20 augustus 2011
Al vanaf de middag loop ik heen en weer. Te pacen, als een ijsbeer. Echt honger heb ik niet. Nu nog tien stappen, dan ben ik bij het restaurant. Je moet. Hallo, je gaat zitten hoor! zeg ik tegen mezelf. Eten moet je toch, het kost werkelijk niks hier, als je nu niet uit eten gaat ga je zielig in je bed liggen. Plus, het is dertig graden en je hebt het hele jaar gewenst dat je hier kon zijn.
Jahaa, antwoord ik geërgerd tegen het stemmetje in mijn achterhoofd. Ik ga al.
Michele herkent me niet, maar geeft me zonder een krimp het beste tafeltje. Hij verliest nu dus een gezin van vier personen aan mij. Voor één keer vind ik dat stiekem best leuk. Terwijl ik wacht op mijn pizza, schrijf ik. Ik verwachtte snel klaar te zijn, maar moeiteloos laten de bladzijdes in mijn kladboek zich vullen. Slordig handschrift, afkorting na afkorting om maar niet te vergeten wat ik dacht. Dus, wat? schrijf ik haastig. Sinds maart? Ze zijn samen sinds maart? Dus als ik hier was gekomen in juni - nee, vergeet het. De hond? Dood. De strippenkaarten? Uitverkocht. Ik heb alleen de treintijden jongedame! Maar ik kan ze wel voor je overschrijven. Lief, dat wel. In razend tempo staat op papier wat ik dacht, inclusief de grote aantallen 'fucks' die daarbij kwamen kijken. Achteraf blijkt dat ik nog meer te denken had, ik voeg pijltjes en lijnen toe, schrijf tweeënhalve bladzijde later wat er nog bij moest.
Af en toe pauzeer ik, alleen om de stroom even stop te zetten. Zoveel aandacht verdient dit ook weer niet. Ik kijk naar het gezelschap schuin tegenover me. Enkele seconden denk ik nog na over wat zij van mij vinden, omdat ik hier alleen ben, maar al gauw schakel ik naar mijn gedachten over hun. Twee gezinnen, vijf kinderen en vier volwassenen. Het meisje trekt aan het tafelkleed, de wijnkaraf wankelt maar valt niet. De baby krijst. Een vrouw vouwt afwezig driehoekjes in haar servet. Wat een chaos. Het doet me denken aan het prachtige filmpje how to be alone. Wanneer Tanya Davis met haar zachte stem zegt
You're no less intriguing a person when you're eating solo. In fact some
people at full tables will wish they were where you were. Misschien is dat vandaag wel zo. Ik buig me opnieuw over mijn kladboek.
Vandaag heb ik allemaal dingen gedaan die een jaar geleden nog niet zo vanzelfsprekend waren. Als ik mijn kladboek overlees is dit wat er gebeurd is.
06:30 Ik sta bij zonsopkomst op en vul mijn rugzak. Ik leer het steeds sneller, en ook steeds vakkundiger: avondjurkje, shirt en bikini passen precies naast mijn strandhanddoek en tandpasta. Het is te vroeg voor hotelontbijt, dus met alleen een perzik in mijn Eastpak vertrek ik. Ik probeer mijn kaartje voor de heenreis te stempelen, maar de automaat werkt niet mee. Omdat ik tijd heb, wissel ik van perron, op zoek naar een werkende automaat. "Nutteloos" mompelt de schoonmaker als hij me ziet. Ik geef het op.
08:54 De trein is er bijna. Ik zie het enige resort dat hier is voorbij schieten en de trein mindert vaart. Ik zit helemaal muurvast tussen minstens twintig Indiërs met uitklapborden vol zonnebrillen en armbandjes. Hoe kom ik bij de uitgang?
08:55 Belangrijker: hoe krijg ik deze roestige deuren open? Oh, dat gaat vanzelf. Ik ben er! I'm livin' the dream - I came back!
19:05 Waar ik voor kwam blijkt een vergissing. Gezandstraald ben ik. Maar ik koop gezond én lekker eten voor mezelf, maak het klaar en breng de rest van de dag door bij de schoonste zee die ik ooit zag. Wat een verschil met 365+ dagen terug. Als het iets kouder wordt, keer ik terug naar het dorp, waar ik dit verhaal begon.
Na afloop ben ik trots. Ik ben toch maar mooi alleen uit eten geweest. Morgen ben ik terug in de hoofdstad van het zuiden en zal ik zwemmen in de zoutste baai. Donderdagavond krijg ik een feestje en nieuwe vrienden cadeau. Mijn beloning, maar dat weet ik nu nog niet. Het lijkt een beetje 2011 in het kort: goed wisselt kwaad altijd af. Licht en duister kunnen niet zonder elkaar. Alleen snel en langzaam maakt een duet. Pijn heeft een functie. Inspanning wordt beloond. En: soms leer ik gewoon niet van mijn fouten.
vrijdag 30 december 2011
donderdag 29 december 2011
Living like Larry XV - Open brief aan H&M
Beste H&M,
Onlangs kocht ik in één van uw filialen een jurkje. Ik heb het al veel aangehad en er veel complimentjes over gekregen, dus ik ben er erg tevreden mee.*
Toch bleef ik met een vraag zitten. Waarom is alleen mijn jurkje (en natuurlijk de bijbehorende conscious collectie) een 'verantwoord', duurzaam product? Waarom hangt de rest van jullie winkel nog vol met spullen waar ik een onbestemd gevoel bij krijg: made in Bangladesh, China, Taiwan etc.: met gif en kinderhanden misschien?
Om deze vraag te beantwoorden bekeek ik jullie website. Ik las rapporten en nieuwsberichten om mezelf op de hoogte te stellen.
Op de website zie ik al diverse initiatieven waar ik zelf achtersta: H&M werkt samen met Greenpeace bijvoorbeeld en op Textile Exchange lees ik dat jullie in 2010 de grootste afnemer van biologisch katoen waren... Super! Mijn complimenten!
Maar, waarom is nu nog maar een deel van jullie collectie biologisch katoen, en waarom gaat de omschakeling zo traag? Waarom hebben jullie ervoor gekozen om pas in 2020 (!) al het katoen organisch te hebben?! Dat is toch veel te laat!
Daarnaast riepen jullie rapporten ontzettend veel vragen bij mij op. Ik hoop dat er ruimte is deze te beantwoorden.
- Ik lees dat jullie de CO2 uitstoot elk jaar met 5% willen verminderen. Beginnend in 2010 en eindigend in 2012. Is dat niet een wat korte periode? Houdt het in 2012 dan op met zoeken naar zuinigere manieren? Bovendien koppelen jullie de CO2 vermindering aan de groei van het bedrijf: 5% minder bij 12% groei in CO2-uitstoot per jaar. Netto willen jullie dus meer CO2 gaan uitstoten per jaar? Dat is geen duurzaam voornemen, en vind ik voor ons (klanten die normaalgesproken geen tijd hebben al jullie rapporten te lezen) tamelijk misleidend.
- In 2020 willen jullie 20% van de energie van 'renewable sources' laten komen. Hier is weer gekozen voor een extreem lange periode, zoals bij het katoen. Waarom? Omschakelen naar groene(re) stroom lijkt mij vrij makkelijk, zeker als het 'slechts' 20% van jullie energie betreft...
De grote vraag die dus steeds terugkomt is deze: waarom gaan jullie voornemens stap voor stap, zo tergend traag en niet in één keer radicaal? Zou het niet fantastisch zijn om als eerste reusachtige kledingketen voor modeliefhebbers in één keer 'groen te gaan'? Het zou een monopoliepositie betekenen, en reken maar op flink wat media-aandacht. Want een groene collectie tussen de overige, laat ik zeggen, grijze collecties, die hebben ze bij andere bedrijven, zoals de Hema en de C&A ook. Sterker nog: bij H&M is 5% van alle textiel van biologisch katoen, bij C&A 13%. Het is dus sowieso mogelijk om dit per direct met 100% te verbeteren...! Zeker zo bezien vind ik 2020 echt veel te ver weg.
Ik weet dat de productie van biologisch, organisch katoen wereldwijd nog niet toereikend is. Maar met macht en geld is in het verleden heel wat voor elkaar gekregen, en ik weet dat uw bedrijf beide bezit. Ziet u het niet als een fantastische investering, C&A en andere bedrijven voorbij te streven en zelf de koploper te worden?
Ik zou het fantastisch vinden om in uw winkels te lopen, nu met écht een goed gevoel, niet meer te hoeven zoeken naar labels en informatie maar er gewoon op kunnen vertrouwen dat alles met een schoon geweten gekocht kan worden - en niet alleen de conscious collectie.
In afwachting van uw antwoorden en met vriendelijke groet,
[Vul je naam in]
(dat staat er, zodat als je het hier roerend mee eens bent, je zelf deze tekst mag kopiëren en plakken naar klantenservice.nl@hm.com en geefjemening@hm.com)
Maar voordat je dat doet wil je misschien achtergrondinformatie!
Disclaimer: tuurlijk, ik ben heus veel goede voornemens tegengekomen in de pdf'jes van H&M. Maar goede voornemens maken kunnen we allemaal, ze uitvoeren is een ander verhaal. Dat H&M 100% organisch katoen wil gebruiken in 2020 (dus: voor ALLES wat ze verkopen) heb ik wel een miljoen keer voorbij zien komen in het rapport. Maar 2020 is ver weg - en tegelijkertijd dichtbij, als H&M nu pas op 5% zit. I don't like that at all.
Bovendien vind ik dat het bedrijf de verantwoordelijkheid ook een beetje afschuift op haar klanten. Zo staan er in labels adviezen om zuinig om te gaan met kleding. Dat is hypocriet omdat:
1. H&M kleding zo goedkoop aanbiedt dat zuinigheid nauwelijks meer nodig is
2. H&M, als ze 'marktleider verantwoorde producten' wil worden (en dat wil het bedrijf!), ZELF iets moet doen en niet de klant adviezen moet geven die iedereen die een beetje milieuvriendelijk probeert te leven allang kent! "Niet wassen op 60 maar op 40 graden", kom op zeg...
* Deze zin komt uit Groen is het nieuwe zwart van Tamsin Blanchard. Ik vond het zo'n schattige opening voor een brief, dat ik hem er in heb gezet. Letterlijk gezien heb ik geen complimentjes gehad, maar ik ben wel versierd in het jurkje, dat telt toch ook?
** Nicole bedankt voor het proeflezen van de brief!
*** Ik probeer nooit twee Living like Larry's achter elkaar te doen, maar bij deze kwam het zo uit... Ik zal jullie nu weer een aantal dagen met rust laten wat duurzaamheid betreft :)
Onlangs kocht ik in één van uw filialen een jurkje. Ik heb het al veel aangehad en er veel complimentjes over gekregen, dus ik ben er erg tevreden mee.*
Toch bleef ik met een vraag zitten. Waarom is alleen mijn jurkje (en natuurlijk de bijbehorende conscious collectie) een 'verantwoord', duurzaam product? Waarom hangt de rest van jullie winkel nog vol met spullen waar ik een onbestemd gevoel bij krijg: made in Bangladesh, China, Taiwan etc.: met gif en kinderhanden misschien?
Om deze vraag te beantwoorden bekeek ik jullie website. Ik las rapporten en nieuwsberichten om mezelf op de hoogte te stellen.
Op de website zie ik al diverse initiatieven waar ik zelf achtersta: H&M werkt samen met Greenpeace bijvoorbeeld en op Textile Exchange lees ik dat jullie in 2010 de grootste afnemer van biologisch katoen waren... Super! Mijn complimenten!
Maar, waarom is nu nog maar een deel van jullie collectie biologisch katoen, en waarom gaat de omschakeling zo traag? Waarom hebben jullie ervoor gekozen om pas in 2020 (!) al het katoen organisch te hebben?! Dat is toch veel te laat!
Daarnaast riepen jullie rapporten ontzettend veel vragen bij mij op. Ik hoop dat er ruimte is deze te beantwoorden.
- Ik lees dat jullie de CO2 uitstoot elk jaar met 5% willen verminderen. Beginnend in 2010 en eindigend in 2012. Is dat niet een wat korte periode? Houdt het in 2012 dan op met zoeken naar zuinigere manieren? Bovendien koppelen jullie de CO2 vermindering aan de groei van het bedrijf: 5% minder bij 12% groei in CO2-uitstoot per jaar. Netto willen jullie dus meer CO2 gaan uitstoten per jaar? Dat is geen duurzaam voornemen, en vind ik voor ons (klanten die normaalgesproken geen tijd hebben al jullie rapporten te lezen) tamelijk misleidend.
- In 2020 willen jullie 20% van de energie van 'renewable sources' laten komen. Hier is weer gekozen voor een extreem lange periode, zoals bij het katoen. Waarom? Omschakelen naar groene(re) stroom lijkt mij vrij makkelijk, zeker als het 'slechts' 20% van jullie energie betreft...
De grote vraag die dus steeds terugkomt is deze: waarom gaan jullie voornemens stap voor stap, zo tergend traag en niet in één keer radicaal? Zou het niet fantastisch zijn om als eerste reusachtige kledingketen voor modeliefhebbers in één keer 'groen te gaan'? Het zou een monopoliepositie betekenen, en reken maar op flink wat media-aandacht. Want een groene collectie tussen de overige, laat ik zeggen, grijze collecties, die hebben ze bij andere bedrijven, zoals de Hema en de C&A ook. Sterker nog: bij H&M is 5% van alle textiel van biologisch katoen, bij C&A 13%. Het is dus sowieso mogelijk om dit per direct met 100% te verbeteren...! Zeker zo bezien vind ik 2020 echt veel te ver weg.
Ik weet dat de productie van biologisch, organisch katoen wereldwijd nog niet toereikend is. Maar met macht en geld is in het verleden heel wat voor elkaar gekregen, en ik weet dat uw bedrijf beide bezit. Ziet u het niet als een fantastische investering, C&A en andere bedrijven voorbij te streven en zelf de koploper te worden?
Ik zou het fantastisch vinden om in uw winkels te lopen, nu met écht een goed gevoel, niet meer te hoeven zoeken naar labels en informatie maar er gewoon op kunnen vertrouwen dat alles met een schoon geweten gekocht kan worden - en niet alleen de conscious collectie.
In afwachting van uw antwoorden en met vriendelijke groet,
[Vul je naam in]
(dat staat er, zodat als je het hier roerend mee eens bent, je zelf deze tekst mag kopiëren en plakken naar klantenservice.nl@hm.com en geefjemening@hm.com)
Maar voordat je dat doet wil je misschien achtergrondinformatie!
Disclaimer: tuurlijk, ik ben heus veel goede voornemens tegengekomen in de pdf'jes van H&M. Maar goede voornemens maken kunnen we allemaal, ze uitvoeren is een ander verhaal. Dat H&M 100% organisch katoen wil gebruiken in 2020 (dus: voor ALLES wat ze verkopen) heb ik wel een miljoen keer voorbij zien komen in het rapport. Maar 2020 is ver weg - en tegelijkertijd dichtbij, als H&M nu pas op 5% zit. I don't like that at all.
Bovendien vind ik dat het bedrijf de verantwoordelijkheid ook een beetje afschuift op haar klanten. Zo staan er in labels adviezen om zuinig om te gaan met kleding. Dat is hypocriet omdat:
1. H&M kleding zo goedkoop aanbiedt dat zuinigheid nauwelijks meer nodig is
2. H&M, als ze 'marktleider verantwoorde producten' wil worden (en dat wil het bedrijf!), ZELF iets moet doen en niet de klant adviezen moet geven die iedereen die een beetje milieuvriendelijk probeert te leven allang kent! "Niet wassen op 60 maar op 40 graden", kom op zeg...
* Deze zin komt uit Groen is het nieuwe zwart van Tamsin Blanchard. Ik vond het zo'n schattige opening voor een brief, dat ik hem er in heb gezet. Letterlijk gezien heb ik geen complimentjes gehad, maar ik ben wel versierd in het jurkje, dat telt toch ook?
** Nicole bedankt voor het proeflezen van de brief!
*** Ik probeer nooit twee Living like Larry's achter elkaar te doen, maar bij deze kwam het zo uit... Ik zal jullie nu weer een aantal dagen met rust laten wat duurzaamheid betreft :)
dinsdag 27 december 2011
Living like Larry XIV - Mattel, Disney, Greenpeace en actie
Bron: Greenpeace.
Ik houd van succesvolle en gerechtvaardigde acties, zoals de Barbie-actie van Greenpeace. Deze actie was ook nog eens heel ludiek: Ken 'maakte het uit' met Barbie, nadat hij er achter kwam dat zij meehielp aan ontbossing. De verpakkingsmaterialen van Mattel komen namelijk van APP, een Indonesisch bedrijf dat voor zijn karton regenwoud kapt. Regenwoud dat leefgebied is van de (bedreigde) Sumatraanse tijger. Met bedreigd bedoel ik: er zijn naar schatting nog maximaal 400 tijgers over (!). Ik ben in regenwoud geweest waar deze tijgers ooit leefden. Het is ZO MACHTIG. Natuur is iets veel groters dan wij. Als je niet snel ontroerd bent (of eigenlijk: juist als je dat bent), kun je het filmpje van de tijger die zeven dagen vast zat in een val en afgemaakt moest worden dankzij APP zelf bekijken. Dan begrijp je ook waarom Greenpeace druk wilde zetten op APP. Druk zetten gaat soms het beste als je dat doet via een afnemer, een klant zoals Mattel. Mattel is inmiddels om: het zal in de toekomst geen papier en karton van APP meer gebruiken.
Jammergenoeg gebruikt het zo lief klinkende Disney ook materiaal van APP. Nog steeds.
Greenpeace heeft succes gehad in 2011, en de acties in 2010 ben ik ook niet vergeten. Voor mij reden om te doneren aan Greenpeace. Ik wil dat er opgespoord blijft worden, actie gevoerd blijft worden, tot we overal zonder schuldgevoel kunnen kopen, totdat alles zonder schuldgevoel gegeten kan worden (tenminste, zover dat binnen je overtuiging past). Ik zeg hiermee niet dat ik vind dat iedereen aan Greenpeace zou moeten doneren. Je moet doen wat bij je past, en geven wat je kunt missen.
Via Greenpeace kwam ik terecht op ikkominactie.nl. Precies wat je denkt: een site met acties die je meteen zelf kunt doen om de wereld een beetje te verbeteren. Per actie staat vermeld hoe veel tijd het je kost (2 minuten, 5 minuten of soms ook '1 dag' of 'meer tijd'). Sommige acties bestaan uit het tekenen van een petitie (en daar ben je het waarschijnlijk niet altijd mee eens). Maar de meeste zijn het klikken waard. Je moet je eigenlijk aanmelden als je je acties bij wilt houden, maar je kunt ook gewoon doorklikken. Zelf vond ik het berekenen van mijn voedselafdruk de moeite waard.
Onderweg op internet (soms voelt het net een reis) kwam ik ook leuk nieuws tegen. De top 10 nieuwe soorten uit 2011, bijvoorbeeld. De 'spongebob paddenstoel' (Spongiforma squarepantsii) staat er trouwens niet tussen, daarvoor moet je hier kijken.
En tot slot, ter inspiratie, voor een beetje hoop en omdat de maker van dit filmpje er zoveel tijd aan heeft besteed:
zondag 25 december 2011
Maria 2011.2
De rijst staart me aan. Het is net alsof ik een bordje verdriet leegeet. Elke hap van het plakkerige spul kleeft aan mijn gehemelte, ik kauw eindeloos. Mijn maag is samengetrokken, alsof ik in plaats voor van twee, zelfs niet voor één hoef te eten.
Ik ben nog maar een paar uur thuis, je moet thuiszijn met kerst natuurlijk, maar mijn vader en ik hebben net alweer ruzie gemaakt.
"Het is wel wat weinig eten" zegt hij zuchtend tegen zijn bord.
"Wil je wat van mij?" bied ik hem mijn vegetarische versie aan.
"Nee" snauwt hij terug.
In de lucht hangt ergernis - en dan heb ik het nog niet eens verteld.
Vertellen hoeft natuurlijk ook nog helemaal niet. Er is voldoende tijd. Misschien moet ik mijn ouders wel vast over Micha vertellen. Wat zal ik zeggen? Opgewekt: "Ik moet jullie nog wat vertellen trouwens! Ik heb alweer een paar maanden een scharrel. Hij heet Micha"
Bij die gedachte krijg ik de prop rijst helemaal niet meer weg.
Is het echt nog maar drie jaar geleden dat ik met mijn ouders meeging op vakantie?
Ik kan natuurlijk doen alsof we samen zijn. Tenslotte ben ik de moeite waard om mee te dansen, op een dag zal ik de moeite zijn voor iets serieuzers. Dan zal Micha mijn vriend worden. Micha Codreanu. "Dat is geen Nederlandse achternaam" zal iemand opmerken. Het aanvankelijk enthousiasme over mijn zogenaamde vriend zal temperen.
"Roemeens? Genade, Maria, wat moet jij nu weer met een Roemeen?!" zal mijn vader uitroepen. Van de kerstgedachte zal weinig overblijven.
