Frankrijk. En Anna spreekt geen Frans...
Ik vond het een heel fijn, bijna dromerig boek - en dat voor dit onderwerp. Anna observeert als een kind, soms zo grappig dat ik hardop heb gelachen, zonder dat het ooit kinderachtig wordt. Misschien komt dat door het semi-autobiografische karakter van het verhaal.“It’s another picture of that man,” said Elsbeth. “My little sister saw one yesterday and thought it was Charlie Chaplin.” Anna looked at the staring eyes, the grim expression. She said, “It’s not a bit like Charlie Chaplin except for the moustache.” They spelled out the name under the photograph.
Adolf Hitler."
Lees hier het eerste hoofdstuk.
Een paar weken geleden heb ik het vervolg (Bombs on aunt Dainty) gekocht, waarin het gezin naar Engeland vertrekt en Anna dus haar derde taal moet leren. Eerst nog even dit boek herlezen voor ik daarin begin (dat wordt dan de derde keer!).
Grof, maar fantastisch; dat zou ik zeggen als ik dit boek moest samenvatten in één zin. Een boekwerk vol verhalen: het leven van opa, vader en zoon, maar zo geweven dat je pas op de laatste bladzijdes alles naar tevredenheid begrijpt. Davidù is 9 en begint met boksen, begeleid door zijn oom, in de voetsporen van zijn vader die er niet meer is. Als buurtjongens te ver dreigen te gaan bij het pesten van Gerruso, de sukkel van de straat, neemt Davidù het voor hem op. Een ongelijke vriendschap is het gevolg.
Even overwoog ik, na de eerste paar bladzijden, het boek weg te leggen omdat het zo grof is - maar ik stond nog niet op, of ik wilde weer zitten en verder lezen. Want het wende, heel snel, en ook bij dit boek heb ik soms hardop gelachen: herkenbaar, de al zo vroeg macho zijnde Italiaanse jongetjes.
In minder dan 48 uur had ik alle 304 pagina's gelezen (en baalde ik dat er niet meer was). Rauw is dit boek. Rauw en daardoor levensecht.
Voor wie zin heeft in een duik in de hitte van Palermo, waar maffia oprukt, waar hoofdpersoon Davidù bokst alsof zijn leven ervanaf hangt en waar een oma haar 7-uur-sigaretje rookt...
Enia hoort vanaf nu bij mijn nieuwe favorieten.
Abonneren op:
Posts (Atom)