Lusteloos prik ik in de blokjes tofu. Vanavond zal ik nog helemaal niets vertellen. Misschien krijg ik nog wel een reactie van Micha. Op facebook ofzo. Ooit is ook kerst voorbij, en ziet hij mij. Móét hij mij wel zien. Ik knijp in mijn vingers om te weten dat ik er nog ben. Wie ik straks ook zal verliezen, ik blijf bij mezelf, en de baby blijft bij mij.
Ik ben nog maar een paar uur thuis, je moet thuiszijn met kerst natuurlijk, maar mijn vader en ik hebben net alweer ruzie gemaakt.
"Het is wel wat weinig eten" zegt hij zuchtend tegen zijn bord.
"Wil je wat van mij?" bied ik hem mijn vegetarische versie aan.
"Nee" snauwt hij terug.
In de lucht hangt ergernis - en dan heb ik het nog niet eens verteld.
Vertellen hoeft natuurlijk ook nog helemaal niet. Er is voldoende tijd. Misschien moet ik mijn ouders wel vast over Micha vertellen. Wat zal ik zeggen? Opgewekt: "Ik moet jullie nog wat vertellen trouwens! Ik heb alweer een paar maanden een scharrel. Hij heet Micha"
Bij die gedachte krijg ik de prop rijst helemaal niet meer weg.
Is het echt nog maar drie jaar geleden dat ik met mijn ouders meeging op vakantie?
Ik kan natuurlijk doen alsof we samen zijn. Tenslotte ben ik de moeite waard om mee te dansen, op een dag zal ik de moeite zijn voor iets serieuzers. Dan zal Micha mijn vriend worden. Micha Codreanu. "Dat is geen Nederlandse achternaam" zal iemand opmerken. Het aanvankelijk enthousiasme over mijn zogenaamde vriend zal temperen.
"Roemeens? Genade, Maria, wat moet jij nu weer met een Roemeen?!" zal mijn vader uitroepen. Van de kerstgedachte zal weinig overblijven.
Lusteloos prik ik in de blokjes tofu. Vanavond zal ik nog helemaal niets vertellen. Misschien krijg ik nog wel een reactie van Micha. Op facebook ofzo. Ooit is ook kerst voorbij, en ziet hij mij. Móét hij mij wel zien. Ik knijp in mijn vingers om te weten dat ik er nog ben. Wie ik straks ook zal verliezen, ik blijf bij mezelf, en de baby blijft bij mij.
vrijdag 23 december 2011
Maria 2011
Daar sta ik dan, onderaan het gebouw dat jouw appartement bewaakt. In de mooiste wijk van de stad, met uitzicht op alles wat je maar wil zien: de hoge kerktoren, de prachtige volkswijk, de rails naar het station. In de winter bedekt met sneeuw, in de zomer dampend van de hete lucht. Precies waar een hart, mijn hart, zo naar verlangt: een beetje hitte.
Mijn ademhaling geeft nog geen wolkjes, maar ik vind het toch koud genoeg voor december. Met mijn handen op mijn buik ijsbeer ik voor het gebouw. Wel een beetje pijnlijk: aan de overkant zie ik een gordijn bewegen. Iemand kijkt naar me. De kerstverlichting van de gemeente brandt bemoedigend, maar wat ik wil gebeurt niet. Niemand zegt me, kom binnen, voor jou zal ik zorgen.
Nu begrijp ik ineens waar die eetlust, zin in zoet, vandaan komt. En dan de kilo's die ik ben aangekomen. Ik draag de maagdelijk witte, grof gebreide sjaal die jij zorgvuldig van mijn nek afhaalde. Je doet niet open. Je bent thuis, maar dan wel bij je familie. Ik snap ook niet zo goed wat ik hier op kerstavond doe, er lijkt gewoon nergens anders te zijn.
In mijn studentenhuis houden huisgenootjes een vriendjes-vriendinnetjes-kerstdiner. Jij bent mijn vriend niet, dus ik kon je niet uitnodigen.
Maar je gebruikte wel teksten die een vriend toekomen. "Je bent prachtig" zei je, en ik geloof dat nog steeds. Als je nu maar eens thuiskwam.
Ik maak geen aanstalten om terug te gaan. Mijn fiets leunt stom tegen het hek langs de gracht. Zal ik straks nog wel kunnen fietsen? Zullen er misschien mensen voor me opstaan in de bus, als mijn buik echt dik wordt?
Vertrouwd is de allesverslindende moeheid. Ik ga gewoon even hier zitten, bij de brievenbussen. Op de koude tegels. Mijn pijnlijke schouders laat ik tegen de muur leunen. Je komt vanzelf wel thuis. Je komt vanzelf wel bij me terug.
Als ik gewoon maar wacht.
Disclaimer (omdat ik vaak autobiografisch schrijf): ik ben niet zwanger want ik ben niet de hoofdpersoon.
Mijn ademhaling geeft nog geen wolkjes, maar ik vind het toch koud genoeg voor december. Met mijn handen op mijn buik ijsbeer ik voor het gebouw. Wel een beetje pijnlijk: aan de overkant zie ik een gordijn bewegen. Iemand kijkt naar me. De kerstverlichting van de gemeente brandt bemoedigend, maar wat ik wil gebeurt niet. Niemand zegt me, kom binnen, voor jou zal ik zorgen.
Nu begrijp ik ineens waar die eetlust, zin in zoet, vandaan komt. En dan de kilo's die ik ben aangekomen. Ik draag de maagdelijk witte, grof gebreide sjaal die jij zorgvuldig van mijn nek afhaalde. Je doet niet open. Je bent thuis, maar dan wel bij je familie. Ik snap ook niet zo goed wat ik hier op kerstavond doe, er lijkt gewoon nergens anders te zijn.
In mijn studentenhuis houden huisgenootjes een vriendjes-vriendinnetjes-kerstdiner. Jij bent mijn vriend niet, dus ik kon je niet uitnodigen.
Maar je gebruikte wel teksten die een vriend toekomen. "Je bent prachtig" zei je, en ik geloof dat nog steeds. Als je nu maar eens thuiskwam.
Ik maak geen aanstalten om terug te gaan. Mijn fiets leunt stom tegen het hek langs de gracht. Zal ik straks nog wel kunnen fietsen? Zullen er misschien mensen voor me opstaan in de bus, als mijn buik echt dik wordt?
Vertrouwd is de allesverslindende moeheid. Ik ga gewoon even hier zitten, bij de brievenbussen. Op de koude tegels. Mijn pijnlijke schouders laat ik tegen de muur leunen. Je komt vanzelf wel thuis. Je komt vanzelf wel bij me terug.
Als ik gewoon maar wacht.
Disclaimer (omdat ik vaak autobiografisch schrijf): ik ben niet zwanger want ik ben niet de hoofdpersoon.
dinsdag 20 december 2011
Living like Larry XIII - Vliegen, wat je minimaal moet weten
"Wát?! Maak je je daar zorgen om?"
"Ehh, ja" stamelde ik een beetje opgelaten. "Kijk, als ik dat vliegtuig niet nam, zou…"
"Kijk, als je nou een beetje realistisch zou denken… dat vliegtuig gaat ook zonder jou hoor!" Mar keek me een beetje meewarig aan en lachte toen gniffelend.
Thuisgekomen dacht ik nog steeds aan dit korte gesprekje: ik maak me druk om een vlucht die ik zou nemen, vriendinnetje lacht me uit. Was ik soms niet realistisch? Vraag bepaalt nog altijd aanbod. Ik bleef bij mijn standpunt, ging alleen de discussie niet meer aan. Een beetje schokkend was het wel voor mij: dachten er echt mensen zo licht over? We zijn geboren in een levensstijl, een standaard die niet per se de voorkeur heeft… Ben ik de enige die zich zorgen maakt over een geboekt ticket?
Het is niet mijn taak alles op te lossen, maar net zo min die van iemand anders. Dus, stiekem is het tóch óók mijn taak. En als ik ergens een hekel aan heb, is het wel aan mensen die hun taak niet doen.
Vliegen & milieu: wat je op zijn minst moet weten.
Vliegtuigen gebruiken kerosine als brandstof, wat CO2-uitstoot oplevert (veel meer dan de verbranding van benzine) en vliegverkeer zorgt daarnaast voor meer wolkvorming, wat een extra factor is om aan het broeikaseffect bij te dragen. Wist je dat dit effect vooral 's nachts is? De extra bewolking (contrails) reflecteert namelijk ook zonnewarmte terug, maar dat gebeurt alleen als de zon op is. Fascinerend he? Zorg dus in ieder geval voor een vlucht overdag.
Enne, de bus nemen naar Berlijn in plaats van het vliegtuig... dat scheelt meer dan HONDERD keer de CO2-uitstoot.
Allemaal heel shockerend, maar ja, aan het eind van het jaar wil je wel graag op vakantie toch? Bovendien kost dat ticket naar Griekenland he-le-maal niets... En dit is het grote dilemma altijd weer: waar is de grens? Wanneer wint comfortabel leven het van niet-al-te-verwoestend leven?
Ondertussen is mijn oog gevallen op het magazine van Nederlands grootste luchtvaartmaatschappij. Interview met Neelie Kroes, die inmiddels een vlieg-VIP is geworden, met haar 2 vluchten per week.
"Zodra ik in het vliegtuig zit, laat ik alles achter me!" kirt ze. In het hele interview wordt met geen woord gerept over milieubelasting - lijkt mij toch, ook journalistiek gezien, een punt waar je op zijn minst aandacht aan moet besteden. Het bedrijf plaatst nog wel, ergens verderop in het blad, een advertentie over hoe je je 'schuld af kunt kopen', tegelijkertijd met je vliegreis. Maar geld is niet altijd de oplossing...
Organisaties waar ik zelf erg achter sta zijn Milieudefensie, Milieucentraal en Natuur en Milieu. Op hun websites kan ik altijd duidelijke informatie vinden wanneer ik een Living like Larry artikel maak. Over dit onderwerp echter niet. De vervuiling veroorzaakt door auto's komt aan bod, maar over die leuke vliegtuigjes lees ik niks... Vliegen is weer duidelijk zo'n punt waarmee ik er niet uit ga komen.
Op the Daily Green lees ik dan ook het ontnuchterende: it will likely be decades before this [new] technology filters its way up to the big leagues. Until then, take a train or bus instead. If you must fly, compensate for your flight's emissions by buying a "carbon offset".
Decades! Ze hebben het over tientallen jaren, als jouw kinderen al aan het opgroeien zijn...! Maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal niks kan doen! Daarom hier, mijn eigen punten, die voor mezelf gesteld heb op zijn minst iets te kunnen betekenen. Ik wil:
1. Over elke vliegreis goed nadenken. Mijn vriendinnen en ik willen al tijden een weekje weg, maar dat kan net zo goed met de trein naar Parijs, bus naar Berlijn of liftend naar Antwerpen zijn. Geeft ook meteen dat stoere 'ik-ben-een-echte-reiziger'-gevoel.
2. Geïnformeerd blijven. Columns zoals deze van George Monbiot móét ik blijven lezen... Mijn geweten móét wakker blijven. Ik weet dat veel lezers hun hart verloren hebben aan het reizen (en ik zelf ook). Lees daarom alsjeblieft, op zijn minst, de eerste drie alinea's van zijn column. Dat wat hij schrijft over love miles. Dat is de waarheid he? Het is zo waar.
3. Als er dan toch gevlogen moet worden: de vlucht moet overdag zijn, zonder tussenstops en ik moet er compensatie voor kopen. En: géén vliegreizen voor vakanties korter dan 2 weken.
Dat lijkt me in ieder geval een goed begin.
UPDATE: Dit ook :)
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
"Ehh, ja" stamelde ik een beetje opgelaten. "Kijk, als ik dat vliegtuig niet nam, zou…"
"Kijk, als je nou een beetje realistisch zou denken… dat vliegtuig gaat ook zonder jou hoor!" Mar keek me een beetje meewarig aan en lachte toen gniffelend.
Thuisgekomen dacht ik nog steeds aan dit korte gesprekje: ik maak me druk om een vlucht die ik zou nemen, vriendinnetje lacht me uit. Was ik soms niet realistisch? Vraag bepaalt nog altijd aanbod. Ik bleef bij mijn standpunt, ging alleen de discussie niet meer aan. Een beetje schokkend was het wel voor mij: dachten er echt mensen zo licht over? We zijn geboren in een levensstijl, een standaard die niet per se de voorkeur heeft… Ben ik de enige die zich zorgen maakt over een geboekt ticket?
Het is niet mijn taak alles op te lossen, maar net zo min die van iemand anders. Dus, stiekem is het tóch óók mijn taak. En als ik ergens een hekel aan heb, is het wel aan mensen die hun taak niet doen.
Vliegen & milieu: wat je op zijn minst moet weten.
Vliegtuigen gebruiken kerosine als brandstof, wat CO2-uitstoot oplevert (veel meer dan de verbranding van benzine) en vliegverkeer zorgt daarnaast voor meer wolkvorming, wat een extra factor is om aan het broeikaseffect bij te dragen. Wist je dat dit effect vooral 's nachts is? De extra bewolking (contrails) reflecteert namelijk ook zonnewarmte terug, maar dat gebeurt alleen als de zon op is. Fascinerend he? Zorg dus in ieder geval voor een vlucht overdag.
Enne, de bus nemen naar Berlijn in plaats van het vliegtuig... dat scheelt meer dan HONDERD keer de CO2-uitstoot.
Allemaal heel shockerend, maar ja, aan het eind van het jaar wil je wel graag op vakantie toch? Bovendien kost dat ticket naar Griekenland he-le-maal niets... En dit is het grote dilemma altijd weer: waar is de grens? Wanneer wint comfortabel leven het van niet-al-te-verwoestend leven?
Ondertussen is mijn oog gevallen op het magazine van Nederlands grootste luchtvaartmaatschappij. Interview met Neelie Kroes, die inmiddels een vlieg-VIP is geworden, met haar 2 vluchten per week.
"Zodra ik in het vliegtuig zit, laat ik alles achter me!" kirt ze. In het hele interview wordt met geen woord gerept over milieubelasting - lijkt mij toch, ook journalistiek gezien, een punt waar je op zijn minst aandacht aan moet besteden. Het bedrijf plaatst nog wel, ergens verderop in het blad, een advertentie over hoe je je 'schuld af kunt kopen', tegelijkertijd met je vliegreis. Maar geld is niet altijd de oplossing...
Organisaties waar ik zelf erg achter sta zijn Milieudefensie, Milieucentraal en Natuur en Milieu. Op hun websites kan ik altijd duidelijke informatie vinden wanneer ik een Living like Larry artikel maak. Over dit onderwerp echter niet. De vervuiling veroorzaakt door auto's komt aan bod, maar over die leuke vliegtuigjes lees ik niks... Vliegen is weer duidelijk zo'n punt waarmee ik er niet uit ga komen.
Op the Daily Green lees ik dan ook het ontnuchterende: it will likely be decades before this [new] technology filters its way up to the big leagues. Until then, take a train or bus instead. If you must fly, compensate for your flight's emissions by buying a "carbon offset".
Decades! Ze hebben het over tientallen jaren, als jouw kinderen al aan het opgroeien zijn...! Maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal niks kan doen! Daarom hier, mijn eigen punten, die voor mezelf gesteld heb op zijn minst iets te kunnen betekenen. Ik wil:
1. Over elke vliegreis goed nadenken. Mijn vriendinnen en ik willen al tijden een weekje weg, maar dat kan net zo goed met de trein naar Parijs, bus naar Berlijn of liftend naar Antwerpen zijn. Geeft ook meteen dat stoere 'ik-ben-een-echte-reiziger'-gevoel.
2. Geïnformeerd blijven. Columns zoals deze van George Monbiot móét ik blijven lezen... Mijn geweten móét wakker blijven. Ik weet dat veel lezers hun hart verloren hebben aan het reizen (en ik zelf ook). Lees daarom alsjeblieft, op zijn minst, de eerste drie alinea's van zijn column. Dat wat hij schrijft over love miles. Dat is de waarheid he? Het is zo waar.
3. Als er dan toch gevlogen moet worden: de vlucht moet overdag zijn, zonder tussenstops en ik moet er compensatie voor kopen. En: géén vliegreizen voor vakanties korter dan 2 weken.
Dat lijkt me in ieder geval een goed begin.
UPDATE: Dit ook :)
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
zaterdag 17 december 2011
Boeken #3
Iedereen heeft, zo tegen het eind van het jaar, in ieder geval wel een páár dagen vrij, toch? Uitstekend moment om een boek te lezen...
Een nieuwe toekomst - Conor Grennan
Poeh, wat een corny titel - dat was het eerste wat ik dacht over dit boek. Ik geef het maar meteen toe omdat ik weet hoe makkelijk zoiets je om de tuin kan leiden. De beschrijving die ik las maakte het niet veel beter. Maar, zoals je al zag aankomen, het boek is niet wat je verwacht. Het is niet één of andere softie die weer eens de wereld wil helpen, zoals zovelen. Conor is verbazingwekkend eerlijk. Zo eerlijk, dat je je eigen trekjes in hem herkent.
Feestbeest Conor gaat een jaar lang op wereldreis. Raften, bergen beklimmen, international party's met andere rugzaktoeristen: hij ziet het wel zitten. Maar goed, je kunt niet al je geld opmaken zonder doel, dus onder enige sociale druk gaat hij zijn reis beginnen met vrijwilligerswerk in een kindertehuis in Nepal.
Conors schrijfstijl is geniaal: eerlijk, en dat werkt ontwapenend. Al op één van de eerste bladzijdes deelt hij je mee dat hij bang is, en eigenlijk niets van kinderen af weet. En dat hij eigenlijk gewoon geen vrijwilligerwerk wil doen! Langzaam maar zeker verandert er iets en het verhaal krijgt veel onverwachte wendingen en is (ook zonder dat dit literatuur is) intigrerend. Het loont de moeite de flap niet te lezen en het boek niet door te bladeren van te voren... Heel leuk vond ik ook dat er foto's in het boek zijn opgenomen. Dat had niet gehoeven trouwens, ik was toch wel blown away en las het in twee dagen uit.
Going Solo - Roald Dahl
Over Roald Dahl hoef ik waarschijnlijk nog maar weinig mensen te overtuigen: het is één van de meeste geniale kinderboekenschrijvers die de aarde ooit gekend heeft. Twee zomers terug las ik zijn autobiografische boeken: Boy (over zijn kinderjaren) en Going Solo (over... well, zijn jongvolwassen leven). Boy bevatte veel kwajongensstreken en was voor mij niet het makkelijkste om door te komen. Toch las ik dapper door (ik heb beide verhalen in één pocket, gekocht op mijn lievelingsdag & locatie: koninginnedag, vondelpark, 1 euro... man, do I love vintage). Going Solo was het doorlezen helemaal waard.
De gebeurtenissen komen hier namelijk in een stroomversnelling: Roald wordt als (ongetrainde!) piloot naar Afrika gestuurd, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Je dacht misschien alles te weten wat er in Europa gebeurde in die jaren... maar dit boek brengt je allerlei spannende verhalen uit een heel nieuw continent. En reken maar dat de schrijver spanning op kan bouwen. Misschien is het bij de start nog wat lastig je in te leven, maar een ontmoeting met een slang, leven in Dar es Salaam en spannende vuurduels tussen de vliegtuigen maken al snel dat je helemaal in het verhaal zit.
Ik was op vakantie toen ik dit boek las, maar wat ik me van Milaan herinner zijn alleen nog de stoffige vlakten van Afrika, het geronk van de motor en een lege tank...
Een nieuwe toekomst - Conor Grennan
Poeh, wat een corny titel - dat was het eerste wat ik dacht over dit boek. Ik geef het maar meteen toe omdat ik weet hoe makkelijk zoiets je om de tuin kan leiden. De beschrijving die ik las maakte het niet veel beter. Maar, zoals je al zag aankomen, het boek is niet wat je verwacht. Het is niet één of andere softie die weer eens de wereld wil helpen, zoals zovelen. Conor is verbazingwekkend eerlijk. Zo eerlijk, dat je je eigen trekjes in hem herkent.
Feestbeest Conor gaat een jaar lang op wereldreis. Raften, bergen beklimmen, international party's met andere rugzaktoeristen: hij ziet het wel zitten. Maar goed, je kunt niet al je geld opmaken zonder doel, dus onder enige sociale druk gaat hij zijn reis beginnen met vrijwilligerswerk in een kindertehuis in Nepal.Conors schrijfstijl is geniaal: eerlijk, en dat werkt ontwapenend. Al op één van de eerste bladzijdes deelt hij je mee dat hij bang is, en eigenlijk niets van kinderen af weet. En dat hij eigenlijk gewoon geen vrijwilligerwerk wil doen! Langzaam maar zeker verandert er iets en het verhaal krijgt veel onverwachte wendingen en is (ook zonder dat dit literatuur is) intigrerend. Het loont de moeite de flap niet te lezen en het boek niet door te bladeren van te voren... Heel leuk vond ik ook dat er foto's in het boek zijn opgenomen. Dat had niet gehoeven trouwens, ik was toch wel blown away en las het in twee dagen uit.
Going Solo - Roald Dahl
Over Roald Dahl hoef ik waarschijnlijk nog maar weinig mensen te overtuigen: het is één van de meeste geniale kinderboekenschrijvers die de aarde ooit gekend heeft. Twee zomers terug las ik zijn autobiografische boeken: Boy (over zijn kinderjaren) en Going Solo (over... well, zijn jongvolwassen leven). Boy bevatte veel kwajongensstreken en was voor mij niet het makkelijkste om door te komen. Toch las ik dapper door (ik heb beide verhalen in één pocket, gekocht op mijn lievelingsdag & locatie: koninginnedag, vondelpark, 1 euro... man, do I love vintage). Going Solo was het doorlezen helemaal waard.De gebeurtenissen komen hier namelijk in een stroomversnelling: Roald wordt als (ongetrainde!) piloot naar Afrika gestuurd, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Je dacht misschien alles te weten wat er in Europa gebeurde in die jaren... maar dit boek brengt je allerlei spannende verhalen uit een heel nieuw continent. En reken maar dat de schrijver spanning op kan bouwen. Misschien is het bij de start nog wat lastig je in te leven, maar een ontmoeting met een slang, leven in Dar es Salaam en spannende vuurduels tussen de vliegtuigen maken al snel dat je helemaal in het verhaal zit.
Ik was op vakantie toen ik dit boek las, maar wat ik me van Milaan herinner zijn alleen nog de stoffige vlakten van Afrika, het geronk van de motor en een lege tank...
donderdag 15 december 2011
Everything I'm feeling is valid
Dinsdagochtend was ik trots op mezelf dat ik er pas aan dacht toen ik rechtop naast mijn bed stond (meestal komt zoiets in die drie à vijf seconden nadat je wakker geworden bent - ik haat zo'n mokerslag, want het blijft je verrassen). Daarom dacht ik ook vol overtuiging, 'en nú schrijf ik het van me af'.
Het lukte toch niet helemaal. Ik dacht vooral, 'hoor jezelf toch eens zeuren, post gewoon helemaal niks, er zit niemand op te wachten'. Soms is over iets schrijven ook het te veel aandacht geven.
Maar het is nooit te laat om een beslissing bij te stellen - tijd om dit toch nog te publiceren. Dit verdient ook aandacht, denk ik.
6 december 2011
Vanavond zit ik voor het eerst echt als een volwassene in dit café. Tuurlijk, ik zit wel meer in café's, en op de leren hangstoel waar ik nu zit heb ik al vaker gezeten ("Wij moeten ook een stamkroeg, net als in Friends!" giechelde vriendinnetje Mar toen we meer dan twee keer hier waren geweest, en zo geschiedde...), maar vandaag is er iets anders. Ik kan er alleen niet precies de vinger opleggen. Wat ik niet weet, is dat er zometeen een gesprek zal plaatsvinden van man tot man. En ik (hoewel vrouw) ben één van die twee.
Het zal eerst klinken als een fantastische boodschap, maar aan de eerste vraag kan ik tóch al horen dat het ook weer niet zó leuk nieuws is. "In welke taal wil je het horen?"
Nu is daten met een jongen die mijn moedertaal niet spreekt niks nieuws voor mij - hoe stoer dat ook mag klinken, ik bedoel het meer als waarschuwing: taal- en cultuurverschil is toch niet altijd een aanrader. Ik kies de taal die ik gok te begrijpen.
Mijn gesprekspartner schraapt zijn keel en buigt zich naar me toe, om vervolgens achterover te leunen: van me af. Geen goed teken of...? Dan legt hij de tijdbom neer, op het sloophouten tafeltje tussen ons in, een tafeltje dat het gewicht van de woorden nauwelijks dragen kan. Hij weet dat het een tijdbom is, en dat die dingen tikken.
Dus ik ben... leuk? Ondanks zijn serieuze gezicht denk ik dat het een wrede grap is, bedoeld om mij uit mijn tent te lokken en te laten zeggen: "ik vind jou ook leuk!". Maar de boodschap wordt herhaald, en dan zie ik pas de maar komen die de hele tijd al om onze stoelen heen danste. 'Maar' is een oranje woord, met een vriendelijk gezichtje: ze weet conversaties om te draaien en gaande te houden. Hier is helaas sprake van het eerste.
Hij begint zinnen met voorbeelden, ik luister geduldig, probeer af en toe in te vallen maar laat me zonder pardon de hoek indrijven. Zoveel heb ik er namelijk ook niet tegenin te brengen - zo duidelijk pakt hij me in.
De maar is niet zo hard als ik had verwacht. Wel ben ik van mijn stuk gebracht en kan ik alleen nog maar terugpraten in metaforen. Uit mijn ooghoek zie ik dat vlak naast ons een man van een jaar of dertig is gaan zitten. Waarschijnlijk gezien onze zojuist gewijzigde voertaal werpt hij ons geamuseerde blikken toe, haast smekend om mee te mogen converseren. Hij zit alleen, maar ik kan even geen medelijden voor hem opbrengen.
Ik vraag naar verledens en leg uit, ik praat ook teveel en na een minuutje of tien merk ik dat we in cirkeltjes ronddraaien rond één onderwerp. Een rotatoir gesprek is voor niemand goed.
"Jij moet eens nadenken over consequenties"" zegt A., niet eens onvriendelijk. "Ik ga"
"Hi," zegt de man, "You guys on a date or what?"
"Ik ga mee," zeg ik met mijn stomme, stomme hoofd.
A. steekt zijn hand uit naar de man, blakend van zelfvertrouwen. "Hi!"
"Hi!" zegt de man enthousiast, blij als een puppy met aandacht, hij kwispelt nog net niet met zijn staart. "I'm Eric"
"And I'm the first superhero you'll ever meet" antwoordt A.
A., de 26-jarige bankbestuurder. In mijn hoofd noem ik hem Ramon. Ik weet alleen niet waar ik hem moet laten, in mijn hoofd. Bij de winnaars of de verliezers?
Het lukte toch niet helemaal. Ik dacht vooral, 'hoor jezelf toch eens zeuren, post gewoon helemaal niks, er zit niemand op te wachten'. Soms is over iets schrijven ook het te veel aandacht geven.
Maar het is nooit te laat om een beslissing bij te stellen - tijd om dit toch nog te publiceren. Dit verdient ook aandacht, denk ik.
6 december 2011
Vanavond zit ik voor het eerst echt als een volwassene in dit café. Tuurlijk, ik zit wel meer in café's, en op de leren hangstoel waar ik nu zit heb ik al vaker gezeten ("Wij moeten ook een stamkroeg, net als in Friends!" giechelde vriendinnetje Mar toen we meer dan twee keer hier waren geweest, en zo geschiedde...), maar vandaag is er iets anders. Ik kan er alleen niet precies de vinger opleggen. Wat ik niet weet, is dat er zometeen een gesprek zal plaatsvinden van man tot man. En ik (hoewel vrouw) ben één van die twee.
Het zal eerst klinken als een fantastische boodschap, maar aan de eerste vraag kan ik tóch al horen dat het ook weer niet zó leuk nieuws is. "In welke taal wil je het horen?"
Nu is daten met een jongen die mijn moedertaal niet spreekt niks nieuws voor mij - hoe stoer dat ook mag klinken, ik bedoel het meer als waarschuwing: taal- en cultuurverschil is toch niet altijd een aanrader. Ik kies de taal die ik gok te begrijpen.
Mijn gesprekspartner schraapt zijn keel en buigt zich naar me toe, om vervolgens achterover te leunen: van me af. Geen goed teken of...? Dan legt hij de tijdbom neer, op het sloophouten tafeltje tussen ons in, een tafeltje dat het gewicht van de woorden nauwelijks dragen kan. Hij weet dat het een tijdbom is, en dat die dingen tikken.
Dus ik ben... leuk? Ondanks zijn serieuze gezicht denk ik dat het een wrede grap is, bedoeld om mij uit mijn tent te lokken en te laten zeggen: "ik vind jou ook leuk!". Maar de boodschap wordt herhaald, en dan zie ik pas de maar komen die de hele tijd al om onze stoelen heen danste. 'Maar' is een oranje woord, met een vriendelijk gezichtje: ze weet conversaties om te draaien en gaande te houden. Hier is helaas sprake van het eerste.
Hij begint zinnen met voorbeelden, ik luister geduldig, probeer af en toe in te vallen maar laat me zonder pardon de hoek indrijven. Zoveel heb ik er namelijk ook niet tegenin te brengen - zo duidelijk pakt hij me in.
De maar is niet zo hard als ik had verwacht. Wel ben ik van mijn stuk gebracht en kan ik alleen nog maar terugpraten in metaforen. Uit mijn ooghoek zie ik dat vlak naast ons een man van een jaar of dertig is gaan zitten. Waarschijnlijk gezien onze zojuist gewijzigde voertaal werpt hij ons geamuseerde blikken toe, haast smekend om mee te mogen converseren. Hij zit alleen, maar ik kan even geen medelijden voor hem opbrengen.
Ik vraag naar verledens en leg uit, ik praat ook teveel en na een minuutje of tien merk ik dat we in cirkeltjes ronddraaien rond één onderwerp. Een rotatoir gesprek is voor niemand goed.
"Jij moet eens nadenken over consequenties"" zegt A., niet eens onvriendelijk. "Ik ga"
"Hi," zegt de man, "You guys on a date or what?"
"Ik ga mee," zeg ik met mijn stomme, stomme hoofd.
A. steekt zijn hand uit naar de man, blakend van zelfvertrouwen. "Hi!"
"Hi!" zegt de man enthousiast, blij als een puppy met aandacht, hij kwispelt nog net niet met zijn staart. "I'm Eric"
"And I'm the first superhero you'll ever meet" antwoordt A.
A., de 26-jarige bankbestuurder. In mijn hoofd noem ik hem Ramon. Ik weet alleen niet waar ik hem moet laten, in mijn hoofd. Bij de winnaars of de verliezers?
dinsdag 13 december 2011
Living like Larry XII - Kleding enzo
Dan nu even zonder sarcasme, zonder bitterheid (dat is af en toe érg moeilijk voor mij), iets schrijven over de gekte. Ken je dat?
Zo niet, ga eens op zaterdag de stad in. Niet te vroeg, laten we zeggen, half 2 is vroeg genoeg. Ga bijvoorbeeld eens naar de Hema, of de V&D. Warenhuizen waar iedereen wel eens heen moet. Waar, zo zul je je verbazen, iedereen op zaterdag ook lijkt te zijn. Kopen. Want het is zo goedkoop, in de aanbieding.
Ik zal niet zeggen dat ik daar nooit tussen loop, die massa's. In het weekend heb je nu eenmaal meer tijd. Wel wil ik kwijt, dat ik ontzettend schrik als ik merk: ik ga ook zo mee in de gekte. Ik strijk met mijn hand over jurkjes met pailletten aan de randen van de wijde mouwtjes en ik verbeeld me dat ik dan pas écht goed uit de verf kom. Dat iedereen me daarin wel zal bewonderen.
En natuurlijk, kleding doet iets met je, zeker goedgekozen. Maar kleding kopen is niet hetzelfde als een zakje instant happiness. Het brengt je geen geluk, liefde of nieuwe baan. Echt niet.
Ik vind het triest dat ik dat tegen mezelf moet zeggen.
Dit is, denk ik, dan ook de eerste Living like Larry waarbij ik even moet toegeven. Ik heb de juiste mindset nog niet te pakken. Ik word gelukkig van nieuwe kleding, ik denk meestal echt dat het uitmaakt. Misschien heb ik het dan ook wel bij het juiste eind?, zo kwam bij me op. Maar een goed gevoel houd ik er niet aan over. Denken in oplossingen!
1.
Waste not, want not is een categorie op de blog van Colin Beaven. Colin heeft de documentaire No Impact Man gemaakt, die ik zeker nog eens wil zien (eerder schreef ik er al over). Het stuk waar ik nu naar toe link heet What we'd gain if we built things to last. Het is een kort stukje en de moeite om even te lezen. De conclusie: als spullen langer mee zouden gaan, zouden ze meer emotionele waarde krijgen en zou de drang tot steeds vervangen minder zijn.
2.
En klopt dat niet? We vinden het heel normaal dat 2 paar sokken 2 euro kost, maar goed, ze gaan dan ook maar een jaartje mee. Natuurlijk zou ik graag zien dat dat verandert.
Vooralsnog gaat er veel textiel en oude kleding weg, met het vuilnis mee. Als je iets niet meer hoeft: breng het dan op de juiste manier weg! Dat wil zeggen: alle textiel, ook wol en kapotte kleding waar écht niemand meer iets aan heeft, in zo'n container - dus niet met het gewone afval!
3.
In 2010 heb ik precies bijgehouden wat ik aan kleding gekocht heb. Niet bij financiën (dus op één grote hoop met andere uitgaven), maar apart, op één A4tje dat ik bewaarde in mijn onderste bureaula. Kleding ingedeeld per maand. Het viel me mee - en dat kwam ook door het bijhouden. Als ik in zo'n warenhuis stond met een simpel (en nu zo goedkoop!) truitje, dacht ik aan de lijst, waar soms voor die maand al drie dingen opstonden. Dan hielp het me te denken, is dit nu echt zo fantastisch dat het op de lijst mag? Je krijgt gedurende 12 maanden nog regelmatig die uitgave te zien...
Dit jaar heb ik de lijst geen ruimte gegeven, maar in 2012 ga ik het weer doen, misschien spreekt het jou ook aan als je eigen mindset een beetje wilt beïnvloeden.
4.
Een andere reden waardoor ik me regelmatig slecht en schuldig over nieuwe kleding voel, is de herkomst ervan. Dat labeltje Made in Bangladesh geeft mijn verbeelding genoeg te doen. Maar helaas, het label Made in Germany kan je niet gerust stellen: soms betekent dat dat alleen de rits in Duitsland vervaardigd is en het label Made in Italy kan net zo goed staan voor: gemaakt in China, verscheept naar de haven van Napels, waar dit shirtje de belasting ontdook en zo snel en illegaal mogelijk naar Nederland werd gebracht. (Lezen: Gomorra, maar daarover binnenkort meer).
Boycotten? Maar welk merk maakt géén gebruik van kinderhanden? Je geweten negeren dan? Of alleen nog maar tweedehands kopen - maakt een tweede leven het minder slecht? Bij Oxfam hebben ze hier goed over nagedacht en dit korte, nuttige artikeltje gemaakt.
5.
Hoe kunnen bedrijven weten dat wij, dat JIJ je hier zorgen over maakt? Als wij het ze niet laten weten?
Ik wil H&M graag een brief of mail sturen, maar voordat ik dit kan doen, moet ik me verdiepen in het bedrijf. Ik wil niet afgescheept worden omdat ik hun jaarrapporten niet goed genoeg gelezen heb...
Als ik zo'n brief of mail maak volgens een bepaald concept, zou iemand dan met me mee schrijven?
Nu weet ik onvoldoende van de alternatieven voor niet-biologisch katoen en kinderarbeid af. Schone kleren heeft alvast flink wat voorwerk gedaan. Hun lastige vragen zijn dan ook zeker de moeite waard om te lezen. Mooi ook, die naam: schone kleren. Dat wil toch iedereen?
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
Zo niet, ga eens op zaterdag de stad in. Niet te vroeg, laten we zeggen, half 2 is vroeg genoeg. Ga bijvoorbeeld eens naar de Hema, of de V&D. Warenhuizen waar iedereen wel eens heen moet. Waar, zo zul je je verbazen, iedereen op zaterdag ook lijkt te zijn. Kopen. Want het is zo goedkoop, in de aanbieding.
Ik zal niet zeggen dat ik daar nooit tussen loop, die massa's. In het weekend heb je nu eenmaal meer tijd. Wel wil ik kwijt, dat ik ontzettend schrik als ik merk: ik ga ook zo mee in de gekte. Ik strijk met mijn hand over jurkjes met pailletten aan de randen van de wijde mouwtjes en ik verbeeld me dat ik dan pas écht goed uit de verf kom. Dat iedereen me daarin wel zal bewonderen.
En natuurlijk, kleding doet iets met je, zeker goedgekozen. Maar kleding kopen is niet hetzelfde als een zakje instant happiness. Het brengt je geen geluk, liefde of nieuwe baan. Echt niet.
Ik vind het triest dat ik dat tegen mezelf moet zeggen.
Dit is, denk ik, dan ook de eerste Living like Larry waarbij ik even moet toegeven. Ik heb de juiste mindset nog niet te pakken. Ik word gelukkig van nieuwe kleding, ik denk meestal echt dat het uitmaakt. Misschien heb ik het dan ook wel bij het juiste eind?, zo kwam bij me op. Maar een goed gevoel houd ik er niet aan over. Denken in oplossingen!
1.
Waste not, want not is een categorie op de blog van Colin Beaven. Colin heeft de documentaire No Impact Man gemaakt, die ik zeker nog eens wil zien (eerder schreef ik er al over). Het stuk waar ik nu naar toe link heet What we'd gain if we built things to last. Het is een kort stukje en de moeite om even te lezen. De conclusie: als spullen langer mee zouden gaan, zouden ze meer emotionele waarde krijgen en zou de drang tot steeds vervangen minder zijn.
2.
En klopt dat niet? We vinden het heel normaal dat 2 paar sokken 2 euro kost, maar goed, ze gaan dan ook maar een jaartje mee. Natuurlijk zou ik graag zien dat dat verandert.
Vooralsnog gaat er veel textiel en oude kleding weg, met het vuilnis mee. Als je iets niet meer hoeft: breng het dan op de juiste manier weg! Dat wil zeggen: alle textiel, ook wol en kapotte kleding waar écht niemand meer iets aan heeft, in zo'n container - dus niet met het gewone afval!
3.
In 2010 heb ik precies bijgehouden wat ik aan kleding gekocht heb. Niet bij financiën (dus op één grote hoop met andere uitgaven), maar apart, op één A4tje dat ik bewaarde in mijn onderste bureaula. Kleding ingedeeld per maand. Het viel me mee - en dat kwam ook door het bijhouden. Als ik in zo'n warenhuis stond met een simpel (en nu zo goedkoop!) truitje, dacht ik aan de lijst, waar soms voor die maand al drie dingen opstonden. Dan hielp het me te denken, is dit nu echt zo fantastisch dat het op de lijst mag? Je krijgt gedurende 12 maanden nog regelmatig die uitgave te zien...
Dit jaar heb ik de lijst geen ruimte gegeven, maar in 2012 ga ik het weer doen, misschien spreekt het jou ook aan als je eigen mindset een beetje wilt beïnvloeden.
4.
Een andere reden waardoor ik me regelmatig slecht en schuldig over nieuwe kleding voel, is de herkomst ervan. Dat labeltje Made in Bangladesh geeft mijn verbeelding genoeg te doen. Maar helaas, het label Made in Germany kan je niet gerust stellen: soms betekent dat dat alleen de rits in Duitsland vervaardigd is en het label Made in Italy kan net zo goed staan voor: gemaakt in China, verscheept naar de haven van Napels, waar dit shirtje de belasting ontdook en zo snel en illegaal mogelijk naar Nederland werd gebracht. (Lezen: Gomorra, maar daarover binnenkort meer).
Boycotten? Maar welk merk maakt géén gebruik van kinderhanden? Je geweten negeren dan? Of alleen nog maar tweedehands kopen - maakt een tweede leven het minder slecht? Bij Oxfam hebben ze hier goed over nagedacht en dit korte, nuttige artikeltje gemaakt.
5.
Hoe kunnen bedrijven weten dat wij, dat JIJ je hier zorgen over maakt? Als wij het ze niet laten weten?
Ik wil H&M graag een brief of mail sturen, maar voordat ik dit kan doen, moet ik me verdiepen in het bedrijf. Ik wil niet afgescheept worden omdat ik hun jaarrapporten niet goed genoeg gelezen heb...
Als ik zo'n brief of mail maak volgens een bepaald concept, zou iemand dan met me mee schrijven?
Nu weet ik onvoldoende van de alternatieven voor niet-biologisch katoen en kinderarbeid af. Schone kleren heeft alvast flink wat voorwerk gedaan. Hun lastige vragen zijn dan ook zeker de moeite waard om te lezen. Mooi ook, die naam: schone kleren. Dat wil toch iedereen?
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
zondag 11 december 2011
Mascara op het tapijt
Welke idioot laat liefde nou zomaar op straat liggen? Nou, ik niet. Dat dacht ik tenminste echt.
Verdriet
legt me plat, laat de wereld
haar voeten op me vegen
veracht me.
beslagen spiegel, koud gelaat
kleding hangt over me heen, ik leun zwaar
alle lampen branden het bed blijft
onaangeraakt
dankzij
verdriet verlies ik de kracht
mijn veters los te maken
mezelf toe te stoppen
onveranderd op de vloer slaap ik het laatste restje nacht
Herken je deze? Ik heb hem reeds eerder gepubliceerd op mijn oude, in onbruik geraakte weblog. Dit gedichtje is nu opnieuw zo van toepassing, zelfs de datum is bijna gelijk. Ik heb de afgelopen 24 maanden, want zo lang geldt dit al, brieven naar mezelf geschreven, kijk hoe je ben opgeklommen vanaf het moment dat je dit schreef! En trots dat was ik op mezelf, echt. Maar helaas lijken dingen soms alleen maar veranderd. Ik weet dat in de weblogwereld een superpositieve golf waait van 'je leven heb je zelf in de hand', en geloof me, ik sta daarachter. Elke dag weer geef ik een handvol momenten toe en ik grijp for crying out loud bijna alle kansen die op mijn pad komen. Het is niet dat ik wil besluiten met een 'maar...' Zie dit als een kleine disclaimer. Ik doe mijn best, echt.
Verdriet
legt me plat, laat de wereld
haar voeten op me vegen
veracht me.
beslagen spiegel, koud gelaat
kleding hangt over me heen, ik leun zwaar
alle lampen branden het bed blijft
onaangeraakt
dankzij
verdriet verlies ik de kracht
mijn veters los te maken
mezelf toe te stoppen
onveranderd op de vloer slaap ik het laatste restje nacht
Herken je deze? Ik heb hem reeds eerder gepubliceerd op mijn oude, in onbruik geraakte weblog. Dit gedichtje is nu opnieuw zo van toepassing, zelfs de datum is bijna gelijk. Ik heb de afgelopen 24 maanden, want zo lang geldt dit al, brieven naar mezelf geschreven, kijk hoe je ben opgeklommen vanaf het moment dat je dit schreef! En trots dat was ik op mezelf, echt. Maar helaas lijken dingen soms alleen maar veranderd. Ik weet dat in de weblogwereld een superpositieve golf waait van 'je leven heb je zelf in de hand', en geloof me, ik sta daarachter. Elke dag weer geef ik een handvol momenten toe en ik grijp for crying out loud bijna alle kansen die op mijn pad komen. Het is niet dat ik wil besluiten met een 'maar...' Zie dit als een kleine disclaimer. Ik doe mijn best, echt.
dinsdag 6 december 2011
Pannenkoeken met nutella
En uiteindelijk heb ik mezelf er dan toch bijna bovenop. Gekke dansjes op mijn kamer terwijl ik over minder dan 12 uur een tentamen moet maken waarvoor ik nog niet geleerd heb - wel netjes alle stof doorgenomen op de tijden dat dat verwacht werd. Maar gestudeerd, dat niet. En ja, daar haat ik mezelf voor.
Maar iemand zei me, dans maar, en ik leer dat dat de scherpe kantjes eraf haalt. Stuk goedkoper dan drugs ook. Alles wat je nodig hebt is een youtubeplaylist vol uitgaansnummers, een topje en een trainingsbroek waar je vrolijk van wordt. En Facebook, want het helpt ook om ondertussen tóch nog A. in de gaten te houden.
Ineens: HET HEEFT GEEN ZIN. Niet alles gaat zomaar over. Ik controleer tevergeefs en vaak mijn telefoon - die echt wel een toontje afgeven zal, mocht er een sms binnenkomen. Dat doet ie nu niet, want: het scherm is leeg, er zijn geen nieuwe berichten.
Ik kan hier best in blijven hangen, het is niet eens echt naar, als ik maar andere afleiding heb.
Heb ik al een sms, bijvoorbeeld?
Slanke lijn, lijnen. Hij houdt je.
Aán het lijntje.
Lintje? In mijn haar of om mijn middel?
Associatief denken, gedachtenvlucht, confabulaties, ik lijk zelf wel een psychiatrische patiënt.
Bzzt, bzzt. Sms, en alles begint weer opnieuw.
Maar iemand zei me, dans maar, en ik leer dat dat de scherpe kantjes eraf haalt. Stuk goedkoper dan drugs ook. Alles wat je nodig hebt is een youtubeplaylist vol uitgaansnummers, een topje en een trainingsbroek waar je vrolijk van wordt. En Facebook, want het helpt ook om ondertussen tóch nog A. in de gaten te houden.
Ineens: HET HEEFT GEEN ZIN. Niet alles gaat zomaar over. Ik controleer tevergeefs en vaak mijn telefoon - die echt wel een toontje afgeven zal, mocht er een sms binnenkomen. Dat doet ie nu niet, want: het scherm is leeg, er zijn geen nieuwe berichten.
Ik kan hier best in blijven hangen, het is niet eens echt naar, als ik maar andere afleiding heb.
Heb ik al een sms, bijvoorbeeld?
Slanke lijn, lijnen. Hij houdt je.
Aán het lijntje.
Lintje? In mijn haar of om mijn middel?
Associatief denken, gedachtenvlucht, confabulaties, ik lijk zelf wel een psychiatrische patiënt.
Bzzt, bzzt. Sms, en alles begint weer opnieuw.
zaterdag 3 december 2011
Basiscollectie
Daar zat ik dan, in kleermakerszit, temidden van al mijn schuldgevoel. Zeven paar schoenen, vijf tassen...honderddrieëntachtig items zouden nog niet genoeg zijn om alles te kopen wat ik denk te willen hebben. 'Basics' noemen ze dat. Een zwarte broek, een grijze, een rode, een witte en een blauwe.
Een zwart shirtje met korte mouw, lange mouwen. Een zwart bloesje, vestje, truitje en dikke trui.
Datzelfde ook in wit en grijs.
Diverse topjes, in rood, rose, geel, oranje, zeegroen, azuurblauw en koraalrifrood. Met bloemen, sterren, glans, pailletten, strikjes en/of lintjes. En teksten! Met bandjes in je nek voor over je bikini. Strapless om mee uit te gaan.
Vestjes, want die gaan zo makkelijk ergens overheen.
Shorts voor de zomer: wit, zwart en spijker. En rokjes: kort voor strand, langer voor uit eten.
Avonden te vullen? Rijen jurkjes om op te hangen: 'klein zwart jurkje', of gala, of lang, of rose, én lichtblauw. En die ene van de Steps. En die van de H&M die toch afgeprijsd is.
Een colbertje: één zwart, maar eigenlijk ook één casual.
Dan nog naar buiten ook... jassen: dik en dun, zomer en winter, één voor lente en één voor regen.
Ja, dit is precies wat je allemaal tegelijkertijd nodig hebt.
Oh, vergeet ik bijna de accessoires. Clips om je haar op te steken, en het naar beneden te trekken. Schuifspeldjes: zwart, maar ook met diamantjes. Haarbandjes. Eindeloos veel elastiekjes, want die verlies je overal, ondanks je goede voornemens.
Sjaals, riempjes, tassen. Portemonneetjes die erbij passen.
En aan een leven lang zul je niet genoeg hebben, om dit allemaal echt te gebruiken. Try caring less...
Een zwart shirtje met korte mouw, lange mouwen. Een zwart bloesje, vestje, truitje en dikke trui.
Datzelfde ook in wit en grijs.
Diverse topjes, in rood, rose, geel, oranje, zeegroen, azuurblauw en koraalrifrood. Met bloemen, sterren, glans, pailletten, strikjes en/of lintjes. En teksten! Met bandjes in je nek voor over je bikini. Strapless om mee uit te gaan.
Vestjes, want die gaan zo makkelijk ergens overheen.
Shorts voor de zomer: wit, zwart en spijker. En rokjes: kort voor strand, langer voor uit eten.
Avonden te vullen? Rijen jurkjes om op te hangen: 'klein zwart jurkje', of gala, of lang, of rose, én lichtblauw. En die ene van de Steps. En die van de H&M die toch afgeprijsd is.
Een colbertje: één zwart, maar eigenlijk ook één casual.
Dan nog naar buiten ook... jassen: dik en dun, zomer en winter, één voor lente en één voor regen.
Ja, dit is precies wat je allemaal tegelijkertijd nodig hebt.
Oh, vergeet ik bijna de accessoires. Clips om je haar op te steken, en het naar beneden te trekken. Schuifspeldjes: zwart, maar ook met diamantjes. Haarbandjes. Eindeloos veel elastiekjes, want die verlies je overal, ondanks je goede voornemens.
Sjaals, riempjes, tassen. Portemonneetjes die erbij passen.
En aan een leven lang zul je niet genoeg hebben, om dit allemaal echt te gebruiken. Try caring less...
dinsdag 29 november 2011
Voglia
Ik kwam ooit een jongen tegen die zijn wenkbrauwen epileerde. Ze zagen er netter uit dan die van mij. Zijn gezicht was trouwens ook symmetrischer en gladder dan dat van mij. Hij droeg het diamantje in zijn oorlel consequenter dan ik mijn diamantjes in mijn huid schuif. Hoe dan ook, toen hij ontdekte dat ik Sonohra mee kon zingen, trok hij een CD uit een hoge stapel en gaf hem aan mij. "Hier, houd maar!"
Cadeautjes zijn voor mij een big deal en blijk van waardering. Dus, blij als een kind was ik ermee. Ik had in het studentenhuis waar ik voor twee weken sliep geen CD-speler, dus moest wachten tot ik thuis was.
Thuis, en inmiddels moet ik alweer drie lagen kleding over elkaar dragen in plaats van één bikini, vind ik eindelijk een oude CD-speler die het gebrande schijfje wil afspelen, nadat mijn pogingen met de autoradio niet slaagden. Er staat een nummer op dat ik nog nooit gehoord heb - ik zoek meteen naam en artiest op. Er staan nummers op die ik al honderd keer gehoord heb: sommige storen en slaan over.
Bij nummer 13 loopt de CD vast. Ik gok dat dit het was en druk zonder al te veel hoop op de >> knop. Na wat sputteren en aarzelen starten de boxen een nieuw nummer. Dat gaat zo door tot nummer 26, waar het ritueel zich herhaalt. En dan speelt de CD zomaar door, meer dan anderhalf uur achter elkaar, om bij nummer 45 (!) uit te komen.
Dan moet ik weg, en druk de heimweenummers uit. Nog steeds weet ik niet hoeveel nummers er werkelijk op de CD staan. Het heeft iets magisch, zoveel op zo'n dun schijfje, dat je toch iets kleiner had ingeschat.
De jongen schreef ooit nog eens wat op mijn zogenoemde 'prikbord' van facebook. Ik was er blij mee, maar zag de schamele betekenis ervan in en liet het voorbij gaan. Toch blijft het me fascineren. Niet alleen de CD met een onwaarschijnlijk groot aantal nummers erop, waarmee je mij tevens volledig naar een ander universum kunt verplaatsen, maar ook die wenkbrauwen. Ik bedoel, ze leken wel getekend. Welke (hetero)jongen boven de 16 (en dus uit de eventuele subcultuurleeftijd) heeft daar nou tijd voor? Echt, ik zit dagen in verwondering om zoiets.
Cadeautjes zijn voor mij een big deal en blijk van waardering. Dus, blij als een kind was ik ermee. Ik had in het studentenhuis waar ik voor twee weken sliep geen CD-speler, dus moest wachten tot ik thuis was.
Thuis, en inmiddels moet ik alweer drie lagen kleding over elkaar dragen in plaats van één bikini, vind ik eindelijk een oude CD-speler die het gebrande schijfje wil afspelen, nadat mijn pogingen met de autoradio niet slaagden. Er staat een nummer op dat ik nog nooit gehoord heb - ik zoek meteen naam en artiest op. Er staan nummers op die ik al honderd keer gehoord heb: sommige storen en slaan over.
Bij nummer 13 loopt de CD vast. Ik gok dat dit het was en druk zonder al te veel hoop op de >> knop. Na wat sputteren en aarzelen starten de boxen een nieuw nummer. Dat gaat zo door tot nummer 26, waar het ritueel zich herhaalt. En dan speelt de CD zomaar door, meer dan anderhalf uur achter elkaar, om bij nummer 45 (!) uit te komen.
Dan moet ik weg, en druk de heimweenummers uit. Nog steeds weet ik niet hoeveel nummers er werkelijk op de CD staan. Het heeft iets magisch, zoveel op zo'n dun schijfje, dat je toch iets kleiner had ingeschat.
De jongen schreef ooit nog eens wat op mijn zogenoemde 'prikbord' van facebook. Ik was er blij mee, maar zag de schamele betekenis ervan in en liet het voorbij gaan. Toch blijft het me fascineren. Niet alleen de CD met een onwaarschijnlijk groot aantal nummers erop, waarmee je mij tevens volledig naar een ander universum kunt verplaatsen, maar ook die wenkbrauwen. Ik bedoel, ze leken wel getekend. Welke (hetero)jongen boven de 16 (en dus uit de eventuele subcultuurleeftijd) heeft daar nou tijd voor? Echt, ik zit dagen in verwondering om zoiets.
donderdag 24 november 2011
Again and again
In simpele deuntjes komt Basto uit mijn speakers. Het klinkt zoals stuiterballen eruit zien en zoals smarties smaken: vrolijk. Het is een snelle, makkelijke manier om mijn gedachten op een iets beter spoor te krijgen. Hoe ik ook tegen mezelf zei: 21 wordt je ALLERBESTE jaar ever, de eerste krak ís er gewoon, komt er gewoon, daar kun je niet aan ontkomen.
Maar je kunt het wel anders doen, anders afmaken :-) Ik lach om je grapjes en wens me jouw wollen vest te zijn, de capuchon die je zo strak om je hoofd knoopt dat je er werkelijk belachelijk uitziet. Maar als jij niet binnen 24 uur terugsms't, ga ik lekker slapen. Next! zing ik zachtjes voor me uit, want wiens tijd ik niet waard ben - die verdient ook geen gedachten van mij. In plaats daarvan loop ik hard, kilometers achtereen (tot ik over de grens ga en mijn knie verdraai), eet ik chocoladepepernoten en rakel ik herinneringen op met oude cd's.
Je bent het niet waard, A. Je bent mij niet waard. Ik herhaal mijn nieuwe, korte mantra - helaas wetend dat ik maar een beetje loop te liegen. Liegen, dat kan ik dan wel weer goed. Ik geloof mezelf bijna.
En: er is nog meer. De titel zegt het al: again and again, ik heb nog zoveel kansen gedumpt te worden!
En als het niet goed gaat kom je toch bij ons uithuilen? Ik kan mijn vrienden wel knuffelen. Nu ga ik alleen eerst dit nummer nog even keihard op repeat zetten.
Dat ik nog steeds mis en verlang, is niet nieuw en gaat heus niet zomaar over. Maar zoals gezegd, stuiterballen in de vorm van muziek - dat maakt veel goed.
Maar je kunt het wel anders doen, anders afmaken :-) Ik lach om je grapjes en wens me jouw wollen vest te zijn, de capuchon die je zo strak om je hoofd knoopt dat je er werkelijk belachelijk uitziet. Maar als jij niet binnen 24 uur terugsms't, ga ik lekker slapen. Next! zing ik zachtjes voor me uit, want wiens tijd ik niet waard ben - die verdient ook geen gedachten van mij. In plaats daarvan loop ik hard, kilometers achtereen (tot ik over de grens ga en mijn knie verdraai), eet ik chocoladepepernoten en rakel ik herinneringen op met oude cd's.
Je bent het niet waard, A. Je bent mij niet waard. Ik herhaal mijn nieuwe, korte mantra - helaas wetend dat ik maar een beetje loop te liegen. Liegen, dat kan ik dan wel weer goed. Ik geloof mezelf bijna.
En: er is nog meer. De titel zegt het al: again and again, ik heb nog zoveel kansen gedumpt te worden!
En als het niet goed gaat kom je toch bij ons uithuilen? Ik kan mijn vrienden wel knuffelen. Nu ga ik alleen eerst dit nummer nog even keihard op repeat zetten.
Dat ik nog steeds mis en verlang, is niet nieuw en gaat heus niet zomaar over. Maar zoals gezegd, stuiterballen in de vorm van muziek - dat maakt veel goed.
dinsdag 22 november 2011
Over spel
Ik blijf er maar tegenaan lopen. Jongens die er geen enkele moeite mee hebben hun vriendin te bedriegen. Een facebookfoto van je grijnzende lach in de kroeg, berichtjes die liefde betuigen voor je eigen vriendin, je meisje dat je dan blauwonderstreept en gehyperlinkt laat zijn - en dat op dezelfde dag dat je een ander in de kroeg versierde. Natuurlijk, dat tweede meisje betekent niets voor je. Zíj is niet het echte probleem.
Maar het geeft me wel de rillingen, maakt me bang en misselijk. Het is een schemergebied van onfatsoenlijkheid en criminaliteit. Kán het niet of mág het niet? Dus ik zou je dit willen vragen.
Ging er wat door je hoofd toen je ja zei? Toen ze naar je toe kwam en zei: "waarom dans je niet?"
Wat dacht je zelf toen je antwoordde: "Ik heb een blessure, maar kom er bij zitten!"
Viel er geen stilte in je brein toen je hand over haar dijbeen streek?
Je vragend herhaalde: "Je hebt geen vriend?"
Je zei: "Dit had ik gisteren al willen doen"
En kuste
Kuste wie niet in je bed lag. Je reeds bedrogen vriendin liet verteren, je nog meer dronk, dronk, drank betaalde en weigerde te dansen. Je méér kuste.
Toen.
Viel er geen bom?
Vielen er geen doden?
Maar het geeft me wel de rillingen, maakt me bang en misselijk. Het is een schemergebied van onfatsoenlijkheid en criminaliteit. Kán het niet of mág het niet? Dus ik zou je dit willen vragen.
Ging er wat door je hoofd toen je ja zei? Toen ze naar je toe kwam en zei: "waarom dans je niet?"
Wat dacht je zelf toen je antwoordde: "Ik heb een blessure, maar kom er bij zitten!"
Viel er geen stilte in je brein toen je hand over haar dijbeen streek?
Je vragend herhaalde: "Je hebt geen vriend?"
Je zei: "Dit had ik gisteren al willen doen"
En kuste
Kuste wie niet in je bed lag. Je reeds bedrogen vriendin liet verteren, je nog meer dronk, dronk, drank betaalde en weigerde te dansen. Je méér kuste.
Toen.
Viel er geen bom?
Vielen er geen doden?
zondag 20 november 2011
Lakens,
Ze schreeuwt het al naar me vanuit de verte. Mijn nieuwe, afgekorte naam. "Ehiiiiii!"
Op haar teenslippers en in wijde, hennepkleurige harembroek komt ze op me af huppelen. Ze mag even uit het hete, houten computerhok om pauze te houden. Nietsvermoedend: "Hoe gaat het?"
"Superslecht" antwoord ik, naar de waarheid.
Haar overblije gezichtje betrekt een beetje.
Ook Carmen loopt de poort uit. Het is zo'n vrouw die alles kan dragen: veel te veel werkuren, ongeluk en zelfs een korte tuinbroek van spijkerstof. Echt, wat een bewondering heb ik voor haar. In drie woorden vat ze de situatie samen.
"Non è venuto?"
Ik houd van samenvattingen. Veel duidelijker.
Ik schud mijn hoofd, van niet. Maar meer aandacht wil ik niet schenken aan deze gebeurtenis. Carmen ook niet. Met gebaren maakt ze duidelijk dat ik snel in de auto moet gaan zitten, we gaan.
Bij een groot, zilver-en-zwart geschilderd hek is het mijn beurt om uit te stappen. In plaats van direct door te lopen, ga ik voorzichtig op het bankje van kiezelstenen zitten. Voor me klettert een klein fonteintje, achter me staat een houten schip, ter decoratie. Gisterenavond was hier een bruiloft. Vól stond dit plein. Rijen knappe mannen in nette pakken, vrouwen in strakke jurkjes op hoge hakken. Niet té mooi zijn natuurlijk, de bruid liep stralend tussen het gezelschap door. Haar zwart krullende haar, zongebruinde huid en donkere ogen waren het toonbeeld van geluk. Het was niet eens zo georganiseerd: er werd geen confetti of rijst gegooid, en van een boeket was ook geen sprake. Dat maakte geen enkel verschil, of misschien werd het er zelfs nog wel mooier op. In de avondzon draaide de bruid zich zoekend om: waar was haar wederhelft?
Maar midden op deze dag is er niets vrolijks meer over. Ik zie nog geen draadje satijn of lintje wit meer liggen, alles is voorbij. Ook voor mij. De hete stenen priemen in mijn blote huid, maar ik ben nog lang niet klaar om op te staan. Wat ik niet weet: over twee dagen zal ik hier tegen beter weten in weer wachten. Tot een auto voorrijdt, die niet komen zal. Ik kijk hoe blonde haartjes op mijn bovenbeen zich ondanks de hitte verweren. Ril dan, zegt mijn lichaam en tegelijkertijd voel ik het over mijn rug trekken.
Ik weet van waanzin niet meer hoeveel tijd ik nodig heb om te herstellen en sta maar op, in gekte en wanhoop. Sleep me naar het kraakheldere appartement. Wat een verschil met mijn eerdere bed: witte, brandschone lakens en een fantastisch matras. Maar wat een droomrijke plaats zou kunnen zijn verandert in een poel van verdriet. Het helpt niet. Het gaat niet zomaar voorbij.
De jongens, het zijn lakens, van eenzelfde pak.
Op haar teenslippers en in wijde, hennepkleurige harembroek komt ze op me af huppelen. Ze mag even uit het hete, houten computerhok om pauze te houden. Nietsvermoedend: "Hoe gaat het?"
"Superslecht" antwoord ik, naar de waarheid.
Haar overblije gezichtje betrekt een beetje.
Ook Carmen loopt de poort uit. Het is zo'n vrouw die alles kan dragen: veel te veel werkuren, ongeluk en zelfs een korte tuinbroek van spijkerstof. Echt, wat een bewondering heb ik voor haar. In drie woorden vat ze de situatie samen.
"Non è venuto?"
Ik houd van samenvattingen. Veel duidelijker.
Ik schud mijn hoofd, van niet. Maar meer aandacht wil ik niet schenken aan deze gebeurtenis. Carmen ook niet. Met gebaren maakt ze duidelijk dat ik snel in de auto moet gaan zitten, we gaan.
Bij een groot, zilver-en-zwart geschilderd hek is het mijn beurt om uit te stappen. In plaats van direct door te lopen, ga ik voorzichtig op het bankje van kiezelstenen zitten. Voor me klettert een klein fonteintje, achter me staat een houten schip, ter decoratie. Gisterenavond was hier een bruiloft. Vól stond dit plein. Rijen knappe mannen in nette pakken, vrouwen in strakke jurkjes op hoge hakken. Niet té mooi zijn natuurlijk, de bruid liep stralend tussen het gezelschap door. Haar zwart krullende haar, zongebruinde huid en donkere ogen waren het toonbeeld van geluk. Het was niet eens zo georganiseerd: er werd geen confetti of rijst gegooid, en van een boeket was ook geen sprake. Dat maakte geen enkel verschil, of misschien werd het er zelfs nog wel mooier op. In de avondzon draaide de bruid zich zoekend om: waar was haar wederhelft?
Maar midden op deze dag is er niets vrolijks meer over. Ik zie nog geen draadje satijn of lintje wit meer liggen, alles is voorbij. Ook voor mij. De hete stenen priemen in mijn blote huid, maar ik ben nog lang niet klaar om op te staan. Wat ik niet weet: over twee dagen zal ik hier tegen beter weten in weer wachten. Tot een auto voorrijdt, die niet komen zal. Ik kijk hoe blonde haartjes op mijn bovenbeen zich ondanks de hitte verweren. Ril dan, zegt mijn lichaam en tegelijkertijd voel ik het over mijn rug trekken.
Ik weet van waanzin niet meer hoeveel tijd ik nodig heb om te herstellen en sta maar op, in gekte en wanhoop. Sleep me naar het kraakheldere appartement. Wat een verschil met mijn eerdere bed: witte, brandschone lakens en een fantastisch matras. Maar wat een droomrijke plaats zou kunnen zijn verandert in een poel van verdriet. Het helpt niet. Het gaat niet zomaar voorbij.
De jongens, het zijn lakens, van eenzelfde pak.
donderdag 17 november 2011
Living like Larry XI - Minder hebben
Living like Larry is een idee dat ik heb gekregen na het lezen van het boek The Gospel according to Larry, zoals je waarschijnlijk wel wist. In dit boek probeert Josh te leven met zo min mogelijk spullen, hij geeft zich zelf als opdracht dat het er 100 mogen zijn (met uiteraard richtlijnen/regels hierbij). Dit keer daarom een stuk over hoe je ook echt je spullen kunt verminderen. Want dat is eigenlijk nog niet zo makkelijk!
1. Ruiljedvd.nl
Ik zal meteen met mijn eigen beste ervaring beginnen: dvd's ruilen! Heb je ook een stapel dvd's liggen waar je nauwelijks meer naar omkijkt? Doe er wat mee! Ga ze langs en bedenk per film in welke categorie deze valt:
O: Nog nooit gezien.
A: Gezien, was matig tot wel leuk, ga je nooit meer kijken.
B: Al gezien, maar ga je zeker (binnenkort) nog een keer kijken
Waar het om gaat: die dvd's uit de A-categorie! Je hoeft ze eigenlijk niet meer, maar weggooien is ook weer zoiets. De oplossing? Ruilen! En wat is er handiger dan een simpele database die voor jou vergelijkt of iemand iets heeft wat jij erg graag voor terug zou willen hebben? Zo'n systeem hebben ze op ruiljedvd.nl: je maakt een wishlist (die heb je vast!) en een aanbodlijst, waarna de computer kijkt of er al direct overeenkomsten met andere leden zijn. Door wat rond te klikken kom je zelf ook allerlei leuks tegen. Met een beoordeelsysteem zie je ook welke leden al veel ruils gehad hebben en betrouwbaar zijn. Ikzelf heb er nu ééntje gedaan en ik ben echt razend enthousiast! Pas als allebei de partijen akkoord zijn krijg je elkaars emailadres én adres waar je je dvd naar toe moet sturen. Binnen drie dagen had ik een veel leukere dvd in ruil voor de horrorfilm die al maanden eng naar me staarde vanuit de kast (en aan de andere kant van Nederland was een jongen blij dat hij van die dramafilm af was)!
Update: ruiljedvd is net vandaag veranderd in moviemarkt, daar link ik je ook naartoe!
Voor de oplettende lezer: op deze manier heb nog steeds even veel spullen - maar het is wél één item minder als je vergelijkt met wanneer je de dvd's van je wishlist zou kopen of krijgen!
2. Regifting
Dit lijkt misschien iets vreemds waar we het liever niet over hebben: cadeautjes doorgeven. Maar als ik even een ander artikel mag quoten:
Soms krijg je gewoon cadeautjes waar je niets mee kunt, niets aan hebt, die niet bij je passen en ga zo maar door. Die tijd komt er, met december in opkomst, vast weer aan voor veel van jullie... Onthoud bij wie het vandaan kwam, mix & match eventueel en geef het door! Dat is écht geen schande, zeker niet als je iemand kent bij wie het cadeau wél geweldig past.
Bij dit puntje past ook: maak het hele jaar door verlanglijstjes en zorg dat je voor verjaardag en/of Sinterklaas dingen vraagt die je echt kunt gebruiken! Want wat moet je met het zoveelste make-up tasje? Ja, écht heel leuk hoor, Hello Kitty erop... maar was het nou nodig? Nee. Overweeg ook eens om iets voor een goed doel te vragen (een gift, of juist leuke spulletjes uit de webshop van zo'n goed doel). Mijn favorieten: adopteer een dier (ik heb een pandabeer en een schildpad!), Oxfam Novib cadeautjes voor anderen en Unicef Doe-goodies.
3. Boeken lenen
Dit lijkt zo simpel, maar volgens mij gebeurt het veel te weinig! Thuis heb ik een kast vol prachtige boeken. Zo'n zes jaar geleden vroeg iemand me: "En hoeveel heb je er nog niet gelezen?" Ik vond het maar een rare vraag... niet gelezen? Ik las alle boeken die ik kocht of kreeg toch meteen?! (Ik moet hierbij vermelden: ik ben altijd al zuinig geweest en het grootste deel van wat ik lees leen ik uit de bibliotheek)
Nu, echter, staan er wel degelijk ongelezen boeken in mijn kast. Ze zijn nog nét op twee handen te tellen (aiii), en (smoesjestijd!) ik heb ze niet gekocht maar gekregen, maar trots ben ik er natuurlijk niet op.
Eén van de oorzaken is wel een hele goede zaak, en dat is het boeken 'wisselen' dat ik met vriendinnen ben gaan doen. Veel organisatie zit er niet in, en dat hoeft ook helemaal niet, maar het komt er op neer dat we fantastische boeken (of boeken die echt precies bij één van ons passen) aan elkaar doorgeven. We kennen allemaal het 'te-weinig-tijd-te-veel-studieboeken'-probleem, dus je mag het boek zo lang houden als nodig is.
Fijn hier aan: een boek kopen heb ik al heel lang niet meer gedaan!
4. Nog meer: lenen!
Lenen hoef je niet te beperken tot louter boeken. In studentenhuizen, zoals waar ik woon, wordt al veel samen gedaan met spullen: van koffiezetapparaat tot gereedschapskist - en waarom ook niet? Probeer samen te doen met dingen die je niet vaak nodig hebt. Het is soms lastig omdat dit vertrouwen vereist... een optimistische instelling kan je hier al een heel stuk bij helpen. Ga uit van het beste, overleg goed en zorg ook dat je om en om een product betaalt - of split de prijs meteen door het aantal mensen dat meedoet. Behalve goed voor je geweten is minder spullen hebben ook goed voor je portemonnee! :)
5. Opruimen
Naar mijn mening de makkelijkste! Heb jij nog...
- Sportkleding of schoenen die je niet meer past of nooit meer zult dragen
- Muziekboeken waar je niet naar omkijkt
- Leuke, maar al gelezen tijdschriften
- Oud speelgoed
- Of te kleine kleding
ergens liggen?
Ik zal heus niet meteen zeggen dat alles direct weg moet. Echt niet, ik ben koningin van het bewaren. Maar bewaren moet wél selectief, bewaar niet alles uit gemak. Want bedenk je dat jouw te kleine, maar verder nog prima Nike's iemand nog hartstikke veel plezier kunnen geven, terwijl ze bij jou in de kast verstoffen. Maak een foto, zet ze op marktplaats en maak iemand gelukkig voor 5 of 10 euro, of wat jij ze waard vindt natuurlijk. Het is zo gedaan: niet piepen over die paar minuutjes, want uhm... besteed je die normaal niet gewoon aan facebook/twitter/bloglovin/mail?! Precies...
Dat speelgoed kun je ook proberen te verkopen, of naar de kringloop brengen en dat geldt ook voor de tijdschriften. Laat deze spullen niet vergaan, terwijl ze anderen gelukkig kunnen maken!
Dus, samenvattend: ruil je dvd's, geef je cadeautjes door, leen je boeken uit, doe samen enne... ruim die spullen nou eens op! ;-)
Geïnspireerd door 7 ways to have more by owning less, waar ook de quote vandaan komt. 7 ways... bevat allerlei aanbevelingen voor mensen uit the UK & USA, minder geschikt voor Nederlanders, vandaar dat ik mijn eigen variant van het artikel geschreven heb.
Inspirerend is ook het TEDxSydney-praatje van Rachel Botsman over Collabarative consumption.
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
1. Ruiljedvd.nl
Ik zal meteen met mijn eigen beste ervaring beginnen: dvd's ruilen! Heb je ook een stapel dvd's liggen waar je nauwelijks meer naar omkijkt? Doe er wat mee! Ga ze langs en bedenk per film in welke categorie deze valt:
O: Nog nooit gezien.
A: Gezien, was matig tot wel leuk, ga je nooit meer kijken.
B: Al gezien, maar ga je zeker (binnenkort) nog een keer kijken
Waar het om gaat: die dvd's uit de A-categorie! Je hoeft ze eigenlijk niet meer, maar weggooien is ook weer zoiets. De oplossing? Ruilen! En wat is er handiger dan een simpele database die voor jou vergelijkt of iemand iets heeft wat jij erg graag voor terug zou willen hebben? Zo'n systeem hebben ze op ruiljedvd.nl: je maakt een wishlist (die heb je vast!) en een aanbodlijst, waarna de computer kijkt of er al direct overeenkomsten met andere leden zijn. Door wat rond te klikken kom je zelf ook allerlei leuks tegen. Met een beoordeelsysteem zie je ook welke leden al veel ruils gehad hebben en betrouwbaar zijn. Ikzelf heb er nu ééntje gedaan en ik ben echt razend enthousiast! Pas als allebei de partijen akkoord zijn krijg je elkaars emailadres én adres waar je je dvd naar toe moet sturen. Binnen drie dagen had ik een veel leukere dvd in ruil voor de horrorfilm die al maanden eng naar me staarde vanuit de kast (en aan de andere kant van Nederland was een jongen blij dat hij van die dramafilm af was)!
Update: ruiljedvd is net vandaag veranderd in moviemarkt, daar link ik je ook naartoe!
Voor de oplettende lezer: op deze manier heb nog steeds even veel spullen - maar het is wél één item minder als je vergelijkt met wanneer je de dvd's van je wishlist zou kopen of krijgen!
2. Regifting
Dit lijkt misschien iets vreemds waar we het liever niet over hebben: cadeautjes doorgeven. Maar als ik even een ander artikel mag quoten:
No disrespect, but the disconnect between good friends and good taste is sometimes astounding.
Soms krijg je gewoon cadeautjes waar je niets mee kunt, niets aan hebt, die niet bij je passen en ga zo maar door. Die tijd komt er, met december in opkomst, vast weer aan voor veel van jullie... Onthoud bij wie het vandaan kwam, mix & match eventueel en geef het door! Dat is écht geen schande, zeker niet als je iemand kent bij wie het cadeau wél geweldig past.
Bij dit puntje past ook: maak het hele jaar door verlanglijstjes en zorg dat je voor verjaardag en/of Sinterklaas dingen vraagt die je echt kunt gebruiken! Want wat moet je met het zoveelste make-up tasje? Ja, écht heel leuk hoor, Hello Kitty erop... maar was het nou nodig? Nee. Overweeg ook eens om iets voor een goed doel te vragen (een gift, of juist leuke spulletjes uit de webshop van zo'n goed doel). Mijn favorieten: adopteer een dier (ik heb een pandabeer en een schildpad!), Oxfam Novib cadeautjes voor anderen en Unicef Doe-goodies.
3. Boeken lenen
Dit lijkt zo simpel, maar volgens mij gebeurt het veel te weinig! Thuis heb ik een kast vol prachtige boeken. Zo'n zes jaar geleden vroeg iemand me: "En hoeveel heb je er nog niet gelezen?" Ik vond het maar een rare vraag... niet gelezen? Ik las alle boeken die ik kocht of kreeg toch meteen?! (Ik moet hierbij vermelden: ik ben altijd al zuinig geweest en het grootste deel van wat ik lees leen ik uit de bibliotheek)
Nu, echter, staan er wel degelijk ongelezen boeken in mijn kast. Ze zijn nog nét op twee handen te tellen (aiii), en (smoesjestijd!) ik heb ze niet gekocht maar gekregen, maar trots ben ik er natuurlijk niet op.
Eén van de oorzaken is wel een hele goede zaak, en dat is het boeken 'wisselen' dat ik met vriendinnen ben gaan doen. Veel organisatie zit er niet in, en dat hoeft ook helemaal niet, maar het komt er op neer dat we fantastische boeken (of boeken die echt precies bij één van ons passen) aan elkaar doorgeven. We kennen allemaal het 'te-weinig-tijd-te-veel-studieboeken'-probleem, dus je mag het boek zo lang houden als nodig is.
Fijn hier aan: een boek kopen heb ik al heel lang niet meer gedaan!
4. Nog meer: lenen!
Lenen hoef je niet te beperken tot louter boeken. In studentenhuizen, zoals waar ik woon, wordt al veel samen gedaan met spullen: van koffiezetapparaat tot gereedschapskist - en waarom ook niet? Probeer samen te doen met dingen die je niet vaak nodig hebt. Het is soms lastig omdat dit vertrouwen vereist... een optimistische instelling kan je hier al een heel stuk bij helpen. Ga uit van het beste, overleg goed en zorg ook dat je om en om een product betaalt - of split de prijs meteen door het aantal mensen dat meedoet. Behalve goed voor je geweten is minder spullen hebben ook goed voor je portemonnee! :)
5. Opruimen
Naar mijn mening de makkelijkste! Heb jij nog...
- Sportkleding of schoenen die je niet meer past of nooit meer zult dragen
- Muziekboeken waar je niet naar omkijkt
- Leuke, maar al gelezen tijdschriften
- Oud speelgoed
- Of te kleine kleding
ergens liggen?
Ik zal heus niet meteen zeggen dat alles direct weg moet. Echt niet, ik ben koningin van het bewaren. Maar bewaren moet wél selectief, bewaar niet alles uit gemak. Want bedenk je dat jouw te kleine, maar verder nog prima Nike's iemand nog hartstikke veel plezier kunnen geven, terwijl ze bij jou in de kast verstoffen. Maak een foto, zet ze op marktplaats en maak iemand gelukkig voor 5 of 10 euro, of wat jij ze waard vindt natuurlijk. Het is zo gedaan: niet piepen over die paar minuutjes, want uhm... besteed je die normaal niet gewoon aan facebook/twitter/bloglovin/mail?! Precies...
Dat speelgoed kun je ook proberen te verkopen, of naar de kringloop brengen en dat geldt ook voor de tijdschriften. Laat deze spullen niet vergaan, terwijl ze anderen gelukkig kunnen maken!
Dus, samenvattend: ruil je dvd's, geef je cadeautjes door, leen je boeken uit, doe samen enne... ruim die spullen nou eens op! ;-)
Geïnspireerd door 7 ways to have more by owning less, waar ook de quote vandaan komt. 7 ways... bevat allerlei aanbevelingen voor mensen uit the UK & USA, minder geschikt voor Nederlanders, vandaar dat ik mijn eigen variant van het artikel geschreven heb.
Inspirerend is ook het TEDxSydney-praatje van Rachel Botsman over Collabarative consumption.
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
dinsdag 15 november 2011
Marcos
Je wandelt naast me, rustige passen door een doodstille stad. Toen we vertrokken waren de tegels natgeregend, maar dankzij de warmte die is blijven hangen, zie ik hoe netjes ze inmiddels opgedroogd zijn. Wat slenteren - we lijken net een stel, ik onderdruk de neiging die ik heb om je hand te pakken. Je bent als goudbruine poederoogschaduw in mijn hand: mooi, maar niet geschikt voor mij. Niet in een manier dat ik wil dat je je arm om mij heen slaat - er is er maar één die weet hoe ik verlang naar dat soort tekenen van affectie.
Je spijkerbroek is te wijd voor je: slungelig hangt hij om je benen, op je afgetrapte sneakers. Bijna zijn we een dans samen: ik klein en snel, jij lang en leidend.
"Sla de nacht over!" bedel je.
Ik geef je geen antwoord meer. Op mijn nagelriemen zitten restjes nagellak; kijk je niet aandachtig genoeg dan lijkt het bloed. Mijn wangen zijn droog van de kou en dagen en nachten die ik heb doorgebracht in de bar. Ik moet en zal altijd het maximale halen uit elke dag. Dat eist later zijn tol - en zo weet ik niet meer waar de grens precies ligt. De effecten van dagen later heb ik nog niet meegerekend, namelijk. Dat ik wel vroeg opsta, maar 's middags alweer slapen moet, douchen moet, chips als avondeten neem. Is dat nog steeds 'alles uit je dag halen'?
En tegelijkertijd, toch, inspireert het me. Hoe kapot ik mezelf maak: dat ik opsta en huilen wil, dat ik al zes dagen geen groente heb gegeten (want tomaat is fruit) en dat ik nog steeds relatief goed functioneer. Het geeft me gedachten die ik niet van mezelf ken, het laat me snauwen en ook bijvoorbeeld jou negeren. Was ik uitgeslapen, dan had ik moeite gedaan je uit te leggen waarom ik naar huis ging. Nu vind ik mezelf zo belangrijk dat ik dat niet meer doe. Ik verander in een kleine ijskoningin.
"Je hebt het gewoon nog nooit geprobeerd!" zeg je, en dat lokt me uit de tent.
"Een nacht overslaan?" vraag ik terug - want dat heb ik net een dag doorgebracht op minder dan drie uur slaap, en dat weet jij ook.
"Neehee, dat niet"
Het is weer stil. Ik mag raden zeker. Mijn passen wat langer, want daar heb ik dus geen zin in.
"Samenzijn met een Braziliaan" zeg je dan. "Dat heb je nog nooit geprobeerd."
Je spijkerbroek is te wijd voor je: slungelig hangt hij om je benen, op je afgetrapte sneakers. Bijna zijn we een dans samen: ik klein en snel, jij lang en leidend.
"Sla de nacht over!" bedel je.
Ik geef je geen antwoord meer. Op mijn nagelriemen zitten restjes nagellak; kijk je niet aandachtig genoeg dan lijkt het bloed. Mijn wangen zijn droog van de kou en dagen en nachten die ik heb doorgebracht in de bar. Ik moet en zal altijd het maximale halen uit elke dag. Dat eist later zijn tol - en zo weet ik niet meer waar de grens precies ligt. De effecten van dagen later heb ik nog niet meegerekend, namelijk. Dat ik wel vroeg opsta, maar 's middags alweer slapen moet, douchen moet, chips als avondeten neem. Is dat nog steeds 'alles uit je dag halen'?
En tegelijkertijd, toch, inspireert het me. Hoe kapot ik mezelf maak: dat ik opsta en huilen wil, dat ik al zes dagen geen groente heb gegeten (want tomaat is fruit) en dat ik nog steeds relatief goed functioneer. Het geeft me gedachten die ik niet van mezelf ken, het laat me snauwen en ook bijvoorbeeld jou negeren. Was ik uitgeslapen, dan had ik moeite gedaan je uit te leggen waarom ik naar huis ging. Nu vind ik mezelf zo belangrijk dat ik dat niet meer doe. Ik verander in een kleine ijskoningin.
"Je hebt het gewoon nog nooit geprobeerd!" zeg je, en dat lokt me uit de tent.
"Een nacht overslaan?" vraag ik terug - want dat heb ik net een dag doorgebracht op minder dan drie uur slaap, en dat weet jij ook.
"Neehee, dat niet"
Het is weer stil. Ik mag raden zeker. Mijn passen wat langer, want daar heb ik dus geen zin in.
"Samenzijn met een Braziliaan" zeg je dan. "Dat heb je nog nooit geprobeerd."
zaterdag 12 november 2011
Leuk is... #2
* Midnight snacken, oftewel een héél vroeg en mediterraan ontbijtje (lees: tosti met mozzarella en Italiaanse kruiden, omdat je maag zo rommelt als je veel te laat thuiskomt).
* Tranen ombuigen tot giechelen.
* Stuiterend je bed in kruipen. Met een oogmasker op proberen te slapen. Wakker worden, overtuigd dat je uren geslapen hebt - er achter komen dat het gewoon 8 uur is. Of nouja, gewoon? En zaterdag. En dat je alweer honger hebt. En dat dit allemaal dus niet eens zo leuk is, tot je tegen een huisgenootje aanloopt. Hallo, leuke verhalen! Waar was jij vannacht?
* Tiramisu uit een plastic Albert Heijn bak delen.
* Als eindelijk, na een aantal maanden 'supportive care' en gefrustreerde doch niet gepubliceerde stukjes over doodbloedende vriendschappen, een vriendin haar warmte weer terugvindt en voor jou even haar problemen van zich afzet. Lacht. Zegt dat je jóúw verhaal moet vertellen.
* Per ongeluk bijna een hele grote verrassing verraden - en dat er dan gelukkig iemand is die daar over heen lacht.
* Een boekje vullen met lieve teksten voor wie op reis gaat (Dit is echt een aanrader als je een cadeau zoekt... wat is er nu leuker dan iets geven dat jullie als vrienden in elkaar gezet hebben?)
* [...]
"So you're saying I'm FAT?!"
- "No, actually I think you're pretty hot..."
Wijs gezegd, jongeman. Heel goed de situatie omgedraaid. :D I was just about to take him down, no worries.
* Tranen ombuigen tot giechelen.
* Stuiterend je bed in kruipen. Met een oogmasker op proberen te slapen. Wakker worden, overtuigd dat je uren geslapen hebt - er achter komen dat het gewoon 8 uur is. Of nouja, gewoon? En zaterdag. En dat je alweer honger hebt. En dat dit allemaal dus niet eens zo leuk is, tot je tegen een huisgenootje aanloopt. Hallo, leuke verhalen! Waar was jij vannacht?
* Tiramisu uit een plastic Albert Heijn bak delen.
* Als eindelijk, na een aantal maanden 'supportive care' en gefrustreerde doch niet gepubliceerde stukjes over doodbloedende vriendschappen, een vriendin haar warmte weer terugvindt en voor jou even haar problemen van zich afzet. Lacht. Zegt dat je jóúw verhaal moet vertellen.
* Per ongeluk bijna een hele grote verrassing verraden - en dat er dan gelukkig iemand is die daar over heen lacht.
* Een boekje vullen met lieve teksten voor wie op reis gaat (Dit is echt een aanrader als je een cadeau zoekt... wat is er nu leuker dan iets geven dat jullie als vrienden in elkaar gezet hebben?)
* [...]
"So you're saying I'm FAT?!"
- "No, actually I think you're pretty hot..."
Wijs gezegd, jongeman. Heel goed de situatie omgedraaid. :D I was just about to take him down, no worries.
dinsdag 8 november 2011
Boeken die je gelezen moet hebben #2
Slaapliedjes voor kleine criminelen - Heather O'NeillDit boek, met zijn fascinerende titel en voorkant, trok direct mijn aandacht in de bibliotheek. Baby, de twaalfjarige hoofdpersoon, is geboren als liefdesbaby. Nu zwerft ze met haar jonge, drugsverslaafde vader Jules (26) door de straten van Montreal. Dat maakt het sowieso al een aanrader voor wie van Frans en/of Canada houdt. Daarnaast is het verhaal dan wel in- en intriest, maar zo fijntjes geschreven. Dan zitten er ook nog (ergens!) autobiografische stukken in het boek... Kortom: lezen!
Love is a big and wonderful idea, but life is made up of small things. As a kid, you have nothing to do with the way the world is run; you just have to hurry and catch up with it.
La ballade de Baby & Lullabies for little criminals zijn de titels waar je dan naar op zoek moet gaan. Al gok ik dat je voor de Franse versie zeker geen beginner moet zijn...
Jane Eyre - Charlotte BrontëDit prachtige verhaal is al zeventien (!) keer verfilmd, dit jaar opnieuw. Ik heb nog geen van deze verfilmingen gezien, maar ben erg benieuwd naar de laatste... Maar voor je de film ziet, is het boek bijna een verplichting.
Ik noem Jane Eyre gerust een meesterwerk, en niet in de laatste plaats om de zinnen die kleine kunstwerkjes zijn. Jane Eyre has been turning girls into women for generations staat er te lezen op de voorkant. Wie mij kent (Nuchterr! Beide benen op de grond! Eerst zien dan geloven... en ga zo maar door) weet dat ik dit soort kreten nooit zomaar zal aannemen.
Ik zat dan ook midden in het boek en dacht, zie je nou wel, wat een onzin. Alsof een boek dat kan.
Tot de omslag kwam. Ik zeg niet dat dit boek mij liet opgroeien, of mij wereldschokkende inzichten bracht. Maar het bracht wel herkenbare situaties, terwijl Jane en ik zo'n beetje twee eeuwen schelen. Het bracht me prachtige quotes (die ik al eerder publiceerde op mijn oude weblog) en het bracht me wijsheid. Dit stukje tekst leerde ik zelfs uit mijn hoofd.
You, of importance to him in any way? Go! Your folly sickens me! [...] for it does good to no woman, to be flattered by her superior, who cannot possibly intend to marry her, and it is madness in all women to let a secret love kindle within them, which, if unknown and unreturned, must devour the life that feeds it.
Amen. Ik zou dit trouwens ook vaker tegen mezelf moeten zeggen.
Jane Eyre is so pretty qua taal en zo sterk qua verhaal... ga het alsjeblieft lezen - niet eerst stiekem de film kijken! :)
zaterdag 5 november 2011
Living like Larry X - Voedsel dat vergaat
Het voedingscentrum liet mij laatst een enquête invullen. Ik moest gokken hoeveel voedsel er jaarlijks weggegooid werd. Nu weet ik dat dat veel is, dus ik klikte een antwoord hoger aan dan ik het antwoord dat ik eigenlijk zou kiezen. Het was er nóg één hoger. Het voedingscentrum was daarna ook zo vriendelijk om de confronterende waarheid in mijn gezicht te smijten:
"Om u een idee te geven van voedselverspilling in Nederland volgen nu de antwoorden op voorgaande vragen.
- Er wordt in Nederland jaarlijks 9,5 miljoen ton aan voedsel verspild.
- Dit heeft een totale waarde van € 4,4 miljard.
- Per persoon wordt jaarlijks gemiddeld voor €135 / 65 warme maaltijden aan voedsel verspild."
Ik heb even onderstreept wat ik het belangrijkste vind: het voedsel, niet het geld. Snelcursus verspilling tegengaan in vijf punten!
1. Gooi je eten niet weg als je het niet opkunt. Simpel, maar doeltreffend. Als je die grote pan pasta niet opkunt, een verpakking te groot voor jou alleen blijkt te zijn of als je zomaar uit eten bent gegaan: denk éven aan wat je nog met het overige eten kunt! Schep het over naar een ander (magnetron)bakje en eet het de volgende dag, of die daarna.
Dat deed je al? (Altijd?! Echt?) Lees verder dan :)
2. Stel vragen! Vandaag zag ik 6 verse boterhammen in onze eigen huisprullenbak. Ik heb mijn huisgenootje - op eigen risico - er wel eens naar gevraagd: waarom ze zoveel brood weggooit. 'Het wordt zo snel oud' antwoordde ze. Maar (ondanks dat ik vandaag echt heel verdrietig naar het gebakken tarwe tussen de besmeurde plastic bakjes en lege blikjes tomatenpuree keek), ik weet dat vragen stellen helpt. Natuurlijk aan jezelf, maar bovenal ook aan anderen en hardop: waarom gooi je dat weg? Had dat niet anders gekund? Weet je zeker dat het niet goed meer is, of is dat een onderbuikgevoel? Natuurlijk mag je zelf de woorden zorgvuldiger kiezen.
3. "Het probleem wordt onder meer veroorzaakt doordat consumenten en supermarkten meer bederfelijke waar in slaan dan ze weg kunnen werken." laat het ANP weten. En dus? Opnieuw: nadenken! En wel thuis én in de supermarkt. Winkel met een lijstje. Koop niet méér bederfelijke groente dan in je twee dagen op kunt maken. Denk na over hoe lang je met die zakken fruit kunt doen, of met die twee enorme broden.
Koop niets dat je al voldoende hebt: afbakbroodjes en pakken chocomel in de aanbieding zijn leuk, maar als je ze weg moet gooien straks, was het alsnog duurder dan je zou willen.
4. Deze is eigenlijk best makkelijk: boycot de overduidelijke vormen van voedselverspilling. Ik vind persoonlijk eetwedstrijden (frikandellen, kip, knoedels en ga zo maar door) echt walgelijk. 183 kippenvleugeltjes in twaalf minuten opeten, dan ben je toch gewoon niet helemaal lekker? De meneer van de laatste link ging trouwens nog dood ook.
Boycotten dus. Niet naar kijken, niet om lachen, afkeurend over praten als mensen er je mening over vragen - of er gewoon niet over praten.
5. Educate yourself! Leer het verschil tussen een THT en TGT-datum hier. Bedenk dat bij de THT (tenminste houdbaar tot)-datum soms nog wel een jaar opgeteld mag worden... Vergeet ook niet dat er voor bedrijven ook eigenbelang in de (te verzinnen) datum zit. Het wordt ook wel de commerciële houdbaarheidsdatum genoemd!
Bij dit puntje hoort ook: leer jezelf iets over waar je voedsel vandaan komt. We staan, in vergelijking met lang geleden, nu verder van ons eten af. "Ham, dat komt toch van hamsters?" sprake een kleutertje... Het is aan jou om (jezelf) er iets over te leren! Kijk bijvoorbeeld de documentaire Taste the Waste. (Die heb ik dan nog weer niet gezien, maar ik heb er wel goede verhalen over gehoord.)
Behoefte aan meer? Let me know, ik wilde er eerst namelijk tien punten van maken!
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
"Om u een idee te geven van voedselverspilling in Nederland volgen nu de antwoorden op voorgaande vragen.
- Er wordt in Nederland jaarlijks 9,5 miljoen ton aan voedsel verspild.
- Dit heeft een totale waarde van € 4,4 miljard.
- Per persoon wordt jaarlijks gemiddeld voor €135 / 65 warme maaltijden aan voedsel verspild."
Ik heb even onderstreept wat ik het belangrijkste vind: het voedsel, niet het geld. Snelcursus verspilling tegengaan in vijf punten!
1. Gooi je eten niet weg als je het niet opkunt. Simpel, maar doeltreffend. Als je die grote pan pasta niet opkunt, een verpakking te groot voor jou alleen blijkt te zijn of als je zomaar uit eten bent gegaan: denk éven aan wat je nog met het overige eten kunt! Schep het over naar een ander (magnetron)bakje en eet het de volgende dag, of die daarna.
Dat deed je al? (Altijd?! Echt?) Lees verder dan :)
2. Stel vragen! Vandaag zag ik 6 verse boterhammen in onze eigen huisprullenbak. Ik heb mijn huisgenootje - op eigen risico - er wel eens naar gevraagd: waarom ze zoveel brood weggooit. 'Het wordt zo snel oud' antwoordde ze. Maar (ondanks dat ik vandaag echt heel verdrietig naar het gebakken tarwe tussen de besmeurde plastic bakjes en lege blikjes tomatenpuree keek), ik weet dat vragen stellen helpt. Natuurlijk aan jezelf, maar bovenal ook aan anderen en hardop: waarom gooi je dat weg? Had dat niet anders gekund? Weet je zeker dat het niet goed meer is, of is dat een onderbuikgevoel? Natuurlijk mag je zelf de woorden zorgvuldiger kiezen.
3. "Het probleem wordt onder meer veroorzaakt doordat consumenten en supermarkten meer bederfelijke waar in slaan dan ze weg kunnen werken." laat het ANP weten. En dus? Opnieuw: nadenken! En wel thuis én in de supermarkt. Winkel met een lijstje. Koop niet méér bederfelijke groente dan in je twee dagen op kunt maken. Denk na over hoe lang je met die zakken fruit kunt doen, of met die twee enorme broden.
Koop niets dat je al voldoende hebt: afbakbroodjes en pakken chocomel in de aanbieding zijn leuk, maar als je ze weg moet gooien straks, was het alsnog duurder dan je zou willen.
4. Deze is eigenlijk best makkelijk: boycot de overduidelijke vormen van voedselverspilling. Ik vind persoonlijk eetwedstrijden (frikandellen, kip, knoedels en ga zo maar door) echt walgelijk. 183 kippenvleugeltjes in twaalf minuten opeten, dan ben je toch gewoon niet helemaal lekker? De meneer van de laatste link ging trouwens nog dood ook.
Boycotten dus. Niet naar kijken, niet om lachen, afkeurend over praten als mensen er je mening over vragen - of er gewoon niet over praten.
5. Educate yourself! Leer het verschil tussen een THT en TGT-datum hier. Bedenk dat bij de THT (tenminste houdbaar tot)-datum soms nog wel een jaar opgeteld mag worden... Vergeet ook niet dat er voor bedrijven ook eigenbelang in de (te verzinnen) datum zit. Het wordt ook wel de commerciële houdbaarheidsdatum genoemd!
Bij dit puntje hoort ook: leer jezelf iets over waar je voedsel vandaan komt. We staan, in vergelijking met lang geleden, nu verder van ons eten af. "Ham, dat komt toch van hamsters?" sprake een kleutertje... Het is aan jou om (jezelf) er iets over te leren! Kijk bijvoorbeeld de documentaire Taste the Waste. (Die heb ik dan nog weer niet gezien, maar ik heb er wel goede verhalen over gehoord.)
Behoefte aan meer? Let me know, ik wilde er eerst namelijk tien punten van maken!
Dit stukje is één in een reeks over tevreden zijn met minder, en vooral milieuvriendelijker zijn met minder. Klik op het labeltje hieronder om meer over Living like Larry te lezen.
donderdag 3 november 2011
Van stad naar stad
Om 20.00 uur zou ze me ophalen bij de voordeur van het complex. Het is inmiddels 20.15, maar ik wacht, alsof ik nog moet roken – zo elegant. Ik mag graag kijken. Naar de sterren, maar vooral ook rechtvooruit. Hoe scootertjes langs razen, soms zachtjes ruisen en parkeren. Hoe het bord voor ijsjes klappert. Iep, zwiep – het laat zich leiden door de wind die voelt alsof ze onder nul uitkomt.
Mijn sigaret zou ik nu met een uitgestrekte arm bekijken, alvorens haar weer tussen mijn lippen te klemmen. Ik heb geen idee hoe: roken is elegant, maar zo duivels.
Wie zouden we tegenkomen vanavond? Wat zal ik eten? Dat laatste wordt eerst beantwoord: ze heeft spaghetti gekookt. Met tomatensaus, en ongeveer 4 olijven. Een handjevol, zoals voldoende is. Ik eet tot ik geen honger meer heb en dat is al snel. Een koekje? Dat is dan het toetje, het lijkt wel feest.
Ik vergeet dat het ook feest is. Vanavond, vanavond! Net stond ik tien minuten alleen onder de luifel en verbaasde me over de stilte. Overdag zijn hier barmannen, wafels, warme kersen, slagroom. Er zijn roodverlichte displays die knipperen: goedkoop en lekker eten, haal het hier! Er is een bank om het hoekje en natuurlijk de waanzinnig grote kerk. Toeristen trekken in lange lanen uit voor haar. Maar 's avonds, met het vallen van de eerste nevel, de eerste koude windlaag: zelfs de meest verstrooide toerist keert terug naar zijn tijdelijk onderkomen, verlangend naar lakens, de warme, héte verwarming en televisie. Ik adem wolkjes – ik zou deze stilte niet willen missen, maar ik ril wel.
Mijn sigaret zou ik daarna, nu dan, achter mijn oor klemmen. Ik zou er de barman mee verleiden, er een lippenstiftzoen op geven voordat ik hem weggeef.
Maar ik rook niet. Dat moge duidelijk zijn.
Honderdelf maal drie dagen later is het nu. Mijn voeten lopen, netjes op de tel, over de gele blaadjes heen - die soms zó geel zijn dat ze wel gekleurd papier moeten zijn. Drukke kruispunten, veel stoplichten, tweedjassen passeer ik. Van kijken naar mensen in de stad krijg ik nooit genoeg.
In mijn hoofd speel ik wat gezegd is af. "Verloren dochter!"
"Oh, en wie is de vegatariër?"
"Gezellig, eet ik niet eens alleen vandaag"
"Dan heb jij het hier een beetje verkeerd begrepen."
"Je maakt hier deel uit van een team - anders hebben wij een heel andere perceptie hiervan..."
En toch, bovenal zie ik hem wenken, wenken, lachen: de foto (mijn eerste polaroid!) met ons tweeën is echt fantastisch. Hoor ik het hem dapper proberen: iek moet ein test maken - vlak voor hij op de tafel slaat en de moed weer opgeeft. Voel ik de arm om mijn schouder. Dwars door alles heen.
zondag 30 oktober 2011
Leuk is...
Ik schrijf al meer dan 13 jaar. Ook al had ik snel door dat het een mission impossible was, zelfs vroeger wilde ik altijd al alles uitschrijven. Ik loog over de data in mijn dagboek, zodat ik dag voor dag kon opschrijven wat er was gebeurd, op een woensdagmiddag bijvoorbeeld.
Ook nu gebruik ik iets van dagboek, een boekje waarin ik schrijf op papier, maar ook in Worddocumentvorm. Dat dingen door elkaar lopen maakt me niet uit: voor mij zijn het verschillende vormen van hetzelfde. Wat ik typ gaat slorderiger, sneller, met onafgemaakte zinnen - maar kan heel goed de intensiteit van een situatie weergeven. Op echt papier staan overzichten, overwegingen en de mooiste verhalen. Soms zou ik willen dat iemand las en corrigeerde, maar liever houd ik het toch voor mezelf. Om niet te vervallen in 'en toen, en toen, en toen', begon ik laatst met leuk is...-lijstjes. Kort al het leuke opschrijven, dan weer snel verder. Het voorkomt meteen ook veel gezeur, waarin je, als je niet uitkijkt, snel vervalt (ja, zélfs de überpositivo's, probeer maar eens meer dan 5 jaar lang een dagboek bij te houden, ik geef het je op een briefje: je zult gaan zeuren). Dus waarom niet ook hier?
Leuk is...
* (tot voor kort) totale vreemden die de liefste toekomstwensen voor je uitspreken. Dit zouden we echt vaker moeten doen. Gewoon, bij afscheid nemen, tegen de man die je net in de kroeg ontmoet hebt: dat zijn scheiding maar kort en pijnloos mag zijn. Dat je hoopt dat spijt zijn leven niet zal overheersen. Dat hij zijn huis aan de Amsterdamse grachten snel zal verkopen.
* Een plakje citroencake. Met slagroom. En hagelslag. En nog meer slagroom! Kilo's suiker gingen er door fabrieksbuizen om deze spuitbus te maken, maar ik mocht het allemaal opeten vandaag. Mijn vriendinnen lachen terwijl er één de slagroom in mijn mond spuit. De ingewikkelde relatie met eten: we herkennen er allemaal iets van - maar vandaag mag dit allemaal zomaar. Omdat we al 3 jaar vriendinnen zijn, al lijkt het veel langer.
* Na al jouw sollicitatiehulp horen dat een vriend is aangenomen. Hoera!
* Je nieuwe Adidas chillbroek zo mooi vinden dat je hem (ook al was ie bedoeld voor thuis) toch naar de supermarkt aantrekt. (En je vervolgens verbazen over hoeveel mensen er op zondagmiddag boodschappen doen! Dit staat tussen haakjes omdat het niet in het rijtje leuk is... hoort... Wat bezielt jullie?! Zondag kun je zoveel leukere dingen doen! In my defense: ik had zaterdag van 's ochtends voor opening tot 's avonds na sluit dienst)
* Dat iemand, na een lange werkdag, zegt, 'goh, kan je morgen niet ook komen?' Ondertussen bruisen van de energie. Dít is nu wat mij aan het werk houdt: erkenning.
Ook nu gebruik ik iets van dagboek, een boekje waarin ik schrijf op papier, maar ook in Worddocumentvorm. Dat dingen door elkaar lopen maakt me niet uit: voor mij zijn het verschillende vormen van hetzelfde. Wat ik typ gaat slorderiger, sneller, met onafgemaakte zinnen - maar kan heel goed de intensiteit van een situatie weergeven. Op echt papier staan overzichten, overwegingen en de mooiste verhalen. Soms zou ik willen dat iemand las en corrigeerde, maar liever houd ik het toch voor mezelf. Om niet te vervallen in 'en toen, en toen, en toen', begon ik laatst met leuk is...-lijstjes. Kort al het leuke opschrijven, dan weer snel verder. Het voorkomt meteen ook veel gezeur, waarin je, als je niet uitkijkt, snel vervalt (ja, zélfs de überpositivo's, probeer maar eens meer dan 5 jaar lang een dagboek bij te houden, ik geef het je op een briefje: je zult gaan zeuren). Dus waarom niet ook hier?
Leuk is...
* (tot voor kort) totale vreemden die de liefste toekomstwensen voor je uitspreken. Dit zouden we echt vaker moeten doen. Gewoon, bij afscheid nemen, tegen de man die je net in de kroeg ontmoet hebt: dat zijn scheiding maar kort en pijnloos mag zijn. Dat je hoopt dat spijt zijn leven niet zal overheersen. Dat hij zijn huis aan de Amsterdamse grachten snel zal verkopen.
* Een plakje citroencake. Met slagroom. En hagelslag. En nog meer slagroom! Kilo's suiker gingen er door fabrieksbuizen om deze spuitbus te maken, maar ik mocht het allemaal opeten vandaag. Mijn vriendinnen lachen terwijl er één de slagroom in mijn mond spuit. De ingewikkelde relatie met eten: we herkennen er allemaal iets van - maar vandaag mag dit allemaal zomaar. Omdat we al 3 jaar vriendinnen zijn, al lijkt het veel langer.
* Na al jouw sollicitatiehulp horen dat een vriend is aangenomen. Hoera!
* Je nieuwe Adidas chillbroek zo mooi vinden dat je hem (ook al was ie bedoeld voor thuis) toch naar de supermarkt aantrekt. (En je vervolgens verbazen over hoeveel mensen er op zondagmiddag boodschappen doen! Dit staat tussen haakjes omdat het niet in het rijtje leuk is... hoort... Wat bezielt jullie?! Zondag kun je zoveel leukere dingen doen! In my defense: ik had zaterdag van 's ochtends voor opening tot 's avonds na sluit dienst)
* Dat iemand, na een lange werkdag, zegt, 'goh, kan je morgen niet ook komen?' Ondertussen bruisen van de energie. Dít is nu wat mij aan het werk houdt: erkenning.
vrijdag 28 oktober 2011
How to get there
Geregeld staat bovenaan mijn weblog weer zo'n post. Living like Larry
zet ik er dan boven, of ik heb weer eens een boek gelezen of een
filmpje gezien dat gaat over duurzaam leven/minder consumeren. Pffff,
denk je dan misschien. Pff, jaahaaa, nou weet ik het wel. Vlees eten is
niet goed voor de aarde, veel kopen en reizen ook niet, mag het leven
ook nog een beetje leuk zijn misschien?
Natuurlijk mag dat :)
Ik zal alleen even iets verklappen: wie een doel heeft, heeft het niet zonder meer makkelijk. Een simpel voorbeeld hiervan is het bereiken van een gezond, fit, afgetraind lichaam. Je ziet vast wel eens een man of vrouw lopen, met zo'n lichaam to die for. Misschien zal je afgunst of jaloezie voelen, sommige mensen hebben ook werkelijk alles!
Dit laatste is de verkeerde kant op denken. Je denkt toch niet écht dat het die mensen komt aanwaaien? Misschien volgt zo iemand een levenslang dieet, traint ze vier keer per week of misschien wel allebei. Ik herinner mezelf hier constant aan: wil je iets bereiken, dan moet je daarvoor werken.
Zo gaat het dus ook met het bereiken van 'het goede leven'. Ik ben nu al lange tijd vegetariër. Dacht je soms dat dit betekent dat ik immuun ben voor de geur van verse salade met tonijn? Fout. "Hmmm" denkt mijn brein. "Je hebt al heel lang niet gegeten" zegt mijn buik.
Knap van je! Dat je toch volhoudt! Zou ik nooit kunnen! is de standaardreactie die volgt, als ik dit uitleg. Fout! Niet waar! Jij zou het ook kunnen! Het komt mij ook niet aanwaaien ofzo... ik werk ervoor! Ook jij kunt jezelf eraan herinneren dat met één blikje tonijn een tafel vol vis wordt meegevangen en dood teruggegooid wordt in de oceaan. Omdat we nu eenmaal een lage visprijs willen en vissers daarom hypermoderne apparaten gebruiken, die de bodem leegschrapen.
Ook jij kunt het, maar je moet het wel zelf willen. Net als voor dat prachtige, gezonde lichaam, dat vast te bereiken is met gezond eten en sporten, kun je ook voor andere idealen je leefstijl veranderen. Voor je geweten, bijvoorbeeld. Het is ontzettend moeilijk; ik ben de eerste om dit toe te geven. Vlees is eigenlijk pas één ding, maar er is nog veel meer waar je op zou kunnen gaan letten.
Maar stapje voor stapje kun je er komen. Als je mijn posts volgt, zal ik je helpen. Want ik leer nog iedere dag bij en ik vertel graag hoe.
(Alleen nu ben ik nogal uitgeput van de stapels werk en ervaringen die op mij liggen te wachten dan wel op me af komen - maar ik blijf schrijven, uiteraard)
Natuurlijk mag dat :)
Ik zal alleen even iets verklappen: wie een doel heeft, heeft het niet zonder meer makkelijk. Een simpel voorbeeld hiervan is het bereiken van een gezond, fit, afgetraind lichaam. Je ziet vast wel eens een man of vrouw lopen, met zo'n lichaam to die for. Misschien zal je afgunst of jaloezie voelen, sommige mensen hebben ook werkelijk alles!
Dit laatste is de verkeerde kant op denken. Je denkt toch niet écht dat het die mensen komt aanwaaien? Misschien volgt zo iemand een levenslang dieet, traint ze vier keer per week of misschien wel allebei. Ik herinner mezelf hier constant aan: wil je iets bereiken, dan moet je daarvoor werken.
Zo gaat het dus ook met het bereiken van 'het goede leven'. Ik ben nu al lange tijd vegetariër. Dacht je soms dat dit betekent dat ik immuun ben voor de geur van verse salade met tonijn? Fout. "Hmmm" denkt mijn brein. "Je hebt al heel lang niet gegeten" zegt mijn buik.
Knap van je! Dat je toch volhoudt! Zou ik nooit kunnen! is de standaardreactie die volgt, als ik dit uitleg. Fout! Niet waar! Jij zou het ook kunnen! Het komt mij ook niet aanwaaien ofzo... ik werk ervoor! Ook jij kunt jezelf eraan herinneren dat met één blikje tonijn een tafel vol vis wordt meegevangen en dood teruggegooid wordt in de oceaan. Omdat we nu eenmaal een lage visprijs willen en vissers daarom hypermoderne apparaten gebruiken, die de bodem leegschrapen.
Ook jij kunt het, maar je moet het wel zelf willen. Net als voor dat prachtige, gezonde lichaam, dat vast te bereiken is met gezond eten en sporten, kun je ook voor andere idealen je leefstijl veranderen. Voor je geweten, bijvoorbeeld. Het is ontzettend moeilijk; ik ben de eerste om dit toe te geven. Vlees is eigenlijk pas één ding, maar er is nog veel meer waar je op zou kunnen gaan letten.
Maar stapje voor stapje kun je er komen. Als je mijn posts volgt, zal ik je helpen. Want ik leer nog iedere dag bij en ik vertel graag hoe.
(Alleen nu ben ik nogal uitgeput van de stapels werk en ervaringen die op mij liggen te wachten dan wel op me af komen - maar ik blijf schrijven, uiteraard)
zaterdag 22 oktober 2011
Energie in de verkeerde richting
Een helderblauwe hemel, gevuld met stapel en schapenwolkjes. Sjaals, en zichtbare lucht bij in en uitademen - verlangend kijk ik naar buiten. Bij de eerste zonnestraal gaat het automatische zonnescherm van het gehele gebouw naar beneden. Het laat nauwelijks iets van de gezonde zonne-energie die ik ervan zou kunnen krijgen door.
Terwijl ik mijn aandacht zou moeten richten op babyvoeding, kermt in mijn hoofd Chesters rauwe stem. There's a fi-re, startin' in my heart... (Ja, dat is natuurlijk van Adele, maar youtube alsjeblieft deze cover, zooo prachtig). Onderschat dit niet: ik schrijf niet om stoer te zijn dat ik minder studeer. Ik besef me maar al te goed dat het meer, véél meer zou moeten zijn. Lastig alleen: ik heb geproefd van de levensstijl die studeren combineert met zoveel andere dingen, en die stijl bevalt me wel. Bevalt me misschien iéts te veel.
Ik probeer het beste te maken van wat er is, maar vaak lijkt dat onopgemerkt te gaan. Soms doe ik niets meer, leun ik achterover als de luie studenten die ik zo intens veracht - en onmiddellijk wordt dit gezien en beoordeeld. Kort daarna sta jij voor mijn neus. Met je zo breed uitgemeten negen. En volgt snerpend jouw mededeling: "Ze wilden me bijna hier aannemen als arts, haha!"
Haha. Maar niet heus.
I can do so much better.
Terwijl ik mijn aandacht zou moeten richten op babyvoeding, kermt in mijn hoofd Chesters rauwe stem. There's a fi-re, startin' in my heart... (Ja, dat is natuurlijk van Adele, maar youtube alsjeblieft deze cover, zooo prachtig). Onderschat dit niet: ik schrijf niet om stoer te zijn dat ik minder studeer. Ik besef me maar al te goed dat het meer, véél meer zou moeten zijn. Lastig alleen: ik heb geproefd van de levensstijl die studeren combineert met zoveel andere dingen, en die stijl bevalt me wel. Bevalt me misschien iéts te veel.
Ik probeer het beste te maken van wat er is, maar vaak lijkt dat onopgemerkt te gaan. Soms doe ik niets meer, leun ik achterover als de luie studenten die ik zo intens veracht - en onmiddellijk wordt dit gezien en beoordeeld. Kort daarna sta jij voor mijn neus. Met je zo breed uitgemeten negen. En volgt snerpend jouw mededeling: "Ze wilden me bijna hier aannemen als arts, haha!"
Haha. Maar niet heus.
I can do so much better.
vrijdag 21 oktober 2011
Living like Larry IX - Blik
Blik... ik ben er nooit zo gek op geweest. Het drinkt best lastig uit een blikje: eerst is het ding te vol, daarna gaat het goed, maar richting de bodem moet je je hoofd in gekke posities houden om er nog een slokje uit te krijgen. Maar goed: was ik op reis met dorst, dan was een blikje in een tankstation langs de Duitse Autobahn, of op het verlaten pleintje in Kalithea wel een optie. Ook in Azië vertrouwde ik meestal niet zomaar wat er in plastic of glas werd geschonken (behalve teh tarik, maar dat is warm) en koos ik toch voor de veilige weg van multinational Coca-Cola. Als het aan mij lag was het minder vaak geweest, want ik heb bijna nooit dorst (!), maar doe meestal een drankje mee voor de gezelligheid.
Op zoek naar groente en fruit in de supermarkt laat ik me meestal leiden door een aanbieding of door een recept. Eigenlijk sta ik alleen bij de verse groenten te twijfelen, tenminste: tot ik het makkelijke van blikjes ontdekte. En het scheen nog net zo gezond te zijn ook! Maar, hoe zit het eigenlijk milieutechnisch?
De weg van je afval
Blikjes die jij weggooit, worden in de afvalverwerkingscentrale weer tussen het andere verpakkingsmateriaal uitgehaald. Daarom: vul ze niet met ander afval! Dit maakt het verwerken namelijk veel lastiger, je blikje kan gemist worden. En juist het hergebruiken van blik maakt de milieubelasting lager.1 Het overige huisafval wordt verbrand. In Nederland zijn 13 afvalverwerkings-centrales, die het blik van het huisafval scheiden: drie doen het vóór verbranding, de rest erna (knap he?). Dit terugwinnen gebeurt met magneten, maar omdat aluminium van nature niet magnetisch is, komen er nog meer technieken bij kijken. Van aluminium wordt dan ook 'maar' 50% teruggewonnen, tegenover 80% van het staal.
Externaliseren
Ook op een andere manier zorgt blik voor minder afval: het eten in blik blijft langer goed, dus belandt er minder in de afvalbak. Zo zegt althans deze website. Maar er zijn meer voordelen: blikken hoeven niet gekoeld, zijn makkelijk te stapelen (per transport kan er dus meer blik mee) en heeft nauwelijks secundaire verpakking nodig (alleen een papiertje eromheen). Dat laatste, de papieren verpakking, maakt het overigens wel slechter afbreekbaar 'in het wild'.
Blik wordt zelfs kampioen recycling genoemd, ik vind de volgende cijfers dan ook best indrukwekkend: elk gerecycled stalen blikje bespaart tweemaal zijn gewicht aan CO2... en in 2010 werd in Nederland al 88% van alle metalen (blik)verpakkingen gerecycled. Hiermee staat Nederland op nummer 3 van Europa! België haalt 93%. Daarnaast wordt blik steeds lichter en zo kost het produceren ervan steeds minder energie. Dit maakt dat het blik maar een kleine bijdrage levert aan de totale 'energiekosten' (of CO2 uitstoot) van je product. Wat is (energietechnisch) de beste van deze drie opties?
A Kilo sperziebonen uit Kenia
B Kilo sperziebonen uit Nederland (diepvries)
C Kilo sperziebonen uit Nederland (blik)
Inderdaad, C! En, ook smaaktechnisch: blik sluit 100% af... dus (behoudens kleine verschillen) niets om bang voor te zijn.
Conclusie? Blik is zo slecht nog niet, omdat wij in Nederland (België en Duitsland) onze recycling tamelijk goed op orde hebben. Gebruik blikjes dus verstandig en vul ze niet met ander afval, dan doe je precies wat je moet doen om hierbij te helpen! :)
Op zoek naar groente en fruit in de supermarkt laat ik me meestal leiden door een aanbieding of door een recept. Eigenlijk sta ik alleen bij de verse groenten te twijfelen, tenminste: tot ik het makkelijke van blikjes ontdekte. En het scheen nog net zo gezond te zijn ook! Maar, hoe zit het eigenlijk milieutechnisch?
De weg van je afval
Blikjes die jij weggooit, worden in de afvalverwerkingscentrale weer tussen het andere verpakkingsmateriaal uitgehaald. Daarom: vul ze niet met ander afval! Dit maakt het verwerken namelijk veel lastiger, je blikje kan gemist worden. En juist het hergebruiken van blik maakt de milieubelasting lager.1 Het overige huisafval wordt verbrand. In Nederland zijn 13 afvalverwerkings-centrales, die het blik van het huisafval scheiden: drie doen het vóór verbranding, de rest erna (knap he?). Dit terugwinnen gebeurt met magneten, maar omdat aluminium van nature niet magnetisch is, komen er nog meer technieken bij kijken. Van aluminium wordt dan ook 'maar' 50% teruggewonnen, tegenover 80% van het staal.
Externaliseren
Ook op een andere manier zorgt blik voor minder afval: het eten in blik blijft langer goed, dus belandt er minder in de afvalbak. Zo zegt althans deze website. Maar er zijn meer voordelen: blikken hoeven niet gekoeld, zijn makkelijk te stapelen (per transport kan er dus meer blik mee) en heeft nauwelijks secundaire verpakking nodig (alleen een papiertje eromheen). Dat laatste, de papieren verpakking, maakt het overigens wel slechter afbreekbaar 'in het wild'.
Blik wordt zelfs kampioen recycling genoemd, ik vind de volgende cijfers dan ook best indrukwekkend: elk gerecycled stalen blikje bespaart tweemaal zijn gewicht aan CO2... en in 2010 werd in Nederland al 88% van alle metalen (blik)verpakkingen gerecycled. Hiermee staat Nederland op nummer 3 van Europa! België haalt 93%. Daarnaast wordt blik steeds lichter en zo kost het produceren ervan steeds minder energie. Dit maakt dat het blik maar een kleine bijdrage levert aan de totale 'energiekosten' (of CO2 uitstoot) van je product. Wat is (energietechnisch) de beste van deze drie opties?
A Kilo sperziebonen uit Kenia
B Kilo sperziebonen uit Nederland (diepvries)
C Kilo sperziebonen uit Nederland (blik)
Inderdaad, C! En, ook smaaktechnisch: blik sluit 100% af... dus (behoudens kleine verschillen) niets om bang voor te zijn.
Conclusie? Blik is zo slecht nog niet, omdat wij in Nederland (België en Duitsland) onze recycling tamelijk goed op orde hebben. Gebruik blikjes dus verstandig en vul ze niet met ander afval, dan doe je precies wat je moet doen om hierbij te helpen! :)
dinsdag 18 oktober 2011
American boy
"Het leven is een boek: lees je het in volgorde, dat is leven, maar kijk je alleen de plaatjes, dan ben je aan het dromen..." Federico's ene hand hangt losjes op het stuur, de andere rust op armleuning. Er is geen haast.
"Welke bachelor heb je eigenlijk?" vraag ik, in plaats van in te gaan op de levenswijsheid. Fede antwoordt me kort, maar met een geamuseerd lachje. Dat lachje zal ik nog vaker te zien krijgen.
We eindigen uiteindelijk weer waar we begonnen: Benny en Dani wachten al op hem. Ook zij hebben afkortingen als namen (een afkorting die vertrouwen betekent blijft de mooiste, dat wel). Hey, daar is zo'n spottende, nieuwsgierige lach weer, nu op het gezicht van Daniele. Bijvoorbeeld als ik hem vraag, oh, hoe heet je zus? Het is louter interesse, maar waarom zou ik dat eigenlijk uitleggen: zo is het net zo leuk. Achter Benny loopt een kortharig hondje, waardoor hij direct de volle aandacht heeft van het hele terras.
"Aw, vieni qua!" kirt een meisje vertederd naar het hondje, dat direct naar haar toedribbelt. Haar zwarte haar is perfect stijl en glanst, in het lantaarnlicht en onder de maan. Ze is prachtig gebruind, zoals dat alleen kan wanneer je genen uit de puntjes van Zuid-Europa afkomstig zijn. Ik zit met de drie jongens aan een tafeltje, met boven ons een parasol. Nu is die natuurlijk niet nodig, maar morgenochtend, al vroeg, zal hij de gewenste schaduw leveren aan een leeg, maar dorstig terras. Het doet me goed dat ik hier zomaar ben beland en ik kijk genietend naar het mixdrankje dat voor me staat. Zonder alcohol, mét heel veel fruit.
Ik merk dat Daniele me opneemt en verplaats mijn blik. "Vertel eens wat meer" knikt hij - het is niet echt een vraag.
"Over?"
"Over wat over is..."
En als ik niet antwoord: "Als ergens een deur sluit, gaat er altijd ergens anders een nieuwe open"
Fede, die meer geïnteresseerd leek in zijn iPhone, knikt plots heftig mee.
"Wat zeg je?" vraag ik, bang dat ik de uitdrukking toch niet helemaal goed begrepen heb.
De jongens barsten in lachen uit en Fede verbergt, bij het zien van mijn gezicht, zijn grijns snel achter zijn hand. Zat ik dus toch goed. Ik haal niet-wetend mijn schouders op, want met dooddoeners kan ik meestal niet zoveel.
Mijn mobiel piept. Ik moet gaan. "Wat is er?" Fede hangt over mijn schouders.
"Ik breng je, ik breng je!" Nog voor ik kan protesteren trekt hij me al mee naar het smalle parkeerstrookje. Ik open het portier, het begint bijna normaal te worden. Nog geen vijf minuten later sluit ik het weer en draai ik de sleutel om van mijn voordeur. Schone lakens en een leeg bed verwelkomen me, ook dit is thuis, ook hier woon ik. Net voor mijn hoofd het kussen raakt, schiet me nog net te binnen: ik heb mijn drankje helemaal niet betaald... Zelfs niet met een kus.
Dankbaar en tevreden dat er zulke jongens bestaan, val ik slaap.
"Welke bachelor heb je eigenlijk?" vraag ik, in plaats van in te gaan op de levenswijsheid. Fede antwoordt me kort, maar met een geamuseerd lachje. Dat lachje zal ik nog vaker te zien krijgen.
We eindigen uiteindelijk weer waar we begonnen: Benny en Dani wachten al op hem. Ook zij hebben afkortingen als namen (een afkorting die vertrouwen betekent blijft de mooiste, dat wel). Hey, daar is zo'n spottende, nieuwsgierige lach weer, nu op het gezicht van Daniele. Bijvoorbeeld als ik hem vraag, oh, hoe heet je zus? Het is louter interesse, maar waarom zou ik dat eigenlijk uitleggen: zo is het net zo leuk. Achter Benny loopt een kortharig hondje, waardoor hij direct de volle aandacht heeft van het hele terras.
"Aw, vieni qua!" kirt een meisje vertederd naar het hondje, dat direct naar haar toedribbelt. Haar zwarte haar is perfect stijl en glanst, in het lantaarnlicht en onder de maan. Ze is prachtig gebruind, zoals dat alleen kan wanneer je genen uit de puntjes van Zuid-Europa afkomstig zijn. Ik zit met de drie jongens aan een tafeltje, met boven ons een parasol. Nu is die natuurlijk niet nodig, maar morgenochtend, al vroeg, zal hij de gewenste schaduw leveren aan een leeg, maar dorstig terras. Het doet me goed dat ik hier zomaar ben beland en ik kijk genietend naar het mixdrankje dat voor me staat. Zonder alcohol, mét heel veel fruit.
Ik merk dat Daniele me opneemt en verplaats mijn blik. "Vertel eens wat meer" knikt hij - het is niet echt een vraag.
"Over?"
"Over wat over is..."
En als ik niet antwoord: "Als ergens een deur sluit, gaat er altijd ergens anders een nieuwe open"
Fede, die meer geïnteresseerd leek in zijn iPhone, knikt plots heftig mee.
"Wat zeg je?" vraag ik, bang dat ik de uitdrukking toch niet helemaal goed begrepen heb.
De jongens barsten in lachen uit en Fede verbergt, bij het zien van mijn gezicht, zijn grijns snel achter zijn hand. Zat ik dus toch goed. Ik haal niet-wetend mijn schouders op, want met dooddoeners kan ik meestal niet zoveel.
Mijn mobiel piept. Ik moet gaan. "Wat is er?" Fede hangt over mijn schouders.
"Ik breng je, ik breng je!" Nog voor ik kan protesteren trekt hij me al mee naar het smalle parkeerstrookje. Ik open het portier, het begint bijna normaal te worden. Nog geen vijf minuten later sluit ik het weer en draai ik de sleutel om van mijn voordeur. Schone lakens en een leeg bed verwelkomen me, ook dit is thuis, ook hier woon ik. Net voor mijn hoofd het kussen raakt, schiet me nog net te binnen: ik heb mijn drankje helemaal niet betaald... Zelfs niet met een kus.
Dankbaar en tevreden dat er zulke jongens bestaan, val ik slaap.
donderdag 13 oktober 2011
American Bar
"Vind je het erg als ik rook?" vraagt Fede me.
"Neenee, geen probleem!" antwoord ik snel. Natuurlijk vind ik het wél erg, maar wat houd ik dan nog voor keuze over? Fede is een goede afkorting voor de naam van een held, maar ik ken hem nog nauwelijks, dus of ik hem een held kan noemen? Toch, al zijn vrienden noemen hem zo en ik volg stilletjes – of hardop, dus eigenlijk. De schone avond vult zich met de warme aslucht. Het begint bijna vertrouwd te worden, alsof vuur echt zo dicht bij je gezicht hoort. Ach, ik ken het nu toch wel? De pakjes, vloeitjes en kruimeltjes van het laatste beetje shag, of hasj, als dat er is... waar maak ík me druk om?
Ik leun achterover op de nog warme stenen. De jongen naast me, Fede, heeft een bijzonder gezicht dat zodra hij merkt dat ik hem bekijk, verandert in één grote grijns. Dat is niet zo'n zelfbewust lachje. Zijn oren steken een beetje uit. Zijn houding is laidback, maar alert. Hij tikt met de autosleutels tegen de stenen: tik, tik, tiktik.
Hoewel ik hem observeer, is Fede eigenlijk nog wel het laatste waar ik me mee bezighoud. Tuurlijk, een nieuw persoon in je leven is altijd leuk, 's avonds mee uit genomen worden is ook altijd tof, maar... er zijn zoveel andere vragen nog. Over andere mensen, die ik langer ken, die dichterbij me staan. Het mag arrogant lijken, maar soms besluit ik: en nu ken ik wel genoeg mensen. Voor vandaag is het: genoeg. Soms is het ook belangrijker tijd te investeren in, te besteden aan vrienden die je al kent, die je al hebt - pannenkoeken te bakken in een open keuken en er veel te veel van op te eten.
Maar voor vanavond is er nog even Fede. De laatste avond, de laatste keer dat zoiets kan voor ik weer naar de kou vertrek. Het kronkelt in mijn buik, als rode siroop in een glas perziksap. Regenbooglimonade. Ik kan mijn flirtlach niet laten, mijn ogen stralen teveel - ik ben me er maar al te goed van bewust. Maar hij is niet minder sluw, geslepen uit dezelfde steen: het materiaal dat ik veracht, waar ik van houd.
Het lukt me ook zeker niet zomaar simpelweg toe te geven. Mijn hoofd zit vol andere mensen. Later zal het me nog wel overkomen, ik ben de alwetende verteller van mijn eigen leven, maar nu niet.
Ik leg mijn ene blote been over het andere, tuur in de verte en plaats mijn handen achter me. Fede, de naam betekent 'geloof', drukt zijn sigaret uit op de muur en staat op.
"Kom op, het duurt te lang. We gaan een rondje rijden, ik laat je de stad zien"
"Neenee, geen probleem!" antwoord ik snel. Natuurlijk vind ik het wél erg, maar wat houd ik dan nog voor keuze over? Fede is een goede afkorting voor de naam van een held, maar ik ken hem nog nauwelijks, dus of ik hem een held kan noemen? Toch, al zijn vrienden noemen hem zo en ik volg stilletjes – of hardop, dus eigenlijk. De schone avond vult zich met de warme aslucht. Het begint bijna vertrouwd te worden, alsof vuur echt zo dicht bij je gezicht hoort. Ach, ik ken het nu toch wel? De pakjes, vloeitjes en kruimeltjes van het laatste beetje shag, of hasj, als dat er is... waar maak ík me druk om?
Ik leun achterover op de nog warme stenen. De jongen naast me, Fede, heeft een bijzonder gezicht dat zodra hij merkt dat ik hem bekijk, verandert in één grote grijns. Dat is niet zo'n zelfbewust lachje. Zijn oren steken een beetje uit. Zijn houding is laidback, maar alert. Hij tikt met de autosleutels tegen de stenen: tik, tik, tiktik.
Hoewel ik hem observeer, is Fede eigenlijk nog wel het laatste waar ik me mee bezighoud. Tuurlijk, een nieuw persoon in je leven is altijd leuk, 's avonds mee uit genomen worden is ook altijd tof, maar... er zijn zoveel andere vragen nog. Over andere mensen, die ik langer ken, die dichterbij me staan. Het mag arrogant lijken, maar soms besluit ik: en nu ken ik wel genoeg mensen. Voor vandaag is het: genoeg. Soms is het ook belangrijker tijd te investeren in, te besteden aan vrienden die je al kent, die je al hebt - pannenkoeken te bakken in een open keuken en er veel te veel van op te eten.
Maar voor vanavond is er nog even Fede. De laatste avond, de laatste keer dat zoiets kan voor ik weer naar de kou vertrek. Het kronkelt in mijn buik, als rode siroop in een glas perziksap. Regenbooglimonade. Ik kan mijn flirtlach niet laten, mijn ogen stralen teveel - ik ben me er maar al te goed van bewust. Maar hij is niet minder sluw, geslepen uit dezelfde steen: het materiaal dat ik veracht, waar ik van houd.
Het lukt me ook zeker niet zomaar simpelweg toe te geven. Mijn hoofd zit vol andere mensen. Later zal het me nog wel overkomen, ik ben de alwetende verteller van mijn eigen leven, maar nu niet.
Ik leg mijn ene blote been over het andere, tuur in de verte en plaats mijn handen achter me. Fede, de naam betekent 'geloof', drukt zijn sigaret uit op de muur en staat op.
"Kom op, het duurt te lang. We gaan een rondje rijden, ik laat je de stad zien"
zaterdag 8 oktober 2011
Boeken je die gelezen móét hebben #1
Ik wilde graag een lange lijst in één keer publiceren, maar dat zal de leesbaarheid niet ten goede komen. Overdosis leidt er, in ieder geval bij mij, meestal toe dat je helemaal niets meer leest. Dus raad ik in een aantal posts steeds boeken aan, die ik daarna samen zal publiceren. Pas dan zal ik ze ook ordenen op soort, genre of thema. Vooralsnog staan ze door elkaar. Trouwens: natúúrlijk zijn er ook standaardboeken die ik prachtig vond (Duizend schitterende zonnen etc.). Ik vind alleen dat die al genoeg aandacht krijgen en probeer hier iets minder bekende boeken te belichten.
Nooit verleden tijd - Lex Lesgever
Zelden las ik een boek over de tweede wereldoorlog dat me zo boeide, dat ook zo opgewekt was. Het gaat over een jongetje, hollend door de straten van Amsterdam, dat zo goed en kwaad als het gaat probeert te overleven. Verschil met hoofdpersonen in andere boeken? Deze jongen is joods maar ziet er met zijn blonde haar best Duits uit. De schrijver heeft geput uit de meest fantastische bron voor een boek (áls je tenminste goed en spannend kunt schrijven): zijn eigen geheugen. Nooit verleden tijd is namelijk waargebeurd - de schrijver zelf is geboren in 1929. Ik was diep onder de indruk en na de laatste pagina's heb ik meneer Lesgever een email gestuurd. Dat kan, namelijk. Een antwoord per email volgde zelfs!
"Ben heel erg blij met je reacties na het lezen van mijn boek. Sinds het uit is krijg ik dagelijks van dit soort reacties, maar met die van jou ben ik wel erg blij. Ik hoop n.l. ook dat veel jongeren van de inhoud kennis zullen nemen. Mijn stille hoop is dat het boek op de boekenlijst komt te staan voor
de scholen, maar heb niets te willen."
Nou, als ik nu nog niet genoeg argumenten verzameld heb om jullie aan het lezen te krijgen :)
Now we are six - A.A. Milne
"Here are the poems of childhood, of summer days at the beach and rainy days at the window, fishing trips and fanciful ones" vertelt de omschrijving van dit boek je.
Misschien niet iets dat je meteen op zult pakken, daarom zal ik er wat meer over vertellen. De schrijver is inderdaad de man die Winnie de Poeh bedacht heeft. Toch is het boek verre van kinderachtig. Zelf geloof ik dan ook dat, hoewel de originele verhalen over de beer weliswaar voor kinderen zijn, ze een niet te missen aantal verwijzingen naar ons dagelijks 'volwassen' leven bevatten.
Vond je de originele Poohboeken mooi? Ben je geïnteresseerd in hoe het was om op te groeien in 1920? Zoek je iets dat al mooi klinkt als je het aan jezelf voordraagt in een stille kamer? Here you are. Wil je je Engels verbeteren? Dit boek heeft geen enkele drempel, je kunt er in beginnen en het wegleggen wanneer je maar wilt: gedichten gaan immers niet in hoofdstukken.
Now that we are six is het tweede gedichtenboek van A.A. Milne. Lees je liever in volgorde, dan is When we were very young het boek waarmee je zou kunnen beginnen.
Nooit verleden tijd - Lex Lesgever
"Ben heel erg blij met je reacties na het lezen van mijn boek. Sinds het uit is krijg ik dagelijks van dit soort reacties, maar met die van jou ben ik wel erg blij. Ik hoop n.l. ook dat veel jongeren van de inhoud kennis zullen nemen. Mijn stille hoop is dat het boek op de boekenlijst komt te staan voor
de scholen, maar heb niets te willen."
Nou, als ik nu nog niet genoeg argumenten verzameld heb om jullie aan het lezen te krijgen :)
Now we are six - A.A. Milne"Here are the poems of childhood, of summer days at the beach and rainy days at the window, fishing trips and fanciful ones" vertelt de omschrijving van dit boek je.
Misschien niet iets dat je meteen op zult pakken, daarom zal ik er wat meer over vertellen. De schrijver is inderdaad de man die Winnie de Poeh bedacht heeft. Toch is het boek verre van kinderachtig. Zelf geloof ik dan ook dat, hoewel de originele verhalen over de beer weliswaar voor kinderen zijn, ze een niet te missen aantal verwijzingen naar ons dagelijks 'volwassen' leven bevatten.
Vond je de originele Poohboeken mooi? Ben je geïnteresseerd in hoe het was om op te groeien in 1920? Zoek je iets dat al mooi klinkt als je het aan jezelf voordraagt in een stille kamer? Here you are. Wil je je Engels verbeteren? Dit boek heeft geen enkele drempel, je kunt er in beginnen en het wegleggen wanneer je maar wilt: gedichten gaan immers niet in hoofdstukken.
Now that we are six is het tweede gedichtenboek van A.A. Milne. Lees je liever in volgorde, dan is When we were very young het boek waarmee je zou kunnen beginnen.
donderdag 6 oktober 2011
Zo gek
Zandachtig goudkleurig stof kleeft aan mijn benen, ook als ik langzaam loop. De wegen
bestáán immers uit stof en als het ook maar een beetje warm is, plak ik
al snel. Met stof erop en eraan dus. Ik douche hier elke dag en ook nog eens koud:
geen van beiden dingen die ik thuis zou doen. Al net zo ongebruikelijk: mijn koffer zit nog steeds
vol met boeken.
Vier nam ik er mee. Dat zou gaaf zijn, had ik gedacht. In dit land lezen over dit land. Maar ik zette één pas door de schuifdeur van het vliegveld, één stap over de drempel van mijn nieuwe kamer en de laatste stap de bar in: ik wist dat het niet meer zou gaan.
Op één van de eerste middagen had ik het nog geprobeerd. Een perzik eten en dan een boek lezen. Het ging niet. Ik verafschuwde mijn eigen taal, werd misselijk van het idee avonturen te lezen terwijl ik ze ook zelf kon beleven. Wie ging er nu verhalen lezen als je midden in een verhaal zat? Ik niet, besloot ik meteen. Het boek klapte ik dicht. Liever nog lag ik ziek op bed, dan dat ik Nederlands las. Ik schreef en dat was voldoende.
Terwijl krekels in mijn oor zoemen, slenter ik de gedraaide weg omhoog. Ik neem niet de moeite het gruis van mijn benen af te slaan. Toegeven wil ik het niet, maar de manieren om met de hitte om te gaan heb ik me nog niet allemaal eigen gemaakt. Ik loop aan de zijkant van een provinciale weg, dus bij elke bocht let ik op. Mijn iPod durf ik, uit angst voor voorbijrazende auto's, niet in te doen, maar ik zou waarschijnlijk toch geen aandacht hebben. In mijn hoofd zingt nog steeds wat ik vanochtend luisterde. En mijn gedachten spreken: ga hier nooit meer weg. Mijn ratio antwoordt: straks ga je weer terug, studeer je verder en vervolg je het pad dat al vastligt.
G: Ohja
R: Ja
G: Mooi zou dat zijn he, blijven.
R: Maar dat kan dus niet.
G: Nee
Vechten gevoel en ratio, dan wint de ratio nooit. Maar met gedachten ligt dat anders: ze zijn vaak als kleine, nog niet naar schoolgaande kindjes: je kunt ze snel en makkelijk van alles wijsmaken. Zoals dat ze het fout hebben, en onzin zijn. Ratio staat als een grote broer, die wél kan lezen, te verkondigen wat er op alle richtingaanwijzers staat. Volg vooral je zo precies uitgestippelde weg. Dat pad ligt er niet voor niets.
Vier nam ik er mee. Dat zou gaaf zijn, had ik gedacht. In dit land lezen over dit land. Maar ik zette één pas door de schuifdeur van het vliegveld, één stap over de drempel van mijn nieuwe kamer en de laatste stap de bar in: ik wist dat het niet meer zou gaan.
Op één van de eerste middagen had ik het nog geprobeerd. Een perzik eten en dan een boek lezen. Het ging niet. Ik verafschuwde mijn eigen taal, werd misselijk van het idee avonturen te lezen terwijl ik ze ook zelf kon beleven. Wie ging er nu verhalen lezen als je midden in een verhaal zat? Ik niet, besloot ik meteen. Het boek klapte ik dicht. Liever nog lag ik ziek op bed, dan dat ik Nederlands las. Ik schreef en dat was voldoende.
Terwijl krekels in mijn oor zoemen, slenter ik de gedraaide weg omhoog. Ik neem niet de moeite het gruis van mijn benen af te slaan. Toegeven wil ik het niet, maar de manieren om met de hitte om te gaan heb ik me nog niet allemaal eigen gemaakt. Ik loop aan de zijkant van een provinciale weg, dus bij elke bocht let ik op. Mijn iPod durf ik, uit angst voor voorbijrazende auto's, niet in te doen, maar ik zou waarschijnlijk toch geen aandacht hebben. In mijn hoofd zingt nog steeds wat ik vanochtend luisterde. En mijn gedachten spreken: ga hier nooit meer weg. Mijn ratio antwoordt: straks ga je weer terug, studeer je verder en vervolg je het pad dat al vastligt.
G: Ohja
R: Ja
G: Mooi zou dat zijn he, blijven.
R: Maar dat kan dus niet.
G: Nee
Vechten gevoel en ratio, dan wint de ratio nooit. Maar met gedachten ligt dat anders: ze zijn vaak als kleine, nog niet naar schoolgaande kindjes: je kunt ze snel en makkelijk van alles wijsmaken. Zoals dat ze het fout hebben, en onzin zijn. Ratio staat als een grote broer, die wél kan lezen, te verkondigen wat er op alle richtingaanwijzers staat. Volg vooral je zo precies uitgestippelde weg. Dat pad ligt er niet voor niets.
zaterdag 1 oktober 2011
Lijstje
Ik ben gek op lijstjes. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er geen dag voorbijgaat zonder handgeschreven lijstje. Dat kan van alles zijn: meestal een to-do-list, maar soms ook lijstjes om mee te studeren.
Lijstje zijn overzichtelijk en lezen fijn. En laten er nu nét een heleboel dingen zijn waar ik over zou willen schrijven, zonder dat ik tijd heb overal een echt artikel van te maken. Wat somt beter op dan een lijst? :)
Deze week...
* ging voorbij met veel rennen, maar daarbuiten helaas weinig uren in het zonnetje. Die heb ik in het weekend ingehaald terwijl ik Waar ben je? van James Lecesne uitlas (niet de moeite om over te posten, maar toch wel een verrassend verhaal), liggend op alleen een matje tussen mij en de hete tegels. Ik lig sowieso het liefste vlak bij de aarde (geen grapje, ik krijg rillingen van die plastic strandbedjes).
* had ik meer moeten studeren. Tja, en dat is alles wat ik hiervan kan maken.
* mijmerde ik over grondstoffen en werkte alvast aan een stukje hierover. Tevens las ik boven een interview de inspirerende kop: "Hier en nu?! Denk ook eens aan daar en later..." Ik wilde hier over schrijven, maar de quote zegt eigenlijk alles al.
* vond ik behalve Love the ocean ook een andere schattig nummers terug. Hoe krijgt (het Amerikaanse) Sesamstraat het voor elkaar om al die fantastische artiesten met Elmo te laten zingen? Vast om het goede in de wereld een beetje meer te benadrukken :)
Kijk zelf maar naar Andrea Bocelli of the Goo Goo Dolls als ze met het kleine roodharige monstertje zingen...
Mocht je dan nog het origineel van Andrea Bocelli willen horen (want dat is zo mooi en past precies bij zo'n dag als vandaag): alsjeblieft!
* bedacht ik me dat er, jammergenoeg, toch grenzen aan delen zijn. Ik ben er nog niet uit of vrienden aan wie je bepaalde dingen niet kunt vertellen, echte vrienden zijn, of toch iets minder.
* vond ik deze foto terug. Hij mag hierbij, omdat het vandaag zo ontzettend lekker weer was. :)
Lijstje zijn overzichtelijk en lezen fijn. En laten er nu nét een heleboel dingen zijn waar ik over zou willen schrijven, zonder dat ik tijd heb overal een echt artikel van te maken. Wat somt beter op dan een lijst? :)
Deze week...
* ging voorbij met veel rennen, maar daarbuiten helaas weinig uren in het zonnetje. Die heb ik in het weekend ingehaald terwijl ik Waar ben je? van James Lecesne uitlas (niet de moeite om over te posten, maar toch wel een verrassend verhaal), liggend op alleen een matje tussen mij en de hete tegels. Ik lig sowieso het liefste vlak bij de aarde (geen grapje, ik krijg rillingen van die plastic strandbedjes).
* had ik meer moeten studeren. Tja, en dat is alles wat ik hiervan kan maken.
* mijmerde ik over grondstoffen en werkte alvast aan een stukje hierover. Tevens las ik boven een interview de inspirerende kop: "Hier en nu?! Denk ook eens aan daar en later..." Ik wilde hier over schrijven, maar de quote zegt eigenlijk alles al.
* vond ik behalve Love the ocean ook een andere schattig nummers terug. Hoe krijgt (het Amerikaanse) Sesamstraat het voor elkaar om al die fantastische artiesten met Elmo te laten zingen? Vast om het goede in de wereld een beetje meer te benadrukken :)
Kijk zelf maar naar Andrea Bocelli of the Goo Goo Dolls als ze met het kleine roodharige monstertje zingen...
Mocht je dan nog het origineel van Andrea Bocelli willen horen (want dat is zo mooi en past precies bij zo'n dag als vandaag): alsjeblieft!
* bedacht ik me dat er, jammergenoeg, toch grenzen aan delen zijn. Ik ben er nog niet uit of vrienden aan wie je bepaalde dingen niet kunt vertellen, echte vrienden zijn, of toch iets minder.
* vond ik deze foto terug. Hij mag hierbij, omdat het vandaag zo ontzettend lekker weer was. :)
Abonneren op:
Posts (Atom)